Generał i panna (okładka  twarda, wyd. 02.2024)

Daphne du Maurier to niekwestionowana mistrzyni dwuznaczności i suspensu, która bez skrupułów pakuje czytelnika na łódź, kołysze go raz w lewo, raz w prawo i skłania do myślenia nad teoriami, wątpliwościami i podejrzeniami. Doskonała powieść!

Miłość często przychodzi niespodziewanie. Wbrew pierwszemu wrażeniu, oczekiwaniom własnym i rodziny. Pomimo planów, ograniczeń wynikających z konwenansów. Ona ma swój scenariusz i pojawia się na naszej drodze nieproszona. Mamy nadzieję, że nas uszczęśliwi, ale ścieżka do spełnienia bywa trudna i kręta. Nie zawsze tylko od nas zależy, czy uczucie rozkwitnie… Po kilku świetnych powieściach autorki przyszedł czas na romansową odsłonę. Mam wrażenie, że tytuł „Generał i panna” idealnie współgra z fabułą, bowiem wątek uczuciowy przeplata się z faktami związanymi z wojną domową w Anglii z XVII wieku. To właśnie wielka polityka stanowi znaczącą część książki, co sprawia, że momentami romans zdawał się gubić wśród emocji wywołanych przez ówczesne wydarzenia. Codzienne obawy, towarzyszący postaciom strach, strategie zdobycia władzy, walka o przetrwanie, poniesione straty i niepewność jutra – to również przeszkody, które zdały się stać na drodze do spełnienia głównych bohaterów. I chociaż momentami odnosiłam wrażenie, że ta historyczna warstwa zdominowała akcję, to w ogólnym rozrachunku autorce udało się „pożenić” obie linie fabularne na tyle sprawnie, by uciec od scen, które mogłyby nużyć czytelnika. Jednak nie ukrywam, że wolałabym, by du Maurier odwróciła te proporcje. Kiedy śledziłam losy bohaterów, rozwój ich relacji, to zastanawiałam się, czy dwie tak charakterne i porywcze postaci, będą w stanie stworzyć harmonijny związek. Wszak nie od dziś wiadomo, że miłość nie zawsze wystarczy, by być budulcem stabilnego fundamentu, a przeciwieństwa się przyciągają. Okazało się jednak, że obserwowanie ich w zderzeniu z różnymi przeciwnościami, stanowiło ciekawe doświadczenie. W ten sposób czytelnik ma bowiem okazję poznać ich lepiej, spojrzeć z szerszej perspektywy nie tylko na ich związek, ale także na każdego z nich z osobna. Mam wrażenie, że uczucie, jakie wzięła na tapet autorka, było tym z gatunku niemożliwych, więc sama niejako podniosła sobie dodatkowo poprzeczkę, okraszając opowieść trudnością w postaci niełatwych charakterów zakochanych. Czy miłość, która wybuchła tak nagle przetrwała lata? Czy ponowne spotkanie kochanków było momentem spełnienia, a może namacalnym dowodem na to, że uczucie, które kiedyś ich połączyło, już się wypaliło? Tego dowiecie się, sięgając po „Generała i pannę”. Podsumowując: Chociaż ta książka to nieco inna odsłona Daphne du Maurier, to mam wrażenie, że udało się jej w niej przemycić charakterystyczny dla jej twórczości mrok, poczucie niepewności i niepokoju. To mariaż powieści historycznej i romansu, ze wskazaniem na ten pierwszy gatunek, co w moim odczuciu było ryzykownym zabiegiem. Oczekiwałam bowiem, że to wątek romantyczny będzie tutaj grał pierwsze skrzypce, jednak były momenty, gdzie zepchnięty w cień, dawał przestrzeń dla opisów codzienności z okresu wojny domowej. Niewątpliwie autorka odmalowała ciekawą powieść, która ma swój wyjątkowy klimat, nasączony ówczesną atmosferą, wątpliwym urokiem konwenansów, kornwalijską rzeczywistością, z rozbudowaną warstwą społeczno-obyczajową. A także namiętnością i miłością, która zdaje się zmieniać i ewoluować przez lata. Fabuła rozwija się niespiesznie, okraszona wieloma opisami, a mimo to czytelnik z wypiekami na twarzy oczekuje finału. Du Maurier nie zawodzi i w takim wydaniu, chociaż wolę ją w klasycznej, gotyckiej i mrocznej prozie.

Kiedy pierwszy raz spotkałam się z twórczością Daphne du Maurier, nie spodziewałam się, że ta przygoda będzie miała dalszy ciąg. „Rebeka”, klasyczna, piękna i zaskakująca historia, okazała się jedynie fragmentem tego, co autorka ma swoim czytelnikom do zaoferowania. Zauroczona tym tytułem szukałam dalej i czytałam kolejne powieści autorki, nie mogąc nadziwić się i nasycić jej stylem i pomysłem. „Generał i panna” to następna wspaniała opowieść w dorobku autorki. Bardzo łatwo byłoby powiedzieć, że to historia o toczonej w Anglii wojnie domowej w XVII wieku, o strachu, ofiarach i konsekwencjach, ale także o odwadze, wojennych bohaterach i dojrzewaniu. I po części rzeczywiście takie podsumowanie oddawałoby charakter fabuły. Stanowiłoby natomiast duże uproszczenie, bowiem „Generał i panna” kryje w sobie o wiele więcej, istotnych tematów i cennych emocji. Choć wątek wojenny przedstawiony w powieści niekoniecznie do mnie przemówił, Du Maurier przedstawiła go w tak interesujący sposób, że nawet przez moment nie zastanawiałam się nad przerwaniem lektury. Duże znaczenie miał dla mnie fakt, jak wzbogaciła i upiększyła trudne wydarzenia za sprawą dodatkowych wątków oraz znanych i lubianych przez czytelników motywów. Wydaje się, że to jedna z tych historii, którą mogłoby napisać samo życie, tyle w niej życiowej prawdy i przekonującej autentyczności. Książkowi bohaterzy zmagają się nie tylko z wojną domową. Oni walczą na wielu frontach. Przede wszystkim ścierają się z własnymi demonami i przeciwnościami losu. Autorka znakomicie przedstawiła i zarysowała skomplikowany klimat damsko męskich relacji, które przed kilkoma wiekami miały zupełnie inne oblicze. Niewiele wówczas było miejsca na gwałtowne romanse, porywy serca, wielkie uczucia. Kobiety kierowało się na drogę rozsądku, a moralność i dobre obyczaje miały olbrzymie znaczenie. Tym większe wrażenie robi ta uczuciowa kronika „Generała i panny”. Można by powiedzieć, że to miłość, która nie powinna się wydarzyć. Intensywna, porywcza, głęboka, raniąca i zdecydowanie wbrew dobrym obyczajom. Przewrotnie i odważnie du Maurier daje jednak swoim bohaterom maleńką szansę na szczęście, iskierkę nadziei, chwilę zapomnienia. Śledząc rozwój fabuły i przyglądając się powieściowym wydarzeniom mamy okazję lepiej poznać tytułowe postacie. Choć nie są to lekkie i przyjemne charaktery, a nabranie do nich sympatii wymaga trochę czasu, nieco cierpliwości i odrobiny dobrej woli, to zdecydowanie nie sposób przejść obok nich obojętnie. Pewni siebie, podobni za sprawą ognistych temperamentów, naznaczeni przeszłością, gotowi na wszystko. Niezbyt często sięgam po historie miłosne, ale dla „Generała i panny” nie wahałam się nawet przez moment. To książka, której warto poświęcić czas i uwagę. Du Maurier kojarzy mi się również ze wspaniałym stylem. Trudne książkowe tematy zostały przedstawione w możliwie lekki i przyjemny sposób. Autorka dobrze wie, co chce przekazać i z przekonaniem przelewa myśli na papier. Swoje historie nie tylko naznacza dużymi emocjami, ona nimi pisze, każdy fragment książki wzbogacając silnymi uczuciami. „Generał i panna” to wartościowa, mądra, poruszająca i pouczająca książka, która łączy w sobie elementy charakterystyczne dla powieści historycznej oraz literatury obyczajowej. Zdecydowanie zasługuje na Wasz czas. Na pewno nie pożałujecie tego spotkania.

Masterpiece! Miłość, wojna, rozłąka, złowroga tajemnica i ponowne połączenie kochanków, których uczucie z powodu mających miejsce wydarzeń już nigdy nie będzie takie samo... Daphne du Maurier w "Generale i pannie" zdecydowanie zaskakuje, z drugiej jednak strony po mistrzowsku nawiązuje do najwyższych standardów swojej własnej twórczości - książka z całą pewnością nikogo nie pozostawi obojętnym, a jest spora szansa na to, że przyczyni się ona do wydatnego zwiększenia grona fanów autorki :) Przed nami jeden z najpiękniejszych romansów w historii literatury! Połączenie powieści historycznej, obyczajowej i gotyckiego thrillera. Pierwsza powieść napisana przez Daphne du Maurier w całości w Menabilly, posiadłości w Kornwalii, będącej pierwowzorem Manderlay z „Rebeki”, zainspirowana makabrycznym odkryciem, jakiego w niej dokonano. To rozgrywająca się w XVII wieku opowieść o kraju i rodzinie targanych wojną domową, w której pojawia się jedna z najbardziej oryginalnych bohaterek. Historia młodej dziewczyny, która na skutek pewnego tragicznego wydarzenia musi odnaleźć w sobie siłę i nauczyć się żyć na nowo. W dniu osiemnastych urodzin w życie Honor Harris, najmłodszej córki dziedzica Lanrest, wkracza sir Richard Grenville, generał wojsk królewskich, śmiały żołnierz, zdobywca kobiecych serc, któremu nie sposób odmówić atrakcyjności i osobistego uroku. Ich namiętny romans, pomimo sprzeciwów rodziny Harrisów, ma zostać ukoronowany małżeństwem. Los jednak decyduje inaczej i rozdziela parę kochanków na lata. Tragiczny rozwój wydarzeń sprawia, że Honor poznaje złowrogą tajemnicę dworu w Menabilly i staje się świadkiem mrożących krew w żyłach wypadków. Kilkanaście lat później niezrażony sir Richard, teraz generał w służbie króla Karola I, odnajduje dawną ukochaną. Wreszcie mogą celebrować wzajemne uczucie w ruinach wielkiej posiadłości jej rodziny na burzowym wybrzeżu Kornwalii – po raz ostatni, zanim zostaną rozdzieleni na zawsze. Fabularyzowana historia losów i miłości panny Honor Harris oraz Sir Richarda Grenville'a – postaci jak najbardziej autentycznych. Mówiąc o de Maurier powiedzieć można z całą pewnością jedno: to mistrzyni przedstawiania ciemnej strony ludzkiej natury i tajemnic świata, które pokazane w odpowiednim świetle (lub w mroku) są w stanie zdziałać względem naszych wrażeń naprawdę dużo! Dla fanów grozy, strachu i trzymających w napięciu literackich nieoczywistości coś takiego to po prostu wspaniała uczta. Tym jednak razem autorka daje także wyraz swej umiejętności - o którą niekoniecznie można było ja dotąd posądzać - bardzo trafnego zarysowania wątków obyczajowych, by nie rzec wprost miłosnych. "Generał i panna" (równolegle do wątku jako żywo nawiązującego do thrillera) to bowiem równie ważna dla całości opowieść o wystawionej na próbę miłości dwojga ludzi, która po przebytych przez nich przejściach i w obliczu nowego zagrożenia już nigdy nie będzie taka sama. Powieść jest genialna. Mroczna, duszna, niepokojąca. Nieoczywista. Wylewający się z kolejnych stron niepokój udziela się czytelnikowi i narasta z każdym kolejnym przeczytanym rozdziałem. Fabuła i leniwa z pozoru narracja znakomicie budują napięcie, co tylko przyczynia się do pogłębienia opisanych wrażeń. Brawo!

Seria butikowa, czyli moja książkowa słabość. Dołączyła do niej najnowsza powieść "Generał i Panna". Poświęciłam tej książce bardzo wiele chwil. Delektowanie się kilkoma rozdziałami dziennie- taki był mój pomysł na czytanie tej książki. "Połączenie powieści historycznej, obyczajowej i gotyckiego thrillera." Takie zdanie znajduje się w opisie i nie powiem, bardzo mnie to połączenie zaciekawiło. Czy dokładnie to dostajemy? Przeczytajcie do końca. Autorka zabiera nas w podróż w malownicze tereny Korwalii w czasie angielskiej wojny domowej. Trudne czasy walki, przepełnione lękiem i niepewnością. Daphne du Maurier zadbała o najmniejsze szczegóły! To naprawdę świetna lekcja historii. Dostajemy też wątek miłosny. Jest bardzo piękny i wyjątkowy. Pokusze się o stwierdzenie, że jak na tamte czasy jest bardzo oryginalny i wyszukany. Akcja dzieje się bardzo niespiesznie i dostajemy dużą ilość opisów, przez co książkę czyta się powoli i w skupieniu. Są momenty, że przyspiesza. Niestety nie ma ich zbyt wiele. Bohaterowie są wykreowani w ciekawy sposób. Mają burzliwe charaktery i są charyzmatyczni. To dodaje kolorytu powieści. Odpowiadając na pytanie zadane na początku. Czy dostajemy to na co wstakuzje tamto zdanie? Moim zdaniem nie do końca tak jest. Moja wyobraźnia po tych słowach oczekiwała zdecydowanie czegoś więcej. Fabuła zbyt bardzo skupiała się na wojnie. Wiele wątków jest po prostu mało spektakularnych. Ale czy książka była przez to zła ? Nie, po prostu nastawiłam się na zupełnie coś innego. Reasumując. Przeczytałam bardzo dobrą powieść. Mimo, iż zakończenie jest wiadome od samego początku uważam, że historia była rewelacyjnie wymyślona i jeszcze lepiej opisana. Bardzo się cieszę, że ta cudowna książka zagościła w mojej biblioteczce.

Seria butikowa, jak przy każdym kolejnym tomie z tej serii zachwyca swoim wydaniem, które na pewno ucieszy nie jedną srokę okładkową. Twarda oprawa, złocenia-wygląda to przepięknie. Niestety, ten tytuł od Daphne du Maurier, w mojej ocenie, wypada zdecydowanie najsłabiej w porównaniu do innych powieści tej autorki, które przeczytałam. Spodziewałam się po tej książce historycznego romansu, jednak niestety (dla mnie ;)) więcej w nim historii i brutalności, aniżeli miłości. Tak, „Generał i panna” to powieść historyczna, której fabuła skupia się na przetrwaniu w pogrążonej w wojnie domowej Kornwalii. Mimo że Daphne du Maurier bardzo sprawnie przeplata historię wojenną z historią rodzinną głównych bohaterów, która jest pełna sekretów i dramatów, to jednak ciężko było mi się w ich losy zaangażować. Główni bohaterowie — Panna Harris i generał Richard to w mojej ocenie postacie mocno antypatyczne. Ciężko było mi polubić się z ich charakterami, motywami działań oraz samą relacją. Stylistycznie i fabularnie jest bardzo dobrze, podobnie do innych powieści Daphne du Maurier, jednak ta historia nie jest historią „moją”. Jestem jednak pewna, że wielu osobom przypadnie do gustu, zwłaszcza gdy lubią pióro autorki i gotycki, mroczny klimat, jaki tworzy w swoich książkach.

Seria butikowa od Albatrosa niezmiennie zachwyca pięknymi wydaniami. I pięknymi historiami, które może nie zawsze trafiają w moje mało wysublimowane gusta, ale zawsze mają niewątpliwy urok i klimat. Jest to powieść historyczna, z rozbudowanym tłem, i chociaż fikcyjna to bohaterowie są prawdziwi. Spodziewałam się historii miłosnej, romansu czy też może obyczajówki, tak to jest dla mnie opowieść o wojnie, sile, honorze. I jest to powieść bardzo stateczna, żeby nie powiedzieć nudna w swojej monotematyczności. Jednak jak już zaczniemy czytać, ciężko jest się oderwać. To już zasługa autorki, która czaruje czytelnika swoim piórem. Zaskoczenie, bo nie tego się spodziewałam. Dla fanów literatury pięknej, ale również dla książkowych srok okładkowych.

Nie ma tutaj mrocznych zagadek i napięcia, ale na pewno jest niesamowity klimat. Autorka świetnie, z emocjami i wieloma ciekawymi informacjami opisała wojenne czasy z perspektywy cywili, którzy zostali w swoich domach i muszą zadbać o plony i samych siebie. Oczywiście osią jest romans, co moim zdaniem było najsłabszą częścią tej książki. Mimo to dostajemy ciekawych, łamiących stereotypy bohaterów, którym się kibicuje lub wręcz nie, świetny klimat i ciekawą historię osadzoną w prawdziwej, tej „większej”, państwowej. Dla mnie chociaż brakło mroku - ta książka była naprawdę ciekawa. I chociaż sinusoida tego romansu jest męcząca, to wciąż książka zasługuje na uwagę