Skazane na poniewierkę (okładka  miękka, wyd. 08.2021)

Niesamowicie napisana książka , ukazująca okrutne życie dzieci, którym taki los zgotowali pozbawieni człowieczeństwa dorośli. Trzymająca w napięcia i nie pozwalająca się oderwać.

Piękna książka, na koniec nie obyło się bez łez.

Pięknie napisana, ściskającą za serce...polecam

Polecam, wciągająca i wzruszająca

Super przepiękna i wzruszająca

Dobre

Przeczytałam "Skazane na poniewierkę", ponieważ chciałam bardzo tą książkę przeczytać. To moje pierwsze spotkanie zarazem z twórczością Diney Costeloe. Kiedy sięgniesz po tą książkę, nastaw się na to że będzie tu dużo smutnych momentów. Książka od razu mnie wciągnęła, i mimo że wydarzenia rozgrywają się po II wojnie światowej, że to wszystko fikcja, to można mieć wrażenie że te wydarzenia mogły mieć naprawdę miejsce. Historia ta przedstawia losy dwóch sióstr: Rity i Rosie. Ich ojciec zmarł podczas II wojny światowej, i nigdy nie wrócił do dziewczynek. Smutne to! Ich mama znowu wychodzi za mąż, ale jej mąż to TYRAN. Nie chciał dziewczynek od samego początku, więc zmusił Mavis do oddania dziewczynek do sierocińca. Mavis zrobiła to, ale nie miała świadomości tego że władze placówki mogą swobodnie decydować o losie sióstr. Rita i Rosie tęsknią za rodziną, za domem, za mamą, oddalone od swojej miejscowości zamieszkania. W sierocińcu panowały surowe zasady, a kary za nawet najmniejsze przewinienia były bardzo surowe. Straszne. Później siostry razem z innymi dziewczynkami trafiają do Australii, gdzie przeżywają piękną podróż statkiem, która na moment pozwala im zapomnieć o okrucieństwach w Laurell House. Nie na długo. Trafiają do sierocińca, a potem dzieją się rzeczy niestworzone - Rosie zostaje adoptowana, Rita została w sierocińcu. Tyran Jimmy Randall zabija Mavis w wyniku ich kłótni, a babcia dziewczynek Lilly robi wszystko, aby odzyskać wnuczki. Niestety Rosie popełnia samobójstwo (rodzina zastępcza Rosie nie była taka do końca miła jak się wydawało, więc nic dziwnego że chciała aby Rita była przy niej), w efekcie Rita zostaje sama. Na szczęście Deeley adoptuje Ritę i pod koniec lektury widzimy spotkanie Rity z babcią, dowiadujemy się o osiągnięciach Rity, że oprócz swojego buntowniczego charakteru miała też swoje mocne strony. Dowiadujemy się też że Rita spotkała się z jej braciszkiem Richardem. Dowiadujemy się, że Rita też urodziła. Powieść piękna, choć wzruszająca i wstrząsająca. Straszne, co te dzieci musiały przeżywać w sierocińcu. Szkoda Rosie, że popełniła samobójstwo. Szkoda Rity, że straciła siostrę, i mamę. Szkoda sióstr, że ich tata nie wrócił z II wojny światowej. Pozytywną postacią była na przykład ich babcia Lilly - walczyła o wnuczki, była zdeterminowana, aby je odzyskać. Nie podobał jej się mąż Mavis, mówiła o nim "brutal", ale martwiła się tym że Jimmy nie chciał dziewczynek. Ale Jimmy Randall? Postać zdecydowanie NEGATYWNA. Nie polubiłam go od pierwszych stron książki. Tyran, bezduszny człowiek, który nie chciał dziewczynek. Dlaczego Mavis mu uległa? Gdyby powiedziała Jimmy'emu "NIE oddam dziewczynek", i gdyby zgłosiła go wcześniej na policję, może Mavis nie byłaby zabita przez niego. Trudna opowieść, ale wzruszająca. Dziewczynki spotkał okrutny los, a najbardziej straciła Rita, z powodu śmierci mamy i siostry..Polecam tą książkę. Nie jest to łatwa książka, jest poruszająca, ale polecam.

[UWAGA!!! Spojlery] Dzieci, które w czasie wojny straciły rodziców. Dzieci oddawane do sierocińców. Wreszcie dzieci, które trafiły pod opiekę EVER-Care. Czasy wojny to nie tylko bitwy i niewinne ofiary w ludziach, ale także dzieci, które zostawały bez opieki, bo np. rodzice zginęli w czasie walk, czy bombardowań. Siostry Rita i Rosie Stevens zostały tylko z matką Mavis. Wszystko jest w porządku, kiedy dziewczynki kończą odpowiednio 9 i 5 lat, a do ich domu coraz częściej przychodzi nowy partner opiekunki, Jimmy Randall. Jest wybuchowy, porywczy i nawet babka Lily się go boi. Jimmy nade wszystko nie chce jednak, by dziewczęta zostały w domu po tym jak urodzi się ich nowe dziecko. Stawia Mavis ultimatum - córki albo on... Biedna kobieta postawiona pod ścianą decyduje się na jedno. Możemy próbować ocenić Mavis jako złą matkę, która w imię nowego związku poświęciła dobro i bezpieczeństwo Rosie i Rity. Musimy jednak pamiętam, że nic nie jest czarno-białe i nie nam sądzić matkę córek, które zostają skierowane do sierocińca. Niezwykle pozytywną osobą w tej historii jest ich babcia, Lily, która sprawuje nad nimi opiekę, niestety, później ulega wypadkowi. Diney Costeloe opisując los ,,wojennych sierot" pokazuje na przykładzie sierocińca prowadzonego przez renomowaną damę, jak traktowano dzieci, które zostały bez opieki rodziców, dziadków, krewnych. W EVER-Care przestrzegano ściśle narzuconych reguł, a każde nieposłuszeństwo było karane. Co także uderzające, to fakt, że oddając dzieci, rodzice zrzekali się praw i nie mieli możliwości dowiedzenia się o losie krewnych. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, jednak wywarło na mnie tak ogromne wrażenie, zarówno pod względem treści, jak i emocji, które zafundowała nam ta fabuła, że chętnie zdecyduję się także na lekturę poprzedniej wydanej w Polsce publikacji, mowa o ,,Uciekinierach". ,,Skazane na poniewierkę" to przykry los tułaczki, który spotkał powojenne dzieci, w różnym wieku. Te, które osiągnęły nastoletni wiek i nie mogły znaleźć sobie pracy, pozostawały na służbie w EVER-Care. Wstrząsająca, poruszająca, sprawiająca, że trudno o niej zapomnieć. Podobnie jak o dzieciach skazanych na poniewierkę. A przecież one były najmniej winne...

Dziewięcioletnia Rita i jej pięcioletnia siostra Rosie straciły ojca w czasie II wojny światowej. Zostały wraz z matką, która powinna się o nie troszczyć. Jednak Mavis ponownie się zakochała i będąc w kolejnej ciąży nalegała na ślub. Niestety jej partner nie tolerował pasierbic i chciał się ich pozbyć jak najszybciej. Dziewczynki trafiły do babci, ale fala nieoczekiwanych wydarzeń zaprowadziła je do sierocińca, aż wreszcie wraz z innymi sierotami zostały odesłane do instytucji w Australii. ,,Skazane na poniewierkę" to poruszająca powieść o cierpieniu dzieci. Dzieci, które zostały odrzucone przez najbliższą osobę. To powieść przepełniona bólem, złem, smutkiem i ludzką bezdusznością. Siostry spotykały na swojej drodze okrutne osoby, nie zaznały matczynej miłości, miały wyłącznie siebie. Ciężko czyta się cierpieniu dzieci, a siostry Stevens spotkał naprawdę okrutny los. Podczas czytania przepełniało mnie mnóstwo emocji, największą był żal i smutek nad losem biednych dzieci, ale równie mocno czułam ogromną złość na matkę dziewczynek i na te wszystkie okrutne osoby, które pojawiały się z życiu sióstr. Niedawno pisałam o matczynej miłości, nie oceniam, staram się być wyrozumiała, ale czy w imię miłości do mężczyzny, w dodatku tyrana, porzucenie dzieci można usprawiedliwić? Nie mogłam pojąć decyzji tej kobiety, dlaczego po prostu nie wyrzuciła z życia tego faceta. W pewnych momentach miałam ochotę ją rozszarpać. Jednak ,,Skazane na poniewierkę" to też historia o sile siostrzanej miłości, o przyjaźni, odwadze, ale również o tym, jak jedna osoba może odmienić cały los. Kibicowałam tym dziewczynkom, tak bardzo chciałam, aby ich los się odmienił, aby spotkało je w końcu szczęście, miłość i dobro. Ale czy po takiej dawce bólu i cierpienia, odrzucenia i złego traktowania w okresie dzieciństwa można mówić o szczęśliwym zakończeniu? Muszę jeszcze dodać, że pomimo tak ciężkiej fabuły, książka jest nieodkładalna i czyta się ją niezwykle szybko i lekko. ,,Skazane na poniewierkę" to trudna książka, ale wyjątkowa, którą ja będę polecać.

Wojna to świat dorosłych, ale dramaty dzieci. Wojna się skończyła, ale koszmar nadal trwa. Rita ma dziewięć lat, a Rosie tylko pięć. Są siostrami, a po stracie ojca żyją tylko z matką mając gdzieś w tle babcię. Matka postanawia wyjść ponownie za mąż. Niestety okazuje się, że jest on tyranem, który chce pozbyć się pasierbic. Matka dziewczynek, która jest w ciąży ulega jego presji i oddaje dzieci do sierocińca. Jednak nie zdaje sobie sobie sprawy, że dokumenty które podpisała dają placówce wolną rękę co do dziewczynek. Wkrótce mają zostać wywiezione do Australii z innymi dziećmi. Czy dzieci zobaczą jeszcze matkę i babcię? Czy ich cierpienie kiedyś się skończy? Tytuł książki jak najbardziej trafiony. Dwie małe dziewczynki gdzieś na końcu świata same, bite, cierpiące. Kiedy czytając książkę byłam na etapie tego jakie decyzję podejmuje ich matka, jak została osaczona przez swojego partnera to byłam na nią tak zła. Miała wybór, miała koło siebie matkę, swoje mieszkanie , nie miała tylko silnej woli. Niewyobrażalne jest jak pod wpływem innej osoby dorosła kobieta oddaje swoje dzieci. Można powiedzieć, że nie nam ją oceniać. Może obudzi się w porę i nie będzie za późno. Na szczęście autorka stworzyła postać Lily, cudownej kobiety, babcię dziewczynek . Początkowo sprawowała nad nimi opiekę, ale kiedy uległa wypadkowi los dziewczynek został przesądzony. Lily walczyła z całych sił, była takim kołem ratunkowym w książce, z ogromną wolą walki. Jak ja jej dopingowałam. Autorka stworzyła piękną historię, chociaż bardzo smutną i opłakaną w skutkach. Autorka pokazała nam jak działały w tamtym czasie takie placówki. Liczył się biznes, a nie uczucia. Na tym chciałabym zakończyć, nie chce Wam za dużo zdradzać, żebyście mieli możliwość odkrywania sami kolejnych zdarzeń i dojścia do końca tej bardzo wzruszającej książki. Było to moje drugie spotkanie z autorką i napewno nie ostatnie. Autorka ma cudowne pióro i dar wciągnięcia czytelnika w świat przedstawiony w książce.