Pensjonat samotnych serc (okładka  miękka, wyd. 07.2020)

Powiem krótko . Usiadlam i nie odezwałem się od tej książki aż do ostatniej strony. Myślę,że jest w tych bohaterach cząstka każdego z nas. Czekam z niecierpliwością na dalszy ciąg. Myślę że bedzie6tak samo wciągający

Piękna historia z życia wzięte,którą lekko się czyta.Pochlania tak , nie można odłożyć książki dopóki się jej niedoczyta do końca.Juz nie mogę doczekać się ciągu dalszego

Świetna książka na lato polecam

Polecam serdecznie

Bardzo fajna 👌😊

Ludzie nieszczęśliwi często powracają myślami do przeszłości i próbują odnaleźć ten moment, to wydarzenie, tą decyzję, kiedy się pogubili, kiedy źle wybrali życiową drogę. Zastanawiają się wtedy czy gdyby dokonali innego wyboru, byliby szczęśliwsi... Tylko że takie "gdybanie" po fakcie niewiele zmienia. Zapraszam Was na Mazury, gdzie takich rozmyślań wiele unosi się w powietrzu. Zofia Ossowska już po raz drugi zabrała mnie w przepiękną podróż. Podróż w głąb człowieka, jego uczuć, pragnień, tragedii i bolesnej przeszłości. Znów udowodniła, że czas akcji nie jest najważniejszy, niezależnie od tego w jakim miejscu historii umieści swoich bohaterów to i tak czytelnik zatraci się w lekturze. "Pensjonatu Samotnych Serc" nie można czytać bez emocji. Nie wierzę bynajmniej, że ktoś tak potrafi. Podczas każdej z opowieści, wraz z narratorami przeżywałam ich smutki i radości; zaciskałam pięści ze strachu o ich los, życie, zdrowie. Zastanawiałam się, kim trzeba być, jakim "gatunkiem człowieka", by w taki sposób traktować innych i z premedytacją się nad nimi znęcać. Myślałam też o tych chwilach, gdy bohaterowie tracili bliskich i z różnym skutkiem próbowali uporać się z żałobą. Autorka prowadzi narrację naprzemiennie - w teraźniejszości i przeszłości poszczególnych postaci, które doskonale nakreśliła. Myślę, że każdy z nas chciałby się znaleźć w tym magicznym miejscu, by pozbierać się po traumie, zapomnieć o smutku i zaleczyć rany pod okiem wróżki Wiesi. Podoba mi się pomysł na fabułę, na historie życiowe bohaterów, uwielbiam realizm w stylu Ossowskiej, która każdym zdaniem zabiera w inny świat - totalnie odcinałam się od rzeczywistości i przenosiłam do mazurskiej wsi. Dlatego bardzo cieszy mnie fakt, że to nie koniec. Zaskakujący finał powieści zwiastuje nie mniej emocji w dalszym jej ciągu, który obiecała autorka. Moją uwagę przyciągnęły jedynie dwie rzeczy, jeśli chodzi o negatywy książki - zupełnie nie rozumiem jej podziału na części, nic to nie wnosi do odbioru lektury, nie oddziela mocno zróżnicowanych okresów czy wydarzeń. Autorka mocno nadużywała również określania bohaterów ich nazwiskami, wprawdzie nie rzutuje to na wysoką jakość powieści, ale uważam, że była lepsza alternatywa. Podsumowując - "Pensjonat Samotnych Serc" to naprawdę wyróżniająca się pośród innych obyczajówek książka. Jest przepełniona przykrymi doświadczeniami, żalem, bólem, rozpaczą i wyrzutami sumienia; toksyczne relacje wiodą tutaj prym a żałoba, depresja i poronienia jeszcze bardziej uwierzytelniają przeżycia bohaterów z krwi i kości. Znajdziemy tutaj również motyw miłości do zwierząt, pielęgnowania pamięci ofiar II wojny światowej, pojednania i wybaczenia a także rozczarowania i wręcz śmiertelnego przerażenia. Czy wszystkie bolesne rany uleczy lekarz-czas? Koniecznie sprawdźcie sami - świetna lektura!

Zofia Ossowska to moje odkrycie tego roku. Autorka pisze znakomicie, klimatycznie, a przy tym wzrusza i porusza serca. Dla mnie emocje i właściwy klimat są w książkach bardzo ważne, więc dołączyłam panią Zofię do grona autorek, których książek wypatruję. Pensjonat samotnych serc jest pierwszą częścią cyklu, która zachwyci wielbicieli Domu nad Rozlewiskiem, ponieważ mają bardzo zbieżny klimat i świetnie się je czyta. Jednak Pensjonat to nie tylko kolejna pozycja na półce z babską literaturą, ponieważ Autorka poświęca w swej powieści dużo miejsca psychicznemu molestowaniu kobiet w zaciszu domowym. To bardzo trudny i ciężki temat, często ukrywany przez same ofiary, które są tak zastraszone i wstydzą się swej sytuacji. Wbrew pozorom, bohaterka powieści Zofii Ossowskiej, jest mocną, pracującą w korporacji, dobrze zarabiającą kobietą, która jest samowystarczalna finansowo, a jednak... zacisze domowe i obecność męża sprawiają, że najchętniej jak myszka schowałaby się dziurki, byle tylko nie zostać zauważoną. Matylda ma jednak przyjaciółkę, którą jest jej szefowa i to właśnie ona motywuje ją do działania. Dzięki jej wsparciu Matylda pakuje swe rzeczy i ucieka do Pensjonatu Samotnych Serc pani Wiesławy, którego trudno szukać w internecie. Wiadomość o tym miejscu przekazywana jest pocztą pantoflową i trafiają tutaj ludzie, którzy chcą się ukryć i w samotności lizać swe rany. Matylda zostaje ciepło przyjęta przez właścicielkę, trochę mniej przez jej syna, który ma swoje problemu, które zabija pracą - aktualnie robi mamie altankę przy domu. Tutaj młoda kobieta zyskuje wsparcie, ciepło i zrozumienie i upewnia się pomimo agresywnych telefonów męża, że podjęła słuszną decyzje. Z czasem odpręża się, zyskuje przyjaciół i nawet dochodzi do pojednania z rodzicami, jednak to niesie za sobą również kontakt z mężem... Jednak Matylda ma teraz również wsparcie męskiego ramienia, które znalazła w pensjonacie :) Pensjonat samotnych serc to ciepła, wzruszająca i niezwykle emocjonująca opowieść. To opowieść o ucieczce i odnajdywaniu swego miejsca w życiu, o sile przyjaźni i mocy nienawiści, o miłości i cierpieniu. Ta opowieść rozgrzewa serce i wciska łzy, a główna bohaterka staje przed poważnym dylematem podczas spotkania z mężczyznami swego życia. Jak dalej potoczy się jej życie. Już nie mogę się doczekać, co spotka Matyldę w kolejnym tomie powieści Zofii Ossowskiej. Polecam gorąco! https://markietanka-mojeksiazki.blogspot.com/2020/08/110-pensjonat-samotnych-serc-zofia.html

Pensjonat Samotnych Serc" Zofia Ossowska 384 str. 29/2020 moja ocena 7/10 "Pensjonat Samotnych Serc"to idealna lektura dla wielbicieli książek obyczajowych.Znalazłam tu wszystko czego oczekiwałam.Ciekawą fabułę,trudne sprawy i różnorodnych bohaterów. Były momenty ,podczas których uśmiech nie schodził mi z twarzy oraz takie,których sama nie chciałabym doświadczyć.Historia toczy się dwutorowo (bardzo to lubię w książkach). Głównym miejscem zdarzeń jest miejscowość Borówki, położona na Mazurach w okolicy lasów i jezior. Właścicielką Pensjonatu jest Wiesia Kasiuk.W codziennych sprawach pomaga jej syn Artur. Pewnego dnia do pensjonatu przyjeżdża rozstrzęsiona, młoda kobieta. To Matylda. Ma za sobą nieudane małżeństwo, a do Borówek przyjechała za namową przyjaciółki .Pierwsze dni pobytu nie są dla niej łatwe.Mąż sadysta nie chce dać kobiecie spokoju. Dzwoni,pisze sms-y , w których zmusza ją do powrotu oraz grozi ,że ją znajdzie i ukarze. "-Znajdę cię! Gdziekolwiek się ukryłaś,prędzej czy pózniej tam dotrę.-Wojtek zaśmiał się nerwowo.-Nigdy ode mnie nie uciekniesz. Należysz do mnie! Zapamiętaj to sobie raz na zawsze." Pani Wiesia to kobieta o złotym sercu . Przyjeżdżają do niej ludzie z całej Polski,a ona służy im radą .Przyjmuje ich pod swój dach,piecze pyszne szarlotki i serwuje domowe obiady. Stają się oni w ten sposób nowymi członkami jej rodziny.Każde zbolałe serce znajduje tu ukojenie i spokój. "Bo w pewnym sensie pensjonat pani Wiesi był domem dla dziesiątek ludzi,którzy przekroczyli jego próg,wypłakiwali jej się w rękaw, spędzali czas na uspokajających spacerach po lesie i uczyli się łowienia ryb z Tadeuszem Dobrowolskim". Matylda znajduje pocieszenie u pani Wiesi.Chętnie zwierza się jej ze swoich rozterek.Okazuje się,że rodzina pani Kasiuk też ma za sobą trudne zdarzenia.Związane są one z Arturem. Książka "Pensjonat Samotnych Serc"to ciepła,klimatyczna powieść.Podobała mi się. Chętnie wrócę na Mazury w kolejnej części.Polecam. *Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Filia

Autorka znalazła równowagę, przeplatając bieżącą akcję ze wspomnieniami bohaterów poturbowanych przez los. Można nieco ochłonąć od balastu życiowego i trudnych emocji. Od razu pokochałam panią Wiesię o złotym sercu i anielskiej cierpliwości. Gospodyni azylu dla ludzi po miłosnym zawodzie troszczy się o gości. Wysłuchuje ich, koi ich serca, leczy ich smutek, daje siłę i nadzieję, napełnia szczęściem i wewnętrznym spokojem. Bohaterowie realistycznie wykreowani, z paletą zalet i wad stali się moimi znajomymi, oprócz Wojtka. Trochę sztuczne według mnie były rozmowy Matyldy z rodzicami. Akcja powieści dla mnie przewidywalna, lecz nie odebrało mi to przyjemności czytania. Byłam pewna, że to książka na jeden raz, a tu niespodzianka – emocjonujące zakończenie i ciekawość, co będzie dalej. Książkę dobrze się czyta, chociaż z pewnymi wyjątkami. Historia Matyldy chwyta za serce. Opisy tego, przez co przechodziła, wywoływały we mnie bunt, niezgodę na takie traktowanie kobiety i przyprawiały o ciarki. Autorka wiarygodnie opisała zachowanie ofiary i jej kata, mechanizm działania psychopaty, jego metody działania i techniki osaczania ofiary. Od podszewki ukazała toksyczny związek, przebiegłość i inteligencję kata oraz bezsilność ofiary. Pokazała, jak znaleźć w sobie odwagę, by uczynić pierwszy krok ku wolności, jak być w tym wytrwałym. Autorka zwraca uwagę, by pielęgnować teraźniejszość i docenić stabilizację, zwyczajność, przewidywalność. To także obraz skomplikowanych relacji międzyludzkich i skutki wychowywania dzieci. W powieści znalazłam wiele mądrych słów o miłości i nie tylko. Rady pani Wiesi i babci Helenki „zmuszały” mnie do chwili refleksji nad życiem. „Pensjonat Samotnych Serc” to historia dwóch wojowników, pozornie lekka, lecz tak naprawdę to batalia o siebie samych i nowe życie, wyrwanie się ze szponów trudnej i bolesnej przeszłości. Na szczęście pensjonat ma dobrą energię, emanuje magią i przyciąga do siebie samotnych ludzi, by gospodyni wyleczyła zranione dusze.

Jak to jest, że za każdym razem gdy sięgam po powieść obyczajową podejrzewam jak się ona skończy, a i tak całość czytam z zapartym tchem? Tak było i podczas czytania "Pensjonatu Samotnych Serc" Zofii Ossowskiej. Pensjonat Samotnych Serc, czyli pensjonat w którym każda zraniona dusza znajdzie ukojenie. Prowadząca go pani Wiesia jest znana w całej okolicy ze swojej życzliwości oraz pysznych szarlotek. Tym razem do tego zacisznego miejsca, o którym nie znajdziecie ani jednej wzmianki w Internecie, przyjeżdża młoda kobieta z Warszawy - Matylda. Jakie tajemnice skrywa jej przeszłość oraz co ukrywa tajemniczy syn właścicielki pensjonatu? Już od pierwszych stron dałem się wciągnąć w historię tej doświadczonej przez los kobiety, Matyldy. Z każdą stroną coraz lepiej poznajemy jej przeszłość, tworząc zarys jej prawdziwego życia, które skrywało się pod otoczką idealnego życia. Powieść ta pokazuje, że nie zawsze wszystko jest takie, jak nam się wydaje. Niejednokrotnie podejmujemy decyzje, które odbijają się na naszym całym dalszym życiu. Nie zapominajmy jednak, że zazwyczaj mamy przy sobie bliskie osoby którym możemy się zwierzyć ze swoich problemów. Gdyby ktoś kilka lat temu powiedział mi, że aż tak bardzo polubię czytać powieści obyczajowe, zdziwiłbym się. Jak teraz jednak widzę, mają one w sobie to coś co wzbudza emocje w czytelniku. Może nie chodzi o skomplikowaną fabułę, zwroty akcji tylko EMOCJE od A do Z. Naprawdę, nie pamiętam kiedy ostatnio uroniłem łzy podczas czytania jakiejś powieści, tym razem jednak miało to miejsce. Szarpała mną bezsilność i wile skrajnych emocji, przez co ponownie nie mogłem się oderwać od lektury. Komu polecam? Osobom które chcą poznać ciepło płynące z serca właścicielki Pensjonatu Samotnych Serc, zagubionym duszom i oczywiście zwolennikom obyczajówek. Mam nadzieję, że się nie zawiedziecie, bo ja bawiłem się świetnie podczas czytania. :)