Kiedy byliśmy sierotami (okładka  twarda, wyd. 10.2021)

Przyznam szczerze, że mam mieszane uczucia wobec tej książki. Bardzo lubię styl Ishiguro i powolne tempo jego dzieł pozwalające w pełni zatopić się w historii, skupić na emocjach bohaterów. I do pewnego stopnia to dostałam. Ale jednocześnie… im bliżej byłam końca, tym więcej miałam zastrzeżeń. Przez większość książki z zaciekawieniem wędrowałam z bohaterem po jego wspomnieniach, jednak ostatnie kilkadziesiąt stron było rozczarowujące i jakby nie do końca pasujące do reszty powieści. Mam wrażenie, że niektóre wątki powinny być skrócone czy lekko zmodyfikowane, a inne wręcz przeciwnie – zasłużyły na znacznie więcej miejsca, niż im poświęcono. Przykładowo, relacja Christophera z adoptowaną córką Jennifer została ledwie zarysowana. Niby dostajemy kilka scen, w których widać zalążki rodzącej się więzi między nią a głównym bohaterem, ale tego jest zwyczajnie za mało. Przez większość czasu trzeba wierzyć narratorowi na słowo, że istnieje jakaś relacja. Christopher jedynie mówi, że mu zależy na podopiecznej i trudno znaleźć sceny, które by faktycznie potwierdzały jego przywiązanie czy troskę. Zupełnie jakby autor na chwilę zapomniał o zasadzie „Show, don’t tell”. Pogoń Christophera za wspomnieniami i przeszłością oraz refleksja nad faktem, jak często perspektywa dziecka jest zniekształcona i może wpływać na decyzje w dorosłym życiu – to wszystko jest ciekawe i początkowo wydaje się, że wraz z bohaterem zmierzamy ku satysfakcjonującemu finałowi. Jednak końcowe rozdziały „Kiedy byliśmy sierotami” zdają się ciągnąć i ciągnąć, zamiast zmierzać już powoli do konkluzji. Wolniejsze, wręcz senne tempo mi nie przeszkadza (sięgnęłam po tę książkę, żeby m.in. spokojnie płynąć przez fabułę), ale końcówka wydawała się pełna literackiej „waty”, rzeczy, które są absolutnie zbędne. Przez to wydaje się, jakby Ishiguro w ostatniej chwili przypomniał sobie, że musi jeszcze skończyć tę książkę i na szybko napisał króciutki epilog, który ostatecznie daje niewiele satysfakcji. Gdyby nie te kilka ostatnich rozdziałów, to mogłaby być naprawdę ciekawa powieść. Niestety wymienione wyżej problemy sprawiły, że nie będę jej zbyt dobrze wspominać. W porównaniu z niezwykle przyjemną „Klarą i słońce” to strasznie rozczarowujący przeciętniak.