Returning Sounds (CD)

Ową płytą cieszę się już około 11 lat. Ma ona w sobie wiele optymizmu i ogrom przestrzenności. Początek ma coś z eksploracji zakamarków grot i jaskiń. Z ciemności wyłaniają się muzyczne zarysy. Wybrzmienia spęczniałe od emocji pękają z hukiem. Dźwięki niejako skapują ze stalaktytów, a echa pogłosów zwielokrotniają przyjemność. Dalej wchodzimy do jakiejś tajemniczej świątyni. Słyszymy niemal organy… A następnie, jakby po omacku, penetrujemy kręte zakamarki i labirynty zaciekawieni różnorodnością faktur i złożonością rozmaitości. Istotnie, szczególna i rozedrgana to muzyka współczesna. Prowadzi słuchającego w głąb istoty, i to niepostrzeżenie – tj. naturalnie gładko. Nic tu nie nuży, nic nie jest sztucznie dodane. Dźwięki zdudnień rozsnute precyzyjnie na pajęczynie czasu wpadają w ucho i trwają w sam raz tyle ile muszą. Preparacja ma tu znaczenie kluczowe. A zrozumienie czym jest synergia dwóch instrumentów i ich harmonia oraz fenomen mistrzowskiej i oszczędnej narracji daje szlachetny posmak całości. Ale nie można się dziwić… Hob-Beats to naprawdę świadomy i zgrany zespół. Aż dziw, że nikt jeszcze przez tyle lat dostępności płyty w EMPIK-u nie skomentował jej i nie ocenił. Szkoda, że takie formacje są tak mocno ukryte dla ogółu. Po płytę w ostatnim czasie ponownie sięgnąłem w ramach ciągu dalszego terapii po rozpadzie serca (po lekturze znakomitej, acz wielce smutnej i szarpiącej nerwy książki Pani Moniki Góry). I już niedługo może oderwę się od pochmurnej krainy, by dalej biec w mgłę zapomnienia.