Swinging Paris (CD)

Le Boeuf sur le toit (Byk na dachu), był centrum kulturalnego życia lat 20. XX wieku. W słynnym, paryskim kabarecie spotykali się wybitni kompozytorzy, malarze, projektanci, pisarze i wszelkie osobowości, które wywierały wpływ na kształt ówczesnej śmietanki towarzyskiej. W Byku bywali Man Ray, Picabia, Cocteau, Diagilew, Coco Chanel, Georges Simeon, Andre Gide, Maurice Ravel, Erik Satie i członkowie Grupy Sześciu (Francic Poulenc, Darius Milhaud, Germaine Tailleferre), a także Strawiński, Maurice Chevalier, Yvonne Georges, Mistinguett, Kiki de Montparnasse. Miejsce twórcze, magiczne, które widziało żywą historię. I chociaż dziś takich przestrzeni już nie ma, muzyka zachowała w sobie ich ducha.

Francuski pianista Alexandre Tharaud, zaprosił do współpracy grupę przyjaciół, z którymi postanowił uczcić Le Boeuf sur le toit – prezentując dzieła kompozytorów takich, jak: Ravel, Milhaud, Gershwin, Kern, Porter, Kalman, W. C. Handy (nazywany ojcem bluesa) i in.

„Naprawdę myślę, że muzyka francuska nie byłaby taka sama bez Le Boeuf sur le toit” mówi Tharaud „program tego CD zawiera utwory fortepianowe, które były grane tam regularne, napisane przez Jeana Wienera, Clementa Douceta i Dariusa Milhauda, ale także przez kompozytorów amerykańskich, którzy prawdopodobnie nigdy nie pojawili się w tym miejscu, takich jak George Gershwin, czy Jerome Kern.

Do Tharauda dołączają jego muzyczni przyjaciele. Ze świata muzyki klasycznej przybywa Frank Braley (On ma bzika na punkcie Gershwina! – mówi Tharaud), perkusistka Florent Jodelet, tenor Jean Delescluse oraz Natalie Dessay – jedna z największych gwiazd Virgin Classics. Ze świata jazzu słyszymy gitarzystę Davida Chevalliera (tu na banjo) oraz trzech kompozytorów piosenek Medeleine Peyrou, Juliette oraz Benabar. Aktor Guillaume Gailliene (występujący w najbardziej prestiżowym teatrze – Comedie Francaise) wykonuje zabawną piosenkę komika.

Tharauda postrzega ten album także jako hołd dla swojego dziadka, Charlesa Auvergne, klasycznie wykształonego altowiolisty, który w latach 20. XX wieku grywał w orkiestrach filmowych, zespołach wykonujących muzykę taneczną oraz piwiarniach, a także w studio nagrań dla wokalistów. „Był muzykiem totalnym” – mówi Tharaud – „(…)i lubię myśl o byciu właśnie takim muzykiem, który widzi swoją dziedzinę w szerokim znaczeniu, który potrafi doświadczyć jej w pełni, nieważnie, czy jest to błaha popularna piosenka, czy welki koncert Rachmaninova… muzyka jest jedna od teatru operowego, do maleńkiej kawiarni”.