Śladów pobicia brak. W pułapce przemocy domowej (okładka  twarda, wyd. 04.2021)

Nikt z nas nie wie, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami. Nie mamy pojęcia, ile dobranych i zgodnych par toczy wojny w domowym zaciszu. A kiedy widzimy rodzinną kłótnię, mężczyznę szarpiącego swoją żonę czy próbującego siłą wtargnąć do domu, czy reagujemy i podejmujemy właściwe kroki? Okazuje się, że nie. Bo nie chcemy widzieć problemu, bo nie wiemy, co zrobić, bo zwyczajnie nie jesteśmy wyczuleni na znaki świadczące o pogarszaniu się sytuacji. Autorka reportażu postanowiła zgłębić kwestie składające się na pojęcie przemocy domowej w USA. Okazuje się, że problem ten dotyka o wiele więcej kobiet, niż można by przypuszczać. Po prostu wygodnie jest zamieść tę sprawę pod dywan, niż rozmawiać o tak nieprzyjemnych rzeczach i dopuścić do świadomości przekonanie, że system niestety wciąż zawodzi. Wiele spośród tych ofiar można było uratować, zapobiegając niepotrzebnym cierpieniom. Snyder analizuje ten temat, wskazując, że jest on bardzo trudny i złożony. Na stronach powieści porusza wiele zagadnień, które składają się na fakt istnienia i rozwoju takiego rodzaju przemocy. Pozwala czytelnikom zbliżyć się do rodzin dotkniętych taką niepotrzebną śmiercią. Wraz z nią szukamy znaków, które pozwoliłyby przewidzieć zbliżającą się tragedię. Poznajemy przepisy prawne, analizujemy regulacje, dowiadujemy się, w jaki sposób rozwija się systemy zapobiegania i jakie fundusze zostały na ten cel przeznaczone. Zaglądamy za mury więzienia, gdzie trafili ci, którzy przyczynili się do uszkodzeń ciała i śmierci w wyniku przemocy domowej. Próbujemy zrozumieć, w jaki sposób do tego wszystkiego w ogóle dochodzi. Temat ten jest bardzo trudny, mocno obciążający i naprawdę niewdzięczny. A jednak, w mojej opinii, naprawdę warty zgłębienia. Być może ta lektura pozwoli rzeczywiście komuś pomóc lub spojrzeć inaczej na pewne sprawy? Byłam pod wrażeniem, w jaki sposób autorka podeszła do realizacji tego tematu. Jak wiele energii i czasu poświęciła na rozmowy, obserwacje, uczestnictwo. Widać, że nie potraktowała tych kwestii pobieżnie, a praca nie została wykonana pospiesznie. Za każdym razem znajdowała się na miejscu ofiary lub w położeniu sprawcy. Zamieniała się z nimi, by lepiej zrozumieć. Bo o to w dużej mierze w tym chodzi. Nie wystarczy poznawać statystyk czy zapamiętać liczb, należy sięgnąć głębiej i zaangażować się bardziej. „Śladów pobicia brak” to reportaż opisujący życie. Smutne, niesprawiedliwe, zawodzące. Czyli niepokojąco prawdziwe w tym nieciekawych obliczu. To fragmenty ludzkich historii, przykre losy tych, którzy na krzywdę w żaden sposób nie zasłużyli, to opowieść o winie i karze, przejmująca droga podjętych decyzji i poniesionych konsekwencji. To emocje, refleksje, wspomnienia. To cała mieszanka składająca się na fakt, że książkę można nazwać dobrym reportażem. Bardzo polecam ten tytuł.

Czy kiedy słyszymy mocną kłótnię znajomych lub widzimy, że mąż szarpie żonę- reagujemy?? W przeważającej większości odpowiedź zapewne będzie negatywna, bo w naszym świecie panuje przekonanie, że nie wolno się wtrącać w sprawy innej rodziny. Dzięki takiej postawie wiele kobiet maltretowanych za zamkniętymi drzwiami, nie widząc znikąd pomocy tkwi w takim toksycznym związku razem z dziećmi. Czasami bywa tak, że kończy się to śmiercią. Jego lub jej. Matki lub ojca. Żony lub męża. I wtedy jest zostaje smutek, żal, obwinianie się i wiele pytań- dlaczego??? A ofiary, nawet jeśli nie mówią wprost, wysyłają sygnały, że dzieje się źle. Tylko my nie chcemy, albo nie umiemy ich odczytać. Autorka tego reportażu podeszła do tematu niezwykle profesjonalnie i dobitnie. Nikogo nie ocenia. Przedstawia osobiste historie takiej domowej przemocy, które skończyły się również śmiercią. Pokazuje jak mocno dotyka to całe rodziny, gdzie już do końca zostanie żal i wyrzuty sumienia. Analizuje problem psychicznego przywiązania ofiar do sprawców( beze mnie jesteś nikim, zabiorę Ci dzieci ) i wytyka błędy administracji i policji, bo nie potrafią w zdecydowany sposób im pomóc. Nie ma zaplecza lokalowego dla takich kobiet, a przecież nie każda potrafi rzucić wszystko i udać się do nieznanego schroniska niekiedy na drugim końcu stanu. Ja jestem tą książką mocno podłamana i do tej pory przeżywam to wszystko o czym tutaj przeczytałam. Pomimo, że ten reportaż jest wstrząsający, to jednak bardzo potrzebny. Bo prawda zawsze boli, ale może dzięki niej uda się uratować niejedno istnienie.

Długo tę książkę czytałam. Musiałam ją sobie dawkować. Temat przemocy domowej dotyka ogromną ilość osób. W większości przypadków to kobiety są ofiarami. Taką mamy kulturę. „Problemy rodzinne” wiążące się z przemocą są codziennością. Nawet nie zdajmy sobie z tego sprawy. Nikt przecież nie będzie się wtrącać w cudze życie. ✦ Ta książka wywołuje duży dyskomfort, a czasem nawet poczucie bezsilności. Autorka oddała głos ofiarom, sprawcom i aktywistom. Nie serwuje nam gotowych rozwiązań. Raczej skłania do krzyku, aby o tym problemie było głośniej. Opisana sytuacja dotyczy Stanów. Ale czy u nas jest inaczej? ✦ Jeśli nie boicie się ciężkich tematów - czytajcie!

Książka może posłużyć za poradnik, jak można rozpoznać, że znajdujemy się w poważnym zagrożeniu życia, spowodowanym przemocą domową. Podczas czytania możemy doznać uczucia wściekłości, czemu losy potoczyły się tak nie inaczej? Książka zadaje pytania ale też stawia uwarunkowania kulturowe w jakich jesteśmy kształtowani, zarówno jako kobiety jak i mężczyzni.