Ogród Luizy (DVD)

Czy zamykanie w szpitalu psychiatrycznym córki, która mogłaby zaszkodzić poważnemu wizerunkowi w kampanii na stanowisko burmistrza jest bardziej normalne niż taniec na dachu? Czy patrzenie na świat przez pryzmat dziecięcej wrażliwości i spontanicznych odpowiedzi na jego piękno powinno być piętnowane? Czy prowadzący niebezpieczny, brutalny tryb życia gangster jest w stanie dostrzec coś, czego nie dostrzegają inni?

"Ogród Luizy" Macieja Wojtyszki z 2007 roku to jedna z, niestety, mniej znanych pereł polskiego kina. Choć w kreowaniu relacji pomiędzy Luizą a członkiem mafii, Fabiem, mogłaby łatwo wkraść się śmieszność i naiwność, to historia pomiędzy tym dwojga wydaje się być jak najbardziej autentyczna i możliwa. Z pewnością jest to zasługa genialnej kreacji Marcina Dorocińskiego, odtwórcy roli Fabia, a także Patrycji Soliman, która wcieliła się w postać tytułowej Luizy. Wszystko zaczyna się, gdy Luiza ponownie trafia do zakładu psychiatrycznego, gdzie przebywa już Fabio. Gangster, na wzór McMurphy'ego z "Lotu nad kukułczym gniazdem" (reż. M. Forman), chce przechytrzyć policję i uniknąć więzienia. Jednak film to przede wszystkim niebanalna opowieść o miłości. Mogłoby się wydawać, że powiedziano i napisano o niej wszystko, jednak ten obraz w nieprzesłodzony sposób odkrywa jej kolejne aspekty i zauważa kilka fascynujących mechanizmów w relacjach między kobietą a mężczyzną, opiekunem a muzą, bezbronną z zagubionym, nieświadomą a doświadczonym.

Zaskoczyła mnie pewnego rodzaju prawdziwość dialogów, między innymi ze szpitalnym psychologiem czy wspólnikami Fabia. Nie ma tu silenia się na amerykańskość i pompatyczne przemowy. Z ekranu bije zwykła ludzka natura, osadzona w polskich realiach. To idealnie wyważona mieszanka kina gangsterskiego i dramatu. To także kolejna produkcja, w której rozwiązanie swoich problemów bohaterowie odnajdują poza szpitalem psychiatrycznym tak, jak w "Vincent chce nad morze" (reż. R. Huetter). Fabio w pewnym sensie zabiera Luizę w podróż, a ta stopniowo odkrywa przed nim kwiaty w swoim ogrodzie, swój świat i swój system wrażliwości. Szczerze liczyłam na bardziej otwarte i niedopowiedziane zakończenie, ale tych dwoje najzwyczajniej zachwyca swoim, być może utopijnym, buntem przeciwko odbieraniu prawa do bycia sobą. Wrażenie jakie pozostawia po sobie film i na jak długo zapada w pamięci, nie pozostawia mi wątpliwości, aby bez wahania zaprosić do "Ogrodu Luizy".

Anna Czaplicka