Samowolna cesarzowa. Sisi (okładka  miękka)

Świetnie się czyta. Bardzo dobra książka

Ciekawa książka. Warta Przeczytania.

Świetna opowieść o Sisi

Jakiś czas temu opowiadałam Wam o książce pt.: „Sisi. Cesarzowa mimo woli”. Podczas gdy zamieszczałam opinię o tej powieści na jednym z portali to zauważyłam, że ma ona kontynuację pt.: „Sisi. Samowolna cesarzowa”, o której chciałabym Wam teraz opowiedzieć. Tym razem poznajemy losy tej niezwykłej kobiety od roku 1868, kiedy to przebywała w pałacu Gödöllő, aż do jej śmierci. Zostały tu opisane m.in. podróże cesarzowej, poznani przez nią ludzie, śmierć teściowej, z którą nie miała najlepszych kontaktów, a także również to, jak była traktowana przez dwójkę swoich starszych dzieci. Znalazło się tam też trochę przemyśleń kobiety np. na temat edukacji syna, czy też kawalera, z którym zaręczyła się jej najmłodsza córka. Warto wspomnieć, że jest to fikcja literacka poprzeplatana faktami historycznymi. Muszę przyznać, że jak współczułam Sisi w poprzedniej części, tak w tej ani ją lubiłam, ani nie lubiłam. W zasadzie ten tom w moim odczuciu był słabszy od poprzedniego. Może nie nudziłam się podczas jego lektury ponieważ dowiedziałam się czegoś nowego o tej postaci, ale na pewno zabrakło takiego elementu, który by mnie przykuł do książki tak, że zapomniałabym o całym świecie.

Allison Pataki jest amerykańską pisarką powieści historycznych i dziennikarką. Studiowała na uniwersytecie Yale, gdzie ukończyła filologię angielską. Na drugim roku studiów poznała swojego męża. W 2015 r. była współzałożycielką edukacyjnego i społecznego programu reConnect Hungary dla młodych dorosłych pochodzenia węgierskiego, którzy urodzili się w Stanach Zjednoczonych lub Kanadzie, który miał na celu pomóc im lepiej zrozumieć ich węgierskie dziedzictwo. Historia wojny o niepodległość jej miasta zainspirowała Pataki do napisania pierwszej książki opartej na życiu Benedicta Arnolda. Powieść została wydana w 2014 roku. Mija 15 lat, odkąd Sisi jest żoną Franciszka Józefa i cesarzową Austro-Węgier. Nieudane małżeństwo, zaborcza teściowa arcyksiężna Zofia, która ograniczyła jej kontakt z dziećmi ani też trudne obowiązki cesarzowej nie złamały tej kruchej, zagubionej dziewczyny, którą poznaliśmy w pierwszej części dylogii. Sisi, choć wciąż bardzo młoda, lecz z piętnastoletnim doświadczeniem na habsburskim dworze jest kobietą dojrzałą i pewną siebie. Jest matką następcy tronu i doradczynią swojego męża, dzięki której Habsburgowie wciąż są u władzy. Allison Pataki w drugiej części dylogii o Sisi przedstawia Elżbietę w roli matki. Cesarzowej nie było jednak dane szczęśliwe macierzyństwo. Jej najstarsza córka – Zofia zmarła mając zaledwie dwa lata, o czym przeczytaliśmy w pierwszym tomie. Dwoje kolejnych dzieci Gizelę i Rudolfa – następcę tronu – odebrała jej teściowa arcyksiężna Zofia, która uważała, że Sisi jest za młoda i niedoświadczona, by wychowywać swoje własne dzieci. Tylko najmłodsza z rodzeństwa Maria Waleria (w książce zwana Walerią) została przy boku cesarzowej i to na nią Elżbieta przelała całą swoją matczyną miłość. Nie oznacza to jednak, że nie kochała dzieci, z którymi miała mocno ograniczony kontakt i dość kiepskie relacje. Kiedy podczas pobytu w Budapeszcie dotarły do niej wieści, że Rudolf jest ofiarą przemocy psychicznej i fizycznej pod przykrywką nauki i przygotowania go do roli cesarza przez hrabiego Gondrecourta, bez zbędnej zwłoki wróciła do Wiednia, by wstawić się za synem i rozmówić się z jego oprawcą. Choć miłość do dzieci zyskiwała na sile, tak ta do męża coraz bardziej gasła. Nawet do tego stopnia, że Sisi sama pchnęła Franciszka w ramiona aktorki Katheriny Schratt, która mogła dać mu wszystko to, czego żona dać mu już nie chciała. Sisi, przez wielu uznawana za najpiękniejszą kobietę w Europie, miała wielu adoratorów. Między innymi węgierskiego polityka Gyula Andrássy’ego, który przez długie lata był jej wielkim przyjacielem, natomiast w czasie pobytu w Anglii zaprzyjaźniła się z kapitanem Bayem Middletonem, który tak jak ona kochał jazdę konno. Na uwagę zasługuje również wątek śmierci arcyksiężnej Zofii. Sisi odkrywa zapiski teściowej, z których dowiaduje się, że wszystkie uprzedzenia, które ta żywiła do synowej wynikały jedynie z troski o nią i syna, z dbania o dobro ich samych oraz całego cesarstwa. Choć Zofia w kontakcie z Elżbietą była zwykle surowa i opryskliwa, tak naprawdę kochała ją jak własną córkę, starała się też być dobrą babcią dla swoich wnuków. Przyznam, że byłam zszokowana tymi zapiskami, nigdy nie sądziłam, że Zofia może być taka czuła i łagodna. Kolejną ciekawą historią jest wątek Ludwika II Wittelsbacha, zwanego Ludwikiem Szalonym lub Bajkowym Królem. To kuzyn Sisi, za którego miała wyjść jej młodsza siostra. Ludwik był ekscentrykiem, który zasłynął jako mecenas muzyki kompozytora Ryszarda Wagnera. Jego miłość do twórczości, a może i samego Wagnera była tak ogromna, że zastanawiałam się, czy Ludwik nie był gejem. To on zbudował zamek Neuschwanstein, który był pierwowzorem zamku Śpiącej Królewny w Disneylandach. Kolejny raz jestem zachwycona powieścią Allison Pataki. Towarzyszymy Sisi do jej ostatniego dnia. Myślę, że wszyscy jesteśmy zgodni co do tego, że ta śmierć była niepotrzebna i nadeszła zbyt szybko. Autorka w ciekawy sposób przedstawiła postać włoskiego anarchisty Luigi'egi Lucheni'ego, który zamordował cesarzową. Uwielbiam prosty język autorki, jej dbałość o szczegóły, wręcz drobiazgowość, barwne opisy i umiejętność wciągnięcia czytelnika w wir wydarzeń. Opowieść o Sisi pełna jest zwrotów akcji, dzięki czemu powieść historyczną czyta się tak łatwo jak powieść obyczajową. Dalsza część na blogu: http://tamczytam.blogspot.com/2022/10/sisi-samowolona-cesarzowa.html

Elżbieta, cesarzowa Austrii i królowa Węgier, już od piętnastu lat panuje wraz ze swym mężem Franciszkiem Józefem. Nie łączy ich silne uczucie, jak na początku panowania. Można nawet stwierdzi, że nie łączy ich żadne uczucie. Ich małżeństwo już od dawna jest fikcją. Sisi ucieka więc jak najczęściej z Wiednia, od swojego nudnego męża, od przytłaczającej teściowej, obojętnych dzieci, od sztywnego dworskiego ceremoniału, od licznych plotek... Teraz Elżbieta nie jest nawiną dziewczyną, która nie wie co się dzieje, co ją otacza, jak wygląda świat, w którym żyje, jacy są ludzie... Teraz wie kim jest i czego chce. Wie również na co może sobie pozwolić, a co jest niemożliwe. Zdaje sobie sprawę, że jest cesarzową Austrii, wielkiego imperium, i królową Węgier, ukochanego kraju. Jest świadoma obowiązków jakie na niej spoczywają i w związku z tym podejmuje często decyzje, które niszczą jej szczęście oraz ją samą... O cesarzowej Elżbiecie można znaleźć wiele informacji. Jest tematem sporów historyków. Jedni uważają ją za wpatrzoną w siebie, samolubną cesarzową, która nie interesowała się cesarstwem, nie walczyła o dzieci, kochała tylko konie i podróże, była rozrzutna... Inni z kolei nie zauważają jej wad, gloryfikują jej zasługi i skupiają się na jej urodzie. Alison Pataki zajęła stanowisko pośrodku dwóch stanowisk oceniających Elżbietę. Pokazała bohaterkę zarówno od tej złej strony, jako samolubną władczynię wiele podróżującą i niedbającą o męża oraz o imperium, oraz od tej dobrej, jako kochającą matkę, czuwającą synową przy umierającej teściowej, pocieszenie dla Franciszka... Autorka stanęła na wysokości zadania. Myślę, że zadowoliła obydwie te strony, jeżeli nie w całości, to z pewnością po części. Ogromną zaletą książki jest opisanie tych lat, które większość filmów po prostu pomija. Zazwyczaj poznajemy w nich piękną romantyczną historię o wielkiej miłości młodziutkiej bawarki i wspaniałego cesarza, a potem koniec. Tutaj poznajemy jej ciężkie lata, smutne lata... Tragiczny koniec... Może się wydawać, że książka przez to będzie smutna i przytłaczająca, ale tak nie jest. Autorka w te smutne historie wplotła cudowne opisy. Dzięki nim poznajemy cesarski dwór, wiemy jak wszyscy się tam czuli... Plotki, które, mamy wrażenie, że niemalże je słyszymy wśród szeleszczących sukien i wachlarzów. Widzimy jak Sisi galopuje po Bawarskich łąkach, a jej włosy rozwiewa wiatr... i słyszymy szum drzew... jeziora Stanberg... Zwiedzamy cudowne zamki... Neuschwanstein... Goldo... Schobrunn... Hofburg... Najbardziej jednak oczarował mnie koniec książki. Był przepiękny i emocjonalny. Muszę przyznać, że wzruszyłam się nim do łez. Mylę, że nawet dla samego tego fragmentu będę często sięgała po tę książkę...

Historia o kobiecie nieszczęśliwej, która nigdy nie znalazła swojego miejsca na ziemi. Kobiecie silnej i słabej zarazem. Krytykowanej i uwielbianej. Potężnej władczyni i przegranej matce. Kobiecie rozdartej uczuciowo między dwoma mężczyznami. Historia o świecie, w którym każdy zna swoje miejsce i każdy rozumie obowiązujące zasady. Świecie ułożonym przez protokół i tradycje liczące setki lat. Bardzo czekałam na kontynuację powieści o Cesarzowej Sisi i nie zawiodłam się ani na… pół kartki. Wciągająca, przemyślana, świetnie napisana. Nie mam uwag ani do stylu, ani tłumaczenia. Wszystko jest, jak w powieści historycznej być powinno. Wnikliwie, w oparciu o mnóstwo źródeł historycznych. Ciekawe, z należytym zachowaniem faktów. W drugiej części wyjątkowo mnie urzekło; Po pierwsze, ciekawym zabiegiem jest umieszczenie w książce wątku Luigi'egi Lucheni'ego, mordercy Cesarzowej. Czytelnik śledzi jego pobyt w Genewie, poprzedzający dzień zamachu. Swoją drogą, śmierć Sisi była zupełnie przypadkowa, pierwotnie miał zginąć książę Orleanu, który odwołał swoją podróż. Po drugie, bardzo ciekawa historia króla bawarskiego Ludwika II Wittelsbacha i jego zamku Neuschwanstein (kojarzycie ten zamek z czołówki Disneya!). Był bardzo blisko związany z Cesarzową, stąd wiele kart powieści mu poświęcono. Życie Ludwika jest tak szalone, że nawet trudno wpaść na pomysł równie szalonego scenariusza filmowego. Po trzecie, interesujący wątek dzieci Franciszka Józefa i Sisi. Troje ludzi, którzy zostali tak różnie wychowani, jak różnie potoczyły się ich późniejsze życia. Bycie, a właściwie niebycie matką, to największy dramat w życiu Cesarzowej. Swoją drogą, właśnie protokół i tradycje związane z macierzyństwem, najbardziej mnie poruszyły podczas czytania. Po czwarte, bogate tło historyczne. Poznajemy najpotężniejszych władców XIX-wiecznego świata, ich zachowanie, a często też słowa są przytaczane w oparciu o historyczne źródła. W tle powstają największe dzieła Straussa i Wagnera. Ludzie podziwiają prace młodego Klimta i zaczynają dyskutować o naukach Freuda. Spacerujemy po Wiedniu w jego najświetniejszym okresie, choć to bogactwo i postęp jest dla wielu przekleństwem, wszak Wiedeń zapisuje się na kartach historii jako światowa stolica samobójstw. Autorka i ten temat w ciekawy sposób czytelnikom przybliża. Uczestniczymy w przygotowaniach i zakulisowych spotkaniach podczas wiedeńskiej wystawy światowej. A jak już wiedeński tłok nam się sprzykrzy, wraz z Cesarzową odpoczywamy na angielskiej wsi. Tam, mam wrażenie, że Sisi spędziła najszczęśliwsze chwile w swoim życiu. Polecam serdecznie, świetnie napisana powieść historyczna!

Allison Pataki bardzo miło zaskoczyła mnie przy lekturze pierwszej części losów uwielbianej przeze mnie Sisi, więc z ogromną przyjemnością sięgnęłam po kolejną opowieść o tej wyjątkowej bohaterce. Autorka utrzymała poziom swojej poprzedniczki, postawiła na dopracowanie oraz zaangażowanie a my tym sposobem otrzymaliśmy rzetelne źródło wiedzy oraz przyjemną opowieść. W historii widzianej oczami Pataki Sisi nabiera nowego wydźwięku. Nie jest kobietą idealną a raczej tą, która popełnia wiele błędów. Cesarzowa wydająca się stanowić wzór do naśladowania nie zawsze uczyła się na swoich błędach, ale nie była przy tym bezczelna czy arogancka tylko zagubiona jak każdy z nas. Trudno nie zrozumieć jej działań, trudno nie współczuć jej ciężaru dźwiganych obowiązków a jeszcze trudniej nie uwielbiać ją za odwagę, walkę o swoje miejsce w świecie czy po prostu o ludzką naturę, którą autorka przedstawiła po prostu rewelacyjnie. Żałuję, że o tej bohaterce wciąż mówi się za mało. Powyższa książka udowadnia jak ważna było to postać, jak żądna przygód i miłości. Czytamy o jej podróżach, nowych romansach, potrzebie akceptacji czy zrozumienia i nie jest łatwo ocenić ją pozytywnie lub negatywnie, bo w każdym jej ruchu dostrzegamy cząstkę samego siebie. Owszem, stała na wysokim stanowisku i miała narzucone pewne zachowania, ale czy to skreśla ją z bycia po prostu człowiekiem? Jedni więc pokochają cesarzową Elżbietę, jedni ją znienawidzą a rozłam ten idealnie udowadnia, że ocena sposobu zachowania to bardzo indywidualne podejście. Uważam, że Pataki włożyła sporo pracy w swoją serię i odpowiada mi w niej wszystko: styl autorki, przedstawione fakty, nacisk na emocje a w szczególności fakt, że mogę sama ocenić główną bohaterkę oraz wyciągnąć własne wnioski. Nikt nie narzuca mi tego co mam myśleć, po prostu kontynuuję lekturę, dowiaduję się nowych faktów z życia historycznej postaci i poznaję jednocześnie rolę innych życiowych towarzyszy Sisi. To lektura bogata w wiedze, przypomina zwykłą obyczajówkę a jednak ma w sobie pewien intensywniejszy czynnik co wyróżnia ją spośród tłumu. A jeśli obawiacie się historycznego wydźwięku - niepotrzebnie. Nie ma tutaj żadnego miejsca na nudę! "Sisi. Samowolna cesarzowa" to opowieść o tytułowej samotności, próbie bycia zwykłym w niezwykłych czasach. Historia cesarzowej, wyjątkowej bohaterki a jednocześnie kobiety takiej jak my, która marzy wyłączenie o szczęściu bez żadnych narzuconych reguł. Lektura ciekawa, emocjonalna, utrzymująca poziom swojej poprzedniczki, w której można odnaleźć wiele ukrytych znaczeń. Ze swojej strony bardzo polecam!

"Sisi. Samowolna cesarzowa" to zwieńczenie dylogii opowiadającej o tytułowej cesarzowej Sisi. W tej części skupiamy się przede wszystkim na podróżach i miłosnych przygodach Sisi. Pojawia się tutaj także wątek trudnej relacji rodzicielskiej matki z dziećmi, które jej odebrano. Dwoje starszych dzieci, Gizela i Rudolf, wychowywała teściowa Sisi, Zofia. Jedynie najmłodsza Waleria, która urodziła się na Węgrzech, pozostała przy matce. Sisi była postacią pełną sprzeczności. Raz wzbudzała we mnie współczucie, raz miałam ochotę zdrowo trzepnąć ją w potylicę na opamiętanie. Widać, jak była niedojrzała. Miała już swoje lata, była matką, ale sama wielokrotnie zachowywała się jak dziecko, gdy coś szło nie po jej myśli. Uważała, że przespanie problemu go rozwiąże. Uciekała od konfrontacji, porażki przeżywała bardzo dotkliwie. Trudno w sumie jej się dziwić, bo nikt nie przygotował jej do roli, która przypadła jej w udziale. Była młodziutką, naiwną dziewczyną, gdy wyszła za mąż. Nie wiedziała, co ją czeka, nie miała w kim szukać oparcia, skąd czerpać wzorców. Miała za to teściową z piekła rodem, która uważała, że Sisi do niczego się nie nadaje. Ujął mnie wątek Sisi jako matki, której odebrano dzieci, twierdząc, że nie będzie umiała ich wychować. Widać, jak głębokie piętno to na niej wypaliło. Tu czułam najwięcej emocji, najłatwiej było mi wczuć się w sytuację Sisi, choć trudno było mi zrozumieć to, dlaczego nie podjęła walki o dzieci, gdy były nieco starsze i więcej rozumiały. Przeszywał mnie dreszcz, gdy widziałam, jak sztywne były jej stosunki z Gizelą i Rudolfem. Poruszyła mnie za to scena odejścia Zofii. Aż łezka w oku mi się zakręciła. Zgrzytałam za to zębami, widząc, jak traktuje męża. A i jej zachowanie w stosunku do niektórych mężczyzn wołało o pomstę do nieba. Moim ulubieńcem był kuzyn Sisi, Ludwik. Bardzo ekscentryczna postać, ale cieszyłam się za każdym razem, gdy pojawiał się na kartach powieści. Chociaż ostatnie spotkanie z nim było przygnębiające. Również w postaci królowej Wiktorii było coś, co mnie ujęło. Sroga wdowa w żałobie, budząca respekt matrona - w wielu kwestiach przeciwieństwo Sisi. Aż żałuję, że nie było jej więcej. Popadłam w nostalgię, czytając tę książkę i jeszcze bardziej utwierdziłam się w przekonaniu, że cieszę się, że nie jestem księżniczką. Kiedy zdejmie się piękne szaty, kosztowności, bardzo często zostaje puste wnętrze. Nie ma się prawa do prywatności. I to w tej powieści widać. Polecam całą serię, jeśli interesujecie się postacią Sisi.