Obdarowani (DVD)

Bawi i wzrusza. No i ten rudy kot❤ Polecam zwłaszcza rodzicom maluchów przed którymi cały świat stoi otworem.

Film porusza b.ważne problemy. Odpowiedzialność rodziców/opiekunów za rozwój i szczęście dziecka. Co jest miarą sukcesu i szczęścia? Czy zdolna jednostka ma obowiązek wobec społeczeństwa, rodziców, siebie - maksymalnego rozwoju talentów? Jak oceniać osiągnięcia nieprzeciętnej/przeciętnej jednostki, i odnosić je do kosztu tych osiągnięć? Gdzie jest granica, poza którą motywacja, wspieranie, kontrolowanie dziecka przeradza się w realizację własnych ambicji rodzica (np.naprawy własnych prawdziwych/wyimaginowanych niepowodzeń)? I odwrotnie - jak rodzic ma wyważyć własne ambicje, cele, radości, związki uczuciowe z potrzebami dziecka (np.potrzebą bezpieczeństwa socjalnego, zapewnienia dobrego rozwoju). Ten film w sposób lekki stawia takie pytania, prowokuje do myślenia, dyskusji. Ale niestety jest płytki. Nie pokazuje złożoności problemu b.zdolnego dziecka - ono nie bywa tak "idealne" jak w filmie. Nawet w konkretnej dziedzinie - tu matematyce, trudno ocenić stopień zdolności, czy dziecko jest genialne, czy b.zdolne, czy "dość zdolne". Bo ta ocena wymaga płynnej komunikacji społecznej - ono nie tylko musi rozumieć, widzieć rozwiązania problemów, ale umieć je komunikować i uświadamiać sobie zachodzące w umyśle procesy. No i ulega ciągłym i gwałtownym zmianom. Dziecko b.zdolne błyskawicznie rozwija umiejętności w 1 zagadnieniu, w innym może być zablokowane - zupełnie przeciętne. Rozwój talentu wymaga intensywnej i umiejętnej interakcji. Nie bardzo wiadomo, czy w ogóle społeczeństwo wyłapuje większość takich iskier zdolności wśród dzieci. Do tego oczywiście konieczna jest socjalizacja i rozwój emocjonalny - bo życie to dużo więcej niż ta 1 dziedzina geniuszu. Znane są przypadki absolutnych samouków-geniuszy (Ramanujan - wspomniany w zakończeniu filmu), których rozwój i osiągnięcia były często ograniczane przez brak uświadomienia własnego procesu myślowego, tego, że nauka to nie tylko kontakt z "Bogiem", z ideą, ale też z innymi naukowcami, koniecznymi do weryfikacji wyników, stawiania pytań. Bardzo wiele wskazuje, że nadreprezentacja chłopców w programach dla dzieci zdolnych, szczególnie w naukach ścisłych jest efektem złego systemu edukacyjnego i ogólnego problemu innego społecznego postrzegania wczesnych zdolności u dziewczynek i chłopców (gender!). Zdolności nie dziedziczą się wcale tak prosto. W tym filmie wszystko jest proste - dziecko jest genialne po mamie, nauczyło się samo samo sporej porcji matematyki wyższej na poziomie pierwszych 2 lat studiów matematycznych zanim poszło do szkoły - o interakcji z innym matematykiem nic nie wiadomo. Tych problemów film nie pokazuje, w tym zakresie jego bohaterowie są mało wiarygodni. Popkulturowym uproszczeniem jest też sprowadzenie problemów naukowych tylko do tych "sztandarowych i modnych" - jak problemy millenijne, istnienie i gładkość rozwiązań równania Naviera-Stokesa, albo do Hipotezy Poincare. W filmie jest wymieniony z nazwiska, jako wzór tylko 1 genialny matematyk, G.Perelman, który jest akurat antytezą tego, co dzieje się w filmie - obu opcji, obu stron konfliktu. On jest dowodem, że rzeczywistość młodych geniuszy lub nawet tylko "zdolnych" jednostek jest dużo bardziej skomplikowana. Perelman właśnie porzucił karierę naukową w młodym wieku odrzucając komercjalizację, wyścig do wyniku i pierwszeństwa, zawiedziony odstawaniem rzeczywistości od ideału honorowej współpracy. Przecież osiągnięcie typu udowodnienie hipotezy Poincare jest zawsze piramidą wyników wielu genialnych lub b.zdolnych naukowców. On położył 1 ostatni głaz w tej budowli. Prawda, że autorzy wyników, koncepcji na których się opierał nie mogli stworzyć przez kilka lat tego ostatniego kroku, prawda, że matematycy to wiedzą, medal Fieldsa za to osiągnięcie był przyznany nie tylko jemu. Ale oczekiwanie świata, nagroda 1 mln dolarów za ten i inne problemy millenijne, także nagroda Nobla - jest dla pojedynczych ludzi, bez sprawiedliwego uznania społecznego wysiłku grupy ludzi rozwijającej dany segment nauki. Dlatego Perelman nie tylko odmówił Fieldsa i owego 1 miliona, ale sam przestał postrzegać siebie jako matematyka, po wycofaniu się z kariery dokończył problem i opublikował tylko szkic tego ostatniego kroku w matematycznym portalu. Z trudem dał się namówić do b.ograniczonego uczestnictwa w weryfikacji swojego wyniku (które trwało kilka lat!). Jego życie osobiste też daleko odbiega od społecznych wyobrażeń "normalnego człowieka", żyje samotnie z matką, na jej utrzymaniu. Nic o nim nie wiadomo, np.czy kontynuuje swoje pozamatematyczne pasje z młodości (muzyka klasyczna, sport). Obdarowani (= utalentowani) to miły, wart obejrzenia, dobrze zagrany (szczególnie naturalna główna bohaterka), ale nie sięgający zbyt głęboko film obyczajowy, który może być podstawą do głębszej dyskusji, lektury, wgłębienia się w problemy wychowania, samorealizacji dziecka. Dyskusji nie tylko o dzieciach zdolnych, ale też tych przeciętnych, ich aspiracjach, o odpowiedzialności rodziców i samych młodych ludzi.

Film bardzo mi się podobał. Taka prosta, codzienna historia. Sympatyczni aktorzy. Film nie jest nudny. Film, dla każdego, kto jest matką, lub ojcem, lub opiekunem dzieci. Silne, ale zwykłe, codzienne emocje. O sile odpowiedzialności, a także o wychowaniu zgodnie z tym, w co się wierzy.

Ciepły rodzinny film o tym że życie geniusza wcale nie jest prostsze i łatwiejsze, zwłaszcza kiedy rodzina zapomina że geniuszem jest dziecko

Świetny film, wspaniali aktorzy, ciekawa historia, pozycja, do której warto wrócić. Można oglądać z całą rodziną. :)

Dobre kino. Obowiązkowa pozycja dla wszystkich ojców i rodziców próbujących przelać swoje ambicje na dzieci.

Piekny film pokazujacy roznice miedzy praktykami a idealistami Szczerze polecam

Doskonały film z pozytywnym przesłaniem.

Bardzo fajny film dla całej rodziny

wszystko ok