Stambulskie szepty (okładka  miękka, wyd. 09.2022)

Recenzja profilu @pisanezusmiechem Usiądź wygodnie z kubkiem ciepłej herbaty i pozwól sobie na chwilę oddechu z książką. Wysłuchaj się w szepty, jakie rozbrzmiewają w jednym z najbardziej niezwykłych miast świata. Tu mieszają się kontynenty, wyznania, kultury. Stambuł zaprasza w swe progi, a Agata Wielgołaska skrzętnie korzysta z tego zaproszenia, oddając w ręce czytelników zbiór nastrojowych, inspirujących opowiadań, czerpiących garściami z realizmu magicznego. To uczta dla osób pragnących kontaktu ze słowem poetyckim, a jednocześnie ubranym w szaty prozy. "Stambulskie szepty" są zbiorem 40 opowiadań, których wspólnym mianownikiem jest nieoczywista forma i ekspresjonizm. Jeżeli szukacie do bólu realnej, konkretnej fabuły, to... nie tutaj. Tutaj nie ma początku i końca, nie ma twardych faktów; tutaj gubimy się w stambulskich uliczkach, a ramy czasowe przestają istnieć. W poszczególnych opowiadaniach zmieniają się bohaterowie (jest i nawet moja ulubiona Agatha Christie!), choć może niektórzy prześlizgują się przez kilka z nich? Bądźcie czujni i otwarci na nowe doświadczenia. Zwróćcie uwagę na zmienność narracji i na ukryte w niej przekazy. Pamiętajcie, że nie ma jednej prawidłowej interpretacji. Autorka przykłada dużą wagę do konceptu danego utworu, zwraca uwagę na warstwę językową. To zamiłowanie do eksperymentowania zaowocowało opowiadaniami, których nie sposób odczytywać prosto i dosłownie. Opowiadaniami, które zaskakują. Fabuła nie jest tu oczywista, a oniryczny klimat wciąga i hipnotyzuje. "Stambulskie Szepty" zapraszają czytelnika w literacką podróż pełną gry wyobraźni. Tomik wymyka się regułom, zupełnie tak, jak sam Stambuł. Jedno jest pewne - przy lekturze "Szeptów" poczujecie powiew wiatru znad Bosforu. Autorka potrafi zaczarować słowem i stworzyć obrazy pełne kolorów. Urzekło mnie kilka scen ubranych w tak krótkie formy - potrzeba pewności pióra, by umieć trafnie oddać emocje, gdy nie ma się do dyspozycji kilkudziesięciu stron. Jeśli lubicie literaturę pokroju "Sklepów cynamonowych", jeśli tęsknicie za surrealizmem i czymś nietypowym, jeśli macie wrażliwe dusze i potrzebujecie oddechu od fabularnej beletrystyki na rzecz krótkich, a skłaniających do refleksji tekstów - to najnowsza książka @agata_wielgolaska jest właśnie dla Was ❤️ Gratuluję autorce i dziękuję serdecznie za możliwość odbycia tego rejsu wydawnictwu @mocmediabooks. Szczególne podziękowania za zaproszenie do objęcia tego tomu patronatem medialnym - dziękuję za zaufanie! 🥰

Klimatyczna, to dobre słowo, na oddanie charakteru opowiadań. Nieprzypadkowe zestawienie słów i zdarzeń, chociaż Autorka dużo pisze o przypadkowości. Zmusza do zastanowienia nad sensem egzystencji, trwania przy utartych schematach tego, co widzimy, znamy, nauczono nas. Każda z opowieści wyciąga na powierzchnię świadomości inną historię, inne szczegóły, ja jednak mam wrażenie, że mówi o tym samym, używając różnych wyrazów. Najczęściej powtarzającą się cechą jest samotność wśród ludzi, przykryte samozadowoleniem, nieświadomością, może wstydem przed osądzeniem lub zaszeregowaniem. Jednak nie są ponure czy przygnębiające. Najbardziej pasującym słowem jest głębokie lub przemyślane. Dużo wyczucia i wrażliwości literackiej. Podchodzę co chwilę do półki, biorę tę niepozorną gabarytowo książeczkę do ręki i zastanawiam się nad przekazem, nad spójnością. Podziwiam grafikę okładki, tonące słońce i księżyc, jakże wymowne, przynajmniej dla mnie. Mam wrażenie, że obraz ma nam uświadomić przemijanie, ale także odrodzenie w świetle dnia, że po złej nocy nadchodzi dobry dzień. Trochę przypomina mi moją ulubioną postać literacką, Scrlett O’ Hare - „pomyślę o tym jutro” – to najlepsza rada. Miałam dużo szczęścia (przypadkowo?), że trafiłam na publikację, że zaproponowano mi patronat. Książka odziera nas z zasłony pozorów, chociaż następuje to w naszym umyśle i nadal jesteśmy ukryci przed światem. „-Lepiej ci w okularach. - Wiem, odwracają uwagę od reszty”. Dziękuję, że mogę uczestniczyć w tej podróży…