Rita (okładka  miękka, wyd. 07.2017)

Larisa Awiżeń jest Rosjanką urodzoną w Kijowie, życie zmuszało ją do wielu zmian, dlatego też ma na swoim koncie wielokrotne przeprowadzki. Głównym tematem książki jest trud życia na emigracji. „Rita z Cherrywood”, to słodko-gorzkie wspomnienia bohaterki spisane w formie powieści, prezentujące migawki z jej dzieciństwa oraz życia dorosłego. Z książki dowiemy się również, jak wyglądało jej dorastanie w komunistycznym kraju oraz z jak ciężką pracą spotkała się w swoim życiu. Rita zmuszona do szukania swego miejsca na ziemi, nie przestaje marzyć. Walczy o godne życie oraz poprawę jego standardów. Jest wierna tradycyjnym postawą inteligenckim, do których należy bezinteresowność oraz pomocna dłoń wobec potrzebujących. Wraz z bohaterką przemierzamy przez różne kraje Europy oraz wspomnienia, niektóre bardzo odległe, a niektóre niedawne. Swą przygodę zaczynamy w Kraju Rad, a kończymy na Wyspach. Niestety nie bawiłam się przy tej książce dobrze. Mimo jej niespełna stu sześćdziesięciu stron czytanie szło mi niezmiernie oporne, a to dlatego, że najzwyczajniej w świecie się nudziłam. Nie umiałam wczuć się w te historię. Moje myśli odbiegały daleko i ciężko im było powrócić na miejsce. Być może dla autorki jej przeżycia były istotne oraz fascynujące, ale dla mnie nie. To książka, którą napisało życie. Ja również mogłabym taką pozycję wydać, ale czy kogoś interesowałyby moje problemy, sukcesy, doświadczenia i spostrzeżenia? W końcu nie jestem celebrytką, politykiem, ani ważną osobistością, by moja autobiograficzna podróż mogła kogoś zainteresować. To, co mi się spodobało, to zarys zmian w Estonii i na Ukrainie, które autorka przybliżyła czytelnikom. Pokazała nam również losy emigrantów w Anglii, w tym również Polaków. Myślę, że książka może umilić popołudnie niejednej osobie. Spodoba się ona odbiorcom, którzy lubią czytać pozycje autobiograficzne, na faktach, oscylujące w granicach powieści obyczajowej, opisującej codzienność. Może być również odpowiednia dla osób, które właśnie przebywają na emigracji i tęsknią za rodzinnym krajem. Jest to krótka historia, którą można przeczytać w jedno popołudnie. Co prawda mnie nie zachwyciła, ale spotkałam się z jej pochlebnymi opiniami, także zdania są podzielone.