Pod osłoną nocy (okładka  twarda, wyd. 06.2022)

Rok 1947 to czas lizania ran. Uciekania przed cierpieniem, jakiego się doświadczyło i prób odnalezienia siebie we wciąż zrujnowanym Londynie. Niby życie zdaje się normalnie płynąc do przodu, a jednak coś uwiera, zabiera oddech i przytłacza. W 1944 bomby spadają z nieba. Słychać krzyk ludzi, ale nieco dalej można usłyszeć śmiech. Kolejny alarm staje się rutyną, ale do widoku ciał nie można się przyzwyczaić. Do więzienia łatwo trafić za odmówienie służby wojskowej, a za zapalenie światła nocą bez odpowiednio zabezpieczonych okien czekały kary pieniężne. 1941 wydawał się przynieść szybki koniec wojny. Bo w końcu ile może ona trwać? Młodzi, pozbawieni nadziei ludzi, patrzyli z zaniepokojeniem w niebo, a obracające się w gruzy miasta wprowadzały ich w panikę. Sarah Waters urodziła się w czasach pokoju, ale w jej świecie wciąż wyraźne były wspomnienia wojny. Może to właśnie dlatego zdecydowała się na stworzenie powieści historycznej, gdzie losy piątki czy szóstki bohaterów ściśle ze sobą się wiążą w rzeczywistości objętej chaosem. Osoby, które kochają, nienawidzą, są szczęśliwe i zrozpaczone. Ludzie z krwi i kości, choć będący jedynie wytworem wyobraźni autorki. Kreśleni szczegółowo, z uwagą, bez odkrywania na dzień dobry wszystkich kart. Na setkach stron bardzo powoli poznajemy ich historie — miłostki, związki, zdrady, próby samobójcze czy przemyślenia na temat sensowności wojny. Staramy się zrozumieć łączące ich relacje. Wytężamy zmysły, by dostrzec wszystkie emocje, jakie skrywają się pod gestami czy słowami. Poznajemy ich rozdział po rozdziale, a tak powolne budowanie historii sprawiło, że akurat ja przywiązałam się do nich znacznie mocniej. Fabuła płynie, i płynie, i płynie, a robi to na tyle powoli, że akcja jako taka jest minimalna. Ot, codzienne życie w bombardowanym Londynie, gdzie każdy próbuje przeżyć i cierpieć jak najmniej. Najważniejsze jest nakreślenie realiów oraz relacji. Z tego względu nie będzie to powieść dla każdego, ale moje serduszko zawsze kupuje dobre tworzenie portretów psychologicznych. Tym bardziej, gdy zostaje to zrobione ładnym, zgrabnym językiem, a właśnie takim Waters się posługuje. „Pod osłoną nocy" to klasyka literatury LGBTQ+. W powieści znajdziemy związki kobiet i najczęściej platonicznie uczucia między mężczyznami. Ale Waters nie skupia się jedynie na sytuacji społeczności queerowej w latach czterdziestych dwudziestego wieku, a nakreśla wszelkiej maści problemy, które dotykają jednostek. Jest temat samobójstwa czy aborcji. Pragnienia zginięcia od bomby, co ma rozwiązać wszystkie problemy. Relacje toksyczne czy zależne. Tego jest tyle, że może przytłoczyć, ale czyż nie taki właśnie jest świat? Pełen kolorów, ale nie wyłącznie tych jasnych i pięknych. Mam gulę w gardle, której nie mogę się pozbyć. Nie płakałam, nie byłam sfrustrowana podczas czytania, ale... Coś dusiło i dusi dalej. I między innymi przez to pragnę przeczytać inne tytuły Waters. Potrzebuję jej więcej. I mocniej. przekł. Magdalena Moltzan-Małkowska

Kiedy po raz pierwszy zauważyłam, że wydawnictwo wznawia powieści Waters, to prawie fruwałam pod sufitem z radości. Nie tylko dlatego, że będę mogła wam napisać, jak je uwielbiam. Ale dlatego, że w końcu będę mogła mieć je tylko dla siebie i wracać do nich, kiedy tylko zapragnę, a nie czekać aż może ktoś je odda w bibliotece i znów będą dostępne do wypożyczenia. Bo wiecie, książki tej autorki to takie pozycje, które trzeba czuć w dłoni, żeby ich waga powoli mogła odcisnąć się na nas. Są jak słodkie egzotyczne owoce, ale by nimi się cieszyć potrzeba cierpliwości i zaangażowania. Chce się je mieć i kochać. Bo Sarah Waters jest naprawdę wspaniałą pisarką i „Pod osłoną nocy” to udowadnia. Bo za każdym słowem tej powieści kryje się ogrom emocji i intencji, co, sprawia, że czytanie jest przyjemnością, ponieważ czujesz, że czytasz książkę, która faktycznie coś znaczy. Waters ukrywa w powieści drobne detale, które nadają kontekst i znaczenie narracji, nawet na którym palcu nosi się pierścionek. Te chwile i drobnostki są jak mały ukłon w stronę czytelnika i jego odbioru historii. A przez ilość szczegółów historycznych, odnosi się wrażenie jakby się oglądało stary film o życiu podczas drugiej wojny światowej. Ogromnie podobało mi się, że narracja przesunęła się wstecz z 1947 do 1941 r., ponieważ nadało to tak interesujących zwrotów akcji. Bo czas biegnie do tyłu, a pamięć zacieśnia swój uścisk. Bo ludzka przeszłość jest o wiele bardziej interesująca niż ich przyszłość. Każda postać, na której skupia się autorka, jest cudownie napisana. Waters zazwyczaj koncentruje się na postaciach LGBTQ+ i tak pięknie opisuje ich doświadczenia, że każda chwila chwyta za serce, gdy doświadczamy ich zmagań, gdy obserwujemy, jak chwytają się tych małych chwil radości w swoim najgorszym czasie (u podstaw tej powieści leżą przeżycia kobiet w czasie wojny). I mimo, że jest to długa powieść, to warta przeczytania. Warta zakochania się w każdym detalu, w pasji i wspaniałym piśmie. Warta przeczytania, tu i teraz, bo wszyscy możemy jutro umrzeć.

Sama nie wiem od czego zacząć, więc zacznę… od początku. Przeczytałam książkę „Pod osłoną nocy” autorstwa Sarah Waters. Muszę przyznać, że jest to opowieść, która w szczególności zasługuje na uwagę czytelnika. O czym ona jest? O wojnie, trudach życia, miłości i tęsknocie. O losach ludzi, którzy musieli być silni psychicznie, aby przetrwać ciężkie czasy. „Pod osłoną nocy” to książka piękna i ważna. Przez długi czas nie zapomnę tej historii. Historii, która miejscami przyprawiała mnie o ciarki na skórze. Historii o intymności, tęsknocie, bólu i strachu. Historii, która raz usłyszana, zostaje w człowieku na wiele lat. Jest to klasyka literatury LGBT+. Przedstawia, jak w czasie wojny i zaraz po niej funkcjonowały osoby z tego środowiska. Ukrywanie miłości oraz swojej prawdziwej osobowości, rozpacz, strach. Jednak były też chwile prawdziwego szczęścia, co dawało nadzieję. Miłość między kobietami, miłość między mężczyznami i miłość kobiety do mężczyzny – a wszystko to ukryte „pod osłoną nocy”. Sięgając po tę powieść, bałam się, że mi się nie spodoba, nie będzie w moim typie. Jasne, słyszałam o niej wiele dobrego, ale jakiś taki wewnętrzny strach podpowiadał mi: będziesz się męczyć, czytając ją. Nic bardziej mylnego! Zaciekawiła mnie już od pierwszych stron, chociaż na początku musiałam bardzo się skupić, żeby połączyć opowieści wszystkich postaci z osobna w jedną całość. Jednak później było już z górki, a historia tak mnie wciągnęła, że ciężko było mi się od niej oderwać. Polecam ją każdemu, bo jest to książka, którą warto poznać i opowieść, której warto poświęcić trochę swojego czasu. Zapewniam, że nie będzie to czas zmarnowany.

Sarah Waters jest popularną i wielokrotnie nagradzaną brytyjską pisarką. Znana jest głównie z powieści z wątkami homoerotycznymi. "Pod osłoną nocy" to moje pierwsze spotkanie z jej twórczością. Poznajemy historię czworga Londyńczyków- trzech kobiet i mężczyzny o burzliwej przeszłości. Kay, w czasie wojny żyła pełnią życia, dzisiaj nosi się jak mężczyzna i nie ustaje w poszukiwaniach czegoś, co wciąż się jej wymyka. Helen- piękna i przez wszystkich lubiana, skrywa w sobie bolesną tajemnicę. Viv- mimo cierpienia, jakiego doświadczyła od kochanka, wciąż pozostaje mu wierna. Na pozór niewinny Duncan ma za sobą walkę z własnym demonem. Losy tej czwórki łączą się ze sobą i przeplatają na wiele różnych sposobów. To moja pierwsza książka o powszechnej dzisiaj tematyce LgBt. Sięgając po tę powieść tak naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Choć początek zapowiadał średnio ciekawą powieść a historie bohaterów troszkę mnie nudziły, to jednak im brnęłam dalej tym było coraz lepiej i ciekawiej. Powoli okazuje się bowiem, że każdy z bohaterów ma jakieś tajemnice. Ciekawym zbiegiem jest cofanie się w czasie, najpierw poznajemy losy bohaterów w 1947 roku, potem w 1944 a na końcu w roku 1941. I takie poprowadzenie fabuły bardzo mi sie podobało. Bardzo dobrze czytało mi się tę książkę, Autorka ma świetny styl, jej sposób pisania i przelewania emocji na papier bardzo mnie urzekł i z pewnoścą jeszcze kiedyś będę chciała sięgnąć po jej powieści. "Pod osłoną nocy" to powieść, która nie każdemu przypadnie do gustu, jednak uważam, że warto po nią sięgnąć choćby ze względu na świetnie ujęte tematy przyjaźni, miłości i wojny.

"Pod osłoną nocy" jest intymną historią o ludziach żyjących w cieniu wydarzeń Drugiej Wojny Światowej. Poznajemy ich losy oraz codziennie zmagania, jako postronny obserwator. Jest kilku głównych bohaterów, każdy dźwigający własny bagaż doświadczeń i problemów. Każdy ma własne tajemnice. Próbują poskładać swoje życie, odnaleźć siebie. Bardzo ważną częścią tej historii jest reprezentacja osób należących do społeczności LGBTQ+, które w czasach wojennych oraz powojennych, muszą się ukrywać. Nie mogłam oderwać się od tej lektury, czytało się ją bardzo szybko, a pióro autorki bardzo przypadło mi do gustu - powieść napisana jest w prosty, piękny sposób. Jak dla mnie ta książka mogłaby mieć kolejne kilkaset stron, a jestem pewna, że czytałabym ją z równym samym zaciekawieniem. Ta książka ma w sobie coś wyjątkowego, intrygującego - czytelnik chłonie tę historię i chce poznać dalsze wydarzenia. Bardzo ciekawym zabiegiem było podzielenie powieści na trzy części - z każdą kolejną poznajemy losy i wydarzenia z poprzednich lat, co pozwala nam zrozumieć związki między bohaterami oraz ich obecne życie. Ciężko pisze mi się recenzję tej książki, bo jedyne co przychodzi mi do głowy to - wow. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tą książką, wywarła na mnie ogromne wrażenie i z pewnością przeczytam inne książki tej autorki. W dodatku świetną wiadomością jest, że wydawnictwo wznowi wszystkie książki Waters w nowej szacie graficznej. Co mogę więcej powiedzieć? Ze swojej strony bardzo polecam ten tytuł i mam nadzieję, że oczaruje Was tak samo, jak mnie.

„Pod osłoną nocy” to idealny przykład książki, po którą trzeba sięgnąć w odpowiednim czasie. Nie można czytać jej impulsywnie i wyrywkowo, jest też dość wymagająca i czasami toporna. Nie znajdziemy tu wartkiej akcji, nasze serce raczej nie zabije też szybciej. Książkę opisałam jako powolną. Powolną i subtelna. Dla niektórych może wydać się nudna, dla mnie jest natomiast pełna wrażliwości i intymności - to jak wyrywki z życiorysu czterech postaci, których losy splatają się ze sobą w zaskakujący sposób. „Klasyka literatury LGBT+” - Pod osłoną nocy to smutny obraz rozpaczy i żalu. Konieczność ukrywania swoich prawdziwych uczuć, niezależnie od płci i orientacji, a wszystko to przedstawione w ciężkich latach 1947-1941. I tak, akcja toczy się w tył, a co zaskakujące, ma to tak cudowny sens - wszystko powoli wskakuje na swoje miejsce i funkcjonuje jak dobrze naoliwiona maszyna. Ten tytuł to też Londyński klimat, odczuwalny na każdej stronie. Dusi. Brutalnością, szczerością i trudnymi tematami. Jest coś magicznego w tym uścisku po zakończeniu książki, ale też niepokojącego podczas czytania. Tytuł może nie każdemu podrasować i jest to całkowicie zrozumiałe. To specyficzna cegiełka z którą albo złapiemy dobry kontakt, albo rozejdziemy się z mieszanymi uczuciami. Myślę też, że same opinie nie wystarczą - trzeba przekonać się samemu, czy styl autorki nam odpowiada. To moje pierwsze spotkanie z Panią Waters, ale jestem pewna, że nie ostatnie.

Pod osłoną nocy" to historia czworga londyńczyków - trzech kobiet i młodego mężczyzny o burzliwej przeszłości. Intymna i prawdziwa aż do bólu, ukazuje ich losy od traumatycznej II wojny światowej do trudnych lat po niej. Key żyła pełnia życia w trakcie wojny. Helen skrywa tajemnice. Viv jest wierna kochankowi, chociaż sprawia jej to cierpienie. Duncan walczy z własnymi demonami. Ta książka ma coś w sobie, coś co przyciąga czytelnika i sprawia, że ciężko od niej odejść. Losy bohaterów się przeplatają, więc początkowo miałam lekkie kłopoty z odróżnianiem postaci - w szczególności kobiecych, gdyż mamy ich więcej. Nie odjęło mi to jednak przyjemności z czytania. Historia toczy się w odwrotnym kierunku, cofamy się i dzięki temu rozumiemy, jak wydarzenia z przeszłości ukształtowały naszych bohaterów. Pióro autorki bardzo przypadło mi do gustu, więc jestem pewna, że nie jest to ostatnie moje spotkanie z jej twórczością. Piękno języka, subtelne ale zrozumiałe sprawia, że mimo objętości się płynie. Nie spodziewajcie się zawrotnego tempa, ta książka intryguje i porywa, ale nie wirem zdarzeń i pędząca akcją. Jest piękna w swoim wydaniu. Nie mogę doczekać się wznowienia kolejnej książki pt: „Złodziejka”

Głównym zarzutem względem powieści Waters, o którym można przeczytać w recenzjach, jest to, że wieje z niej nudą, nie ma tam wartkiej akcji, a pełną historię bohaterów naprawdę poznajemy dopiero wraz z doczytaniem ostatniej strony. Faktycznie, jeśli ktoś sięgając po powieść, oczekiwał wątków sensacyjnych, przygodowych lub romansu z wojną w tle, to pewnie srogo się zawiódł. "Pod osłoną nocy" to raczej wycinek z życiorysu grupy osób, których młodość akurat przypadła na czas wojny. Bombardowania, praca sanitariuszy, codzienne życie w wojennym Londynie to tylko tło do tego, o czym faktycznie Waters chciała opowiedzieć. Podsumowując, rozumiem zarzuty względem powieści Waters, ale zupełnie się z nimi nie zgadzam. To, co dla wielu było wadą, dla mnie stanowi największą zaletę warsztatu tej autorki. Powieść była tak emocjonalnie gęsta, że w ogóle nie potrzebowałam akcji pędzącej na łeb na szyję. Wręcz przeciwnie – cieszę się, że mogłam bez pośpiechu delektować się historią oraz stylem autorki, i na pewno sięgnę po kolejną jej powieść, kiedy tylko nadarzy się okazja.

"Pod osłoną nocy" śledzi losy czterech bohaterów i brzemię, jakim naznaczyła ich II wojna światowa. W jej trakcie niektórym dźwięk syren towarzyszył całe dnie, inni w więzieniu oczekiwali lepszego jutra. Choć Kay, Helen, Viv i Duncan różnią się od siebie, łączy ich pragnienie zrozumiemia, akceptacji i miłości. Ciężko opisywać niedawno wznowioną książkę Sarah Waters. Pełna traumy, trudów bolesnej przeszłości i skomplikowanych relacji, które też na wskroś prawdziwe. To jedna z tych powieści, o których najlepiej wiedzieć jak najmniej i pozwalać, by kolejne strony odkrywały przed nami sekrety historii. A tych jest sporo... "Pod osłoną nocy" to powolna i emocjonalna wędrówka, w której każdy ma szansę znaleźć cząstkę siebie. Historie miłości, przyjaźni i rodzin są różne, ale wzruszają równie mocno. Przeczytałam już wszystkie książki Waters i muszę przyznać, że ta jest jedną z moich ulubionych. Polecam!