Osiołkiem (okładka  twarda, wyd. 10.2016)

Książka przeczytana jednym tchem. Jak zwykle nie zawiodłem się. Prawdziwy, dobry Andrzej Stasiuk. Taki, jakiego lubię. Zawsze gdy czytam Stasiuka, mam wrażenie że przeżywam historię razem z nim. Także tym razem, miałem wrażenie że to ja siedzę na fotelu pasażera w Zielonym Osiołku i jadę, i słucham, i oglądam.... POLECAM TO PRZEŻYCIE !!!!

Podróże Autora na wschod jak zawsze interesująće poznawczo i opisane intrygującym stlem. Czytelnik czuje się wewnąrz tematu a nie obserwatorem jak często zdarza się gdy czytamy wspomnienia z podróży

Jak to u Stasiuka, - ciekawie, ale myślałem, że będzie ciekawiej.

Pozycja dla podróżników. Napisana z dużą nutą humoru

Andrzej Stasiuk zabiera nas kolejną podróż. Kto zna wcześniejsze książki autora i je lubi, polubi również tę. Bo Andrzej Stasiuk pisze w sposób charakterystyczny, o rzeczach, które co raz przewijają się w jego opowieściach. Czytelnicy jego książek wiedzą, że podróże ze Stasiukiem nie są tradycyjne. Jego prozy i takich wypraw trzeba się nauczyć. Nawet więcej – myślę, że albo nam gra w duszy taki sposób widzenia świata, albo nie. I w zależności od tego będziemy czytać i lubić jego książki, albo nie.

Ja Stasiuka uwielbiam, więc siłą rzeczy lubię to, co pisze. Bo pisze o sobie, swoich wyprawach, swoim postrzeganiu rzeczywistości. A mi się podoba to, co widzi i jak widzi. Osiołkiem to migawka z podróży do Tadżykistanu, przez Ukrainę, Rosję i Kazachstan. Migawka, która czasami przybiera formę poetyckiej prozy, czasami zapisu wspomnień, czasami reportażu z drogi. Andrzej Stasiuk w jednym z wywiadów zdradził, że Osiołkiem to przede wszystkim to wyznanie miłości do motoryzacji i coś w rodzaju elegii na odejście silnika spalinowego, a treść całej książki można zamknąć w jednym zdaniu – Narrator jedzie do Azji starym samochodem i spotykają go różne przygody. I tak rzeczywiście jest.

To, co najbardziej mnie urzeka w tej opowieści to to, że nie ma ani początku ani końca. To wycinek jakiejś rzeczywistości, to fragmenty, sceny, chwile. Zostajemy porwani na wyprawę, wrzuceni do samochodu gdzieś w środku drogi. Zostaje nam opowiedziane, co było wcześniej, przez chwilę możemy własnymi oczami obserwować to, co się dzieje, ale też bardzo wybiórczo, by na koniec zatrzymać się na którymś z postojów i zostać, podczas gdy autor jedzie dalej. A my możemy o dalszej drodze ewentualnie przeczytać w następnej opowieści. To nie jest dokładna, szczegółowa relacja, ani z podróży, ani z konkretnych krajów. Stasiuk nie pisze reporterskich książek. Jego podróże są bez celu, takiego geograficznego, choć tak naprawdę go mają – autor próbuje dotrzeć do miejsca, gdzie dalej już nie można pojechać. Podróż traktuje jako pretekst – do wspomnień, do rozmyślań o sobie, o ludzkości w ogóle, o życiu, o odwiedzanych krajach, ich historii i kulturze.

Stasiuk jak zawsze pisze o stałości i przemijaniu. Mam wrażenie, że w każdej kolejnej książce jest tego trochę więcej. W wielu miejscach bardzo wyraźnie przebija tęsknota za starymi czasami, za przeszłością. Autor rzuca nam kontrowersyjne nowoczesność jest do bani, a ja jestem w stanie się z nim zgodzić. Z jego tekstów zawsze przebija pragnienie prostoty, powrotu do źródeł, cokolwiek miałoby to znaczyć, zrozumienia pierwotności. I zaczynam dochodzić do wniosku, że nikt tak jak on nie opisuje zwyczajności i codzienności. Tak poetycko, ale jednak konkretnie, dostrzegając najmniejsze detale najprostszych przedmiotów. Opisuje relacje z rzeczami, które traktuje bardzo osobowo, wręcz jak żywe. Zatrzymuje się przy momentach, przez które my byśmy przebiegli, zwraca uwagi na rzeczy, na które już dawno uwagi się nie zwraca, upraszcza życie. I to uproszczenie mnie tak bardzo przyciąga. W świecie, w którym lubimy sobie wszystko komplikować, często bez żadnego powodu, taki głos jest bardzo cenny. Ciągnie mnie do takiej wolności, do tego życia odartego ze wszystkiego zbędnego.