Panna młoda (okładka  miękka, wyd. 09.2014)

Mnie Bardzo się podobała. Bardzo lekko się czyta. Dużo można się dowiedzieć o życiu w Libii w opisanym okresie. Jest ciekawie napisana, przeczytałam ją w dwa dni.

Gdy oglądamy telewizję lub czytamy prasę możemy dowiedzieć się jednego: Bliski wschód jest owiany tajemnicą własnych zasad i poglądów, które dla nas Europejczyków są dość niezrozumiałe, a czasem nawet i absurdalne. Pomimo wielu kontrowersji, kraje te cieszą się dużym zainteresowaniem, mogłabym się pokusić o zawężenie tego kręgu wyłącznie do kobiet. Gnają one myślami, do wysublimowanej kuchni i pięknych widoków, których nie odnajdziemy na innych kontynentach. Lecz czy ta fascynacja, może okazać się podróżą w okropne i pełne cierpienia miejsce? Nike Farida przedstawia nam pierwszą część trylogii, stara się czytelnikom ukazać historię zgoła odmienną od naszych wyobrażeń.

Kaddafi i Libia, to mieszanka wybuchowa, z którą muszą zmierzyć się polskie rodziny, które wyjechały w te rejony za chlebem, jak również za miłością. Zagłębiając się w tą lekturę, poznamy losy kilku pokoleń, które manewrowały między wieloma państwami takimi jak: wspomniana Libia, Polska, Włochy, czy nawet i Stany Zjednoczone. Bliźniacy Jacek i Andrzej, starają się wywrzeć wrażenie na pięknej dziewczynie imieniem Karen, ich zaloty poznajemy na przestrzeni lat, a niezdecydowanie dziewczyny wprawia nas w wir dramatycznych historii. Matka bliźniaków – Barbara, wplata w tą historię swoje trzy grosze. Dzięki wydarzeniom, które pojawiają się w tej książce, poznamy tak odmienne losy, dążenia do wewnętrznego spokoju, które jest poprzeplatane autentycznymi wydarzeniami z drugiej połowy XX wieku.

Zacznę od tego, że pierwszy raz spotykam się z literaturą, która mówi o losach Bliskiego wschodu. Przyznaję się bez bicia, nigdy te rejony mnie nie fascynowały, a wręcz odstraszały swoimi zasadami. Dlatego tę pozycję, było mi ciężko czytać, lecz tylko ze względu na to, że dzięki temu dowiedziałam się, że takie historie nie są w moim kręgu zainteresowań. Nie mniej jednak, podziwiam Autorkę za ten tom. Stworzyła ona historię prawdziwą, dzięki swojemu poglądu na świat, ponieważ Nike Farida, wychowała się w Libii oraz pragnę zaznaczyć, iż jest ona Polką. Miała więc możliwość poznać te zasady na własnej skórze. Podczas czytania tej książki, byłam pod ogromnym wrażeniem autentyczności, nie ma tu miejsca na zakłamanie i przeinaczanie faktów.

Dla wielu z Was, pozycja powinna wydać się bardzo zachęcająca, należy jednak pamiętać, iż nie jest to typowa arabska powieść. Zanurzymy się w niej, nie tylko w przykrych sytuacjach, które towarzyszą silnym rządkom Kaddafiego, poznamy tutaj również kulturę od tej lepszej strony. Potrawy aromatyzują całą powieść, dla każdego laika w tych tematach, nawet takiego jak ja, wywrze to wspaniałe uczucie błogości. Nie spodziewajcie się tutaj opisu kobiet, które są ciemiężone pod władzą swoich mężów. Są to kobiety szczęśliwe, przestrzegające zasad panujących w krajach islamskich. Nie potrafię jednak zrozumieć, czy jest to jednak zachowanie przykryte pod maską strachu, nie mi to jednak oceniać, ponieważ to nie ja jestem znawcą tych rejonów.

Należy zwrócić również uwagę na nazewnictwo tytułów rozdziałów, które są nawiązaniem do pewnych utworów „Dżuma”, „Diuna” czy „Sto lat samotności”. Niezwykły zabieg, który ma swoje odzwierciedlenie w tekście. Wyłącznie dążymy do poznania wydarzeń, które są opisane w kolejnym rozdziale oraz jak potoczą się losy bohaterów. Nam czytelnikom pozostaje czekanie na kolejny tom, który mam nadzieje, będzie równie barwy i zaskakujący w swej skomplikowanej prostocie.

Jeżeli zaczytujecie się w takich historiach jest to pozycja dla Was, jeżeli nie, jest to również pozycja dla Was, bo warto poznać tą historię, by móc zmierzyć się krajami Islamskimi, podróżami i odmiennym zachowaniem różnych struktur. Wiele by pisać, jak barwna jest ta historia. Sięgnijcie po tą pozycję, by przekonać się, czy bylibyście w stanie sprostać wyzwaniu i zamieszkać w tak bliskich, a zarazem tak odległych ideologicznie krajach.

Panna Młoda- Nike Farida
Nike Farida – Polka, która wychowywała się w Libii. Uczyła się w arabskiej szkole dla dziewcząt, z której została relegowana za to, że nie salutowała Kaddafiemu. Młodość spędziła wśród gościnnych Arabów, w libijskich domach, gdzie nauczyła się gotować arabskie specjalności, tańca brzucha i malować ręce henną. Samodzielnie przejechała garbusem tysiąc kilometrów po Saharze.
Na jej oczach Libia, kraj ropą i miodem płynący, zmieniła się w ziemię spływającą krwią.
Przez wiele lat pracowała w branży PR i filmowej w amerykańskich korporacjach. Jest historykiem sztuki, a jej ukochani malarze to Vermeer i Caravaggio.
Farida – „jedyna, niepowtarzalna” – nazwała ją arabska przyjaciółka Salha, która zginęła podczas Libijskiej Wiosny w 2011 roku.
Panna Młoda
Kadafii siedem miesięcy temu przejął władzę w Libii. ,,Libia to kraj niemal sześć razy większy od Polski, mieszka tam tyle samo ludzi co w Warszawie. Określa ich Islam i święta księga Koran, którą ponoć podyktował Mahometowi archanioł Żibril, czyli biblijny Gabriel."
Na początku poznajemy Karen. To zielono oka szatynka z nielicznymi piegami na nosie. Ma szesnaście lat, urodziła się w Damaszku i wraz z rodziną mieszka na Marsa Brega. Wraz z mamą przyleciała poprzedniego dnia do kairskiego lotniska na wesele Jackie, siostry ojca. Życie małżeńskie mamy Karen i jej taty nie jest już takie piękne jak kiedyś. Jej mama ma problem z alkoholem...
W kolejnym rozdziale przenosimy się do Nowego Jorku do hotelu Marriotta Resorta, na Manhattanie poznajemy ojca Karen Jeremiego. Kilka miesięcy wcześniej poznał piękną dziewczynę Esther... Miło spędzają ze sobą czas do pewnego momentu, gdy wszystko zaczyna się sypać...
W dalszej części książki przenosiny się do Warszawy. Poznajemy Marię i jej bliźniaki. Kiedy dowiaduje się ona o ciąży jest zrozpaczona, ponieważ wie, że jej kariera runie szybko jak się pojawiła... Nie czuje do dzieci żadnej miłości- tylko strach i złość... Jej mężem jest Roman- ich związek powoli się sypie. Gdy w końcu Roman oznajmia jej że otrzymał kontrakt swojego życia i podjął pracę w Libii, znowu plany Marii muszą ulec zmianie...
Jak myślicie co się stanie? Czy związek mamy Karen z jej ojcem się poprawi? Czy Jeremy będzie jednak chciał wrócić do Esther? Czy Maria zacznie lepiej traktować swoje dzieci? Co będzie dalej? Nie dowiecie się, jeżeli nie przeczytacie.
Sama nie wiem co powinnam napisać o tej książce... Przymierzałam się długo do zrecenzowania jej historii. Czytałam wiele recenzji o niej... Nigdy z czymś takim się nie spotkałam, że dopadł mnie dół twórczy.
Po tytule sądziłam, że to będzie książka tylko o pięknych chwilach, lecz miło zostałam zaskoczona. Nike Farida tak pięknie historię opisała, że po prostu nie wiem jak mam inaczej przekazać wam jej twórczość. Powiem tylko tyle... To niesamowita książka. Nadal trzyma mnie w swej mocy. Jak ją zdobyłam?Brałam udział w konkursie na fanpageu ,,Polacy nie gęsi i swoich autorów mają" w nagrodę otrzymałam tę właśnie książkę. Panna Młoda przybliżyła mnie do autorki i teraz bardziej chce zagłębić się w dalsze historie ,,Trylogii róży pustyni''. Jeszcze raz dziękuję ci Nike za piękną książkę, która sprawiła, że pozostanie w moim sercu na zawsze.

Gdy zobaczyłam zapowiedź tej książki już wiedziałam, że jest ona dla mnie. Nie mogłam się jej doczekać i nie pomyliłam się. „Panna Młoda” jest rewelacyjna. I już teraz nie wiem jak wytrwam w czekaniu na kolejne części tej trylogii. Z twórczością Nike Farida spotkałam się po raz pierwszy. Pisze świetnie, mimo trudnych tematów nie męczy czytelnika. Książkę czyta się lekko i szybko. I chce się jeszcze i jeszcze.
„Panna młoda” to historia Polaków, którzy wyemigrowali do Libii. Poznajemy dwie rodziny: Karen i jej rodziców, którym nie układa się dobrze w swoim małżeństwie i szukają różnych przygód oraz bliźniaków: Jacka i Andrzeja z rodzicami, których związek też pozostawia wiele do życzenia. Obie rodziny muszą radzić sobie w obcym kraju bez przyjaciół, rodziny, z dala od ukochanych miejsc. Jak sobie radzą? Czy udaje im się dźwigać ten ciężar? Więcej nie zdradzę musicie przeczytać sami.
Autorka książką tą próbuje niejako wprowadzić nas w świat Libijczyków, ich religii, zachowań, życia codziennego. I powiem Wam, że jej się to niesamowicie udaje. Oprócz religii muzułmańskiej stykamy się tu też z religią żydowską i chrześcijańską. Wszystkie te religie krzyżują się ze sobą. Możemy zobaczyć jak potrafią żyć obok siebie ich wyznawcy najczęściej w zgodzie a w skrajnych przypadkach w nienawiści. W „Pannie młodej” przeczytamy o tym jak Muammar Kadafi dochodził do władzy i jak ją później sprawował. Jak z ukochanego wodza przeistoczył się w okrutnego i bezwzględnego tyrana, który szerzył terror wśród swoich poddanych. Podoba mi się to, że książka zawiera wiele opowieści historycznych od mitów, poprzez opowieści rodzinne aż do Libii i tego, co działo się w niej przed i po przewrocie. Ale oprócz historii poznamy też niezwykle ciekawe życie codzienne muzułmanów, ich obyczaje, religię, ich kulturę. Na kanwie wydarzeń historycznych śledzimy życie Polaków, którzy próbują dostosować się do panujących tu warunków. Książka ta wywołała we mnie wiele emocji. Wręcz na nich grała. Sprawiła, że przeniosłam się w miejsca, w których marzy mi się być. Czytałam o trudnych wyborach, rozstaniach i powrotach, o igraniu z ogniem, o przyjaźni i miłości, które czasem sprawiały ból. O nienawiści, zdradzie i porzuconych nadziejach. O tym, że religia i zapatrzenie w wodza mogą doprowadzić do wielkich tragedii. Ale także o tym, że nigdy nie należy się poddawać i że marzenia się spełniają tylko trzeba w to wierzyć i do tego dążyć. Czasem też trzeba poświęcić coś, aby zyskać jeszcze więcej.
Jak już wspomniałam książkę czytałam z ogromną ciekawością i wypiekami na twarzy. Co tu dużo mówić: od dawna fascynuje mnie kultura opisywana tutaj. Autorka przedstawiła Libię w sposób niezwykle barwny, nietuzinkowy, bardzo przystępny. Dynamiczna fabuła, niezmiernie szybkie zwroty akcji, sporo dygresji sprawiało, że w niektórych momentach książkę czytałam w napięciu i oczekiwaniu na to, co się zaraz wydarzy. Tym bardziej, że Nike Farida często zostawia czytelnika w kulminacyjnym momencie i przechodzi do innego wątku by po chwili znów wrócić.
Sięgnijcie po tę książkę, bo naprawdę warto. Ja cieszę się, że pojawiła się ona na mojej drodze.

„Panna Młoda” to książka, w której wesele jest pretekstem do opowiedzenia skomplikowanej historii grupki ludzi pochodzących z różnych części świata, żyjących w odmiennych kulturach. Wszystkich łączy miłość młodych, która na pewno zostanie wystawiona na wiele prób. Nike Farida ukazuje nam świat barwny, intensywnie pachnący i magicznie tajemniczy. Kobiety wiodą tu spokojne życie toczące się wokół zdobywania kolejnych szkatułek z biżuterią, które dostają za urodzenie dzieci, zakupów, gotowania, uczestniczenia w przedstawieniach, czytaniu. Tu czas zatrzymuje się, a ludzie czują się jak na wakacjach. Czasami ten spokój przerywają sceny topienia kobiet za spotkania z nieodpowiednim kandydatem na męża. Publiczne trzymanie się za ręce, wypowiadanie własnych opinii, picie alkoholu czy niestosowny strój mogą sprowokować biednych mężczyzn, którzy albo będą musieli uwieźć niewierną albo zgwałcić, a w najgorszym przypadku ukamienować. Świat bogatych kobiet jest przepełniony luksusem, o którym przeciętna mieszkanka tamtych krajów, jak i naszej części świata, nie śniła, przez co całość staje się jeszcze bardziej egzotyczna.
Spora wiedza autorki na temat krajów i wydarzeń historycznych ubarwia książkę i nadaje wymiaru prawdopodobieństwa. Liczne podróże bohaterów, życie rzucające ich w różne zakątki świata sprawia, że poznajemy zarówno Amerykę, Europę, Afrykę, jak i Azję. Wszędzie najważniejsi są ludzie z ich tradycjami, które przekazali im przodkowie, a które są najbardziej widoczne w grubych zeszytach pełnych przepisów z różnych części świata przekazywanych z pokolenia na pokolenie.
„Panna Młoda” pisana jest w stylu książek Teresy Moniki Rudzkiej wymieszanych z amerykańskimi powieściami o spełniającym się śnie, ale w przypadku tej książki sen spełnia się gdzieś daleko na Wschodzie a nie w amerykańskich metropoliach. Powieść ta przybliży nam świat Orientu: jego magii i tragizmu. Na pewno poruszone zostaną kwestie kobiet i ich miejsca w społeczeństwie. Autorka dyskretnie zadaje pytanie czy pracująca matka może być dobrą matką? Czy ojciec w tej samej sytuacji jest tak samo postrzegany?
„Panna Młoda” to książka o szczęściu i tragizmie kobiet żyjących we wszystkich kulturach. Mężczyźni stają się tu tylko tłem, które jest zaangażowane w swoją pracę, ale nie do końca wiadomo na czym polega ich zajęcie, przez co sprawiają oni wrażenie kreujących swoje zapracowanie, co doskonale udaje się jednemu z bohaterów, który w trakcie wyjazdów służbowych prowadzi podwójne życie. Mimo tego nie patrzymy na opowieść, jako pokazanie smutnych losów. Wielokulturowy tygiel za bardzo bulgocze, by przejmować się zdradami.
„Panna Młoda” to książka poruszająca wiele aktualnych problemów, z którymi zmierzają się ludzie z różnych kultur żyjący obok siebie. To jak wygląda ich codzienne życie często nie jest zależne od ich nastawienia do świata, ale zagrywek polityków. Ze względu na bogactwo informacji historycznych powinna spodobać się również mężczyznom, którzy będą mogli spojrzeć na świat oczami kobiet. Książkę polecam miłośnikom Orientu i baśni w wydaniu dla dorosłych.

Nike Farida jest Polką, która wychowywała się w Libii. Kosztując gościnności Arabów, rozsmakowała się w tamtejszej kuchni, opanowała taniec brzucha i malowanie rąk henną. Przede wszystkim jednak przyswoiła rozległą wiedzę na temat kultury i historii tego kraju, co wyraźnie można zauważyć, czytając jej debiutancką książkę. Chociaż „Panna Młoda” - pierwsza część trylogii „Róża Pustyni” - jest fascynującą powieścią skierowaną głównie do pań, nie można odmówić jej bogatej wartości merytorycznej.

Początek lat siedemdziesiątych, Libia w pierwszej fazie rewolucyjnych rządów Kaddafiego. Kraj poddaje się wyraźnie zaznaczonym podziałom. Przebywający z dala od ojczyzny Polacy muszą odnaleźć się w odmiennej rzeczywistości arabskiego państwa. Młodzi bliźniacy, Jacek i Andrzej, zaniedbywani przez pochłoniętą karierą naukową matkę, ulegają wpływom islamskiego świata. Jak ukształtuje on ich charaktery? Karen, córka Polki i Amerykanina, cierpi z powodu postępującego rozpadu rodziny i alkoholizmu matki. To dla niej także czas pierwszych fascynacji i uczuć, jednak nie potrafi wskazać, którego z bliźniaków darzy większą sympatią. Również rodzice młodych ludzi ulegają namiętnościom, podejmują dramatyczne decyzje, mierzą się ze swoimi słabościami i usiłują sprawnie funkcjonować w arabskiej codzienności.

„Panna Młoda” przedstawia zarówno fascynujące dzieje polskich rodzin osiadłych w Libii, jak i związanych z nimi osób. Niczym swoisty wehikuł czasu przenosi czytelnika w latach, pozwalając dogłębnie poznać zarys tworzącej się historii. Tłem dla zawiłych ludzkich losów stają się wydarzenia kluczowe dla Libii, Polski i całego świata. I choć na pierwszy rzut oka może się wydawać, że historia Nike Faridy przypomina inne powieści o tematyce arabskiej, jest jedna rzecz, która na ich tle dosadnie ją wyróżnia. Żadnej innej polskiej autorce nie udało się tak znakomicie przedstawić obyczajowości, historii, czy obrzędów panujących w tamtym zakątku świata.

Cała powieść Nike Faridy przeniknęła niezwykłym klimatem arabskich krain. Niemal z każdej strony unosi się zapach przygotowywanych potraw, rozgniatanych ziół, przypalanych kadzideł. Autorka nie przepuszcza żadnej okazji, by przemycić w swojej opowieści piękno libijskich miast i ich historię. Miejscowe smakołyki, tradycję czy uroczystości. Nie, nie czyni tego nachalnie, ale umiejętnie wplata w fabułę lub przekazuje ustami swoich bohaterów. Ci czytelnicy, którzy z książki lubią wynieść coś więcej niż interesującą fabułę i wartką akcję, będą zadowoleni. Oryginalny wykład autorki na temat Libii, jej kultury i tradycji jest fascynujący i nie mniej emocjonujący, co sama historia.

Barwna, wielotorowa i pełna zwrotów akcji „Panna Młoda” jest powieścią wartą polecenia. Z przyjemnością więc polecam i niecierpliwie oczekuję kolejnych części, by poznać dalsze losy Karen, bliźniaków i ich bliskich.

Na pierwszy plan wysuwają się dwie rodziny: Barbary, która wyjechała z komunistycznej Polski do Londynu, gdzie poznała swojego amerykańskiego męża Jeremiego oraz pewnej polskiej pary, która wyjeżdża do pracy na kontrakt do kraju rządzonego przez Kaddafiego. W tym miejscu zamilknę jeśli chodzi o treść książki bowiem jest ona tak barwna, tak dynamiczna, że trudno ją ująć w kilku zdaniach. Skupię się raczej na wrażeniach. Otóż książka bardzo, bardzo mi się spodobała. Zasłużenie postawiłam jej najwyższą z możliwych not. Treść mnie po prostu zaczarowała. Zabrała do świata, który mnie fascynuje, który jest niczym bizantyjska mozaika. Na fabułę składa się bardzo wiele wątków, które są ze sobą udanie i zgrabnie połączone. Czytając nie dotyka nas uczucie zagubienia w treści co jest przy tak rozbudowanej fabule wielkim moim zdaniem plusem. Autorka wspaniale przedstawiła emigracyjną rzeczywistość osób udających na placówkę do arabskiego kraju. Bohaterowie z czasem wtapiają się w tamtejszą rzeczywistość, poznają kulturę i zwyczaje, jakie panują na Bliskim Wschodzie, ale i są naocznymi obserwatorami rozgrywającej się na ich oczach burzliwej historii państw leżących na południowym brzegu Morza Śródziemnego. Tak, historia jest bardzo mocno wpisana w fabułę tę książki, co również bardzo lubię. Nike Farida zdecydowane inaczej niż inne autorki przedstawiła świat arabskich kobiet. Nie są one nieszczęśliwe, bite czy ciemiężone przez mężów. Żyją w dostatku, cieszą się luksusowymi towarami, a gotowanie sprawia im wielką radość. Owszem, żyją w swoim świecie, na weselu bawią się w swoim gronie, mają wydzieloną część domu do dyspozycji, ale nie wydają się nieszczęśliwe czy smutne. Libijczycy zaś to przystojni mężczyźni, którzy potrafią być romantyczni, ale i mocno angażują się w Świętą Wojnę i terroryzm.
Zagłębiając się w tę lekturę mamy okazję znaleźć się na arabskim weselu, zakosztować życia w Rzymie, pobyć pod Ścianą Płaczu. Odbyć wycieczkę na Saharę, odkryć czar pustyni, zasmakować w bogactwie arabskiej kuchni i poznać zwyczaje jakie obowiązują w państwach islamskich.
Bardzo trudno było mi się pożegnać z lekturą tej książki, nie miałam absolutnie ochoty odkładać jej na półkę, chciałam by się nie kończyła. Bardzo przypadła mi do gustu i dlatego gorąco jej lekturę polecam. I z utęsknieniem czekam na kolejny tom. Jestem ciekawa co spotka poznane mi postacie dalej.
Moja ocena 10/10!

Już od bardzo dawna żadna książka nie przysporzyła mi takich problemów w jej ocenie. Z jednej strony byłam zaciekawiona i podobała mi się, z drugiej- jakoś mnie nie pociągała i myślami byłam gdzie indziej. Posiada coś- czego bardzo, ale to bardzo nie lubię. Każdy rozdział oznaczony jest inną datą: i tak mieliśmy np rok 1970, 1947, 1971 itp. Plusem jest, że opowieść biegnie zgrabnie i czytelnik nie ma wrażenia zagubienia. Kolejnym minusem były tytuły nadane rozdziałom: powiem bez ogródek: nadęte, patetyczne i zupełnie niezwiązane z tematem. Chcecie jeszcze minusów i wad? Prosz... o przepraszam, już więcej nie ma.
Bardzo dużym zaskoczeniem była treść książki. Wiele z nas zna specyfikę książek literatury arabskiej. Wybierając ją spodziewałam się (a okładka mnie w tym jeszcze utwierdziła), że jest to kolejna, sztampowa opowieść o arabkach bitych przez męża, wydawanych za mąż bez ich zgody.
Ta książka jest nieco inna. Opowiada między innymi o realiach życia na placówce w Libii. Jest też co nieci o miłości, zdradzie i zwyczajach. Nie jest to typowo arabska literatura- bohaterzy łączą swoje życie pomiędzy różne kraje, między innymi Stany czy Polskę. Każda historia jest unikalna i jednak trochę wzruszająca.
Myślę, że warto przeczytać tę książkę. To pierwsza część trylogii, więc jeśli kolejne nie będą ciekawe to szykuje się bardzo ciekawe doznanie literackie.
Warto też rzec kilka słów o osobie, która ją napisała Autorką jest Nike Farida, Polka od wielu lat mieszkająca w Libii. Była świadkiem tego, jak upadał reźim Kaddafiego. Ciekawostką jest, że została usunięta ze szkoły bo nie salutowała Władcy.

Pomimo, że w tej powieści jest cała masa takich powiedziałabym telenowelowych momentów – choćby opisy wesel, precjozów, szat, jedzenia, piękna natury to jest też sporo dramatyzmu. Takiej powiedziałbym soczystej, mięsistej życiowej prawdy. Nie jest to powieść li tylko mająca emanować pięknem Bliskiego Wschodu, jego egzotyką. Całe szczęście, bo byłaby strasznie nudna. W tym wariancie mi się podoba. Trochę życia, trochę raju na ziemi. Jedną z historii jest opowieść o lekarzu Romanie i robiącej karierę naukową na SGGW Marii. Doczekali się dwóch synów, choć ich pojawienie się na świecie nie było największym szczęściem jaki mogło spotkać tę parę. Andrzej i Jacek to bliźniacy, przyszli na świat w epoce odwilży. Nie wiem komu bardziej współczułam Marii, która nie czuje instynktu macierzyńskiego, która czuje że coś traci zawodowo, która ma wyrzuty sumienia. Która wreszcie czuje karzące spojrzenia teściowej i męża czy jej synom tak w sumie okrutnie nierówno traktowanym.

Kwestie relacji trzech wielkich religii monoteistycznych ciekawie zostały pokazane. „Panna Młoda” właściwie jest książką, że tak powiem neutralną światopoglądowo. Nie opowiada się w wyrazisty sposób po żadnej ze stron tego konfliktu. Pokazuje raczej, że młodzi, nawiedzeni mężczyźni, wychowani w duchu wendetty, w klimacie walki są skorzy do poświęcenia życia po każdej ze stron. Zarówno młodzi Żydzi z USA, jak i konwertyci z Polski angażują się w konflikt chyba nie do końca mając świadomość konsekwencji swoich czynów. Udało się oddać w tej powieści klimat, ducha lat siedemdziesiątych. Był to okres, w którym na Bliskim Wschodzie wrzało. Sytuacja między Izraelem a krajami arabskimi była bardzo napięta. W Europie dochodziło do zamachów terrorystycznych. „Panna Młoda” oddaje te nastroje, ten klimat. Wygrywa wszystkie lęki i niepokoje tego okresu. Pokazuje także trudne relacje państwa Izrael z sąsiadami.