Piękny kryminalista (ebook)

Ciekawa książka.

Bardzo lubię książki autorstwa J. T. Geissinger, mają w sobie pewien urok, przede wszystkim sporo dobrego humoru i ciepła. Książki z cyklu Piękni Gangsterzy nie powinniście odbierać, jako powieści mafijne, do których mamy sentyment i zamiłowanie. Tutaj mafia nie jest pierwszoplanowym aspektem, nie szukajcie, więc w powieściach tej autorki przede wszystkim strzelanin, intryg, krwi, czy nawiązywania biznesu poprzez aranżacje małżeństw. Wiecie, co? Mnie się bardzo podoba nieco lżejszy zamysł tak ciężkiego tematu. Czego możecie się, więc spodziewać? Przede wszystkim wspaniałego relaksu, świetnie spędzonego czasu i śmiechu, który tak bardzo jest nam potrzebny. W życiu należy pamiętać, aby nie zadrzeć z kimś niebezpiecznym, jeśli zabierze się coś komuś, kogo lepiej unikać i nawet nie powinno się w najgorszych koszmarach życzyć komuś spotkania z kimś takim to może oznaczać tylko jedno: spore kłopoty. Główną bohaterką książki „Piękny kryminalista” jest Julia Moretti to kobieta charakteryzująca się niezwykłym uporem, jest piękna, inteligentna i odważna. Wspólnie z przyjaciółkami postanawia założyć pewną grupę, która zabiera wpływowym, niezwykle bogatym personom różne przedmioty i przekazuje je biedniejszej części społeczeństwa, która tego na prawdę potrzebuje. Julia woli pozostać w cieniu niż świecić w blasku reflektorów, jest córką człowieka, który zrobił bardzo wiele złego, co nie jest dla niej przyjemne jednak rodziny się nie wybiera. Dotychczas skoki uchodziły im na sucho, wszystko jednak jest do czasu. Ładunek należący do tego człowieka, chociaż nie był cenny miał pozostać na swoim miejscu. Nie lubi, kiedy ktoś z nim igra, ktoś taki, jak Killian Black, ważna persona mafijnego syndykatu oraz brat bliźniak Liama. Nie można o nim powiedzieć, że jest spokojny i cierpliwy. To człowiek, z którym należy się liczyć, z kim nie powinno się zadzierać. Postawił sobie za cel odnalezienie tego, kto postanowił nikczemnie go okraść. Co to oznacza dla jego reputacji? Co się stanie ze złodziejaszkiem? Co się wydarzy, kiedy Kilian Black pozna Julię Moretti? „Piękny kryminalista” to świetna i niewymagająca lektura, która sprawi, że nie raz zaśmiejesz się z motywów humorystycznych wprowadzonych przez autorkę. J. T. Geissinger napisała powieść lekką, łatwą i przyjemną w odbiorze, którą nie powinno się odbierać dosłownie, czy oceniać jej wiarygodności, bo i po co? Nie zawsze książki mafijne muszą być ciężkie i brutalne, to świetna odsłona dla tych czytelników, którzy chcieliby przeczytać coś w gangsterskim klimacie, co nie byłoby zbyt mocne. Główni bohaterowie bardzo szybko zyskali sobie moją przychylność. Widać było, że między tą dwójką dzieje się coś wyjątkowego, pomimo tego, że on była córką człowieka, którego on uważał za wroga. Killian igrał z ogniem, chociaż z początku nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo. „Piękny kryminalista” to książka, która może zyskać sympatię, może się podobać i sprawić, że odpłyniecie na tych kilka godzin w zupełnie inny świat.

„Jeżeli człowieka nie motywuje chciwość, to motywuje go coś znacznie mroczniejszego.” Drugi tom cyklu “Piękni gangsterzy” – tym razem na plan pierwszy wysuwa się Kilian, brat, bliźniak dobrze znanego nam z pierwszej części Liama. Kilian jest gangsterem, pewnym siebie, aroganckim facetem, z którym lepiej nie zadzierać. Juliet Moretti to dziewczyna z przeszłością, razem z przyjaciółkami okradają bogatych, złych ludzi. Zrabowane rzeczy przekazują potrzebującym. Jeden z magazynów Kiliana, w którym znajdują się pieluchy dla dzieci, staje się ich celem. Kilian nie dowierza, dlaczego zamiast pieniędzy z sejfu, giną pieluchy? Już wkrótce trafia na ślad złodziejek. Jedna z nich jest córką jego śmiertelnego wroga i zaczyna go coraz mocniej intrygować. Biorąc do ręki kolejną książkę Pani J.T. Geissinger byłam całkowicie pewna, że będzie to niesamowita przygoda. I nic, a nic się nie pomyliłam! Akcja powieści toczy się swoim rytmem, wciąga, intryguje i niesie sporą dawkę przeróżnych emocji. Styl Autorki jest rewelacyjny, niesamowite poczucie humoru, sarkazm, lekkość, szczerość, powodują, że przez książkę się płynie. Niepodważalnym atutem są dialogi, przekomarzania, cięte riposty – uśmiałam się. Narracja toczy się naprzemiennie z perspektywy Juliet i Kiliana– chociaż jego było mi trochę mało. Ciekawie, prawdziwie, naturalnie ukazani bohaterowie powieści. Obydwoje skradli moje serce. Juliet to dziewczyna z charakterem, uparta, wytrwała, ambitna i pełna wrażliwości na drugiego człowieka. Bardzo chce się wtopić w tłum, robi wszystko, aby się nie wyróżniać, ukrywa swoją prawdziwą tożsamość – dlaczego? Kilian, cóż za zadufany w sobie, arogancki, niebezpieczny, bardzo pewny siebie mężczyzna. Coś ich do siebie niesamowicie przyciąga, między nimi iskrzy od nadmiaru emocji. W dokąd ich to zaprowadzi? Co musi się wydarzyć, aby zrozumieli, że są dla siebie stworzeni? I cóż oznacza mrówkojad? Relacja naszej pary od samego początku jest skomplikowana i pełna niedomówień – to na niej głównie skupia się Autorka. Obydwoje skrywają tajemnice z przeszłości, są zadziorni, próbują postawić na swoim, zaczyna ich łączyć wzajemna fascynacja i silne pożądanie. Autorka stopniowo dawkuje nam ich przeszłość, która pozwala zrozumieć motywy ich postępowania. On coraz mocniej jest nią zafascynowany, chce być z nią szczery, jednak ona nie potrafi mu zaufać. Dzieli ich gruby mur, czy zdołają go skruszyć? Delikatne napięcie, rewelacyjny humor, pikantne sceny. Piękno prawdziwej przyjaźni. Liczne nawiązania do Szekspirowskiego dramatu „Romeo i Julia” robią bardzo pozytywne wrażenie, zostały idealnie wplecione w całość. Historia bawi, wzrusza, niepokoi, całkowicie przykuwa uwagę. Miłość, namiętność, energia, porządna dawka przeróżnych emocji, a w tle groźna mafia. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :)

Jestem rozczarowana. Poprzedni tom był super a ten... No niestety ale kiedy pisze się serie trzeba zachować minimum poziom poprzedniej książki. Tutaj dostajemy praktycznie to samo. Początek wręcz mnie zirytował że znowu zabiera ją z baru i prosto do siebie jakby nie można było wymyślec innej wwrsji. I że znowu ta miłość wybucha po jednym spojrzeniu. Jednak najbardziej rozczarowała mnie postac Julii. Boże co za okropna, rozwydrzona i niestabilna emocjonalnie bohaterka. Dlaczego to zawsze z kobiet robi się takie histeryczki nie wiedzące czego chcą od życia. Rozumiem że przeszłość wpływa na przyszłość każdy ma swoje demony ale no ludzie to tylko romans a nie podręcznik z opisem szaleństwa i niestabilności emocjonalnej. Sama bym Julie wykopała z pedzacego auta na autostradzie. I to nagle odkrycie że ona jednak kocha Kiliana jak ten ja ratuje No żenada. I ona niby jest złodziejka okradająca innych bandytów. Kompletnie się ta postać nie spina. Za to jej przyjaciółki są super opisane. Co do Kiliana no to kopia zachowań i działań Liama więc wszystko było przewidywalne. Raziło mnie takie nonszalanckie podejście do zamiany braci. Skoro Kilian zajął jego miejsce powinien mówić jak on, a tu pohawia się Ano..no Liam tak nie mówił. Uważny obserwator by nie uwierzył w nagła zmianę. Dwa kolejna kobieta w ten sam sposób pojawia się u bossa. W niecały rok. Przecież wszystkich ochroniarzy nie wtajemniczyli a tam nikt niczemu się nie dziwi. No i scena z taksówka jak mówi że on to Liam To nawet śmieszne nie było. Przeczytałam kilka książek tej autorki i byłam pewna za ta również zachowa poziom. Niestety jak u innych seria okazała się kopiuj wklej bez pomysłu. Obie historie są tak podobne że to aż nudne. Na plus tylko to że tym razem bohaterka nie udaje introwertyczki przy całym swoim zachowaniu. Osobno książka może i fajna ale wtedy ucieka sporo wątków.

"Piękny kryminalista" to książka, przy której ciężko się nie śmiać. Po raz kolejny muszę pochwalić J.T. Geissinger za kreacje postaci. Już od pierwszych stron, dzięki nim, nie schodził mi uśmiech z twarzy. Juliet jest typem bohaterki, o której chce się czytać, chce się ją poznawać. Podobało mi się to, że pomimo wielu przeciwności losu, środowiska, w którym przyszło dziewczynie dorastać, ona potrafiła znaleźć w sobie cząsteczki dobra i dzielić się nim z innymi. Doceniam również jej dystans do siebie, poczucie humoru i odwagę. No bo przecież drażnienie się z gangsterem, który może nie mieć żadnych skrupułów jest przejawem dużej odwagi, albo po prostu głupoty. Chociaż Juliet zdecydowanie mogę zaliczyć do tej pierwszej grupy. Co do Killiana to też niezły z niego rozrabiaka. Jednak pomimo takiej stanowczej, momentami gwałtownej i bezwzględnej natury, którą osoba na tym stanowisku musi mieć, rozczuliła mnie ta jego łagodniejsza odsłona. To jak zachowywał się w stosunku do Juliet było rozbrajające. Przejdę teraz do relacji bohaterów, która była tak rewelacyjnie opisana, że naprawdę czułam to iskrzenie między nimi. O ich przekomarzaniach mogłabym czytać bez przerwy. Lubię w książkach te momenty, kiedy bohaterowie początkowo walczą z przyciaganiem między sobą, ale nie robią tego w sposób irytujący i nachalny. To do czego mogę się przyczepić, to pewien wątek, który nie do końca mnie usatysfakcjonował. Myślałam, że pewna sytuacja zostanie trochę inaczej przedstawiona, ale mimo wszystko nie zepsuło mi to jakoś bardzo odbioru powieści. "Piękny kryminalista" to książka, przy której świetnie się bawiłam, i do której chętnie wrócę. Uwielbiam humor tej historii i bohaterów, nie tylko tych głównych, ale również pobocznych. Polecam Wam te serie, jeśli jeszcze nie mieliście okazji jej poznać! Myślę, że nie pożałujecie.

„Bo uwaga oznacza pytania, a pytania oznaczają odpowiedzi, a odpowiedzi… zwłaszcza prawdziwe… to coś, czego nigdy nikomu nie daję”. Ach! Taaak! Dziękuję za historię o Killianie!❤ Kocham gościa – został oficjalnie moim mężem. Jego suche „ano” i proste, nieangażujące odpowiedzi to prawdziwy urok! Killian jest taki prostolinijny i powściągliwy a przez to wyjątkowy, że moje serduszko aż płacze ze szczęścia! Nie wiem dlaczego, nie potrafię wyjaśnić tego w prosty i zrozumiały sposób – po prostu za każdym razem, gdy przypominam sobie „Pięknego kryminalistę” czuję ciepło, które otula mnie całą. Niezawodny humor J. T. Geissinger już od pierwszych stron powodował, że śmiałam się i unosiłam w powietrzu. Lekkość tej historii jest obezwładniająca, ale to właśnie lubię w książkach autorki. Jestem totalnie zauroczona, zafascynowana i zakochana w tym tomie (jeszcze bardziej niż w poprzednim). I zawdzięczam to nie tylko Killianowi, ale też genialnej fabule – pełnej niedopowiedzeń, sekretów i namiętności oraz kreacji bohaterów, którzy stawiają na szali wszystko. Ich uczucie jest nieodpowiednie, niebezpieczne i wręcz zakazane, ale wydaje się takie na miejscu. Wszystkie chwyty dozwolone, prawda? I tymi chwytami Killian kupił mnie bez reszty. Obezwładnił i skradł serce w całości. Cholerka!🤭 „Myślę, że tak naprawdę Bóg stworzył kobiety pierwsze, a mężczyzn dopiero gdy uznał, że potrzebujemy czegoś, co będzie nas drażniło, żebyśmy nie skonały z nudów w Edenie”. Drażnić to się ta dwójka potrafi bez opamiętania. Ale ich luzacka, pełna żartów i zawziętości relacja jest piękna i niezaprzeczalnie pociągająca. Tak jak i okładka, która oddaje charyzmatyczność Killiana. Jestem na tak! Nawet 3xtak. Polecam przeogromnie, jako moją #polecajkaodzaczytanej 🦉

Książki spod pióra autorki biorę w ciemno. Wiem, że się nie zawiodę, że dostarczy mi tyle emocji, ile oczekuję. I tak było tym razem. „Piękny kryminalista” miał wszystko, czego potrzebowałam. Była dobra akcja, cięty język, dobra dawka humoru i piekielnie gorące sceny erotyczne. Juliet Motetowi jest piękną, lecz upartą kobietą. Ceni sobie niezależność. Wraz ze swoimi przyjaciółkami zakłada grupę, która działa na przykładzie Roobin Hooda. Zabiera bogatym, oddaje biednym. Ich celem staje się magazyn Killiana Blacka, który przejął pałeczkę po Liamie. Mężczyzna nie może uwierzyć, w to, że celem złodziei nie były pieniądze, a pewne dosyć specyficzne przedmioty. Jednak Kilian nie lubi być okradany i zrobi wszystko by dorwać złodzieja… Ta książka była genialna! Ciężko się od niej oderwać, a jeszcze ciężej jest ją kończyć. Przeczytałam ją jednym tchem, zarwałam dla niej noc i nie żałuję. Czytając ją bawiłam się wyśmienicie. Zabawne dialogi, rywalizacja między głównymi bohaterami sprawiały, że niejednokrotnie wybuchałam śmiechem. Ja nie wiem, jak autorka, to robi, ale niech to robi nadal. Niech daje nam tak zabawne i tak piekielne historie. Cała książka jest tak urocza, tak ciepła i tak zabawna, że nie mogę się doczekać, aż sięgnę po nią jeszcze raz. Ja polecam z całego serca!

Jules Jameson trudni się dość specyficznym zajęciem, ale za to zgodnym z filozofią, którą się kieruje. Pechowo się złożyło, że przez drobną nieuwagę, podpadła szefowi irlandzkiej mafii.  Dla Killiana Blacka nie ma rzeczy niemożliwych, a tym bardziej, kiedy ktoś zajdzie mu za skórę. Nie spodziewa się jednak, że jedna, wyjątkowo zadziorna osóbka, może wywrócić jego życie do góry nogami.   Dokładnie tak jak w poprzedniej części, na pierwszy plan wybija się wyjątkowo wybuchowa relacja głównych bohaterów, a motyw mafijny stanowi jedynie tło dla całej historii i mnie to absolutnie odpowiada. Autorka ma niebywały talent do budowania barwnych, zawziętych, a zarazem przesympatycznych postaci, które swoimi przemyśleniami, czy zachowaniem, nieustannie wywołują ataki śmiechu. Nie ukrywam, że głównie dzięki temu sięgnęłam po tę serię i kolejny raz się nie zawiodłam. Czytanie jej to była czysta przyjemność.  Jeśli potrzebujecie czegoś lekkiego, zabawnego, nietuzinkowego, ale i piekielnie gorącego🔥to jest to właśnie ta pozycja! 

Jak każda książka autorki ta również jest pełna zabawnych dialogów, które uwielbiam. Nie zabrakło emocji i pożądania pomiędzy bohaterami. Mogłabym rzec , że trafił swój na swego. Jules zdecydowanie nie boi się osławionego szefa mafii. Co prowadzi do wielu ciekawych sytuacji. No a Killian ach... co tu dużo pisać. Musicie sami się przekonać . Z wielką przyjemnością przeczytałam tą historię. Czekam na więcej.

zarówno pierwsza jak i druga część utrzymana na tym samym poziomie. Czyta się i nie chce się skończyć. żal pozostaje po przeczytaniu, że to już koniec. Autorka ma fantastyczne poczucie humoru, dużo dialogów dzięki czemu czyta się książkę bardzo szybko. polecam z czystym wesołym sumieniem.