Powietrze, którym oddychasz (okładka  miękka, wyd. 05.2020)

Super książka polecam!!! Zamówienie warte swej jej ceny i zachęcam do lektury,kilka książek mam. Empiku i bardzo sobie chwalę!

Cudowna powieść o przyjaźni i zderzeniu się dwóch różnych światów, o marzeniach, o trudnym dorastaniu.

Cudowna, magiczna, wciągająca! Ciężko odłożyć na półkę. Polecam! ☺️

Nazwisko Frances de Pontes Peebles nie budziło we mnie żadnych skojarzeń, ale zaintrygował mnie opis na okładce powieści ,,Powietrze, którym oddychasz" i informacja, że akcja rozgrywa się w latach 30. XX wieku w Brazylii. Pomyślałam, że to może być ciekawe doświadczenie czytelnicze i z chęcią zabrałam się za czytanie. Lata 30. XX wieku. Brazylia, Pernambuco, plantacja trzciny cukrowej Riacho Doce. Na plantacji zamieszkują nowi właściciele, rodzina Pimentelów z córką Graçy, która jest piękna, zadbana, ale też rozkapryszona. W kuchni Pimentelów pracuje jako pomoc dziewięcioletnia Dores, samotna dziewczynka, bez rodziny i jakichkolwiek bliskich, która często jest poniżana przez pracowników plantacji. Choć dziewczynki należą do różnych światów nawiązują nić porozumienia i pragną odnieść sukces w branży muzycznej. Kiedy mają piętnaście lat uciekają do Rio de Janeiro i rozpoczynają przygodę życia. Brazylijska pisarka pokazuje dynamicznie rozwijającą się przyjaźń dwóch dziewczynek, a następnie kobiet, które wspierają się, ale też rywalizują ze sobą. W dzieciństwie plantacja jest dla nich królestwem. Wspinają się po drzewach w sadzie, obrzucają chłopców stajennych zgniłymi owocami, kradną owies i karmią nim osły, grają w kulki, zbierają owoce karamboli, wiążą kokardy we włosach i uciekają nad rzekę, aby się potajemnie kąpać. Wspólnie dążą do spełnienia marzeń o zostaniu śpiewaczkami. Pierwsze miesiące po ucieczce do Rio są dla nich czasem wolności i przedsionkiem raju. Uczą się wykorzystywać skromne zarobki, targować się z przekupniami i zachowywać higienę osobistą bez wanny. W dzielnicy Lapa nasiąkają nowymi widokami, zapachami, słowami i przygodami. Ich przyjaźń ewoluuje w Rio. Spierają się ze sobą wiele razy, mówią sobie okropne rzeczy, zachowują się jak podłe, małostkowe awanturnice. Ich kłótnie są burzami, a Graçy zawsze mści się na Dor za krytyczne uwagi. Dora pisze pogodne samby o przystojnych barmanach, karnawałowe marchinhas, których bohaterowie kochają się w ciemnych uliczkach z ubranymi w kostiumy partnerkami, łzawe ballady o przedwcześnie zakończonych letnich romansach, dramatyczne protesty songi przeciwko porzuceniu. Nie jest już tylko córką ladacznicy skazaną na bezbarwne życie i anonimową śmierć. Nic w jej życiu nie jest pewne i nic nie należy tylko do niej, ale pomimo kruchości egzystencji, zagrożeń i przemocy świata może swobodnie oddychać, zachwycać się piękną muzyką i tworzyć. Graçy zachwyca urodą, seksapilem i pięknym głosem. Pragnie być sławna i dzięki tej sławie kochana. Cały czas ma wsparcie Dor, chłopców z zespołu Blue Moon i Viniciusa, ale nie zawsze to docenia. Autorka w barwny sposób przedstawia Rio de Janeiro w latach 30. XX wieku, a szczególnie dzielnicę Lapa, gdzie w alei Carmelita pracowały snobistyczne Francuzki. Na ulicach Joaquima Silvy spotkać można było jasnowłose, blade i zachmurzone Polki. Na ulicy Morais de Vole pracowały miejscowe rozrywkowe panienki. Na obrzeżach Lapy mieściły się najlepsze kabarety, w których występowały teatrzyki wodewilowe sprowadzane z USA i grały zagraniczne orkiestry, gdyż wszystko, co pochodziło spoza Brazylii uważane było za bardzo szykowne. Brazylijski klimat czuć na każdej stronie książki. ,,Powietrze, którym oddychasz" to bardzo dobra powieść o kobiecej przyjaźni ze wszystkimi jej odcieniami i pragnieniu czegoś więcej niż daje życie. To barwna opowieść o muzycznej pasji, drodze na szczyt kariery muzycznej, presji odniesienia sukcesu oraz o sambie, w której jest lament, humor, bunt, pożądanie, ambicja, żal i miłość. Zachęcam do sięgnięcia po tę powieść właśnie teraz, gdy tak gorąco na dworze, by jeszcze bardziej poczuć porywające dźwięki samby:) https://magiawkazdymdniu.blogspot.com

„Powietrze, którym oddychasz” Frances de Pontes Peebles to kolejna w mojej czytelniczej kolekcji książką, którą wybrałam biorąc pod uwagę intrygującą okładkę. W barwach sepii pokazuje ona to, z czego słynie Brazylia – karnawał, Rio i sambę. Nazwisko autorki nie było mi znane, nic to jednak nie znaczy, bo po przeczytaniu jej opowieści o kobietach, zazdrości i muzyce z pewnością nie przeoczę jej kolejnych utworów, jeżeli się takie pojawią. Pokazała ogromny talent do tworzenia postaci z krwi i kości, targanych głębokimi namiętnościami, gotowymi na wszystko – zarówno w tym dobrym, jak i złym znaczeniu. Historia opisana w książce dotyczy znajomości Dores – sieroty pracującej na plantacji trzciny cukrowej, poniżanej i bitej przez opiekunów i współpracowników - oraz Gracy – córki właściciela plantacji, osóbki nieposkromionej, niezbyt liczącej się z innymi. Choć wydawca zaznaczył, że jest to opowieść o przyjaźni, to trudno przyznać mu rację, bo dziewczęta, a potem kobiety, choć idą przez życie razem wsparte na sobie, to jest w tym więcej wyrachowania niż szczerości i wzajemnego zaufania. Dores od młodziutkich lat, bo już mając ich dziewięć, staje się nieodłączną towarzyszką Gracy – chodzi z nią na lekcje, do teatru, razem słuchają muzyki i uczą się śpiewu, choć to Graca wykazuje się większym talentem i lekkością w osiąganiu umiejętności, które Dores zdobywa z trudem. Ta dziwna więź prowadzi je do wspólnej ucieczki ze szkoły klasztornej i samotnego życia w Rio, gdzie starają się zarabiać na życie śpiewaniem. Wmieszanie się w mafijny światek jakimś niewytłumaczalnym zbiegiem okoliczności popycha ich karierę do przodu, a współpraca z zespołem grającym sambę pozwala na pokazanie swoich możliwości i umiejętności w Hollywood. Amerykański sen zamyka jednak dziewczynom i zespołowi drogę powrotu do ojczyzny, a próba wdarcia się ponownego w łaski rodaków kończy się ogromną tragedią. Dores jako narratorka tej powieści opowiada swoje życie z perspektywy czasu. Ma więc szanse analizować wydarzenia, opowiadać ją niechronologicznie, skupiać się na konkretnych wątkach, wtrącać w opowieść wnioski, które wyciągnęła już znając zakończenie tej trudnej znajomości z Gracą. Dostrzega jej fatalny czar, trudny charakter, zadziwiający egoizm, nie pomija jednak oddania, reagowania na krzywdę przyjaciółki, wsparcia w trudnych momentach. Dziewczyny uzupełniały się idealnie, tworząc mozaikę zaradności życiowej, praktyczności, rozsądku oraz ślepej wiary w siebie, zuchwałości, przekonania o swojej wyższości. Trudno powiedzieć, czy pragnęły swego towarzystwa, czy były na siebie skazane, bo żadna z nich bez tej drugiej, nie miałyby szans na sukces. W ich relacji obok tego przerażającego uzależnienia dużo jest również zazdrości. Dores zazdrości przyjaciółce świetnego głosu i niekwestionowanego talentu, Graca z kolei nie jest obojętna na samodzielne kroki, jakie Dores stawia w tworzeniu samb przy akompaniamencie Viniciusa. To sprawia, że cała trójka uwikłana jest w zadziwiającą relację, w której chyba nikt nie pozostaje do końca szczęśliwy. Książkę czyta się lekko i szybko, mimo sporych rozmiarów, cały czas mając za towarzyszkę sambę. Zadziwiające, jak pięknie można pisać o muzyce, jak może ona wypełniać nie tylko dusze bohaterów, ale również całe dzielnice i miasta. Tworzenie piosenek, pisanie ich tekstów, komponowanie okazuje się mistyką wymagającą pokrewieństwa umysłów. Jednak najmocniejszą stroną powieści są postaci – nieidealne, żywotne, autentyczne, pełne emocji. Chce się z nimi przebywać takimi, jakimi są, bez wygładzania i ulepszania.

O przyjaźni między kobietami krążą legendy. Że to się nie da, że kobieta kobiecie zawsze wilkiem, że prędzej czy później dzieje się coś, co stawia przyjaciółki po przeciwnych stronach barykady i trudno znów połączyć siły. Rzeczywiście jest coś w przekonaniu, że raz zraniona kobieta pamięta o tym do końca swoich dni. Na pewno, gdy zrani ją mężczyzna. A jak to jest w przypadku drugiej kobiety? „Powietrze, którym oddychasz” Frances de Pontes Peebles to historia przyjaźni dwóch kobiet. Przyjaźni silniejszej niż cokolwiek, wielokrotnie wystawianej na próby i absolutnie nietypowej. Przyjaźni zabarwionej rywalizacją, szaleństwem i zazdrością, ale również bezgranicznym oddaniem. Frances de Pontes Peebles, rozpoczynając swą opowieść, przenosi nas do upalnej Brazylii, gdzie słońce wydaje się nigdy nie zachodzić, a upał odczuwany jest przez czytelnika w postaci ciągłego pragnienia. To wszystko otulone zostaje dźwiękami samby, za każdym razem trafionym akordem, rytmem wybijanym przez brzęczące bransolety. W takiej atmosferze towarzyszymy dwóm przyjaciółkom, które – zgodnie na kształt czegoś w rodzaju przyjętych norm i zwyczajów – nigdy nie powinny zostać przyjaciółkami. Graça, wiecznie robiąca na przekór rozpuszczona córka właścicieli majątku, oraz poniżana służąca Dores nie miały prawa znaleźć wspólnego języka. A jednak dziewczynki stały się towarzyszkami na całe życie i dały się ponieść muzyce i wielkim scenom. Im głębiej zanurzałam się w przygody Graçy i Dores, tym bardziej zastanawiałam się, czy przyjaźń to dobre określenie dla relacji między tymi dwoma różnymi kobietami. Owe różnice to nie tylko drobne „inności”. Gdybym miała określić, co łączyło przyjaciółki, mogłabym znaleźć tylko jedną taką rzecz – miłość do muzyki. Jednak wszystko pozostałe, co mogłoby świadczyć o swego rodzaju odpowiednim doborze, nie miało punktu styczności. Specyficzna przyjaźń, którą opisuje de Pontes Peebles, ma niewiele wspólnego z przyjaźnią, która kojarzy się przede wszystkim ze wzajemnością. Przyjaźń, o której czytamy, oparta jest na podziwie, zazdrości i chęci współpracy. Mało w niej wzajemnej wyrozumiałości. Graça to typowa gwiazdeczka – utalentowana, ale rozkapryszona i absolutnie egocentryczna. Skoncentrowana jedynie na sobie i swojej karierze. Dores jest jej dobrym duchem, bezwzględnie oddanym i kochającym mimo wszystkich wad. I właśnie to bezwzględne oddanie jest główną cechą stosunków między kobietami. Jedna bez drugiej nie może żyć, akceptując fakt, że różnice między nimi są nie do przeskoczenia. „Powietrze, którym oddychasz” to naprawdę niesamowita lektura. Przyznam, że już dawno nie czytałam tak wciągającej historii. To ten rodzaj powieści, która żyje w czytelniku jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. Wplatane w życiorysy bohaterów celne spostrzeżenia Dores wypełniają głowę i trafiają w serce. Naprawdę rzadko w tym gatunku spotyka się aż tak dobrą książkę. Liczę na to, że skradnie serce nie tylko mnie, ale i Wam.

Dobra książka, budzi w nas emocje. Bardzo dobra książka, zostaje w naszej pamięci na długi czas i nie potrafimy o niej zapomnieć. • „Powietrze, którym oddychasz” to cudowna ballada, w której śledzimy historię ubogiej i osieroconej Dores. Bohaterka dorasta i praktycznie od urodzenia pracuje na farmie trzciny cukrowej w północnej Brazylii. Wkrótce poznaje córkę bogatych właścicieli - Grace. Mimo różnego pochodzenia, dziewczynki nawiązują przyjaźń oraz rozwijają wspólną pasję do muzyki, która szybko staje się czymś więcej, przeradza się w miłość, a nawet rywalizację. • Książka napisana jest pięknym, lirycznym, czasami wręcz poetyckim językiem. Przepełniona zapachami, dźwiękami, uczuciami i namiętnością. Ponadto jest bardzo różnorodna, pełna przeciwstawnych emocji. Akcja toczy się w wielu miejscach - z farmy trzciny cukrowej do tętniącego życiem i sambą Rio de Janeiro, konwentu sióstr zakonnych, a nawet do złotej ery filmowej Hollywood. Jest podróżą przez dojrzewanie, przez doznawanie, ból i szczęście, przez wzloty i upadki. • Oprócz angażującej historii, książka obnaża i pokazuje trudności z jakimi stykali się mieszkańcy tamtej epoki, a które mimo upływu czasu nadal żyją w naszej codzienności - dyskryminację i uprzedmiotowianie kobiet w Brazylii, rasizm i segregację w Stanach Zjednoczonych, oraz znęcanie się nad osobami nieheteronormatywnymi. • Zastanawiałam się jak ocenić tę książkę. Po krótkiej zadumie, muszę stwierdzić, że “Powietrze, którym oddychasz” jest wspaniała. Po przeczytaniu ostatniego słowa miałam mieszane uczucia. Myślałam - czy coś bym w tej książce zmieniła? Może zamiast 500 stron, mogłaby mieć 300sta lub samolubnie zmieniłabym jej zakończenie. Może skorygowałabym trochę główną narratorkę, tak by nie była taka smutna, gruboskórna i szorstka. I wtedy powstałby ideal. Ale czy ideal to coś dobrego? Bo przecież życie wcale nie jest idealne. Bardzo często jest gruboskórne, szorstkie i smutne, lecz momentami jest po prostu piękne. I to czyni je właśnie wspaniałym.

Motywem przewodnim jest historia dwóch kobiet. Graça jest córką właścicieli plantacji trzciny cukrowej w Brazylii. Dores pracuje w jej domu jako pomoc kuchenna. Żyje pod opieką kucharki, która twardą ręką uczy ją życia. Graça i Dores poznają się jako dziewięciolatki. Od pierwszego spotkania ich znajomość jest szorstka, ale niepozbawiona troski. Dziewczyny razem dorastają i marzą o karierze piosenkarek w Rio de Janeiro. Mam wątpliwości czy to książka o kobiecej przyjaźni – jak pisze wydawca. Graça i Dores są sobie potrzebne. Muszą trzymać się razem żeby odnieść sukces. Uzupełniają się intelektualnie i emocjonalnie, ale w ich relacji nie ma partnerstw. Dores zawsze będzie w cieniu. Graça nie przepuści okazji, żeby zaznaczyć swoją wyższość. Są od siebie uzależnione. Napędza je wspólny cel, który każda rozumie go inaczej. „Powietrze, którym oddychasz” ma delikatnie baśniowy klimat. Sceny z plantacji trzciny cukrowej, głośna i duszna dzielnica Rio – Lapa, speluny i wielkie sale koncertowe. Do tego dochodzi muzyka, która pojawia się chyba na każdej stronie książki. Mimo, że w książce jest dużo opisów, to kiedy zamkniesz oczy nic nie będzie miało wyraźny kształtów. Wszystko jest jakby za mgłą: wspomnień, niedomówień a najczęściej niepewności. Powieść zbudowana jest na mocnych kontrastach, niewiele w niej zaskakuje, a konstrukcja jest nierówna. Mimo wszystko „Powietrze, którym oddychasz” będzie mi się dobrze kojarzyło. Nie wszystkie książki muszą być zaangażowane społecznie, napisane cudownym językiem. Doceniam niezobowiązującą przyjemność.

Powietrze, którym oddychasz unosi słodki zapach trzciny gotowanej w cukrowni, gęsty dym ziołowych cygar, a nocne odgłosy ulicy mieszają się z dźwiękami ulicznej samby. To epicka opowieść o niesamowitej sile przyjaźni, która zrodzona w okresie dzieciństwa ewoluuje z biegiem lat i zmienia się w niebezpieczną rywalizację. Dores nie mająca rodziny, dorastająca wśród służby na plantacji trzciny bez jakichkolwiek perspektyw na przyszłość oraz Gracia – córka właściciela owej plantacji zadbana i piękna. Co je połączy? Czy taka silna więź przetrwa burzliwą karierę i sukces jednej z nich? Jest też trzecia bohaterka – samba, której dźwięki wydobywają się niemalże z każdej strony powieści, zaczynające się dość niepokojąco, często improwizowane i grane po po kilku mocniejszych drinkach, ta melodia niesie w sobie bunt i pożądanie, ambicję, zazdrość i miłość. Cała opowieść przesycona jest brazylijskim klimatem, a barwne opisy sprawiają, że żywcem zostajemy przeniesieni w klimat tamtych miejsc i wspólnie z bohaterkami podróżujemy przez barwne przedmieścia Rio de Janeiro, zaułki Lapy tak głośne i kolorowe, plantację trzciny czy luksusowe apartamenty hotelu w Copacabana. Czytajcie, bo naprawdę warto, historia tych dwóch kobiet pozostała ze mną jeszcze długo po odłożeniu książki i z pewnością sięgnę po inne książki autorki.

Kto z nas nie chciałby znaleźć się w Brazylii? Choćby na krótki urlop, by poczuć klimat samby, karnawału i radości. W taką podróż zabiera nas autorka "Powietrza, którym oddychasz". To piękna nostalgiczna powieść. Pełna emocji, rozmyślań, a momentami goryczy. Można by powiedzieć, że jest to książka totalnie zwyczajna, ot historia jakich wiele. Szybka droga na szczyt i równie szybki upadek. Jednak autorka przedstawiła to w taki piękny, emocjonalny sposób, że ciężko się od niej oderwać. Czytałam ją niczym dobry thriller, chociaż forma powieści pozornie temu niesprzyjała. Wspomnienia starszej pani, mieszały się, momentami wybiegała w przyszłość by potem wrócić do przerwanego wątku. Jest to też książka o wielkiej przyjaźni, momentami toksycznej, uzależniającej. To w jakich warunkach się zrodziła, rzuca cień na całe życie bohaterek. Ciężko mi opisać słowami jakie uczucia towarzyszyły mi przy jej czytaniu. Złość, melancholia i to poczucie nieuchronnej katastrofy. Jak dla mnie klimat tej powieści jest mistrzowski, a fabuła pokazuje prawdziwe życie, na przykładzie zmyślonych bohaterów. Miłość, przyjaźń, przywiązanie, a z drugiej strony szali smutek, poświęcenie i śmierć. Bardzo polecam.