Papierowa dziewczyna (okładka  miękka, wyd. 03.2020)

Polecam

Ok

Guillaume Musso, francuski pisarz, który zadebiutował w 2001 roku i od tamtej pory nie tylko ma się dobrze, ale mocno bestsellerowo. Nakłady jego powieści przyprawiają o zawrót głowy i szczękościsk z zazdrości, ale nie jest to kreacja znakomitych marketingowców. Musso naprawdę świetnie pisze, mówiąc w skrócie. Sporo czasu i wody w rzekach upłynęło od wydania debiutanckiej powieści, a tymczasem ja dopiero się w nim rozczytuję. Moje odkrycie Musso zaczyna się ocierać o nałóg, ale myślę, że całkiem nieszkodliwy. „Papierowa dziewczyna”, bo o niej tutaj chciałam napisać, zaczyna się od łomotania w drzwi znanego pisarza Toma Boyda, autora bestsellerowych powieści, w których zaczytuje się cały świat. Zaniepokojony przyjaciel i agent jednocześnie, łomocze zapamiętale i nie ustaje w wysiłkach, aby wydobyć pisarza z depresji. Sam Tom odurzony lekami i alkoholem, ze złamanym sercem i wspomnieniami nie jest zainteresowany ani światem zewnętrznym, ani żadnym innym. Na nic wysiłki przyjaciół, wiernych i połączonych wspólną przeszłością w nieciekawej dzielnicy, pisarz zapada w mrok własnych myśli, bolesnego rozstania i złudnej nadziei. No i bum! W jego ekskluzywnej willi (już bez pukania i łomotania do drzwi!) pojawia się… naga postać. Dość niezwykła kobieta, w dodatku niekryjąca swojej irytacji i niezadowolenia. Panoszy się po domu i doprowadza Toma do słusznej pasji a próby pozbycia się dziewczyny, spalają na panewce. W dodatku kobieta, to… bohaterka powieści pisarza, która jak twierdzi osunęła się z niedokończonego zdania z wadliwego egzemplarza jego książki. Nieprawdopodobna sytuacja, drżyjcie pisarze, ale jak się akcja rozwinie, to już Wam nie zdradzę. Jedno jest pewne, zadyszka gwarantowana i mnóstwo emocji. A koniec! Rewelacja. Musso w swoich powieściach mnoży nieprawdopodobne scenariusze. Choć wiemy jak bardzo są nierealne, fantastyczne, to dajemy się ponieść przedstawionej opowieści. Zaczyna od szczegółu, od jakiegoś incydentu, czasem nieracjonalnego. Stopniowo buduje napięcie i przyśpiesza, że trudno złapać oddech. Nie zatrzymuje naszej uwagi na niepotrzebnych, przydługich opisach ani na rzeczach nieistotnych. Akcja, akcja i jeszcze raz akcja, która sprawia, że nie jest to czas stracony, ale taki krótki. Tak sobie myślę, że Musso potrafiłby ulepić wciągającą powieść, zaczynając nawet od spalonej zapałki, leżącej na chodniku. Rozwinąłby akcję, rozbudował fabułę w zaskakującym, nieprzewidywalnym kierunku, aż do równie zaskakującego końca. Normalnie, gdyby jakiś pisarz opowiedział nam, że mu wypadła postać z wadliwego egzemplarza i stanęła przed nim z pretensjami o niedokończone losy, popukalibyśmy znacząco palcem w czoło, wzruszyli ramionami, przekonani, że facet kwalifikuje się na długą terapię. Ale nie z Musso te numery! Nawet się nie obejrzymy jak już nas trzyma, porywa, ciągnie, wciąga i nieprawdopodobne staje się bardzo realne. Ja polecam z czystym sumieniem, bo już się uzależniłam od adrenaliny, gdy sięgam po powieści Musso.

Jak zawsze zaskakuje, intryguje i trzeba zarwać nockę, bo nie ma szans na nie przeczytanie jednorazowo 😊

Super książka. Bardzo zabawna i wciągająca. Doskonała !!

Jedna z lepszych książek Musso. Polecam !

Super