Oliwkowy szlak (okładka  miękka, wyd. 05.2011)

Po przeprowadzce na oliwkową farmę Carol Drinkwater odkryła w sobie zainteresowanie drzewami oliwnymi oraz kulturą, jaka się wokół nich rozwinęła. Owoce te są uprawiane od wschodnich wybrzeży Morza Śródziemnego po jego zachodnie krańce. Srebrno-zielone gałęzie inspirowały malarzy i poetów, lecz kto pierwszy wytłoczył „gorzkie jagody” i wydobył z nich płynne złoto?
W poszukiwaniu sekretów oliwek  Carol wyrusza na samotną wyprawę wokół basenu Morza Śródziemnego. Prowadzi czytelników prastarymi oliwnymi szlakami. Jej celami są kolejno: Tunezja, Libia, Grecja, Kreta i Izrael.
W Tunezji odwiedza ruiny starożytnej Kartaginy, prowadząc rozważania nad Fenicjanami i ich wkładem w rozwój cywilizacji śródziemnomorskiej. Śledzona przez libijską policję  odwiedza Trypolis i Bengazi, po czym z ulgą dociera do Grecji. W Kalamacie i Mauromati, dwóch małych wioskach, odnajduje to, czego szukała: żyjące zgodnie z rytmem przyrody, tradycyjne społeczności. W Mauromati współcześni rolnicy uprawiają oliwki w ruinach Messini, starożytnego państwa-miasta.
Do Izraela, stanowiącego ostatni etap podróży i jej symboliczne domknięcie – niedaleko stąd do Libanu i gajów w Bechealeh – Carol jedzie pełna najgorszych oczekiwań. Na miejscu wszędzie uderza ją obecność wojska, nierzadko zachowującego się w ostentacyjnie arogancki sposób. Na Wzgórzach Golan w akcie sprzeciwu wobec sytuacji politycznej „sadzi” oliwki, rzucając owoce m.in. w kierunku Libanu. Ostatnie znaczące wydarzenie to udział Carol w akcji aktywistów pokojowych: wraz z innymi, zarówno Izraelczykami, jak i Palestyńczykami, wybiera się, by zasadzić drzewka oliwne wokół arabskiej wsi Qaffin, której mieszkańcy zostali odcięci murem od swoich gajów.
Wyczerpana emocjonalnie lecz z poczuciem spełnionej misji wraca do Francji i na swoją farmę.

Powyższy opis pochodzi od wydawcy.