Pan Higgins wraca do domu. Przygody profesora J.T. Meinhardta i jego asystenta, pana Knoxa. Tom 1 (okładka  twarda, wyd. 05.2018)

NA POŁY PARODIA, NA POŁY HOŁD Non Stop Comics, obok regularnego serwowania kolejnych tomów znakomitych serii (a następne tytuły, na które zacieram ręce, są już zapowiedziane), co jakiś czas wypuszcza na rynek samodzielne albumy z zamkniętymi historiami. Kilka publikacji tego typu, absolutnie wartych poznania, zagościło już na sklepowych półkach, teraz nadszedł czas na dwie nowe. Pierwszą z nich jest zbiorcze wydanie „Śmierci Stalina” (którego omówieniem zajmę się już niedługo), drugą ten oto komiks: najnowsze dzieło Mike’a Mignoli, autora niezapomnianego „Hellboya”, a także wielu innych świetnych tytułów, w tym kilku kultowych horrorów z Batmanem w roli głównej. Zamek Golga – to tu odb-ywają się niezwykłe przygotowania. Z okazji Nocy Walpurgii wampiry zbierają się by odnowić swoje demoniczne śluby. Wiedzą jednak, że poluje na nie profesor Meinhard.. Postanawiają więc przygotować się na jego przybycie. Tymczasem Meinhard zjawia się w klasztorze nad Bałtykiem by prosić znajdującego się tam człowieka o pomoc. Człowiek ów, pan Higgins, który twierdzi, że teraz człowiekiem nie jest, przetrwał starcie w zamku Golga, choć po traumatycznych przeżyciach nie chce tam wracać. Profesor jednak potrzebuje pomocy w realizacji swojego plan, w zamian zaś obiecuje mu, że go zabije, gdy będzie już po wszystkim. Niestety wkrótce on i jego pomocnik wpadają w zastawione przez wampiry sidła. Czy ujdą cało z tej niebezpiecznej przygody? „Pan Higgins” to komiks rozdarty pomiędzy udany scenariusz, a dość eksperymentalną, dziwną kreską, która jednych kupi, a dla innych będzie nie do przyjęcia. Ja nie ukrywam, że wolałbym ilustracje Mignoli, sam nie raz wyobrażałem sobie poszczególne kadry i strony właśnie w jego wykonaniu, bo mrok i prostota, którymi raczył nas przez lata, idealnie pasowałby do niniejszego komiksu. Ale prace Warwicka Johnsona-Caldwella też są całkiem niezłe. Oniryczne, odkształcone, niemal pozbawione czerni, mają coś w sobie. Jakąś taką swojską nutę, w końcu ku takiemu stylowi ciążą w ostatnich latach polscy artyści komiksowi, co zresztą jest uzasadnione – akcja dzieje się w nadbałtyckim kraju. Ale prawdziwą gwiazdą tego komiksu jest fabuła. Na poły parodystyczna, na poły stanowiąca piękny hołd horrorom ze złotej ery tego gatunku, szczególnie dziełom studia Hammer i „Nieustraszonych pogromców wampirów” Polańskiego, zabiera nas w podróż przez motywy znane wszystkim miłośnikom grozy. Czego my tu właściwie nie mamy: wampiry, wilkołak, demon, ponure zamczysko, czarna kareta, ślady z krwi, spowity mgłą cmentarz… Każdy doskonale to zna, każdy widział to setki razy, ale w wykonaniu Mignoli i Johnsona-Caldwella i tak to fascynuje i urzeka. A jaka w tym wszystkim jest lekkość, jaka radość z odtwarzania ukochanych motywów, jaka dobra zabawa, która udziela się czytającym… Jak można tego nie docenić? Dodajcie jeszcze świetne wydanie w twardej oprawie (na półce świetnie komponuje mi się ze zbiorczymi edycjami „Hellboya” czy „Aliensami”, które Mignola ilustrował) i otrzymacie komiks, który powinien znaleźć się w kolekcji każdego miłośnika Mignoli i horrorów. Ja jestem bardzo, bardzo zadowolony i gorąco polecam.

Mike’a Mignoli – autora ,,Hellboya” – z pewnością nikomu nie trzeba przedstawiać i z pewnością nie jednak osoba skusi się na zakup ,,Pan Higgins wraca do domu” ze względu na jego wkład w stworzenie scenariusza. Jednak czy komiks ma szansę trafić do większego grona odbiorców, niż tylko fanów twórczości Mignoli? Ciekawych odpowiedzi na to pytanie zapraszam do lektury recenzji. Nadchodzi noc Walpurgii, w zamku Golga – siedzibie wampirów, które szykują się do obchodów tego wyjątkowego dla dzieci nocy święta. Tymczasem profesor Meinhard wraz ze swoim pomocnikiem postanawiają wykorzystać ten czas do ataku i oczyszczenia świata z zamieszkujących zamczysko krwiopijców. By tego dokonać będą jednak potrzebować pomocy tytułowego pana Higginsa, który skrywa pewną tajemnicę. Sama historia nie należy do szczególnie odkrywczych i raczej nikogo nie zaskoczy sposób w jaki została ona poprowadzona. Za jedyny bardziej oryginalny element można uznać samo zakończenie, dobiegające nieco od ogólnie przyjętego schematu w którym ścierają się Ci dobrzy z głównym złym i którego oczywiście nie mam zamiaru nikogo zdradzać. Mimo iż to historia jakich wiele komiks ma w sobie pewien urok i przywodzi na myśl stare filmy grozy, strachu one w nikim nie wzbudzą, nie zaskoczą, a jednak ogląda się je z przyjemnością i pewną dozą nostalgii. Sami bohaterowie idealnie wpasowują się w schematy, mamy uczonego profesora, będącego mózgiem całej operacji i chodzącą encyklopedią, silnego i rosłego pomocnika, wielkiego złego, którego trzeba zniszczyć, jego popleczników, no i pana Higginsa, dodającego całej historii nieco tajemnicy i dramatycznej otoczki. Pod względem wizualnym ,,Pan Higgins wraca do domu” to pozycja dość specyficzna i nie każdemu przypadnie do gustu. Kreska Johnsona-Cadwella jest mocno karykaturalna, momentami wręcz groteskowa i z pewnością charakteryzuje się dużą dozą oryginalności, jednak trzeba lubić tego typu styl by go w pełni docenić. Mnie osobiście średnio on przypadł do gustu. Za to samo wydanie prezentuje się nad wyraz elegancko, mimo niewielkiej objętości komiks doczekał się wydania w twardej oprawie, klimatyczna ciemna okładka przyciąga wzrok, choć dość mocno kontrastuje z dość jasnymi rysunkami wewnątrz komiksu. ,,Pan Higgins wraca do domu” to pozycja, która w szczególności powinna zainteresować wszystkich fanów horrorów starego typu – mamy tutaj klasyczny przykład historii grozy w której prawi o czystym sercu wyruszają w wypędzić ze świata zło, przybierające w tym przypadku postać znanym wszystkim wampirów. To przyjemna, aczkolwiek dość krótka lektura. https://koszzksiazkami.pl/pan-higgins-wraca-do-domu-recenzja/