Nocturnes (okładka  miękka)

Po "Nokturny. Pięć opowiadań o muzyce i zmierzchu" pewnie nie sięgnęłabym, gdyby nie zachęcają cena i fakt, że autor ma coś wspólnego z Japonią. Bo niech Was nie zwiedzie zdjęcie okładkowe i nazwisko - Ishiguro mieszka w UK od 5. roku życia i pisze jak rasowy Europejczyk; a bohaterowie opowiadań nic z Krajem Kwitnącej Wiśni nie mają wspólnego. "Nokturny" to opowiadania, które mają jeden motyw wspólny: ich bohaterami są muzycy. Nie licząc jednego, w którym narrator jest jedynie sympatykiem bluesa. Postacie Ishiguro próbują zatem wyżyć z niełatwego powołania, jednocześnie wikłając się w różne osobiste perypetie. Umówmy się - nadmiernie pędzącej akcji tu nie ma. Co niektórzy nawet nazwaliby dosadniej pozycję Brytyjczyka "flakami z olejem" (i trudno się tu spierać). Jednak chyba nie o dynamiczną akcję chodziło autorowi. Przede wszystkim rysuje dokładne, wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów, przeważnie stojących u progu jakiegoś dręczącego dylematu (najczęściej: kiczowate przeboje i łatwa kasa, czy może jednak ambitne muzykowanie i suchy chleb). Bardziej niż brak akcji przeszkadza mi chyba brak dobrze rozwiniętej fabuły. Nie zdążamy przyzwyczaić się do bohaterów ani ich polubić; opowiadanie zazwyczaj kończy się wcześniej, pozostawiając z uczuciem niedosytu. Wyjątkiem jest Lindy, bohaterka dwóch historii - ta postać z kolei może jednak drażnić (zwłaszcza nadużywaniem słowa "Kochanie"...). Ciekawostką jest też akcent polski: sama zastanawiam się czy Ishiguro, oddając głos w jednym z opowiadań polskiemu narratorowi, dobrze oddał realia PRL-u. Podsumowując: niekoniecznie lektura z cyklu "must have". Ale gdy wpadnie w ręce, będzie jak znalazł na długą podróż pociągiem. Powolna, nieśpieszna, jak nasze pociągi. Chyba, że jedziecie Intercity ;)