Ogród kobiet (audiobook | CD, wyd. 06.2020)

Kilka lat temu przeczytałam książkę pod tytułem „Szmaragdowa tablica", którą pokochałam całym serduszkiem. Drugie spotkanie z twórczością autorki tej książki nie było tak udane. Po kolejne jej książki jeszcze nie sięgnęłam, ale od dawna obiecuje sobie, że to zrobię. Kiedy zobaczyłam opis najnowszej książki Carli Montero stwierdziłam, że ta książka na pewno mi się spodoba i muszę szybko po nią sięgnąć. Czy się myliłam? Do czytania książki „Ogród kobiet" podeszłam z samymi pozytywnymi myślami. Wiedziałam, że ta książka musi przypaść mi do gustu. Mówił o tym opis, autorka, okładka. Wszystko mi dawało znaki, że to książka dla mnie. I się nie myliłam. Powieść spodobała mi się już od pierwszych stron. Od razu przeniosłam się do świata Gianny, a później wraz z nią z wielkim zaciekawieniem poznawałam historię Anice. Bardzo szybko także poczułam włoski klimat. Do tej pory nie ciekawiły mnie Włochy, ale gdy o nich czytałam, o tym małym miasteczku, jedzeniu, ludziach jakich można tam poznać to od razu zapragnęłam, aby się tam przenieść. „Ogród kobiet" to włosko-hiszpańska opowieść o kobietach. Momentami jest romantyczna, ale w bardzo naturalny sposób. Ukazuje prawdziwe życie, w którym można odnaleźć miłość, przyjaźń, romanse, ale także smutki, śmierć i tęsknota. Do tego wszystkiego jeszcze smakowite jedzenie, więc lepiej zawsze mieć coś pod ręką, kiedy ślinka poleci. Jestem oczarowana najnowszą książką pani Montero. Z wielkim żalem kończyłam czytać tę historię, gdyż chciałam tam zostać na dłużej.

„Ogród kobiet” to piękna i magiczna powieść. To powieść o rzeczach ważnych. To powieść o poszukiwaniu własnego szczęścia. To powieść o odbudowywaniu własnej wartości. To powieść pełna miłych zapachów i smaków. To powieść o sile przyjaźni. To powieść o miłości. Miłości utraconej, miłości niespełnionej, miłości odrzuconej, miłości złudnej. To powieść o kobietach, ale nie tylko… Hiszpania i Włochy. Stolica i prowincja. Gianna i Anice. Prawnuczka i prababka. Anice uciekła z Włoch z wielu powodów. Gianna uciekła z Hiszpanii z jednego powodu. „Ogród kobiet” to przede wszystkim historia Gianny. Historię Anice poznajemy mimochodem. I to bohaterką numer jeden jest dla mnie właśnie Gianna. Mimo tego, że wychowywała się w niepełnej rodzinie mogła mówić o wielkim szczęściu. Miała kochającą babkę, która zawsze była dla niej wsparciem, podporą, wzorem do naśladowania. Babkę, która zapewniła jej dobre życie i dobry start w dorosłość. Gianna to młoda architekta odnosząca znaczne sukcesy. Jej kariera nabrała takiego rozpędu, że była bardzo blisko szczytu. Ten szczyt miała na wyciągnięcie ręki. Jedno małe „ale”, które zaważyło na całym jej życiu. Na jej aktualnym związku, na jej pracy. Nie tego się spodziewała… I wszystko wydarzyło się w najmniej oczekiwanym momencie, kiedy właśnie pochowała swoją babkę. Została sama. I gdy wydawać by się mogło, że już nic gorszego spotkać jej nie może znajduje tajemniczy dziennik swojej prababki. Jakby jej prababka i babka czuwały nad nią z zaświatów. Gianna zrozumiała to dopiero później. Koniec zawsze jest początkiem czegoś nowego. Czy dobrego czy złego to zazwyczaj możemy ocenić z perspektywy czasu. Ale Gianna, jakby kierowana jakimś niewytłumaczalnym przeczuciem, postanowiła podążyć śladami tajemniczej Anice. I tak znalazła się na włoskiej prowincji. Nie miała pojęcia jak bardzo jej życie się odmieni… To tam znalazła spokój, harmonię, przyjaźń, miłość. Choć nie było łatwo. Historia Gianny udowadnia, że czasem trzeba cierpliwości i pokory, aby zaznać szczęścia. Czasem nasze życie zostaje wywrócone do góry nogami właśnie po to, aby się ocknąć, aby zrozumieć, aby docenić pewne rzeczy. Piękne mieszkanie, które miała w Barcelonie, prestiżowe stanowisko z niemałą pensją, markowe ubrania. Sukces. Ale sukces jest niczym, gdy nie ma z kim się nim cieszyć. Gdy wraca się do pustych ścian. Gdy w chwilach upadku nie ma na kim się oprzeć. Gdy związek do ułuda. Gdy miłość to ułuda. Ale żeby zmienić swoje życie i podjąć właściwe decyzje czasem trzeba spojrzeć na siebie bardzo krytycznie i przyznać się do błędów. Czasem trzeba odejść i zacząć wszystko od nowa. Nie każdy ma tyle odwagi. Gianna tę odwagę w sobie znalazła. Tak samo jak Mauro. „Ogród kobiet” to też książka o przyjaźni. Tej prawdziwej i szczerej. Gianna taką właśnie przyjaźń znalazła we Włoszech. W życiu nie przypuszczała, że Fiorella, Valeria, Pierina i Mica staną się dla niej tak ważne. Carla Montero przepięknie pokazała, dlaczego przyjaźń jest tak bardzo istotna. Przyjaźń to wielka siła. Szczęśliwi ci, którzy ją znaleźli. O tej powieści mogłabym pisać i pisać. Tak dużo w niej emocji. Tak dużo w niej nauki. Tak dużo w niej magii. To mądra powieść, której warto poświęcić uwagę. https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Carla Montero Ogród kobiet, dwa lata temu trafiłam na Zimowy wiatr na twojej twarzy. Szczególnie początek tej historii umiejscowionej we frankistowskiej Hiszpanii zapadł mi w pamięć na dłużej. Kiedy zobaczyłam, że szykuje się premiera nowej powieści autorki, wiedziałam, że koniecznie chcę ją przeczytać. Nie mogłam odpuścić przecież historii, która częściowo rozgrywa się w Barcelonie. Ogród kobiet jest snutą dwutorowo historią Gianny, która pracuje współcześnie w Barcelonie jako odnosząca sukcesy architektka oraz Anice, dziewczyny zajmującej się leczeniem ziołami, zamieszkującej na początku XX wieku niewielkie miasteczko Castelupo we Włoszech. Co łączy obie kobiety? Kim tak naprawdę jest Anice? Dlaczego Gianna decyduje się odwiedzić Castelupo i co z tego wyniknie? Muszę przyznać, że uwiodła mnie bardzo atmosfera powieści, szczególnie urokliwe, kameralne Castelupo, pełne rodzinnych biznesów i manufaktur, w którym wszyscy się znają i sobie pomagają. Ponadto cała historia przepełniona jest przeróżnymi zapachami i smakami. Poczuć można zapach ziół, ogrodu, przeróżnych potraw. Ich nazwy znaleźć można chociażby w niektórych tytułach rozdziałów. Przelewają się również smakowite nalewki. Bohaterowie gotują, jedzą wspólne posiłki, dodatkowo czując radość ze wspólnego przebywania. To bardzo smakowity dodatek do tajemniczych dziejów rodziny Varelli, które stopniowo odkrywa Carla Montero. To całkiem inna książka niż Zimowy wiatr na twojej twarzy. Opowiadana historia jest klimatyczna, przepełniona uczuciami, w żadnym wypadku nie przesłodzona ani też ckliwa, za to pełna dramatycznych zwrotów akcji, trudnych wyborów i poszukiwania swoich dróg w życiu. W nadchodzące letnie, wakacyjne dni zabierze w przyjemną podróż do tajemnic przeszłości, uraczy miłą wonią potraw, pozwoli pospacerować zabytkowymi uliczkami czy przysiąść w barwnym i aromatycznym ogrodzie. Po lekturze Ogrodu kobiet mojej globtroterskiej duszy zamarzyło się pojechać w takie miejsce choć na chwilę !

Gianna ma ułożone życie. Ma dobrą pracę, jest architektem. Ma idealnego partnera. No prawie idealnego bo żonatego, ale przecież żonę zostawi kiedyś dla niej, prawda? Jest szczęśliwa, do czasu. Pewnego dnia umiera jej ukochana babcia, a dziewczyna nie może pogodzić się ze stratą. Dodatkowo odkrywa, że jest w ciąży. Pau nie chce zostać ojcem, nie jest na to gotowy i proponuje Giannie usunąć ciążę. Szefowa dziewczyny składa jej ciekawą, zawodową propozycję, oczywiście pod warunkiem, że pozbędzie się problemu - ciąży. Gianna jest tym wszystkim zmęczona. Nie przychodzi na umówioną wizytę w sprawie usunięcia ciąży, zrywa z Pau, bierze urlop i wyjeżdża do Włoch w poszukiwaniu swoich korzeni. Chce poznać rodzinne tajemnice i historię życia swojej prababci Anice. Nawet nie spodziewała się, że ta podróż odmieni jej życie. Książka mnie zachwyciła. Poznamy w niej historię dwóch kobiet Gianny oraz jej prababci Anice. Dwie kobiety, dwa pokolenia i dwie całkowicie różne historie. Przeniesiemy się do włoskiej wioski Castelupo, poczujemy zapach włoskich potraw i razem z główną bohaterką poznamy zalety życia na prowincji. Książka ma ponad 400 stron i dość drobną czcionkę, co na początku trochę mnie zniechęciło do czytania, ale jak tylko zaczęłam czytać to całkowicie historia mnie pochłonęła. Bardzo ciepła książka z romantyczną historią w tle. Polecam:)

WCIĄGAJĄCA, AROMATYCZNA, CIEPŁA HISTORIA KOBIET Z RODU VERELLI. Ród, rodzina są tutaj bardzo ważne. Mamy tutaj historię prowadzoną dwutorowo: czasy współczesne i historia Gianny (bardzo mi się podobała i trudno było mi się oderwać od tego wątku) oraz okres pierwszej wojny światowej – losy Anice, antenatki rodu. Obie historie przesycone są zapachami i aromatami rozmarynu, oregano, dojrzałych pomidorów oraz cudowną kawą i upajającym winem. Do tego historie toczą się w krajach, które celebrują jedzenie, biesiady, dolce vita, rodzinę i związki międzyludzkie - Włochy i Hiszpania. Losy obu bohaterek nie są jednak tylko cukierkowe, rozgrywają się tutaj też prawdzie tragedie. Na koniec akcja mocno się rozwija i przyprawia o dreszcze. Motyw odkrywania losów nonny Anice jest wielce frapujący, krok po kroku odkrywamy kolejne etapy jej zawiłego życia. Nie będę Wam go opisywać, bo wiele byście stracili z całej zabawy. Ta książka ożywa w naszej wyobraźni, eksploduje obrazami, smakami, zapachami, pobudza nasze zmysły do intensywnej pracy. Język jest bardzo plastyczny i między innymi dlatego płynie się przez powieść jakby było się jedną z bohaterek. To bardzo kobieca, ciepła i momentami dramatyczna, książka. Tak naprawdę moja pierwsza przygoda z Panią Montero i na pewno nie ostatnia.