Rodzina prezydencka (okładka  miękka, wyd. 09.2020)

Kiepska bez polotu

Świetna książka

Z reguły nie czytuję thrillerów medycznych, dlaczego więc zdecydowałam się sięgnąć po „Rodzinę prezydencką” napisaną przez Daniela Palmera, syna słynnego autora Michaela Palmera? Zadecydowały o tym dwa czynniki. Po pierwsze: powieść ta stanowi hołd złożony ojcu przez syna. Po drugie - i być może nawet dla mnie ważniejsze - została pochwalona przez Kathy Reichs, autorkę słynnego cyklu „Kości”. Powiedzmy sobie szczerze – jeśli ona coś poleca, to z pewnością ja to przeczytam! Okładka książki przedstawia Biały Dom, coś, co chyba każdy, niezależnie od miejsca zamieszkania, kojarzy z amerykańską rodziną prezydencką. Niebo nad budynkiem zabarwione jest na czerwono, co w zamierzeniu miało z pewnością wywołać uczucie zagrożenia. Czujny obserwator dostrzeże również linię widoczną zwykle na EKG, prezentującą pracę serca. Przejdźmy jednak do najważniejszej części – fabuły. Syn prezydenta – Cam zaczyna doświadczać nagłych zmian nastroju oraz zmęczenia. Zdaniem prezydenckiego lekarza jest to typowe dla nastolatków, jednak agentka Secret Service jest innego zdania. Z tego też powodu prosi o konsultację swojego byłego męża, cenionego lekarza. Tu się zatrzymam i nie zdradzę nawet jednego słowa więcej. Dlaczego? Sami bowiem powinniście przeczytać ten tytuł. Styl autora jest lekki, porywający, chwilami zapierający dech w piersiach! Czytając kolejne sceny, miałam wrażenie, że stoję tuż obok bohaterów i na własne oczy obserwuję rozwój akcji. W pewnym momencie niemal czułam kule świszczące w powietrzu niemal tuż nad moją głową! Bohaterowie stworzeni przez autora zostali napisani z dbałością o każdy najmniejszy szczegół, co było zauważalne w czasie lektury! Bez trudu mogłam zrozumieć motywacje i postępowanie Lee, Karen i innych postaci. Intryga jest tak doskonale zbudowana, że do samego końca czytelnik nie ma szans, by zorientować się w sytuacji. Drobne szczegóły podsuwane na kolejnych stronach książki nie tylko nie potrafią wyprowadzić w pole, ale też stworzyć alternatywne zakończenia, pozwalając pogubić się w domysłach. Już dawno żaden thriller nie pozostawił mnie aż tak zdezorientowanej i to do samego końca. Podsumowując: Zdecydowanie polecam!

Na początku muszę napisać, że jestem zachwycona powieścią, która porwała mnie niemal od pierwszej strony. Poszukiwanie przyczyn pogarszającego się samopoczucia Cama, skrupulatne składanie kolejnych objawów w jedną, spójną całość, razem z doktorem Lee sprawiło mi niemałą intelektualną rozrywkę. Z ogromnym zainteresowaniem wkroczyłam w świat wykreowany przez autora, śledziłam procedury obowiązujące w Białym Domu czy w szpitalach w USA. Wątek dotyczący nootropów wydał mi się fascynujący. Smutny jednak był fakt, że to rodzice decydują się na podawanie środków, które mają dodatkowo stymulować mózg dzieci, by osiągały jeszcze lepsze wyniki. Niestety w naszej rzeczywistości to nie jest odosobniony przypadek, gdy ambicja rodziców, ich niezrealizowane marzenia, mogą mieć zgubny wpływ na ich pociechy. Autor poruszył też temat służby zdrowia w Stanach jako bezdusznej machiny, gdzie pacjent sprowadzany jest do marginalnej roli, numerka w statystykach i wpływie na zysk firm ubezpieczeniowych. Nieliczni lekarze z powołania próbują z tym walczyć, ale procedury są bezlitosne. Uważam, że to temat bardzo na czasie, nie tylko w Polsce. Doktor Lee oraz agentka Secret Service Karen Ray skradli moje serce. Oboje bardzo poważnie traktowali swoje obowiązki, nie odpuszczali mimo trudności i uparcie dążyli do rozwiązania zagadki w trosce o zdrowie pacjentów. Skrycie liczyłam też na rozwinięcie ich relacji na gruncie uczuciowym. Mimo moich ogromnych oczekiwań, co do lektury, muszę przyznać, że zostały one całkowicie spełnione. Rodzinę prezydencką czytałam z ogromnym zainteresowaniem, mimo ponad 400 stron, ani razu nie odczuwałam nudy. Myślę, że fani thrillerów będą zachwyceni, tak jak ja.

Ta książka dostarczyła mi dużo wbrew pozorom lekkiej rozrywki i przeczytałam ją w ekspresowym tempie. Jest tutaj trochę medycyny, jest trochę thrillera, trochę kryminału, aczkolwiek moim zdaniem opis od wydawcy jest mocno nietrafiony i zdradza zbyt dużo fabuły. Jest okropnym spoilerem. Fabuła jest całkiem ciekawa, aczkolwiek znając już praktycznie jej zakończenie przez opis od wydawcy nie mogłam się doczekać momentu, który już znalałam, a do tego długa droga. Mimo to było całkiem ciekawie, chociaż momentami dosyć nieprawdopodobnie. Autor nie do końca wiedział co robi, to, czego nie umiał opisać - po prostu omijał. Zakończenie jak dla mnie jest jedną wielką ściema i nie sądzę, że w życiu takie coś w ogóle mogłoby mieć miejsce (a jeśli tak to nie jestem pewna, czy to aby na pewno tak dobrze jak twierdzi główny bohater). Mimo to jednak spędziłam całkiem miło czas z tą książką. Nie jest ambitna, nie jest wysublimowana, ale za to na pewno nieco inna, lekko napisana, czyta się szybko. Taka do przeczytania, odstresowania się i zapomnienia.

"Rodzina prezydencka" pozwala wejść w świat etyki medyczno-prawno-społecznej. Jest to bardzo przyjemny i intrygujący thriller medyczno-polityczny. Autor wrzuca czytelnika w sam środek ogromnej tajemnicy i pozostawia go do samego końca nieświadomego ostatecznego zakończenia. Fabuła skupia się na chciwości, korupcji, przyjaźni, polityce, tajemniczych chorobach, przemocy i morderstwach. Chociaż książka opiera się głównie na wątkach medycznych, uważam że nie trzeba znać się na genetyce, ani być naukowcem czy lekarzem, żeby odnaleźć się w tej historii. Nigdy nie wydawała mi się zbyt naciągana. Postacie są inteligentne, bardzo wiarygodne i dobrze dopracowane. Polecam wszystkim osobom, które lubią tematykę medyczną i polityczną. Historia jest bardzo odświeżająca i ekscytująca.