Salon kompozytorek polskich (CD)

Na program płyty Magdalena Lisak wybrała utwory polskich kompozytorek XIX i XX wieku, grywane w ówczesnych salonach lub pisane w stylu salonowym. Są to drobne kompozycje, niejednokrotnie odwołujące się do wzorców stylistycznych Schumanna, Griega i Czajkowskiego. To twórczość niezwykle mało znana, może z wyjątkiem Modlitwy dziewicy Bądarzewskiej, i na pewno warta ponownego odkrycia.

W eseju zamieszczonym w książeczce płyty Magdalena Dziadek pisze: „Pojawienie się salonów uważane jest przez socjologów za jeden z najważniejszych aspektów rewolucji, która doprowadziła do powstania nowoczesnej kultury. Z lektury Prousta pamiętamy na przykład salon pani Verdurin. Były one czymś więcej niż miejscem spotkań „towarzystwa” – dziś nazwalibyśmy je instytucjami rynku sztuki. W salonach wygłaszano opinie na temat nowo powstałych dzieł, wystawiano artystom oceny, wyznaczano wiodące trendy w muzyce. Jeden z nich prowadziła w Petersburgu w latach 1827–31 słynna polska artystka Maria Szymanowska, posiadająca tytuł nadwornej pianistki caryc Marii Fiodorownej i Elizawiety Aleksiejewnej”. 

„.... Trzy lata po śmierci Marii Szymanowskiej (lub parę lat wcześniej…) na świat przyszła w mazowieckiej Mławie Tekla Bądarzewska, autorka kilkunastu miniatur fortepianowych, z których niezwykłą sławę osiągnęła Modlitwa dziewicy, wydana w Warszawie w 1856 roku z podtytułem „melodia na fortepian”. .... W roku powstania Modlitwy dziewicy urodziła się w Warszawie Natalia Janotha – mistrzyni fortepianu, która powtórzyła karierę Marii Szymanowskiej, koncertując na całym świecie i sięgając po tytuły nadwornych pianistek. .... Zarówno Leokadia Myszyńska-Wojciechowska, jak i młodsza od niej o prawie dziesięć lat Helena Krzyżanowska nie figurują w podręcznikach historii muzyki polskiej, chociaż powinny...” kontynuuje esej. 

Fortepian Pleyel, na którym dokonano nagrania, pochodzi z kolekcji Andrzeja Włodarczyka. Powstał w Paryżu, w 1842 roku, a w 2010 został poddany renowacji.