Ogrody księżyca. Opowieść z Malazańskiej Księgi Poległych (okładka  miękka, wyd. 07.2012)

Moją pasją jeśli chodzi o książki, zawsze były te o tematyce fantastyczej.
Bez bicia musze się przyznać, że przeczytałem ich już całe mnóśtwo - od prostych nic nie wnoszących do gatunku szmir, po te jedyne, wybrane tak zwane perełki.
Z duszą na ramieniu przyznaje się, że zaniedbałem ten piękny gatunek na ponad rok, ale na szczęście, przez przypadek natknąłem się właśne na wyżej wymieniony tytuł, a dlaczego "na szczęscie" spróbuję wyjaśnić poniżej :)
Na samym początku podszedlem do całej serii sceptycznie - nie oszukujmy się, 10 tomów? Naprawdę cięzko zrobić z tego dobrą, niemonotonną sagę, która będzie powielać schematy i sprawdzone rozwiązanie, ale pomyślałem - spróbujmy nic mnie to nie kosztuje, a książka to zawsze książka.
Pierwszy rodział a w zasadzie prolog - w żadnym stopniu nie mogłem się na nim skupić, jakoś mój umysł nie potrafił przenieść mnie w świat, który od samego początku chciał wykreować autor, jednak mogę to zrzucić na to, ze rzeczywiście roczna przerwa potafi zniszczyć wyobraźnię i to coś co potrafi każdego oderwać od tych codziennych spraw.
Jednak im dłużej zagłębiałem się w lekturę, tym bardziej mój umysł odzywskiwał swoje dawne "zdolności" kreowania tej "drugiej" równorzędnej rzeczywistości, dla której własnie sięgamy po tego rodzaju ksiązki.
Wszystko tutaj jest jak najbardziej w porządku, każdy bohater, ba nawet każda podrzędna postać ma swoją własną unkiatową historię, a czytając chcemy ciągle więcej i więcej.
Umówmy się, fabułę każdy wprawiony "fantastyk" przewidzi, ale mmo wszystko cała ksiązka, jak i później seria ma to coś co zatrzymuje nas na dłużej.
Może jest to mnogość i różnorodność świata, może jest to po częsci standardowa ale nie do końca fabuła, ale koiec końców, jest to cykl gdzie po każdej części chcemy więcej i więcej.
Jeśli tylko masz możliwość z czystym sercem polecam tą serię.

Zachęcony opiniami znajomych przystąpiłem do czytania pierwszej części "Malazańskiej księgi poległych" autorstwa Stevena Eriksona. Przyznam szczerze, że sam początek powieści nie był specjalnie zachęcający - czytelnik od razu zostaje wrzucony w sam środek skomplikowanej historii, w której uczestniczy wielu bohaterów. Styl autora również z początku nie powala na kolana (chociaż być może jest to po części wina polskiego tłumaczenia). Jednakże mniej więcej od połowy bez reszty dałem się wciągnąć lekturze - Erikson bez wątpienia posiada niesamowitą wyobraźnię i zdolność do kreowania fantastycznego świata. Mimo iż w pierwszym tomie nie było jeszcze wiele informacji na temat mitologii i historii świata przedstawionego to jednak wydaje się on interesujący i przemyślany, zżyłem się również z postaciami, przede wszystkim z grupą Podpalaczy Mostów. Zdecydowanie mam ochotę na ciąg dalszy historii i bardzo mnie cieszy, że przede mną jeszcze 9 tomów sagi.

Czytajac ta ksiazke odnioslem wrazenie ze autor napisal ją wylacznie dla siebie.Za to reszta musi glowkowaci i sie meczyc. Mam na mysli to ze jest bardzo duzo niedopowiedzen. Ciezko mi bylo zrozumiec ten swiat przedstawiony przez autora.Tak jakby Erickson myslal sobie ze wszystko co wymyslil w ksiazce jest takie oczywiste ( ale nie wyjasnia skad to wogole sie wzielo,po prostu jest- rozumiecie ?? I tak no prawie przez cala ksiazke. Jesli chodzi o bohaterow byli oni dla mnie obojetni. Nie stwarzali uczucia przywiazania (osobiscei liczylem ze Paran bedzie dla mnie wazna postacia ktora zapamietam,ale pozniej sie przekonalem ze tak sie nie stanie).

Była to jedna z dwóch książek, które kupiłem tego samego dnia. Chciałem przeczytać ją jak najszybciej i zabrać się za inną, ale...o tym za chwilę.
Ogrody Księżyca to pierwsza część sagi. Na początku byłem lekko przerażony ilością pojawiających się postaci i całym, dosyć specyficznie opisywanym światem. Dużo przejść między jednym, a drugim i kolejnym bohaterem. Na szczęście można to ogarnąć po pewnym czasie i się nie pogubić. Nie wiem jak inni, ale ja połapałem się ze wszystkim dopiero po kilkudziesięciu stronach. Dużo skomplikowanych i zawiłych sytuacji pozostawiono bez wyjaśnienia. Podejrzewam, że większość jest wyjaśniona w kolejnych częściach. Do bohaterów można się przywiązać, ale nie będę podawał imion, aby nikomu nie psuć zabawy z czytania i odkrywania kogo będziecie uważać za "swojego" bohatera.
Uważam, że przedstawiona historia i jej bohaterowie przyciągają i wciągają. Nie na poczatku, bo potrzeba kilkudziesięciu stron. Polecam. Jeśli lubicie magie i zawiłe historie gdzie nie wszystko podano jak na tacy to nie będziecie zawiedzeni! Ja z pewnością przeczytam kolejne części.

Po przeczytaniu pierwszego rozdziału zorientowałam się, że nie czytałam jeszcze tak ciekawej i wciągającej książki o tematyce fantastycznej ( a trochę już przeczytałam fant. książek). Wybrałam tą książkę całkiem przypadkiem, gdy przeglądałam w sklepie Empik książki o tematyce fantastycznej, od razu mnie zaciekawiła jej szata graficzna, wielkość książki i ilość tomów proponowanych przez autora ( aż 10 !) i od razu wiedziałam, że czeka mnie w przyszłości wspaniała przygoda w pochmurne i zimne wieczory z książkami pisarza STEVENA ERIKSONA.

Ciekawa i wciągająca, choć uważam że następne części są jeszcze lepsze. Jednym słowem warto przeczytać tą książkę by móc zagłębić się w cały ten świat.

Fantastyczna pozycja na dlugie zimowe wieczory, kiedy po trudach dnia codziennego człowiek chce sie na chwilę oderwać i przenieść w inny świat

Trudny próg wejścia ale warto, najlepsza SERIA fantasy w historii.

Na wstępię chciałbym napisać, iż zanim sięgnąłem po pierwszy tom Malazy poczytałem wiele opinii na jej temat.Zwlekałem dość długo, gdyż zniechęcających komentarzy można znaleźć naprawde wiele.Nie macie pojęcia ile czasu zmarnowałem.Ta ksiązka powala od samego początku swoją wielowątkowością.Wg mnie (lecz to tylko moja subiektywna ocena) pierwszy tom Malazy jest ciekawszy od pierwszego tomu cyklu R.R.Martina "Gry o tron".Wiele komentarzy odnosiło się do tego, iż trzeba być mocno skupionym czytając tą książkę żeby się połapać o co w tym wszystkim chodzi.Proszę się nie kierować takimi komentarzami - jeśli czytanie Gry o tron sprawiło Państwu przyjemność z tą książką bedzie podobnie.Czyta się ją naprawde przyjemnie, i po kilkudziesięciu stronnicach wiemy z jakimi postaciami będziemy mieli do czynienia przez resztę tomu pierwszego.Wyobraźni Eriksona mogą zazdrościc wszyscy pisarze fantasy.Nie mogę sie doczekać dalszych losów bohaterów i aż się ciesze że tyle przede mna jeszcze do odkrycia

CHAOS! - To było pierwsze moje przemyślenie po przeczytaniu kilku początkowych stron. Męczyłam się strasznie, nie mogłam skoncentrować, nie wiedziałam co się dzieje. Po przeczytaniu około 80 stron pomyślałam sobie "Kiedy cokolwiek zacznie się klarować?" i wtedy mnie olśniło... Wszystko stało się jasne, znałam miejsca, postaci, akcję. Książka wciągnęła mnie do reszty.
Zwroty akcji, ingerencja bogów, wielcy wrogowie, potężne czary i bohaterowie. To wszystko czego oczekuję od dobrej fantastyki.
Bohater główny w zasadzie tu nie występuję. Czytelnik za to znajdzie w książce naprawdę mnogość postaci, z którymi może się utożsamić, polubi je, wywołają u niego uśmiech czy też znienawidzi i będzie miał ochotę kopnąć ich w rzyć.
Moimi bohaterami faworytami, na których skupiłam większą uwagę, są zdecydowanie Toc Młodszy, Rallic Nom, Annomander Rake i... Kruppe. Tak, Kruppe zasługuje tu na wielkie oklaski z mojej strony. Dlaczego? Bo Kruppe jest po prostu WIELKI a wykorzystuje swoje umiejętności żeby się obżerać, ma zawsze trafne chociaż mgliste komentarze do sytuacji i ach... te jego tajemnice!
I choć uważam, że "główny boss" był kolokwialnie mówiąc "z dupy wzięty", historia naprawdę mi się podobała.
Książkama jednązasadniczo drobną wadę. Nagminne brakispacji, które po pewnymczasie są irytujące :).