Srebrne wrzeciono (okładka  miękka)

Świetna, do przeczytania na raz, wciągające wątki, trzyma w napięciu, na prawdę trudno ją odłożyć.

Książka rewelacyjna, aż chce się czytać. Polecam

Wciągająca ..

super

Super

„Srebrne wrzeciono” już od pierwszych stron emanuje aurą ptt. „To będzie dobra książka”. Mój czytelniczy szósty zmysł mnie nie zawiódł – wprost nie mogłam się oderwać od lektury, a z każdym kolejnym rozdziałem coraz bardziej angażowałam się w wydarzenia i zawiłe meandry losu, jakie przedstawiła autorka. Fascynująca saga o kobietach, miłości i namiętności, która gotowa jest zrównać z ziemią cały świat. Wiktoria i Vaiva. Dzieliło je blisko 200 lat, ale obydwie kobiety charakteryzowały się niezłomnością charakteru i odwagą, by walczyć o samą siebie. Każda z nich musiała wziąć los w swoje ręce i utkać sobie świetlaną przyszłość na własnych zasadach, ale czy im się to udało? „Srebrne wrzeciono” to na wskroś kobieca powieść, a główne bohaterki fascynują od samego początku! Vaiva, oskarżona o konszachty z diabłem, musi na nowo ułożyć swoje życie, by za chwilę przeszłość znów boleśnie dała o sobie znać. Wiktoria, chcąc uciec od niechcianego małżeństwa, trafia do miejsca, gdzie imię wiedźmy wciąż budzi lęk. Co łączy te dwie odważne kobiety? Czy ich losy zostały splecione zupełnym przypadkiem? Cóż, to była za literacka uczta! Autorka utkała fabułę opartą o kobietach, które nie bały się walczyć o swoje w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Opowieść nasączyła miłością, fascynacją i niemalże namacalnym ciężarem pożądania. Jakże cudownie było się zanurzyć w lekturze obfitującej w historię, romantyzm, a także w rozbudowaną warstwę obyczajową. Ewa Sobieniewska w bardzo ujmujący i zgrabny sposób splotła losy dwóch kobiet, które różniło wszystko: warstwa społeczna, pochodzenie Vaivy i uprzywilejowanie Wiktorii. Obydwie bohaterki z łatwością skradną serca czytelników! Nie potrafię wyjść z podziwu dla sposobu, w jaki została ukazana kobiecość – kontrastująco, szczerze, tak bardzo prawdziwie… ta książka, aż emanuje feminizmem, na jaki było stać kobiety w siedemnastym i dziewiętnastym wieku. Nie zabraknie tu również bolączek ówczesnego społeczeństwa, podziału na klasy społeczne, a także odwiecznej walki kobiet o prawo do samych siebie. Jestem zachwycona debiutem Ewy Sobieniewskiej. Tak po prostu po ludzki zachwycam się całokształtem fabuły, kreacją bohaterów i aranżacją powieści. „Srebrne wrzeciono” to cudownie skonstruowana powieść, którą trzeba koniecznie przeczytać. Elementy lokalnego folkloru zachwycają, a klimat powieści, pomimo jej emocjonalnego ciężaru, zdaje się być lekki i przystępny dla czytelników.

Niesiona rwącym nurtem klimatycznej osnowy, otulonej bogactwem najdrobniejszych detali, emanująca portretami silnych, pewnych siebie i świadomie dążących do osiągnięcia szczęścia kobiet, obrazująca odmienne odcienie miłości, pięknej i krystalicznej, ale także władczej i wyniszczającej. „Srebrne wrzeciono” to nasączona warstwą obyczajową powieść historyczna, która zachwyca misterną kreacją scenerii połowy XIX wieku. To opowieść-lustro, która w swej papierowej tafli odbija finezyjnie nakreślone okazałości epoki. Czerpiąca z wydarzeń rozegranych dwieście lat wstecz, fundamentalna płaszczyzna czasowa porywa w wybrzmiewający feerią jawnych barw, zapachów i smaków aliaż, tak namacalny, żywo wizualizujący się w wyobraźni i sycący do głębi wszystkie zmysły. Z intensywnie wyczuwalną pasją, Ewa Sobieniewska maluje pełne jaskrawych emocji pejzaże ze słów, niewątpliwie zaskakująco kompletne jak na pierwsze pociągnięcie literackiego pędzla, tworząc fabułę naznaczoną niepokojącymi intrygami, wielkimi tęsknotami i niespodziewanymi porywami serca. Tę kompozycję wręcz się chłonie! Nuty romantycznej idei i kobiecych powinności wdzięcznie skompilowano z charakterną walką o siebie i prawo do samodzielnego wytyczania ścieżek życia. To jednocześnie ekspresyjna podróż intencjonalnie eksplorująca osobowości, obnażająca tragiczny w skutkach strach przed nieznanym, negliżująca doświadczenie odrzucenia, które z brawurą podszeptuje pragnienie zemsty – na tym swoistym obliczu ukazano niezłomność kobiecej duszy, dzielnie zmagającej się z narzuconymi definicjami. W nietuzinkowo ciepły sposób autorka splata obie historie, spowijając je całunem przeznaczenia, tkając między nimi nierozerwalne nici, zataczającego koło niczym tytułowe wrzeciono, sukna. Ta powieść determinuje ukryte pośród znajomych włości Łubinowa i tajemniczej aury pałacu rodziny Łempickich prawdy, które osnuto na filarze rzetelnie skrojonego tła historycznego, z celowością budującego nastrojowe realia. Z lekkością i wrażliwością relacjonuje wachlarz przygodowych zdarzeń, esencjonalnie akcentuje tkwiące pod skórą słabości, pozostawia z pytaniem na ustach, intrygując ostatnimi zdaniami treści – ewidentnie Ewa Sobieniewska nie opowiedziała jeszcze wszystkiego, kusi bowiem obietnicą rozwiania mgły sekretów, które do końca milcząco mienią się na kartach powieści. Książka z oszałamiającą precyzją portretuje intymnie ulokowane w sercu kobiece pragnienia, tak naturalnie sprzeczne z wymogami okrutnej dla niewieścich dążeń epoki. To tytuł bezsprzecznie skierowany nie tylko do wielbicieli sag historycznych, ale także czytelników rozsmakowujących się w intensyfikującej doznania świadomości kierowania własną egzystencją, bez względu na posiadaną płeć. Ewa Sobieniewska wręcz szturmem wdarła się na literacką scenę mocnych postaci kobiecych – brawo!

„Srebrne wrzeciono” to książka, po której spodziewałam się kolejnej przyjemnej powieści historycznej, a dostałam tak cudowną, zaskakującą, poruszającą i pełną zwrotów akcji książkę, że wciąż jestem w szoku, że to jest debiut Ewy Sobieniewskiej. Tak, Moi Drodzy, DEBIUT, który jest po prostu kompletny. Ta książka to historia, która toczy się dwutorowo, w XVII i XIX wieku. To historia, w której w jakiś sposób mają połączyć się losy Litwinki Vaivy, kobiety, która jest obiektem pożądania mężczyzn i jednocześnie oskarżana o czary z losem żyjącej ponad dwieście lat później Wiktorii, córki powstańca. To przepiękna lektura o kobietach, o ich sile i determinacji. Autorka rewelacyjnie pokazała nam tamten świat, odtwarzając ówczesną rzeczywistość kobiet, rodzin, małżeństw. Stworzyła świat tak namacalny, tak realny, że wsiąknęłam w tę powieść i nie mogłam się od niej oderwać. To niesamowita umiejetność pisarki, że potrafiła swoją wiedzę historyczną tak wiernie oddać w książce i napisać coś tak pięknego, bo też przede wszystkim jest to oczywiście opowieść o miłości. Miłości pięknej i niemożliwej do spełnienia, miłości toksycznej, a także miłości, w której jesteśmy gotowi oddać duszę diabłu, by tylko ratować ukochaną osobę. Ogromnym atutem też tej książki jest to, że nie wiemy, czego do końca się spodziewać. Autorka nie szczędzi nam zwrotów akcji i, co najlepsze, trzyma nas w napięciu do ostatnich stron. Co ważne i nieproste, wszystkie zwroty akcji naprawdę mają uzasadnienie, tu wszystko finalnie jest ze sobą powiązane, ma sens, tu nie ma przypadków. Jestem pod ogromnym wrażeniem i jeśli to jest debiut, to już czekam na drugą książkę tej autorki, bo te 460 stron pochłonęłam z zapartym tchem! Cudowna powieść historyczna! Polecam wszystkim! Zróbcie sobie tę przyjemność i sięgnijcie po „Srebrne wrzeciono”!

Zdawać by się mogło, że miłość nie zna ograniczeń. Uczucie wybucha nagle, niczym kwiat, którego pąk wzrasta i rozwija się, kierując płatki ku słońcu. Miłość tożsama jest z radością, ze spełnieniem, ze szczęściem, na które w zasadzie każdy z nas czeka. Marzenia o wspólnej przyszłości stają się od momentu spotkania ukochanej osoby, tymi najważniejszymi. Nic nie jest w stanie odebrać zakochanym chwil uniesienia, które są potwierdzeniem na to, że oto należą do siebie. Cóż jednak, kiedy miłość nie jest szczerym uczuciem dwojga ludzi, a jedynie wynikiem chłodnej kalkulacji? Aranżowane związki, u których fundamentów nie leży wzajemność, ale przymus jednej ze stron. Dla kobiet, które były niegdyś kartą przetargową w takim pokerowym mariażu to był początek końca. Odarcia ich z marzeń o wielkim uczuciu i nadziei na życie u boku kochanego mężczyzny. Kiedy sięgam po debiut, jestem zawsze ciekawa, czy pierwsze spotkanie ze stawiającym swoje nieśmiałe kroki w literackim świecie autorem, będzie należało do udanych. W przypadku „Srebrnego wrzeciona” miałam przeczucie, że ta historia przypadnie mi do gustu i… nie myliłam się. Niemal od pierwszej strony dałam się porwać opowieści, która splata życiorysy dwóch niezwykłych kobiet. Dwóch niewiast, których losy, choć odległe czasowo, zdają się podobne. Bowiem w obu przypadkach musiały one stawić czoła niechcianej przyszłości, jaką planowali dla nich zgotować ludzie z ich najbliższego otoczenia. Nie mając żadnych szans, postawiły wszystko ja jedną kartę, aby nie tylko mieć szansę na przyszłość u boku tego, którego same wybiorą, ale przede wszystkim musiały spróbować wyrwać się ze sztywnych ram, w jakie, niczym w dyby, zostały zakute z racji płci. Autorka kreśli porywającą opowieść, która jest niczym wędrówka po dwóch odległych światach. Miałam wrażenie, że lawiruję między nimi, przechodząc płynnie pomiędzy historiami Wiktorii i Vaivy, zupełnie jakbym przekraczała taflę magicznego lustra i za jego sprawą mogła obserwować losy każdej z kobiet. Jednak książka Ewy Sobieniewskiej to nie tylko opowieść o niewiastach, które zapragnęły odmienić swoje życie. To także klimatyczna podróż do XVII i XIX wieku, dzięki której mamy okazję podziwiać ówczesne zwyczaje, realia, a także obserwować nastroje polityczne, tak żywe w tamtych czasach. Ścierając te dwie czasoprzestrzenie, autorka zdaje się pokazywać, że niezależnie od epoki, czy statusu majątkowego, kobiety były zakute w okowy bezwolności i zależności od płci przeciwnej. Marionetkami w rękach mężczyzn, którzy często wykorzystywali je wyłącznie do uciech cielesnych, lub jako kartę przetargową w prywatnych porachunkach. Czytelnik zdaje się dostrzegać uniwersalność tej opowieści, będąc jednocześnie niemym świadkiem wydarzeń, które wywołują szybsze bicie serca, a to przez wzgląd na pięknie rozpisane wątki miłosne, ale i zwroty akcji, których nie sposób przewidzieć. Podsumowując: „Srebrne wrzeciono” to kolejny udany debiut, jaki miałam przyjemność przeczytać w tym roku. Opowieść o niezłomności kobiet, które ponad swoje bezpieczeństwo czy wygodę, stawiały możliwość życia według własnych zasad. Autorce udało się zachować balans. Wprawnie lawiruje ona pomiędzy losami swoich bohaterek, jednocześnie kreując wyraziste postaci i tworząc wątki miłosne, które dostarczają wielu emocji. Co więcej, w moim odczuciu, uniknęła także schematyczności, co w przypadku debiutu i to w tym gatunku, traktuję jako duży sukces. Porywająca opowieść będąca mariażem powieści historycznej i romansu, okraszonego szczyptą magii. Książka, która uświadamia, że bez względu na to, czy „bierze się w dłonie kądziel, czy też swój los, potrzeba wytrwałości i wiary, że to, co się robi, ma sens".

Dzisiaj kilka słów o przepięknym i urzekającym debiucie. Historii kobiet, które dzieli dwieście lat, ale łączy więcej niż z początku mogłoby się wydawać. „Srebrne wrzeciono” to porywająca historia o kobietach, które miały odwagę walczyć o swoje szczęście. Walczyć o możliwość podejmowania własnych decyzji, co w latach, w których żyły było raczej trudne. Chwilami autorka przenosi nas na Litwę, w okres 1641 roku, gdzie poznajemy piękną młodą Vaivanę oskarżoną o czary, a niestety w tych czasach dla wiedźm nie ma miejsc w społeczeństwie. Przed dziewczyną stanie kilka trudnych decyzji, które bardzo mocno wpłynął, na cały bieg historii. Jednakże głównie skupimy się na historii Wiktorii, córki powstańca listopadowego, która żyła ponad dwieście lat później. Młoda dziewczyna przymuszana do małżeństwa decyduje się na ucieczkę. Chce sama decydować o swojej przyszłości. I tak zaczyna się jej podróż. Podróż, która doprowadzi ją do miejsca gdzie imię Vaivy wciąż wzbudza strach. Przede wszystkim trzeba pogratulować autorce świetnego debiutu. „Srebrne wrzeciono” to naprawdę porywająca historia, napisana lekkim i przyjemnym piórem. Przede wszystkim jednak jest to również opowieść o wolności, ciężkiej pracy, miłości i poświęceniu. Poświeceniu dla miłości. Nie mogłam się od niej oderwać. Pochłaniałam stronę, za stroną coraz bardziej czując całą sobą rozterki oraz obawy Wiktorii. Drżałam ze strachu, że on w końcu ją dopadnie. Szukałam podstępów i niebezpieczeństw. Podziwiałam tę młodą kobietę, która pragnęła decydować o swoich wyborach. Z uśmiechem wypatrywałam małych, czułych gestów i powoli rodzącego się uczucia. A potem, potem byłam już zdana tylko na łaskę autorki czekając pełna napięcia na zakończenie. Wszystkie te słowa odnoszą się również do losów Vaivy. Odmiennych, a jednocześnie tak bardzo podobnych. Szukałam ciągle jakiegoś punktu zaczepienia, jak połączyć te dwie żyjące w tak dużym odstępie czasu bohaterki. I tutaj autorka niesamowicie mnie zaskoczyła. „Srebrne wrzeciono” poleca się na długie wieczory, obiecując niezwykłą i piękną podróż oraz umilenie czasu. Polecam z całego serducha!