One Deep River (CD)

Piękna płyta znakomitego gitarzysty

Kolejna ulubiona płyta Knopflera!

SPOKOJNA IBDOBRAPŁYTA SUPER MARK

Spodziewanie rewelacyjna

Mistrz

Ok

Miła niespodzianka po słabiutenkich Tracker i Down the Road Wherever aczkolwiek wielkiego szału nie ma, niektóre utwory pomijam. Takiej płyty jak Privatering, która rzucała słuchacza na kolana na półtorej godziny to już nie nagra

piękna płyta, nostalgiczna, nie ma słabych utworów.Polecam wszystkim w 100%

One Deep River – doskonała. Amen! Długie sześć lat musieliśmy czekać, by Mistrz zechciał jeszcze raz oczarować nas swoim talentem i by jeszcze raz w naszych domach, głośnikach i sercach stała się magia. Dziesiąty studyjny album Marka „One Deep River” właśnie wybrzmiał ostatnim bonusowym akordem w moim pokoju. Płyta podstawowa zawiera doskonałe 12 kompozycji, a w wersji deluxe - na drugim dołączonym krążku znajdziemy kolejne 5. Wszystkie te 17 utworów napisał osobiście Mark Knopfler. Płytę zrealizowano w londyńskim studio British Grove a jej współproducentem jest przyjaciel Mistrza jeszcze z czasów Dire Straits - Guy Fletcher. A kto gra na tej płycie? Sami najlepsi. Prócz Marka i wspomnianego już Guy`a Fletchera obsługującego po mistrzowsku instrumenty klawiszowe, usłyszeć możemy starego znajomego- doskonałego gitarzystę Richarda Bennetta, a na basie czaruje nie kto inny jak Glenn Worf. Do tego Ian Thomas i Danny Cumings na instrumentach perkusyjnych i perkusji. Fantastycznym zabiegiem było także zaproszenie do udziału w nagraniu dwóch uroczych dziewcząt: Emmy i Tamsin Topolski (czyżby polski akcent na mistrzostwach? ). Ich wokal przepięknie wzbogaca wiele kompozycji na tym albumie i stanowi piękne tło. W takim składzie trudno się dziwić, iż powstało wspaniałe muzyczne dzieło, a sam Mark opowiada, że z tymi muzykami gra się inaczej – tu się nie ustala i nie dyryguje, tu się słucha i uzupełnia. Piękna wyszła z tego współpraca, kolejna perełka i wiem to na pewno, kilka utworów z tej płyty stanie na półce klasyków obok takich utworów jak: „Rudiger”, „Golden heart”, czy „Sailing to Philadelphia. Jaka zatem jest ta nowa płyta? Cóż - złożona z opowieści. Pięknych, prostych historii cudownie opowiedzianych słowem i muzyką. Jak zawsze u Niego, oprócz genialnej warstwy muzycznej liczy się słowo. Mark już nie jest młodzieńcem – nie czarujmy się. Czy to coś zmienia? Pewnie. Może jest jeszcze ciut bardziej refleksyjny? Może zachodzące słońcem nad mostem i rzeką Tyne na okładce, to jednak jakaś delikatna metafora? Tę dojrzałość, to spojrzenie na „przekraczanie przez każdego z nas naszej prywatnej rzeki”, słychać w wielu utworach, co jeszcze bardziej w moim odczuciu podnosi ich walory. Jeśli ktoś spodziewał się rewolucji to się zawiedzie. Jeśli ktoś pragnie ewolucji, sennych ballad, kołyszących refleksyjnych i mądrych historii opowiedzianych po mistrzowsku, ten będzie szczęśliwy. Nie brakuje na płycie utworów, które mnie zachwyciły. „Two pairs of hands” to singlowy kawałek tak Knopflerowski jak to tylko możliwe. Z kolei „Black tie jobs” wali pięścią w serce. To wspomnienie czasów, gdy Mark pracował w gazecie „Evening Chronicle” w New Castle, gdzie musiał przekazywać nieraz bardzo smutne wieści. „Tunnel 13” to świetnie opowiedziana historia napadu na pociąg, i zabójstwa 4 osób, a singlowe „Watch me gone” pozwala zorientować się, jak gorzkie bywają rozrachunki samego ze sobą. Za to gdy słucham „Sweeter then the rain” to dreszcz przechodzi mnie po plecach bo wydaje mi się, że tę piosenkę śpiewa wiekowy już „późny” Johny Cash… Mocna męska ballada i ważny utwór na tej płycie. Moje serce jednak zdobywa bezapelacyjnie „Janine”. Jeśli ktoś nigdy nie słyszał Marka, jeśli nie wie, na czym polega tworzenie przez Niego genialnych utworów – niech posłucha Janine. A gitara… Jak to u Niego -ja miałem łzy w oczach i się tego absolutnie nie wstydzę. A potem jeszcze „Before my train comes” – która jakoś tak metaforycznie łączy mi się z okładkowym zachodem na rzeką Tyne. No i zamykająca stawkę podstawową, tytułowa „One Deep River.” To dla mnie numer dwa na tej płycie. Czy można piękniej o przemijaniu? Czy można piękniej zwrócić się do przyjaciela? Do siebie? Jesteś głęboką rzeką przyjacielu. Amen. Słowo należy się także drugiemu – bonusowemu krążkowi i zawartym na nim pięciu utworom. To piękne uzupełnienie płyty podstawowej. Kolejna gorzka życiowa pigułka w postaci „Living end” daje do myślenia, jak krucha bywa sława i jak łatwo z dnia na dzień nagle przestać być trendy. Kto tęsknił za irlandzkim folkiem, którego na nowym albumie mu brakowało, tego uszczęśliwi piękna ballada „Along a foreign coast”, a całkiem pogodny monolog pijaczka, zaczepiającego przyjezdnego w „What Im gonna need” potrafi wprawić w dobry nastrój. A na koniec wybrzmi „Nothing but rain” i znów mamy ciary… No cóż jak kończyć to z przytupem. A w zasadzie z tak piękną gitarą, że nie mam słów by to opisać. Absolutnie jeden z najlepszych utworów tego albumu. Słuchając całej nowej płyty Marka, miałem przez cały czas nieodparte wrażenie, że to doskonałe dzieło wybitnego artysty i jego kompanów daje nam do zrozumienia, że choć świat wokół nas dostaje coraz większego świra, to gdy masz ponad 40 lat, chcesz by pewne rzeczy pozostały absolutnie doskonałe, niezmienne, ponadczasowe i stabilne: miłość, przyjaźń, honor i muzyka wybitnych twórców takich jak MK. Dziękuję Mark z całego serca. You are one deep river old friend. Amen!

Bardzo dobrze zrealizowana płyta w odróżnieniu od poprzedniej Down the road..., którą żeby posłuchać z przyjemnością, trzeba było kupić wydanie na winylu. One deep... jest nagrana bardzo dobrze już na CD. Odnośnie One deep...: utwory bardzo przyjemne, płyta trwa ok. 52 minuty, nie dłuzy się, jak np. Privateering. Nie znajdziemy tu nic odkrywczego. Po prostu stary, dobry Mark, którego doskonale znamy z poprzednich płyt. Niektóre brzmienia przypominają inne, wcześniejsze utwory. To nic złego. Ogrom wspaniałej muzyki, którą Mark stworzył to usprawiedliwia. Niepokoją trochę chórki w stylu Cohena. Niespodziewałem się nic spektakularnego po tej płycie. Ostatnia doskonała to był Tracker. Szkoda zresztą słów. Lepiej posłuchać. Każdy fan tak zrobi. Początkującym polecam zacząć od początku, tj. Golden heart.