Ruda (okładka  twarda, wyd. 06.2022)

Świetna historia i książka. Szkoda, że taka krótka. Polecam.

Piękne ilustracje!

Opowieść o domu na Czarnym Wzgórzu, wypełnionym po brzegi kotami. Czarnymi, rzecz jasna, jak to na porządną rodzinę przystało. I o tym co się zadzieje, gdy w tych miauczących przestrzeniach zjawia się maleńkie rudziątko. Zestaw stosowanych słów poszerza się nagle o wszystkie szarobure "czy to na pewno moje dziecko?", "przybłąkała się", "nie, nie, nie", "dlaczego" i "po co". Gładko jest tylko wtedy, gdy życie układa się w nienaganną kostkę, portrety przodków na domowej ścianie współgrają ze sobą (uwaga, muszą wisieć w równym rządku!), a założenia idą w parze z rzeczywistością, najlepiej krok w krok, czyli (czy tego chcemy czy nie) niezwykle rzadko. Do tego Ruda (jakby jej umaszczenie nie było wystarczającą zgryzotą rodziców) nie stanowi wzoru posłuszeństwa i laurkowego wizerunku, za to przykładnie wypełnia odwieczną misję mruczków i chodzi swoimi, wybitnie wyboistymi, ścieżkami. Czy da się to pogodzić z ojcowskimi (sztywnymi) ramami, w których tak ciężko się zmieścić, choćby zwinąć się w puszysta kulkę? Mama czułość skrywa, ale czy uda jej się przebić przez mur niechcianych emocji? Bo wiecie jak to jest z innością. Często uwiera, budzi opór i odrzucenie, a wszystko tylko dlatego, że wymyka się utartym schematom, że odstaje i tak bardzo chce pozostać swoja. Że się jej nie rozumie i ktoś zamiast "wyjątkiem" w czyichś oczach, staje się, nie wiedzieć czemu, "dziwadłem". Poruszająca, nieco niesforna i do głębszych przemyśleń pociągająca czytelnika historia. Prosta, bez zawiłości, ale z pazurem, w końcu to iście koci atrybut. Do tego z charakterystycznymi ilustracjami samego Józefa Wilkonia, którego prace mogę zajadać bez limitów, a przy okazji bez uczucia przejedzenia. Mniam! O tym, że nawet po zaprzyjaźnieniu się z psem (toż to zdrada!), oddaniu się punkrockowej pasji i opuszczeniu miejsca swego na świat przyjścia można powrócić, a może jeszcze bardziej o tym, że zawsze jest szansa na zrozumienie, przebaczenie i odwrócenie nurtu rzeki nietolerancji, krzywdzenia i spełniania siebie kosztem bliskich. Dużo się we mnie kłębi po tej lekturze, bo te dziecięce przekazy przekuwają się w dorosłe prawdy. Chciałabym żeby domy miały otwarte ramiona, a nie zamknięte na klucz uczucia. Żeby kolor naszej osobowości nie determinował, czy zostaniemy przyjęci troskliwym spojrzeniem i akceptacją. Żeby miłość nie miała granic, ale była powietrzem. Żebyśmy nie trzymali kurczowo steru kontroli, bo czasem po prostu jest jak być ma. Żeby rodzice i dzieci patrzyli sobie w oczy, a nie odwracali plecami. Wreszcie żeby rodzina była synonimem wsparcia, a nie źródłem odtrąceń i wciskania w formę (na siłę, przecież wiem co dobre, kiedyś mi za to podziękuje). Dzięki Ruda za tę garść zwykłych mądrości, która się tu rozsypała! I piękną jesteś taka jaka jesteś, nie bardziej, nie mniej, nie inna ;) I jeszcze jedno, czy możecie sobie wyobrazić, (bo przecież nici losu bywają przewrotne, wywrotowe i często rozwijają się w tempie zawrotnym) co za sobą pociągnąć mogą narodziny czarnego kiciusia w ryżym domu? Nie musicie, po prostu przeżyjcie to z Wydawnictwem Tatarak, które niezmiennie Wam polecam❤️ www.zyj-bardziej.pl

Czarne jak węgiel, lśniące i połyskujące w słońcu futerko to domena arystokratycznej rodziny pana Kacpra. Wszyscy jego przodkowie posiadali czarną sierść, co było chlubą tego rodu. Dlatego rozczarowanie jakie spadło na pana Kacpra, gdy wśród jego dzieci pojawiła się ruda kotka było nie do opisania. Zbuntowana, chodząca własnymi ścieżkami i zaprzyjaźniona z nieodpowiednimi zwierzakami Ruda przynosiła wstyd rodzinie, wzbudzając powszechne zainteresowanie i niesmak. Na nic rozmowy, namowy i sugestie, Ruda nie chciała się dostosować, zapragnęła odejść w świat. Z czasem życie wróciło do normy, pan Kacper odczuwał ulgę, gdy niedostosowana córka, przestała być ciężarem, jedynie mama kotki cierpiała na myśl o odejściu Rudej. Okoliczności niespodziewanego powrotu córki sprawiły, że rodzina na nowo otworzyła serca i... głowy. To naprawdę poruszająca książka, momentami oburza, by potem rozczulić i rozbawić. Uświadamia nam, czytelnikom jak przewrotny bywa los, dając nam czasami przysłowiowego pstryczka w nos. Udowadnia, że postrzeganie wszystkiego w sztywnych ramach z czasem się zatraca i zaciera otwierając nas na zmiany i nowe możliwości. To też duża lekcja tolerancji, akceptacji, zrozumienia i przebaczenia, które puka do drzwi, w najmniej oczekiwanym momencie.