Przy stole (okładka  miękka, wyd. 03.2023)

Co byście zrobili, dowiadując się, że wasi rodzice po ponad trzydziestu latach spędzonych razem postanowili żyć w separacji? Z okazji Dnia Matki cała rodzina spotyka się w restauracji. Rodzice przyszli osobno. Nicole i Jamie w związku z zaistniałą sytuacją chcieli wiedzieć, co się dzieje. Rodzicom nie było łatwo przekazać tę informację. Razem powiedzieli, że obecnie żyją w separacji. W tej chwili ich świat się wali. Są w głębokim szoku. Nie wiedzą, co mają ze sobą robić. Muszą się zmierzyć z szarą rzeczywistością i silnymi emocjami. Nicole i Jamie pod wpływem szoku nie potrafią żyć jak dorośli ludzie. Silne emocje pokazują, gdzie tak naprawdę się znajdują. Nagła separacja rodziców otworzyła wszystkim oczy na fakt, że nie byli idealną rodziną. Dlaczego musiało dojść do separacji Gerrego i Lindy? Co takie stało się w tym małżeństwie? Czy dobrze wychowali swoje dzieci? Nicole wydaje się twardą kobietą niezdolną do kompromisów, ale to tylko pozory. Jamie jest bardzo uległy, przez to nie potrafi ułożyć sobie życia. Jesteście ciekawi, jak wyglądał obiad, w którym rodzice ogłosili swoją separację? Czy separacja zawsze prowadzi do rozwodu? Czy rozłąka małżonków sprawi, że ich serca na nowo dla siebie zabiją? Czy to już definitywny koniec? Każdy z członków rodziny jest zabiegany. Nie mają czasu dla siebie. "Przy stole" jest debiutem literackim Claire Powell. Umieściłabym ją w dziale literatury obyczajowej. Nie powaliła mnie na kolana, co nie oznacza, że jest zła. Jest średnią obyczajówką. W dobry sposób pokazała wpływ członków rodziny na siebie nawzajem. Rodzice zawsze będą rodzicami, a dzieci zawsze będą dziećmi bez względu na wiek. Czy istnieją idealni rodzice lub idealne dzieci? Wątpię w to. Wszyscy mają coś za uszami, tylko to dobrze ukrywają. W tej książce nie znajdziecie idealnych rodziców ani idealnych dzieci. Spotkacie rodzinę z realnymi i współczesnymi problemami. Czy w tej rodzinie widzicie cząstkę siebie? Czy jesteście buntowniczy jak Nicole, czy raczej ulegli jak Jamie? A może aktualnie stoicie nad przepaścią waszego małżeństwa i zastanawiacie się jak to przekazać dzieciom? Przeczytajcie powieść "Przy stole" i zobaczcie, jak to wygląda z boku. Jak reagują na to dorosłe dzieci. Zastanówcie się dobrze, czy warto żyć w separacji, czy lepiej spróbować od nowa. Warto przeczytać tę książkę. Nie jest to łatwa lektura. Ciężki temat sprawił, że nie przeczytałam jej tak szybko, jak to sobie zaplanowałam. Podoba mi się okładka tej książki. Ma coś w sobie takiego, co przyciąga wzrok. Warto dać szansę debiutantom.

W debiutanckiej powieści Claire Powell znajdziemy ciekawe spojrzenie na związki dwojga ludzi a w nich przede wszystkim wielopłaszczyznowe problemy komunikacyjne, wynikające z uprzedzeń i wewnętrznego sprzeciwu bohaterów, gdzie własne ja bierze górę nad trzeźwą oceną sytuacji. Pewnego pięknego dnia szczęśliwa - na pierwszy rzut oka - rodzina spotyka się na lunch w eleganckiej restauracji, podczas którego rodzice ogłaszają separację. Słowo to pada jak grom z jasnego nieba, w oczach córki - Nicole, rodzice zachowują się niegodnie i inicjuje ona awanturę. Jamie, jej brat, niedowierza, ale ze spokojem przyjmuje wiadomość. Cała ta scena otwierająca powieść wydała mi się dość dziwna, w dzisiejszych czasach każdy ma prawo żyć i podejmować decyzje jakie chce, więc jeśli dwoje dorosłych ludzi ogłasza separację, należy to uszanować a nie zachowywać się jak dziecko i wrzeszczeć w miejscu publicznym. Powieść serwuje czytelnikom dużo tytułowych rozmów przy stole, w których oprócz łez i smutku wybrzmiewa nadzieja na to, że nowe będzie lepsze. Konfrontacja bohaterów z własnymi lękami i pragnieniami nie zawsze wychodzi gładko i elegancko, wspomnę może o oceanie alkoholu wypijanego przez Nicole czy o problemach zdrowotnych Jamiego (wg mnie bulimia). Plusem powieści dla mnie było przedstawienie zwykłego ale i bardzo imprezowego życia w Londynie przez pryzmat bogatej, rozwijającej własną firmę, 30-latki oraz wszelakie rozterki, jakie przeżywają bohaterowie, np. w obliczu zbliżającego się ślubu i nadchodzacych zobowiązań. Dobrze, że nie jest to książka przegadana, w końcu rozmów przy stole było bardzo dużo 😉 Nie polubiłam się z Nicole, dawno nie spotkałam kogoś zachowującego się tak irytująco i dziecinnie, ale jak widać każdy ma swoje demony, z którymi musi się uporać, co też się stało na ostatnich kartach powieści. Polecam fanom obyczajówek i jako małą terapię na własne wątpliwości w relacjach z bliskimi.

Kiedy zobaczyłam okładkę i przeczytałam opis książki Claire Powell "Przy stole" zapragnęłam zanurzyć się w tej historii. Chociaż w życiu codziennym raczej stronię od rodzinnych dram i daleka jestem od brania w nich udziału, to w książkowe historie rodzinne lubię się zanurzać. Dlatego z ogromną przyjemnością sięgnęłam po tę pozycję. Gerry i Linda to małżeństwo ze sporym stażem. Są razem już ponad trzydzieści pięć lat. Mieszkają w Londynie. Uważani są za zgodne, dobre małżeństwo. Mają już dorosłe dzieci, które żyją własnym życiem, więc wydawałoby się, że teraz mogą wspólnie cieszyć się z każdego dnia. Dla wszystkich jest więc ogromnym zaskoczeniem ich separacja. Nikt nie zauważył trwającego w ich małżeństwie już od dłuższego czasu kryzysu. Pewnego razu w londyńskiej restauracji przy wspólnym obiedzie Gerry i Linda oznajmiają dzieciom swoją decyzję. Rodzeństwu trudno zaakceptować decyzję rodziców. Targają nimi sprzeczne emocje, są zaskoczeni i zawiedzeni. Nie kryją swojego rozczarowania. Trochę jakby świat walił im się na głowę. Muszą więc zweryfikować swoje oczekiwania, pragnienia, ale też zmierzyć się ze swoimi lękami. Nicole to bardzo zapracowana i robiąca karierę singielka, stąpająca twardo po ziemi, która niestety często zagląda do kieliszka, czego zdawać się nie widzi. Jamie zaś to ugodowy nauczyciel, który planuje ślub ze swoją wieloletnią wybranką. Ostatnio jednak sporo w nim wątpliwości, czy dobrze robi. Skomplikowane relacje i zależności rodzinne wysuwają się tutaj na pierwszy plan. Autorka pokazuje, jak rodzina ma duży wpływ na nasze życie, że w niej siła, ale też jak kruche potrafią być rodzinne relacje. Rodzice zawsze będą rodzicami, a dzieci, bez względu na wiek, dziećmi. Warto o tym pamiętać i w oparciu o to budować wzajemne relacje. I o komunikacji między sobą również warto pamiętać, bo to podstawa dobrych relacji.

Uwielbiam młodzieżówki i fantastykę, ale uważam, że czasem dobrze jest sięgnąć po coś innego. Takim oto sposobem trafiłam na „Przy stole”. Cóż, spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Nie jest to powieść zła, lecz do mnie nie przemówiła. Liczyłam na historię opowiadającą o tym, jak rozwód wpływa na całą rodzinę, jak i jej poszczególnych członków. Poniekąd to właśnie dostałam, jednakże zabrakło mi emocji u bohaterów, które sprawiłyby, że wydarzenia stałyby się bliższe, bardziej namacalne. Rozwód rodziców miał podziałać na Nicole i Jamie'ego jak zapalnik. Dostałam okruchy dotyczące ich wcześniejszych losów, jednak wydaje mi się, że większość opisanych problemów nie wynikła z rozwodu, był on jedynie kolejnym z nich. Przez całą książkę uwypuklają się pewne fakty o rodzinie Maguire, ale jeden z nich wybrzmiewa donośniej na tle innych – ci ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać. I nie chodzi tu tylko o rozwód, ale także o wiele innych spraw. Linda, Nicole, Gerry i Jamie podejmują decyzje, by w ich przeświadczeniu, „chronić” resztę rodziny. W większości przypadków prowadzi to do tego, że każde z nich cierpi i nie radzi sobie z ciężarem życia. I jak jestem w stanie zrozumieć poszczególne wybory, na przykład Lindy (ta postać najbardziej do mnie trafiła),tak całość miejscami była w moim odczuciu nielogiczna. Choć książka zaczęła się nieźle, tak męczyłam się w trakcie czytania, szczególnie części „jesień”. Nie będę odradzać tej powieści, bo mimo wszystko zachwyciły mnie pewne jej elementy. Fabuła współgra z tytułem i wraz z bohaterami co chwilę spotykamy się przy stole. Czytając, z łatwością wyobrażałam sobie dane lokacje na mapie Londynu. Uważam, że ten zabieg wyszedł autorce niezwykle udanie, zwłaszcza że książka jest jej debiutem.

Debiutancka powieść Claire Powell opowiada o trudnych relacjach rodzinnych. Na różnych etapach życia, każda z rodzin, przeżywa mniejsze lub większe problemy. I choć dorastamy, zakładamy własne klany, to z rodzicami oraz rodzeństwem zawsze łączy nas jakaś więź. Nieważne ile mamy lat, rozstanie między matką i ojcem będzie dla nas szokujące, a także bolesne. Taką sytuację mamy właśnie w #przystole . 💔 • Nicole zaprasza swoją familię na spóźniony obiad z okazji Dnia Matki. Postanawia zarezerwować stolik w restauracji i spędzić miło czas z bliskimi. Przez myśl jej nie przeszło, że rodzice zaserwują im taką nowinę. Nicole i jej brat, Jamie, czują się wstrząśnięci, że ich kochający się, szczęśliwi rodzice są w separacji i planują rozwód. Wiadomość ta bardzo wpływa na ich życie osobiste. Oboje po trzydziestce czują presję otoczenia. Jamie szykują się do własnego ślubu, a Nicole wciąż nie potrafi i chyba nie chce się ustatkować. Czują, że coś im umyka. Tracą pewność swoich wyborów i obawiają się rozczarowania. Jamie popada w melancholię, a jego związek zaczyna się psuć. Nicole natomiast poza pracą, która dotąd była jedynym sensem w jej życiu, stawia na imprezy i alkohol. Czy sekrety rodzinne, które wkrótce wyjdą na jaw, pomogą im się pozbierać? Czy przetrwają jako rodzina? • Nie jest to może wybitne dzieło psychologii, ale w bardzo ciekawy sposób pokazuje, jak decycje rodziców mogą wpłynąć nawet na dorosłe dzieci. Niby banalna historia, jakich wiele wokół nas, ale przez to jest autentyczna i posiada przemilczaną głębię. Myślę, że jeśli lubicie książki o emocjach, o ludzkich problemach i skomplikowanych relacjach rodzinnych, to z pewnością będziecie zadowoleni z lektury. Ja jestem! 🥰 • Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwomuza . ❤️

Niewątpliwie stół jest ważnym meblem w większości domów. Często, to właśnie przy nim skupia się życie rodzinne. W książce Claire Powell "Przy stole" też ma on duże znaczenie, choć znajduje się w londyńskiej restauracji. Poznajcie przeciętną rodzinkę: małżeństwo Liudę i Garryego oraz ich dorosłe dzieci Nicole i Jamiego. Pewnego dnia spotkali się na obiedzie i to właśnie wtedy rodzice ogłosili, że są w separacji. Rodzeństwu trudno w to uwierzyć, targają nimi sprzeczne emocje, bo przecieć kompletnie się tego nie spodziewali. I choć oboje są juz po trzydziestce, ta informacja bardzo ich zabolała. Nicole zarabia duże pieniądze, jest singielką i często imprezuje. Alkohol jest jej najlepszym przyjacielem - ewidentnie go nadużywa. Z kolei Jamie, to spokojny nauczyciel pozostający w długoletnim związku. Niebawem bierze ślub, ale coraz częściej zadaje sobie pytanie czy to dobry pomysł. Wątpliwości spędzają mu sen z powiek. "Przy stole" jest powieścią, w której niewiele się dzieje i emocji przy czytaniu doznałam może odrobinę więcej niż na grzybobraniu. A jednak ma swój urok! Gdzieś tak do setnej strony czekałam na zwrot akcji, napięcie czy cokolwiek ekscytującego i trochę się irytowałam. Kiedy nabrałam przekonania, że nic takiego nie nastąpi, zmieniłam podejście. Od tego momentu delektowałam się niespieszną opowieścią i codziennymi sprawami bohaterów. Oczywiście mają oni swoje problemy, rozterki życiowe, tragedie, ale za sprawą stylu i płynności, ta książka przyniosła mi spokój. Podsumowując, jeśli nie nastawicie się na wybuchające co kilka stron fajerwerki, czy pędzącą akcję, to powieść dostarczy Wam wiele radości. Czasem warto przeczytać o zwykłych ludziach, tak bardzo podobnych do nas. Polecam!

Nicole i Jamie od dawna są już dorośli, a jednak wiadomość o separacji rodziców przyjmują z równie wielkim szokiem i buntem, jaki zwykle przypisywany jest młodszym dzieciom. Para, która w ich oczach uchodziła za idealną, okazała się od dłuższego czasu przeżywać kryzys. To wstrząsa nimi i sprawia, że na nowo muszą zastanowić się nad wartościami w życiu. Zapracowana singielka z trudnym charakterem i ugodowy nauczyciel, który jest w trakcie planowania ślubu, zderzają się z rzeczywistością, a w tym czasie ich rodzice starają się uratować tę namiastkę relacji, jaka im została. Między członkami rodziny czuć wiele intensywnych uczyć, nie zawsze pozytywnych, a dystans nie zapanował wśród nich dopiero teraz. Ludzie, którzy mają ze sobą regularny kontakt, wcale dzięki niemu nie zdają się znać siebie lepiej. Każdy z nich samotnie zmaga się ze swoimi myślami, a ich relacja często przypomina wydmuszkę z pozorów i przywiązania. Innym razem jest czymś bliskim i krzepiącym. Zależności między nimi i ich indywidualny świat emocji są w centrum powieści i budują opowieść o skomplikowanym świecie ludzkich przeżyć oraz relacji rodzinnych. Dłużyła mi się ta lektura, momentami nudziła, a emocjami nie przekonała. Odbiłam się od niej, choć nie była powieścią złą. W autorce zobaczyłam ogromny potencjał (to jej debiut), a jednocześnie niekoniecznie potrafiłam odpowiednio podejść do jej tekstu. Bo choć doceniam wiele elementów powieści, to jako całość mi się nie podobała, a jednocześnie była na tyle okej, że nie mogę powiedzieć o niej nic złego. przekł. Ewa Skór­ska

Któż z nas nie boryka się z jakimiś problemami rodzinnymi? W każdej familii pojawiają się mniejsze lub większe nieporozumienia i niesnaski. Na kartach tej historii poznajemy wieloletnie małżeństwo Gerry’ego i Lindy, które od ponad trzydziestu lat idzie razem przez życie. Wspólny, przytulny kąt, stabilna praca, dorosłe dzieci. Wydawać by się mogło, że osiągneli pełnię szczęścia, prawda? Nic bardziej mylnego. Podczas pewnego rodzinnego obiadu Gerry i Linda informują swoje dzieci o separacji. Czy separacja rodziców wpłynie na dalsze życie i decyzje ich dorosłych już dzieci? Jak zakończy się ta historia i jakie będą konsekwencje podjętej decyzji? ,,Przy stole,, to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki. Muszę przyznać, że lekkie pióro sprawia, że książkę naprawdę szybko się czyta, a bohaterowie zostali wykreowani w taki sposób, by czytelnik mógł z łatwością utożsamić się z ich problemami. Autorka porusza w swojej książce trudne relacje międzyrodzinne i myślę, że każdy z nas odnajdzie w tej historii cząstkę siebie. Muszę jednak przyznać, że mimo poruszania w książce trudnych tematów, fabuła jest dość przewidywalna i skoro nie skupiamy się głównie na niej, tylko stricte na psychologicznym aspekcie bohaterów, to oczekiwałabym tutaj ciut więcej emocji. Dla mnie było ich tutaj za mało, przez co nie dałam się w pełni porwać tej historii. Mimo wszystko, jeśli macie wolny wieczór i lubicie takie motywy to możecie śmiało sięgnąć, chociażby przez wzgląd na język i styl jakim posługuje się autorka.

Rok z życia rodziny - małżeństwa z dużym stażem i dwójki dzieci po trzydziestce. Rok przełomowy, rok zmian, rok rozliczeń... Często zdarza się, że małżeństwa odkładają nieunikniony rozwód do czasu, aż dzieci wyfruną z gniazda. Powieść Claire Powell pokazuje, że nigdy nie ma odpowiedniego momentu, bo wiadomość o rozstaniu rodziców jest wstrząsem dla Nicole i Jamiego. Wstrząsem, po którym zostają rodzinne zgliszcza. Nigdy nie robię playlisty przy lekturach, ale tu cały czas z tyłu głowy Gotye śpiewał mi "Somebody that I used to know" i Louis Tomlinson wers z "Miss you" - kiedyś się kochaliśmy, teraz jesteśmy sobie obcy... Bo z tej powieści wynika, że życie to często suma złych wyborów, słów, które padły albo zostały przemilczane, spóźnionych gestów... Gorzkie? Tak. Oczyszczające? Też. Wszyscy bohaterowie to tacy rozbitkowie na tratwie, każdy z brzemieniem, które nie ułatwia rejsu. Linda próbuje odnaleźć się po latach małżeństwa. Gerry chce wyjawić prawdę. Nicole upija się, by nie konfrontować się z pragnieniami. Jamie ucieka od podjęcia decyzji. Dużo tu rozmów przy tytułowym stole. Dużo posiłków, alkoholu, słów, które ranią i które oczyszczają. Rozbitkowie kurczowo trzymają się rozpadającej się tratwy, ale na horyzoncie widać ląd. Bardzo polecam tę mądrą, gorzką, niespieszną powieść.

Podczas jednej z rodzinnych kolacji, Nicole i Jamie dowiadują się, że ich rodzice są w separacji. Przeżywają szok, gdyż według nich ich rodzice byli małżeństwem idealnym, które przeżyło ze sobą ponad trzydzieści lat. Nicole jest bezkompromisową karierowiczką, jej brat Jamie jest nauczycielem, ugodowym i miłym człowiekiem. Każde z nich na swój sposób przeżywa rozstanie rodziców. Nicole się buntuje, jest zła i czuje się pokrzywdzona, Jamie natomiast próbuje zostać w zgodzie z obojgiem rodziców, jednocześnie analizując swoje życie i swój nadchodzący ślub. Żadne z nich nie rozumie, dlaczego i żadne z nich też nie spodziewa się sekretów rodziny, które wkrótce wyjdą na jaw. Książka jest swego rodzaju analizą psychologiczną bohaterów i ich reakcji na rodzinne problemy. Autorka opisuje przeżycia każdego w niezwykle inteligentny i przenikliwy sposób. Niestety nie porwała mnie ta lektura. Nie potrafiłam zrozumieć reakcji i zachowań postaci na wieść o separacji rodziców, trudno mi było postawić się na ich miejscu. Zabrakło mi tu miłości, empatii i współczucia, a bohaterowie według mnie byli zbyt egoistyczni. Oczywiście to tylko moje odczucia, być może ta obyczajówka przypadłaby Wam do gustu bardziej niż mnie.