Paris (okładka  miękka, wyd. 11.2023)

Warto przeczytać by poznać fakty z życia Paris, naprawdę wstrząsające wydarzenia z jej życia miały prawo odbić się w jej osobistej historii. Mimo wszystko Paris jest teraz szczęśliwą kobietą, która zbudowała swoje życie na swoich zasadach i wyszło jej to niesamowicie ! Polecam książkę.

Z najsłynniejszą w hotelowej rodzinie Hiltonów żeńską postacią jest trochę jak z muzyką disco-polo. Ogromny procent społeczeństwa zarzeka się, że nie ma nic wspólnego ze skocznymi rytmami i mało wzniosłymi wersami utworów, a tak naprawdę niektóre piosenki są traktowane jak obowiązkowy punkt każdej imprezy. Jaka zatem była i jest Paris Hilton- każdy widzi, zwłaszcza w dobie współczesnych i rozpoznawalnych mediów społecznościowych. Niemal każdy widz czy czytelnik uważa, iż osoba jej pokroju to stereotypowa blondynka, która ma leżeć, pachnieć i sygnować swoim nazwiskiem wszystko, co tylko jest możliwe. Mało tego- jako nowoczesna dziewczyna interesu ma bawić się w nieskończoność, a każda zabawa i ewentualne after party to pretekst do wywoływanie skandali. Czy wszystko, co działo się na międzynarodowych parkietach- modowych czy wokalnych- było pretekstem do dumy i kolejnych pomysłów marketingowych? Czy TA Paris drżała kiedykolwiek na myśl o smutnych wydarzeniach osobistych? Warto się o tym przekonać i zrozumieć, że relacje między milionerami nie zawsze są sielankowe, ojj nie… Równie obfite były jej relacje miłosne, co udowadniało, że Paris to bardzo kochliwa kobieta, a zwyczajny odbiorca zarówno gubił się w jej wyborach miłosnych, jak też zaczynał traktować jak osobę zbyt naiwną w tworzeniu relacji damsko-męskiej. Czy teraz, gdy jest ona mężatką, a potem matką, zupełnie inaczej postrzega prawdziwą miłość? Czy Paris doskonale rozumie, że istnieje coś takiego jak miłość do przysłowiowej grobowej deski? Czy dla niej miłość to wieczna zabawa, a może jednak coś bardziej stabilnego? Warto się o tym przekonać i nieco zmienić nastawienie do kobiety, która od zawsze postrzegana była w sposób mało wzniosły, wręcz groteskowy. Paris udowodniła także, że pisanie autobiografii miało na celu dogłębnie dowieść, że zjawisko znane jako ADHD, czyli nadpobudliwość psychoruchowa, to nie wymysł czy usprawiedliwienie dla wszelkich wyskoków gwiazdy. Osoby mające taki problem neurologiczny nie cierpią, tylko potrafią żyć twórczo i łakną wszelkich pomysłów. Stąd też wiele przymiotów zawodowych przypisywanych Paris- celebrytka, modelka, aktorka, piosenkarka i projektantka mody. Wiele? Owszem, ale nie dla kogoś, kto żyje współczesnymi środkami przekazu robi wszystko, by pomóc osobom trzecim. W jaki sposób Paris rozwinęła swoje charytatywne oblicze? Czy jej kontakty dały komuś ukojenie i pomoc materialną? Warto to sprawdzić i spojrzeć na artystkę z zupełnie innej, bardziej delikatnej i empatycznej strony. Życie Paris Hilton, jej relacje rodzinne i przyjacielskie mogą dać czytelnikom sposobność do zastanowienia się nad wieloma ważnymi kwestiami: czy my, zwykli śmiertelnicy, mamy dobre kontakty rodzinne? Czy wiemy, czym jest prawdziwa przyjaźń? Czy potrafimy przepraszać za dawne przewinienia i zdawać sobie sprawę z popełnianych błędów? Co zdumiewające, Paris nie tylko traktuje życie jak zabawę, ale też potrafi użyć wielu kulturalnych słów. Dziękuję, proszę i przepraszam nie są dla miej obcymi zwrotami, co zapewne jest szokujące dla wielu odbiorców. Zapraszam do lektury, by się o tym przekonać. Życie nałogowej imprezowiczki, bo tak zawsze określało się Paris, nie zawsze było usłane różami. Dlaczego młoda dziewczyna bardzo źle znosiła obecność w ośrodkach wychowawczych dla tak zwanej trudnej młodzieży? Dlaczego w ogóle tam trafiała i jakich zasad musiała przestrzegać? Czy w życiu człowieka bywa tak, że złe, wręcz tragiczne wspomnienia mogą być pretekstem do tego, by odbić się od dna i wszystko zacząć od nowa? Wątek ten naprawdę daje czytelnikom wiele do myślenia i udowadnia, że nawet ogromne zasoby pieniężne nie zawsze kojarzą się ze spokojem i wieczną zabawą. Późniejszy rozwój imperium zawodowego Paris niemal natychmiast kojarzy mi się z częścią jednej piosenki Maryli Rodowicz. Mówiła ona bowiem, że „jeśli nie masz głowy lub brak Ci też talentu, to odpuść interesy i nie rób w nich zamętu”. Czy znana wszystkim Paris zawsze potrzebowała skandalu, by wspinać się po szczeblach kariery? Dobrze jest skrupulatnie przemyśleć ten wątek. Przyznam że autobiografia Paris Hilton wcale nie jest łatwą, prostą, nieskomplikowaną lekturą. Historia przez nią spisana jest słodko-gorzka, niektóre momenty naprawdę powodują wzruszenie. Dla przykładu- niby zwyczajne noszenie okularów przeciwsłonecznych może spowodować u odbiorcy tkliwość. Dlaczego? Odpowiedź zawarta jest w najnowszej książce, a okładka to idealne odzwierciedlenie stanu umysłowego gwiazdy. Widzimy bowiem piękny, infantylny róż, a w środku… spore zaskoczenie. Czy Paris potrafi być wytrwała, kompulsywna, pracowita? Proszę samemu to sprawdzić. Nie nudziłam się podczas lektury książki, jestem pewna, że sięgnie po nią wielu czytelników, którzy dawno przypisali Paris łatkę rozpuszczonej panienki.

*Recenzja powstała w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem Prószyński Media* Warunki współpracy w żaden sposób nie wpływają na treść recenzji i niezależność myśli w niej zawartych. Jakiś czas temu wspomniałam Wam, że nadszedł czas na poznanie historii osoby „znanej z tego, że jest znana” czyli Paris Hilton i muszę przyznać nie byłam na to gotowa. Ta historia mnie przeczołgała. Ile bólu i cierpienia potrafi być ukryte pod słodką różową otoczką i uśmiechem wie tylko Paris no i dzięki jej autobiografii teraz częściowo również my. Zastanawialiście się kiedyś jak to jest żyć z ciągłą myślą z tyłu głowy wpojoną przez rodziców, że trzeba dbać o nazwisko i to ono jest najważniejsza? Nie? Ja też nie. A Paris ciągle żyła tym, że jest Hiltonówą. Nie dochodziła swoich praw niejednokrotnie tylko po to żeby nie było rozgłosu, bo ma na nazwisko Hilton, a w czasach nastoletnich była wręcz tresowana, aby zachowywać się w określony sposób. Mimo, że w całej książce podkreśla jak wdzięczna jest swoim rodzicom za wychowanie i miłość, która została obdarzona w mojej głowie pojawia się gonitwa myśli i pytań. Jak można zostawić córkę w okresie buntu i dojrzewania samej sobie i ciągle wyjeżdżać zostawiając ją z niewiele starszymi opiekunkami czy babcią? Jak można pozwolić dwunasto- czy trzynastoletniej dziewczynce na uczestnictwo w imprezach, z których jątrzy się chciwość, obłuda, pieniądze i seksualizacją kobiet? Jak można pozostawić dorastającą dziewczynkę bez nawet najprostszej rozmowy o jej seksualności i stawianiu granic? Jak można swoje ukochane dziecko zamknąć w ośrodku bardziej przypominającym więzienie niż szkołę z internatem? Paris pozostawiona sama sobie próbuje odnaleźć się w dorosłym, wulgarnym świecie traktującym kobiety przedmiotowo jak ozdoby dla mężczyzn, w świecie którego jako dziecko nie ma prawa rozumieć. Nie ma się co dziwić, że sama siebie zaczyna traktować przedmiotowo uznając bycie pełna seksapilu i zmysłowości jako swój największy atut. Ilość bólu, który przeżyła spowodowała, że ciągle zadawałam sobie pytanie, ile w stanie jest znieść jedna osoba? Paris pada ofiarą groomingu w szkole, gdzie nauczyciel powinien być jej przyjacielem, a zamiast tego „zaprzyjaźnia” się z nią i wieczorami przyjeżdża pod jej dom, jest wielokrotnie wyrzucana ze szkół, bo nikt nie jest w stanie zrozumieć jak funkcjonuje dziecko z ADHD, poznaje dwóch chłopaków w galerii handlowej, którzy zapraszają ją do mieszkania, odurzają, a następnie gwałcą i wmawiają, że nic się nie stało, zostaje oddana do sekciarskiej szkoły z internatem, gdzie codziennością są lodowate prysznice, podczas których towarzyszą jej starsi chłopcy w rolach „nadzorców”, spotkania na których dzieci wzajemnie obrzucają się najgorszymi wyzwiskami, a później są zmuszane do przytulania się, przemoc fizyczna, zamykanie nago z izolatkach, wmuszanie jedzenia i praca ponad siłę, a w przypadku niesubordynacji odcięcie od rówieśników polegające na zakazie rozmowy czy chociażby patrzenia na siebie. W dorosłym już życiu Paris poddaje się aborcji, zostaje udostępniona sekstaśma, dodatkowo bez jej zgody widnieje na okładce Playboya czy nagrana jest obrzydliwa kreskówka, w której zabija ona własnego psa. Ilość złych rzeczy, które wydarzają się w życiu jednej osoby sprawia, że aż trudno było uwierzyć w prawdziwość tej narracji, a jednak… Infantylny styl pisania, może irytować i skutecznie początkowo zniechęcić do przeczytania tej książki ale z każdą kolejną stroną uświadamiałam sobie, że właśnie on sprawia jak bardzo prawdziwą jest ta książka, bo właśnie taka jest Paris, a może tylko na taką próbuje się kreować? Tego nie wie nikt, może nawet sama Paris.

Do niedawna znałam Paris Hilton tylko z gazet i internetu. Wiedziałam o niej tyle co nic, a swoje sobie dopowiedziałam. Miałam ją za prostą i niezbyt inteligentną „blondynkę”. Ta książka pokazała mi jak bardzo się myliłam. Nie da się zaprzeczyć temu, że Paris urodziła się pod szczęśliwą gwiazdą. Już samo to, że wychowywała się wśród bogaczy sprawiło, że nie musiała w życiu martwić się o pieniądze. Spokojnie mogła próbować nowych metod na zarabianie i znaleźć taką, która ją uszczęśliwia. Jednak pieniądze to nie wszystko, a problemy w innych sferach życia ludzi bogatych nie omijają. Paris szczerze przyznaje, że jako nastolatka była trudna i nieznośna. Przynajmniej tak o niej mówiono. Dopiero po latach dowiedziała się, że ma ADHD. Wcześniej nie radziła sobie z nauką, a jej ulubionym zajęciem było chodzenie na nocne imprezy. Rodzice bardzo chcieli pomóc córce i z troski o nią, załatwili jej miejsce w prywatnym ośrodku dla trudnej młodzieży, gdzie Paris przebywała 2 lata. Placówka, która obiecywała pomoc i wsparcie Paris i wielu innym osobom, zgotowała im traumę na długie lata. Wiele razy zastanawiałam się dlaczego Paris nie poszła na psychoterapię, żeby przepracować to, co ją spotkało i uwolnić się od PTSD i traumatycznych wspomnień. Łatwo powiedzieć… Paris została skrzywdzona przez terapeutów. To przez nich miała problemy ze zdrowiem psychicznym. Zdziwiłabym się gdyby potrafiła ponownie zaufać i otworzyć się na terapii. Na szczęście psychoterapia to nie jedyna droga ku wyzdrowieniu. Paris znalazła inny, tak samo dobry sposób. Przekuła swoją traumę w siłę. Postanowiła pomagać trudnej młodzieży i zrobić wszystko, żeby takie ośrodki jak ten, w którym przebywała, przestały istnieć. Czytając autobiografię możemy dowiedzieć się wiele o tym jak żyją celebryci. Paris wiele razy wspomina o paparazzich i ich ciągłej obecności przy niej. Z książki wyłania się większy problem całej rodziny. Przez to, że rodzina Hiltonów jest sławna i bogata, wszyscy muszą się pilnować. Paris nieraz robiła coś wbrew sobie bo nie chciała wpłynąć źle na markę Hilton. Z tego też powodu przez wiele lat ukrywała fakt o przebywaniu w ośrodku. Tak naprawdę nie miała bliskich osób bo jak się do kogoś zbliżyć kiedy się go okłamuje? Potrzebowała mnóstwo odwagi i determinacji, żeby przyznać, że była w takim miejscu, a także, że doświadczyła przemocy fizycznej, psychicznej i seksualnej. Paris opisuje czytelnikowi swoją drogę przez popularność. Początkowo bardzo przejmowała się opinią innych osób, ale z drugiej strony marzyła o tym, żeby znał ją cały świat. Jedno z drugim trochę się kłóci… Niestety nie raz i nie dwa światło dzienne ujrzały najbardziej ukrywane i wstydliwe tajemnice celebrytki. Przez te wszystkie lata zaszła w niej wewnętrzna przemiana, która z pewnością ułatwiła jej życie. Uważam tę książkę za niezwykle ciekawą. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to to, że czasem Paris miesza wątki, zaczyna opowiadać o czymś nie wiadomo dlaczego, ale mówi, tak to już jest z ADHD.

„Tajemnice są żrące. Tajemnice niszczą wszystko, czym próbuje się je przykryć. To jakby starać się zatuszować podbite oko korektorem. Można je ukryć, co nie znaczy, że się zagoi.” Czy Wy macie pojęcie, przez co przeszła ta śliczna, delikatna kobieta w swoim życiu? Zapewniam, że po przeczytaniu jej autobiografii, myślenie o niej, jako o rozpieszczonej dziedziczce imperium hotelowego Hiltonów, zejdzie na drugi plan. Pigułka gwałtu, w wieku piętnastu lat, która ograbiła ją, z tego o czym, po dziś dzień nie chce myśleć. Przebywanie w okropnych ośrodkach, dla trudnej młodzieży, gdzie doświadczyła poniżenia, molestowania, okrutnego traktowania, przez pseudo opiekunów, bólu i ciężkiej fizycznej pracy i to wszystko pod przymusem „ukochanych rodziców”. Czytasz i masz ochotę, pokazać im środkowy palec, za to do czego dopuszczali, pozwalając, by była tam zamknięta. Poza tym udostępnienie seks taśmy, przez jej eks, na pewno, choć po części zniszczyło jej karierę, a na pewno w stu procentach dobre imię. Dupek jeszcze na tym zarobił. I wiele, wiele innych rzeczy, które znacząco wpłynęły, na jej życie, ale też życie jej najbliższych. Książka podzielona jest na cztery części, a każdy rozpoczyna się cytatem, dającym wiele do myślenia. Niektóre opisane wydarzenia, te dobre i te złe, były nagłaśniane w prasie i telewizji. Niektóre, pozytywnie wpłynęły na jej karierę, większość niestety nie. Dziewczyna, która marzyła, o tym by w młodym wieku, zarobić pierwszy milion, co jej się zresztą udało i to dokładnie w taki sposób, w jaki najbardziej chciała. I choć najbliższa rodzina wspierała ją jak mogła, to wydaje się, jakby przez większość życia i dopadających ją złych zdarzeń, czuła się samotna i opuszczona, co na pewno, wzmocniło i zahartowało jej charakter, ale też pozostawiło skazy, których nie da się w żaden sposób, ani zapomnieć, ani uleczyć. Paris z miłością i oddaniem, pisze o swoim mężu Carterze, a ich wielkiej miłości, nie sposób, w jej słowach nie zauważyć. Sposób samego napisania tej książki, która jest przez autorkę, bardzo mi się podoba. Dużo opisów, prosty czasem bardzo dosadny język, jakbym siedziała na kawie z przyjaciółką, której dawno nie widziałam, a która opowiada, co u niej słychać i wyznaje ci, najskrytsze sekrety. Autobiografia Paris Hilton, to nie tylko opowieść o bajecznym życiu , dziedziczki fortuny Hiltonów. To swojego rodzaju spowiedź i opowieść, o tym, o czym widzowie jej bujnego życia, do dziś nie mają pojęcia. To książka, która totalnie zmieniła moje postrzeganie Paris Hilton, bo nawet nie wiecie ile ta dziewczyna w swoim różowym życiu, przeżyła czarnych chwil.

" [...] Żyję w blasku fleszy, ach, ironia losu Kulę się ze strachu, uchylam jak od ciosu Świata obłęd u progu Zastępy wrogów Nie mają litości Dla mojej samotności ... [...]" Paris Hilton nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. "Znamy" ją z internetu i telewizji. Wydaje się, że dużo o niej wiemy. Przeważnie poznawaliśmy ją z negatywnej strony, bo tak kreowały ją media. Żeby odczarować złą aurę, postanowiłam sięgnąć po jej autobiografię. Dzięki tej książce poznałam Paris Hilton z całkiem innej strony. Niektóre wydarzenia z jej życia wywołały u mnie totalny szok i niedowierzanie. Nie mogę pojąć, jak jej rodzice mogli być obojętni na to co ją spotkało. Nie wiem, czy będąc na jej miejscu, po czymś takim przyznałabym się do swoich rodziców. Załatwili jej "piękną" traumę do końca życia. Cieszę się, że Paris Hilton tak otwarcie pisze o tym co ją spotkało. Wierzę, że pisząc tę książkę, wylała morze łez. Mam nadzieję, że dzięki jej historii inni rodzice pomyślą, zanim zaczną umieszczać swoje dzieci w dziwnych, podejrzanych placówkach. Dzięki temu co ją spotkało, stała się czynną aktywistką. Jest również świetną bizneswoman. Całe życie cierpiała na ADHD, niestety nikt w jej dzieciństwie tego nie zdiagnozował. Przez to bardzo ciężko przechodziła okres dojrzewania. Poznałam również jej celebryckie życie. Po tej historii wiem, że pieniądze szczęścia nie dają. Ta autobiografia napisana jest prostym językiem. Nie brakuje tutaj ostrych słów. Książka podzielona jest na kilka części. Liczyłam na to, że jak to jest autobiografia, to znajdę tutaj kilka nieopublikowanych zdjęć. Niestety przeliczyłam się. Jeżeli lubicie czytać biografie i autobiografie znanych osób, to zachęcam was do przeczytania tej książki. Poznacie kilka faktów z życia Paris Hilton, o których prawdopodobnie nie słyszeliście. W swoich opowieściach autorka często przeskakuje w czasie. Związane jest to prawdopodobnie z jej chorobą. Czy mimo wszystkich problemów i przeżytych traum Paris Hilton odnalazła swoje szczęście? Jej historia zmusza nas do refleksji nad własnym życiem. Jestem zadowolona z tego, że przeczytałam tę książkę.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją autobiografii Paris Hilton. Nie była ona dla mnie postacią anonimową, ale moja wiedza na jej temat sprowadzała się do tego, że wiedziałam o jej istnieniu. Jakiś rok temu, po śmierci Aarona Cartera miałam okazję przeczytać wywiad z jego bratem Nickiem z boysbandu Backstreet Boys. Starszy z braci Carter wspominał w swojej wypowiedzi o tym co łączyło go w przeszłości z Paris. Nazwał ją najgorszą osobą, z którą był związany. Oskarżył Hilton o to, że za jej sprawą wpadł w multi uzależnienie. Wtedy jej postać bardzo mnie zaciekawiła. Kiedy ukazała się autobiografia Paris postanowiłam ją przeczytać i poznać nieco jej przeszłość. Spodziewałam się przesłodzonej opowiastki o szczęśliwym i błogim dzieciństwie oraz dorastaniu dziedziczki fortuny. Moje wyobrażenia nijak nie pokryły się z rzeczywistością. Historia życia Paris to opowieść słodko-gorzka. Nie miałam pojęcia jak potężny bagaż doświadczeń dźwiga na swoich barkach. Opowiedziała o swoim dzieciństwie naznaczonym przez niezdiagnozowane ADHD oraz o dorastaniu w placówkach edukacyjno-wychowawczych dla problematycznej młodzieży. Miała w nich doświadczyć potworności, które na trwałe odbiły się na jej psychice. Wydarzenia, jakie stały się jej udziałem bardzo mocno ją ukształtowały. Do tego stopnia, że udało jej się stworzyć własną markę i zbić na niej fortunę. Przyznam szczerze, że nie miałam o tym pojęcia (podejrzewam, że nie jestem w tym odosobniona) i cały czas żyłam w przekonaniu, że Paris bazuje na pieniądzach i sławie swojej rodziny. Kobieta nie ukrywa również tego, że ma imprezową duszę i była stałą bywalczynią celebryckich imprez. Okazuje się też, że była bardzo kochliwa. Nie wiem ile z tego co ujawniła Hilton w swojej biografii jest prawdą, nie wiem też na ile wcześniej o przytoczonych w książce faktach mówiła szerzej. Niemniej jednak książkę czytało mi się dobrze, ani przez moment nie wiało nudą. Wartością dodaną tej książki jest to, że skłania do refleksji nad życiem, relacjami rodzinnymi, pokazuje, że pieniądze to za mało, aby osiągnąć spokój i szczęście.

Każdy gdzieś słyszał to nazwisko. Paris Hilton miała kilka potężnych afer, paparazzi nie odpuszczali, ale szczerze mówiąc nie zagłębiałam się nigdy bardziej w jej historie. Dopiero ostatnio stwierdziłam, że to dobry moment aby chwycić za tę lekturę i lepiej poznać fenomen Paris Hilton. Jest tutaj kilka ciekawostek w tym fakt, że Paris ma 5 telefonów i nigdy się z nimi nie rozstaje (nawet jej mężowi nie udało się namówić aby wyszła bez nich. Finalnie wzięła ze sobą dwa). Więcej nie zdradzam, trzeba przeczytać samemu! Nie wiem czy gdzieś w wywiadach opowiadała jakieś historie, które umieściła w swojej autobiografii, ale myślę, że większości nie ma więc to będzie fajne zaskoczenie dla jej fanów. Nie sądziłam, że to tak ambitna dziewczyna, wydawało mi się, że należy do osób, które są sławne bo po prostu są. Tak samo jak nie przypuszczałam ile zła i krzywd przewijało się przez jej życie, nie było one usłane różami, a ona się nie poddawała. Do tego zawsze, dla każdego była miła (powrócę do historii z telefonem, jeden z nich był w razie gdy nie chciała komuś podawać swojego prywatnego numeru, ale jednocześnie nie chciała odmawiać, aby nie było danej osobie przykro). Ogółem miłe zaskoczenie jej osobą. Paris z racji tego, że była imprezowiczką nie miała łatwego życia, z jednej strony chciała się bawić i szaleć, z drugiej nie mogła pozwolić na to by splamić potężne nazwisko Hilton. Niektóre jej poczynania doprowadziły do tego, że rodzice musieli podjąć pewne kroki, które jak się okazało odbiły się na jej psychice. Opisy zaserwowane przez Paris w momencie gdy była odseparowana od rodziców były… straszne. Chociaż straszne to chyba w dalszym ciągu mało powiedziane. Trudno było mi to wszystko czytać, nie mieściło mi się to wszystko w głowie. To historia nie dla ludzi o słabych nerwach… Rzadko sięgam po autobiografię, ale ta mi się podobała. Polecam, dla fanów i nie tylko. *To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania. Współpraca barterowa.

Nosi jedno z najbardziej rozpoznawalnych nazwisk na świecie. Skandalistka czy tytan pracy? Imprezowiczka czy aktywistka? Jaka jest Paris Hilton? Czy to co widzisz od lat w mediach to prawdziwa twarz, czy jedynie pozory dla przykucia uwagi i zarobienia jeszcze większych pieniędzy? Kobieta, która ma 5 telefonów i pierwsza influencerka. Dostaje zapłatę, za przyjście na imprezę. Choć jak sama twierdzi, nie po to, by wyglądać i stać jak manekin. „Doświadczona imprezowiczka jest koordynatorką, negocjatorką i dyplomatką – zarazem lontem i zapałką.” Zaznacza, że kobieta musi znać swoją wartość, to inni mają szczęście, że mogą przebywać w jej towarzystwie. Czy zdziwi was, jak powiem, że przywiązuje wielką wagę do pielęgnacji, a zmycie makijażu jest jak oddech ulgi? Paris to osoba żyjąca z ADHD. To ono jest motorem napędowym, czy przekleństwem? Obok sukcesów, znajdziecie też burzliwą przeszłość, która nawet zmusiła rodziców Paris do drastycznych środków. Kiedyś przebywała w ośrodkach terapeutyczno-wychowawczych, dziś sama wspiera trudną młodzież. Imprezowiczka i biezneswoman. Skandalistka, żona, matka. Zdaje się, że ta kobieta łączy w sobie same przeciwieństwa. Nasuwa się jednak pytanie: czy tak jest w rzeczywistości, czy część tego co wiemy o Paris to tylko wymysł plotkarskich serwisów rządnych pogoni za pieniędzmi? Może teraz nadszedł czas, aby Paris Hilton sama opowiedziała swoją historię? Paris to kobieta zaskakująca. Wizerunek, który kojarzę, tylko częściowo pokrywa się z tym opisanym w książce. Warto też zastanowić się nad motywami, okolicznościami i tym, jaki wpływ na jej życie mają ludzie i przeszłość. Znajdziecie tu śmieszne anegdoty, ale i trudne wyznania. Z pewnością nie jest łatwo pokazywać światu swoje głęboko skrywane tajemnice, za to fantastycznie jest ich motywować. Aby sięgnąć po tę książkę nie trzeba być fanem hiltonówny, warto za to mieć otwartą głowę i sprawdzić, czy wykreowany przez media wizerunek jest prawdziwy. Ta książka może was zaskoczyć.

Polecam - byłam ciekawa jak swoją historię opowie sama Paris. Jest high life ale też troski i emocje, których doświadcza każdy z nas...Książka rozrywkowa ale też skłania do refleksji- czy warto być celebrytą? Paris to ikona, swoje przeżyła i ma co opowiadać