Strażnik ognia. Wojny wikingów. Tom 10 (okładka  twarda)

Za każdym razem, gdy zabieram się za recenzowanie kolejnego tomu Wojen Wikingów, to dziwię się, że czas spędzony w towarzystwie Uthreda przemija tak niepostrzeżenie. Również teraz nawiedziło mnie podobne uczucie, a może nawet silniejsze niż zazwyczaj, bo ,,Strażnik ognia’’ to już X część serii. I tak, będę powtarzać to do znudzenia, ale – niczym ona nie odbiega od pozostałych tytułów. Cornwell postawił sobie wysoko poprzeczkę i zawsze w stylu godnym mistrza, udaje mu sią ją pokonać. Nadchodzi wreszcie wiekopomna chwila. Uthred jako dojrzały i doświadczony woj wreszcie wyrusza na podbój Bebbanburga. Tym razem ma doskonałą sposobność, aby zdobyć twierdzę i usunąć swoich zaciekłych wrogów. Niestety trzy Norny przędące nić życia jak zwykle zaśmiały się wikingowi w twarz, a swe palce przeznaczenia skierowały w zupełnie inną stronę. O ratunek prosi mąż Stiorry, Sigtryggr rządzący Northumbrią. Okazuje się, że komuś bardzo zależy na wywołaniu kolejnej wojny pomiędzy królestwami, które niedawno zawarły pokojowy pakt. Uthred nie waha się więc ani chwili i pędzi zięciowi na pomoc. Ziemi jego przodków znów grozi pożoga i zniszczenie. Nie od dzisiaj wiadomo, że Cornwell to persona wybitna, ceniona w kręgach pisarzy, a przede wszystkim obdarzona niesamowitym talentem. Sam George R.R.Martin uznał, że Bernard potrafi tworzyć najlepsze sceny batalistyczne. I coś w tym musi być, skoro kolega po fachu mu zazdrości. Trudno więc rozpisywać się w nieskończoność o przymiotach autora, skoro są one tak łatwo dostrzegalne. Jeśli zastanawiacie się czy ,,Strażnik ognia’’ Was zawiedzie, ja stanowczo odpowiadam – NIE. Znów mamy do czynienia z bardzo dobrze przemyślaną intrygą, świetnie skonstruowaną fabułą oraz całą gamą oryginalnych postaci. Zachwycają wyżej wspomniane opisy scen bitewnych, emocje towarzyszące lekturze dodają smaczku, interesują również wątki poboczne. Cornwell to niezły gawędziarz i nawet mało znaczące epizody potrafi przedstawiać malowniczo, jednak z zachowaniem ówczesnych realiów. Treść prócz dostarczenia oczywistej przyjemności wzbogaca wiedzę czytelnika – autor w przygodach Uthreda przemyca całe mnóstwo ciekawostek historycznych, które na długo zapadają w pamięć. I co? Brzmi jak przepis na lekturę idealną, prawda? Ale o tym musicie przekonać się sami. Nie marudźcie więc i czytajcie Wojny Wikingów!

Kolejna część powieści Cornwella. Autora nie trzeba przedstawiać bardzo dobre książki pisze nie tylko o Wojnach Wikingów które składają się na 12 tomów.

Bardzo wciągająca. Wszystkie tomy świetne.

Cała seria po prostu super polecam.

Mąż zadowolony. Uwielbia tę serię

Super

I tak oto (przynajmniej chwilowo) przygoda z Uhtredem dobiegła końca. Dziesiąty tom Wojen Wikingów to, na szczęście, jeszcze nie finisz historii naszego bohatera. Wydawnictwo Otwarte już zadeklarowało, że wyda w tym roku kolejne dwa tomy tej serii, które na razie są dostępne tylko na rynku zachodnim. Zatem pozostaje się cieszyć i zacierać ręce na kontynuację tej niesamowitej wręcz opowieści. Uhtred postanawia tym razem odzyskać ojcowiznę i zdobyć Bebbanburg zajęty przez jego kuzyna. Tymczasem jednak ktoś za jego plecami rozpoczyna polityczne gierki, by doprowadzić do zerwania dopiero co zawartego pokoju między Mercją a Northumbrią. W niebezpieczeństwie jest nie tylko niezależne królestwo Northumbrii, ale też zięć Uhtreda, Sigtryggr, panujący w tym miejscu i córka Uhtreda, Stiorra, żona Sigtryggra. Dlatego nasz bohater wycofuje się spod twierdzy Bebbanburga i wraca na południe, by zażegnać spory. Dzięki jego sprytowi i przebiegłości intryga zostaje zduszona w zarodku i Uhtred może wracać do północnej Northumbrii. Zdobycie Bebbanburga nie jest jednak wcale takie proste i chyba tylko pomoc starych bogów może to ułatwić. Czy Thor i Odyn wspomogą swojego ulubieńca, czy tym razem zwycięży jeden Bóg i Uhtred będzie musiał pożegnać się ze swoim wielkim marzeniem? Dziesiąty tom Wojen Wikingów to wciąż Cornwell w jego najlepszej formie. Fabuła pędzi ze strony na stronę, od książki nie można się oderwać. Epicki rozmach bitew, a przy tym bardzo realistyczne oddanie uczuć walczących wojowników i ich myśli to cechy charakterystyczne tego bohatera. Powieść czyta się z zapartym tchem, aż czasami trzeba ją odłożyć, bo można dostać zadyszki. Bohaterowie to nasi dobrzy znajomi – Uhtred z Bebbanburga, jego przyjaciel Finan, królowa Mercji, Aethelflaed, a także dawny wróg głównej postaci: Aethelhelm z Wessexu. Pan wojny to wciąż sprytny i przebiegły lis, odważny i wierny przysięgom, które złożył. Uhtred nic się nie starzeje, chociaż sam nie raz i nie dwa wspomina o tym, że swoje lata ma – kiedy zachodzi potrzeba, bez wahania łapie za swój wierny miecz, Oddech Węża, i idzie walczyć z wrogiem, nieważne, czy są nim Sasi zachodni, czy Duńczycy. Nie poddaje się, z każdej sytuacji potrafi znaleźć wyjście i nawet największe tarapaty mu niestraszne. Nie da się ukryć, że czytając tę część, ma się wrażenie, że spotkało się starego, dawno niewidzianego przyjaciela, którego dobrze zobaczyć w dobrym zdrowiu i szczęściu. Uhtreda, mimo jego pewnych wad, nie da się nie lubić, potrafi żartować, kiedy jest po temu okazja, a kiedy trzeba, jest poważny i snuje rozważania na temat życia i przyszłości. To człowiek o wielu twarzach i talentach, który nieustannie zaskakuje wszystkich dookoła i sprawia, że czytanie o jego przygodach nigdy się nie nudzi. Chyba po raz pierwszy Cornwell tak otwarcie przyznaje się w nocie historycznej, że większość fabuły jest dziełem jego wyobraźni. Do tej pory były to mniej lub bardziej nagięte fakty z przeszłości i powstawania zjednoczonej Anglii, ale tym razem autor poszalał i jedyne, co pozostało historyczne, to obecność znanych nam już postaci. Po raz kolejny mamy też mapę Anglii na wklejce do okładki. A skoro już o okładce mowa... Jakież to wydanie jest piękne! Minimalistyczna oprawa to mój absolutny faworyt. Na dodatek grzbiety książek układają się w rysunek i prezentują się genialnie na półce, aż nie można oderwać od nich oczu. Po raz kolejny polecam. I polecać będę całą wieczność tę serię. Jest wspaniała, napisana z rozmachem, a przy tym każde wydarzenie jest logicznie umiejscowione w całości. Nie ma tu zbędnych wątków, niepotrzebnych postaci czy wydarzeń – wszystko jest ze sobą powiązane i pojawia się na scenie w idealnym momencie. Gwarantuję, że mimo objętości Wojny Wikingów się nie nudzą, a wręcz przeciwnie – z tomu na tom czyta się je równie dobrze, jeśli nie z jeszcze większą ciekawością. Także nic, tylko się brać i czytać!

Historia Uhtreda z Bebbanburga nieubłagalnie zbliża się do końca. W końcu nic nie może trwać wiecznie, prawda? Nawet tak dobre cykle książkowe jak ten, który wyszedł spod pióra Bernarda Cornwella. Myślę, że ostatnie miesiące, w których miałam okazję tak mocno zapoznać się z jego twórczością sprawiły, że stanie się on moim numerem jeden jeśli chodzi o autorów powieści historycznych. A opowieść o wojowniczym Uhtredzie na pewno zostanie ze mną na zawsze! Dziesiąty tom sprawiał na mnie wrażenie dosyć spokojnego. Długo czekałam na to, co się tutaj wydarzyło, ale stało się to tak… gładko. Nie ma w tym oczywiście nic złego, bowiem Uhtred całe życie miał pod górkę i z pewnością jeszcze w kolejnych dwóch tomach będzie musiał się z czymś zmagać, ale udało mu się osiągnąć pewien cel. Cel, do którego dążył od samego początku, który kierował praktycznie całym jego życiem. Czy można zatem rzec, że droga, którą przebył, w każdym swoim aspekcie miała go doprowadzić do tego, co się wydarzyło? Być może tak, być może nie. Jedno jest pewne – zawziętość popłaca, chociaż nagroda może przyjść po długim czasie. Uhtred po wszystkich ostatnich wojnach i pojedynkach w końcu pragnie zrobić to, co planował od lat – odzyskać Bebbanburg z rąk swojego kuzyna. Chce przejąć należne mu ziemie, które niegdyś zagrabił sobie jego zdradziecki wuj. Niestety, ponownie coś staje mu na przeszkodzie – wezwanie od króla Eoferwicu. Władca pragnie, aby Uhtred jak najszybciej powrócił i pomógł w kolejnym konflikcie, gdyż Sasi Zachodni zaatakowali Nothumbrię. Po szybkiej analizie sytuacji bohater pozostawia swój cel za sobą i zmierza na południe. Jednak wciąż w głowie ma to, że najwyższy czas odzyskać swój dom. Uważam, że jedną z piękniejszych cech głównego bohatera jest ta zawziętość. Że przez te wszystkie lata pozostał wierny swoim ideałom, wierny temu, o co walczy. Kiedyś zastanawiałam się, po czyjej stronie Uhtred tak naprawdę stoi, aż w końcu doszłam do wniosku, że walczy tak, jak podpowiada mu honor i serce, ale przy tym wszystkim pamięta o swoich interesach. To sprytny i inteligentny wojownik, który sieje postrach nie tylko dzięki umiejętnościom wojennym. Potrafi łączyć fakty, analizować, przewidywać – a to bardzo istotne elementy w byciu dobrym strategiem. A strategia to naprawdę istotna rzecz w całej jego historii! Chociaż odniosłam wrażenie, że ten tom jest naprawdę dosyć spokojny, to naprawdę sporo się tutaj dzieje. Z jednej strony główny bohater pragnie w końcu osiągnąć swój cel, a jednak coś znowu staje mu na przeszkodzie. Kolejne konflikty, kolejne pojedynki, spiski i intrygi. Czasami to wydaje mi się, że Uhtred już po prostu przyjmuje to wszystko ze stoickim spokojem, idzie i z pokerową twarzą załatwia wszystkie sprawy – taki chleb codzienny, nic wyjątkowego, jakby i tak wiedział, że ze wszystkim sobie poradzi. Pewność siebie dodaje mu charakteru i nic dziwnego, że jest chodzącym postrachem. Wciąż uwielbiam styl i pomysłowość Bernarda Cornwella. Nie da się ukryć, że napisanie tak rozległego cyklu wiąże się z pewnym ryzykiem. Czytelnik może stracić zapał, może zabraknąć dobrej akcji, a jednak tutaj to wszystko człowiekowi nie grozi. Cornwell doskonale wie, do czego dąży, wie, jak kierować wydarzeniami, co zrobić, aby czytelnik stale był zainteresowany tym, co jeszcze czeka głównego bohatera. Sprawił, że naprawdę ciężko jest nie kibicować Uhtredowi, bowiem ten facet naprawdę coś w sobie ma! To właśnie taka postać, za którą się mocno trzyma kciuki. Dodatkowo autor zadbał o znakomity klimat całej sagi, świetnie zaprezentował realia tamtych czasów i odpowiednio rozbudował ten świat. Nie obawiajcie się zatem tego, że ten cykl liczy sobie tyle tomów. Każda część jest utrzymana na naprawdę dobrym poziomie, a czyta się to znakomicie.

Uhtred przez lata marzył o tym, by odzyskać swoją ojcowiznę, lecz pierw był na to za młody, a potem w jego życiu działo się tyle, że to największe marzenie musiało ustępować teraźniejszości. I w końcu nastał dzień, w którym mógł marzenia przekuć w czyny i stanąć w szranki z wujem i kuzynem, którzy uzurpowali sobie prawo do Bebbanburga i ziem mu przyległych. Pytanie, czy los i pogańscy bogowie sprzyjali mu na tyle, by ten cel osiągnął. To już dziesiąty tom, a ledwie wczoraj zaczynałam przygodę z Ostatnim królestwem. Jak to szybko minęło... Zabierając się za ten cykl, trochę obawiałam się tego, że w którymś momencie Bernard Cornwell nie podoła i zacznie się seria słabych tomów, a ja będę o krok od załamania nerwowego. Co zaskakujące, a jednocześnie niezwykle przyjemne, z tomu na tom historia stworzona przez autora podobała mi się coraz bardziej (no może, wyłączając Pogańskiego pana, który z dotychczasowych tomów podobał mi się najmniej) i z nieopisanym zniecierpliwieniem oczekiwałam chwili, w której wraz z Uhtredem podążę ścieżkami pełnymi krwi poległych. Strażnika ognia przeczytałam jednym tchem, szybciutko przewracając kolejne strony, by dowiedzieć się, czy w końcu główny bohater osiągnie to, o czym marzył od lat. Akcja tego tomu jest po stokroć dynamiczna, dzieje się dużo i bardzo szybko, a opisy bitew są po prostu rewelacyjne. Bernard Cornwell ponownie stanął na wysokości zadania, serwując tak fantastyczne sceny batalistyczne, że pomimo nie malowały się w różach i brokatach, że lektura zapierała dech w piersiach. Autor zachwyca lekkim piórem i swobodą, jaką wyczuwa się w trakcie lektury, jakby kreślenie kolejnych scen przychodziło mu bez trudu. Opisy działają na wyobraźnie, pozwalają w oka mgnieniu przenieść się do czasów Uhtreda i stanąć z nim ramie w ramię w murze tarcz. Bernard Cornwell słowami odmalowuje niezapomniane obrazy, a w trakcie czytania ma się wrażenie, jakby siedziało się w kinie na genialnym sensie. Jak zawsze dialogi świetnie oddają klimat książki, jednocześnie bawiąc – ach te męskie potyczki słowne. ;) Bohaterowie wykreowani przez Bernarda Cornwella zachwycają różnorodnością charakterów. Autor nakreślił bardzo wyraziste postaci, niezależnie od tego, czy pojawiały się one na chwilę, czy też towarzyszyły czytelnikowi od pierwszego tomu. Postać Uhtreda zachwyca szczególnie, bo jego poznawaliśmy od czasów dzieciństwa i dzięki Bernardowi Cornwellowi mogliśmy obserwować, jak zmieniał się z tomu na tom. Jak rozwijał się i szkolił na niezawodnego woja, jak kochał i nienawidził i jakim genialnym strategiem uczynił go autor. Uhtred z Bebbanburga, choć nie jest ideałem, jest postacią, której nie da się polubić. Wojny wikingów to taki cykl, który po prostu trzeba przeczytać. Szczególnie gdy lubi się historię i powieści z dużą ilością scen batalistycznych podkręconych fikcją literacką, której tutaj nie brakuje. Dotychczasowe dziesięć tomów dostarczy Wam, bez wątpienia, długie godziny czystej przyjemności. I wierzcie lub nie, ale nie będziecie w stanie oderwać się od lektury żadnego z tomów. A co najważniejsze, Strażnik ognia to nie ostatnie słowo Cornwella w historii Uhtreda... To dobrze, bo żal rozstawać się z ulubionym bohaterem... Gorąco polecam wszystkie tomy!

W dni takie jak ten, gdy wiatr i deszcz wciska się w każda szparę, chce się jedynie zawinąć w koc, mieć pod ręką ciepłą herbatę i spędzić długi wieczór wpatrzona w kartki książki, ogrzana ciepłem bijącym od kaloryfera. Niestety nie mam kominka, a idealnie pasowałby do tej wizji ;) A któż wtedy stałby na straży ognia? Mam to szczęście, że mój rodzinny dom zawsze stoi dla mnie otworem i wiem, że w każdej chwili mogę wrócić do znajomych kątów, wśród których się wychowałam. Nie wyobrażam sobie jak mogłoby być inaczej, przez co rozumiem jakim cierpieniem dla Uhtreda musiało być życie z dala od Bebbanburga, ze świadomością, że wśród ścian, które zna, panoszy się oszust i zdrajca. Nareszcie po wielu latach służby interesom innych, postanawia zawalczyć i o swoje marzenie - odzyskanie rodzinnych włości. Lecz niestety los znów gotował mu niespodziankę i po raz kolejny będzie musiał wybrać pomiędzy własnym dobrem a bezpieczeństwem całego narodu. Stanie przed wyborem o tyle ciężkim, że zagrożone będzie dobro kraju zarządzanego przez ukochaną, jak i ziem będących pod opieką jego zięcia. Czy Uthredowi będzie dane umrzeć w chwale czy bogowie pobłogosławią go spokojną śmiercią? Czas pokaże. Po godzinach spędzonych z Uthredem, czuję się jakby był moim przodkiem, opowiadającym mi dzieje swojego życia. Przywiązałam się do historii zawziętego i zdeterminowanego woja, który swoje wady przekuł w zalety, przynoszące mu sławę i nie raz wpływające na losy całej anglosaskiej wyspy. Nauczył mnie, że cierpliwość połączona z upartym dążeniem do celu nie musi oznaczać egoizmu i nawet najbardziej osławione charaktery popełniają błędy. Najważniejsze to być szczerym z samym sobą, a wszystkie wybory oceniać własnym sercem i rozsądkiem - chociaż spryt i inteligencja również się przydadzą, szczególnie, gdy planujesz wygrać kilka potyczek za pomocą strategii, nie próbując nawet sięgać po miecz. Po raz kolejny zachwycę się talentem Bernarda Cornwella. Każdy tom dojrzewa wraz z bohaterem! Strażnik ognia jest niczym doświadczony, wiekowy człowiek - z pozoru pełen stoicyzmu i spokoju, lecz pełen pewności co do swoich mocnych stron, co objawia się w doskonale zaplanowanych intrygach, plastyczności bitew i nieodłącznym klimacie średniowiecznej północy. Akcja nadal jest tak skonstruowana, że czytelnik z niepokojem śledzi poczynania postaci na kartach książki, nie wiedząc co może wydarzyć się już na następnej stronie. Tym razem nie poratuje nas znajomość historii - autora wyobraźnia poniosła tak mocno, że historyczne pozostały jedynie występujące w sadze postacie. Jednak całość jest skonstruowana tak dobrze, że gdyby nie notka na końcu książki, mogłabym uwierzyć, iż wydarzenia zawarte w X tomie naprawdę przetoczyły się przez Anglię. Strażnik ognia początkowo miał być zwieńczeniem całej sagi, lecz okazuje się, że czekają nas jeszcze co najmniej dwa spotkania z Uthredem. Mam nadzieję, że kolejne tomy sprostają swoim poprzednikom i znów z zainteresowaniem zanurzę się w historię opowiadaną w ciemną noc przy ognisku. Słyszycie już szczęk mieczy i wycie w oddali? Nadchodzi Wojna Wilka.