Sanato (ebook)

Pod koniec książki przecierałem oczy ze zdumienie - horror najtańszy z możliwych się nagle zrobił, niemal wstydziłem się, że to czytam. A szkoda, bo lubię inne książki autora.

Niestety książka bardzo słaba. Zbyt wydumana. Ledwo doczytałem do końca.

Sanato, ach Sanato! Jak pięknie to brzmi, prawda? Modnie, światowo, trochę jakby luksusowo. Żadne tam sanatorium czy ośrodek wypoczynkowo – rekreacyjny; po prostu zakopiańskie uzdrowisko przeznaczone dla tych, którzy chcą podratować zdrowie, a jednocześnie zażyć odrobiny wygody. Zaraz na zboczu Antałówki przy ulicy Wierchowej 3, mieściło się owe cudo. Okazałe, niezwykle reprezentacyjne czteropiętrowe gmaszysko, górujące nad okolicą przyciągało wzrok wczasowiczów, miejscowych oraz potencjalnych kuracjuszy. W 1912 roku uchodziło za miejsce atrakcyjne nie tylko ze względu na rozmach z jakim zostało urządzone; miało doskonałą renomę, świetnie wykfalifikowany personel, no i oczywiście idealne położenie – z okien pensjonatu można było podziwiać panoramę Tatr. W 1931 Sanato odwiedza małżeństwo Ostromęcckich. Nina i Adam szukają wytchnienia, ale przede wszystkim ratunku – oboje przewlekle chorują na gruźlicę. Ich przyjazd zbiega się w czasie z wizytą doktora Dreslera, który opracował rewolucyjną metodę leczenia zastrzykami z płynnego złota. O powodzeniu kuracji ma świadczyć przypadek jego narzeczonej Iry – po latach przebywania w uzdrowiskach, stosowania wszelakich medykamentów, różnych sposobów zwalczania suchot poddana opiece Dreslera, zdrowieje. Nina szybko zaprzyjaźnia się z nowo przybyłą, tym samym zapewniając sobie udział w eksperymencie. Ku wielkiemu zdziwieniu spostrzega, że efekty są natychmiastowe; poprawa samopoczucia następuje z dnia na dzień, co wzbudza w niej prawdziwą euforię. Ta jednak nie trwa długo i gaśnie, gdy pojawiają się przerażające skutki uboczne. Brzmi pysznie, prawda? No pewnie, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę jeden, niezwykle istotny fakt… Powieść Marcina Szczygielskiego została oparta o autentyczne wydarzenia z 1932 roku zwane ‘złotą gorączką’, w których brała udział wyżej wspomniana Ostromęcka. ,,Sanato’’ łączy więc fikcję literacką z rzeczywistością. To doskonały zabieg, ponieważ rozpala wyobraźnię czytelnika podwójnie; pozwala mu snuć przypuszczenia, domysły i decydować o tym, co jest prawdą, a co jedynie fantazją autora. Lekturę uatrakcyjnia pieczołowicie budowany klimat oraz niespieszne tempo akcji. Właśnie dzięki nim czuć tą charakterystyczną dla literatury grozy otoczkę – napięcie, niepokój, tajemniczość, nastrojowość. Punkt kulminacyjny przypada na ostatnie kilkadziesiąt stron i stanowi spektakularne zwieńczenie historii. W przeciwieństwie do pierwszej części książki dzieje się dużo; jest ostro, krwawo i emocjonująco. Ale, ale! ,,Sanato’’ nie można zaliczać do grona tanich straszaków. Owszem, to powieść grozy, jednak nietuzinkowa – napisana świetnym językiem, rażąca sugestywnością opisów, z oryginalnym pomysłem oraz klimatem utrzymanym w stylu retro. Wzbogacona o zagadnienia medyczne, wnikliwą charakterystykę wybranej grupy społecznej, rozważenia egzystencjalne i dysputy pomiędzy bohaterami, zdecydowanie wybija się na tle gatunku. Sięgając po historię Szczygielskiego musicie być na to przygotowani. A potem? Spokojna głowa, Sanato otworzy dla Was swoje podwoje.. Kto wie, co jeszcze kryją te zimne mury?