Pod osłoną nieba (okładka  miękka, wyd. 05.2015)

Niestety też nie znam tego tytułu. Kupiłem jako "prezent Mikołajowy na zamówienie:.

Czytałem tą książkę stosunkowo niedawno, mimo, że od bardzo dawna jest ona uznanym arcydziełem literackim, znanym również ze świetnego filmu reżyserowanego przez Bertolucciego. Cóż można powiedzieć?. Ano zacznijmy nieco od końca tym razem. Dlaczego?. Ponieważ w filmie w końcowym fragmencie występuje sam Pisarz - Paul Bowles i wygłasza kilka ważnych zdań.
Ten sam Pisarz siedzi także przy stoliku w podłej knajpce na początku filmu, przyglądając się rozwojowi sytuacji. Mamy tu do czynienia z sytuacją do jakiej przyzwyczaił nas Mistrz Hitchcock, występując w krótkich fragmentach swoich filmów.
A do jakich to dylematów nawiązuje ta wielka powieść, uznana za kultową?. Aby nie być zbyt przemądrzałym wiem, że powinienem unikać wielkich zwrotów i wyświechtanych sloganów o np. niepokojach egzystencjalnych i poszukiwaniach samego siebie ale trudno od tego tu uciec bo pasuje tu niestety jak ulał.
Widzimy dziwny trójkąt: faceta, o imieniu Porter, który ciągnie żonę do zabitych dechami wertepów Afryki i żeby to jeszcze były miejsca zabite dechami, kobietę o imieniu Kit, która ma nadzieję, że te poszukiwania na końcu świata pozwolą na to aby miłość, która jakoś się zagubiła po latach odnalazła się dzięki, no właśnie czemu?. Temu, że mężczyzna odnajdzie coś co mu przeszkadza kochać zwyczajnie, gdyż najpierw musi odnaleźć odczucia, które w całym życiu zdarzają się niewiele razy, mimo, że zdarzają się stale.
No i jest trzeci mężczyzna Tunner, przyjaciel tej dwójki, który chce zdobyć Kit. I dalej nie będę ciągnął. Pozycja dla pań - murowana, panowie też poczytajcie, zwłaszcza, że ten trzeci podobny do red. Kamela i warto się zastanowić nad swoją pozycją w takiej sytuacji:-)
Słusznie zwana arcydziełem XX wieku.

Myślę, że przeczytałam tę książkę w odpowiednim momencie - jako żona i matka, a przede wszystkim - dojrzała kobieta. To książka przede wszystkim o relacjach międzyludzkich i o poszukiwaniu samego siebie, o poszukiwaniu porozumienia, o chęci odnalezienia sensu. Nie czyta się szybko, ale na długo pozostaje w pamięci.

Polecam, bo to doskonała powieść. Piękna, emocjonalna, poruszająca. Już to wystarczyło, by Pod osłoną nieba utkwiło mi w pamięci, gdyż obrazów które są opisywane w tej książce, tego klimatu, doświadczałam prawie namacalnie. To jest dla mnie wyjątkowość tej powieści i pisarstwa Paula Bowlesa.