Niebo na uwięzi. Jojo Rabbit (okładka  miękka, wyd. 01.2020)

W tym przypadku trzeba wyjątkowo powiedzieć, że film jest lepszy.

Filmu nie oglądałam, ale na pewno nie jest tak creepy jak ta książka. Rozbieżności z pewnością są. Nie polecam osobom wrażliwym

Ciekawa pozycja , tragi-komiczna ekranizacja. Polecam.

Książka rewelacyjna, polecam każdemu. Film też super.

Zastrzeżenia kosmetyczne. Książka przyszła porwana.

Tylko Johannes cieszył się z możliwości dołączenia do Hitlerjugend; wręcz nie mógł się doczekać, kiedy będzie na tyle dorosły, aby przeskoczyć "o poziom wyżej". Jego rodzice -szczególnie ojciec- z niesmakiem patrzyli na jego działania. A może również ze strachem? W końcu wiedzieli z czym wiąże się prawdziwa wojna. To nie zabawa dla małych żołnierzyków nauczonych okrucieństwa- to rzeź tych, którzy są za słabi na obronę. Johannes niedługo cieszył się swoim członkostwem w hitlerowskim ugrupowaniu, bowiem został ranny, przez co nieprzydatny do dalszej służby. Od tego momentu jego dni płynęły monotonnie, w zamkniętym domu, z przemykającymi cicho rodzicami. Coś jednak wzbudziło jego niepokój; co noc słyszał ciche kroki, udające się po schodach na strych. Nie do końca wierzył w tłumaczenie rodziców, jakoby to jego babcia lunatykowała. W końcu bohater z przerażeniem odkrywa to, co uczynili jego rodzice- w sekretnym pomieszczeniu ukrywali żydowską dziewczynę, Elsę, dawną koleżankę jego zmarłej siostry. W sercu Johannesa rozpoczyna się walka między zgłoszeniem owej sprawy, co uważa za stosowne jako były członek Hitlerjugend, a tym, co budzi w nim widok urokliwej dziewczyny. Zauroczenie szybko przeradza się w miłość, a następnie w obsesję; gdy wszelkie działania wojenne się kończą, Johannes nadal utrzymuje Elsę w pewności, iż trwają nadal. Nie zamierza dzielić się z nią prawdą wierząc, że dziewczyna w końcu go pokocha i odzyskanie wolności nie będzie dla niej sprawą pierwszorzędną. Ale czy uczucie zbudowane na tak chwiejnym fundamencie ma rację bytu... ? Historia Austrii w latach czterdziestych, opowiedziana w zupełnie inny sposób. Od razu, gdy ujrzałam tę pozycję wiedziałam, że to będzie intrygująca powieść psychologiczna. I -na szczęście- nie zawiodłam się! Johannes bardzo się udzielał w Hitlerjugend, dlatego nie dziwię się, że po odsunięciu go od ukochanej grupy popadł w swego rodzaju apatię. Z rodzicami nie mógł porozmawiać na wojenne tematy, zupełnie nie rozumieli jego punktu widzenia, zaś dawni koledzy stosunkowo szybko przestali interesować się jego losem. Zresztą, z biegiem czasu każdy tylko zaszywał się w swoim domu, unikając wszelkiego kontaktu z żołnierzami. Dlatego mężczyzna wreszcie zwrócił uwagę na nocne spacery rodziców. Przerażenia, jakie poczuł na widok ukrytej żydowskiej dziewczyny nie można opisać; wiedział, że musi to zgłosić, aczkolwiek sam żyjąc mrzonkami wierzył, że będzie bezpieczny- w końcu sam zdecydował się usunąć wroga z własnego domu, prawda? Nie interesował go ewentualny los rodziców, od dawna nie byli mu bliscy. Ale kilka dni na zastanowienie zmieniło się w tygodnie, później w miesiące i lata. Jego rodzice zmarli w tragicznych okolicznościach, lecz on zupełnie się tym nie przejmował- bardziej interesowało go wzbudzenie uczuć w Elsie. Johannes jest idealnym przykładem obsesji; gdyby wydarzenia toczyły się w obecnych czasach, śmiało można by go określić jako... prześladowcę. Ale oczywiście nie w pełnym tego słowa znaczeniu. W końcu obiekt jego uczuć był zamknięty (nie przez niego) w jego rodzinnym domu. Autorka dokładnie opisuje wydarzenia na przestrzeni lat- to, jak główny bohater musiał przejąć obowiązek opieki nad babcią i całym domem, jak ciężko było mu zdobyć pożywienie dla trzech osób i przede wszystkim wciąż kłamać. Mimo tych wszystkich trudów dla niego najważniejsza była tylko Elsa i to, co robił, czynił dla niej. Rzetelny i realny opis stopniowo narastającej obsesji, za co ogromny plus dla pani Leunens. Ta książka wciąga od pierwszych stron; niby nie ma tu szalonych zwrotów akcji, czytelnik ma raczej czas, aby rozsmakować się w portretach psychologicznych postaci. Johannesa poznajemy bardzo dogłębnie, jak chyba żadnego bohatera wcześniej. Elsa jest raczej postacią drugoplanową, skrytą przed nami- widzimy tylko to, czym dzieli się z nami mężczyzna. A wiadomo, że skoro ma na jej punkcie niezdrową obsesję, często jest to obraz bardzo subiektywny. Niebo na uwięzi to jedna z lepszych książek, z jaką miałam przyjemność rozpocząć miesiąc luty. Jeżeli lubicie powieści psychologiczne traktujące o obsesji, jest to również lektura dla Was!

W kinach lada dzień, bo 24 stycznia będzie mieć premierę film pod tytułem „Jojo rabbit”. Film, z którego inspiracja została zaczerpnięta właśnie z książki „Niebo na uwięzi”. Na szczęście na inspiracji się kończy, ponieważ o ile produkcja filmowa nosi znamiona czarnej komedii, o tyle książka napawa smutkiem, nieokreślonym lękiem i huśtawką emocji. Młody mieszkaniec Wiednia podczas aneksji Austrii z terenami niemieckimi zostaje wcielony do Hitlerjugend, gdzie jako młody, chłonny umysł jest idealnym obiektem do „prania” mózgu. Chłopiec oddaje się do dyspozycji systemu, w którym jego naukę i poczynania można porównać do pozbawionego empatii cyborga z zaprogramowanym szerzeniem nienawiści względem gorszych ras, a jednoczesnym wzmacnianiem chwały i nieomylności Führera. Johannes miotający się w codzienności, już nie dziecko, a jeszcze nie dorosły staje się gorliwym wyznawcą systemu, a chwilami można odnieść wrażenie, iż nawet rodzice stają naprzeciw poczynań jedynego syna. Chłopak w wyniku nalotów i łapanek traci nie tylko zdrowie, lecz również rodzinę. Gdy upadają wyznawane wartości a marzenia i nadzieje zamieniają się w pył Jo odkrywa, że oprócz niego i babci duży dom daje schronienie jeszcze jednemu lokatorowi. Początkowy strach i złość przeistacza się w ciekawość i obsesję, a gdy rozpływają się wyznawane morale znajduje się miejsce i na zlepek miłości, obsesji, władzy. W domu Beltzerów po początkowej fascynacji, niepokoju i poczuciu beznadziei rodzi się specyficzna relacja, w której uczestnicząc jesteśmy świadkami cichej gry, manipulacji, może nawet i złośliwości. W miarę upływu lat oraz wojennych losów czas w wiedeńskim domu jakby się zatrzymał. Czy to miłość, przywiązanie a może już obsesja? Czy można jednoznacznie nadać poszczególnym bohaterom synonimy oprawcy i ofiary? „Niebo na uwięzi” pozwala przybliżyć los prześladowanych ludzkich istnień o żydowskich korzeniach. To kolejna pozycja, która przytacza ciężki, trudny i pełen wyzwań czas, jakim dla wielu była druga wojna światowa i poczynania Hitlera. Nie znajdziemy tutaj opisów tortur, makabryczne sceny zostały oszczędzone zaledwie do kilku zdań, czasem do kilku słów. W tej historii autorka postawiła na całkiem odmienny wizerunek: ofiary, która - mimo iż jest wolna od getta czy obozu - w dalszym ciągu pozostaje więźniem nieludzkiego systemu. Relacja, jaka zachodzi między Johannesem a Elsą jest wnikliwym studium przypadku, gdzie psycholog interesujący się tą tematyką może zacierać ręce. Strach przed samotnością, przywiązanie, próby odnalezienia się w codzienności, rozpacz po utracie bliskich i nadzieja – wszystkie te elementy przetaczają się przez dwoje odrębnych ludzi, z dwóch różnych światów, którym w pewnym momencie przychodzi żyć razem, a wydarzenia kładą się cieniem na wątpliwej przyszłości, o ile jakakolwiek jest im zapisana… Pozycja ta jest inna niż dotychczas przeze mnie przeczytane. Akcja nie wychodzi zazwyczaj poza ramy jednego budynku – domu Johannesa, próżno też szukać tu namacalnych bestialstw, w jakie obfituje wiele innych okołotematycznych książek. Doświadczymy relacji dwojga młodych ludzi, którym przyszło żyć w nieprzychylnych czasach; odczujemy to, co wywarło wpływ na nich oraz ich niezrozumiałe, skrajnie niemądre postępowanie. Potowarzyszymy chwiejności emocjonalnej, manipulacji, obsesji, by w efekcie skończyć książkę z poczuciem wnikliwej analizy umysłów bohaterów, którym przyszło żyć po dwóch stronach barykady, zarówno tej fizycznej, jak i niewidocznej dla oka.

MIŁOŚĆ W CZASACH ZAGŁADY Dzieła o drugiej wojnie światowej… nawet nie pokuszę się policzyć, ile z nich miałem okazję poznać. Książki, komiksy, filmy, gry – fikcja, dokument, twory poważne i zabawne, przyziemne i fantastyczne, wymieniać można niemal w nieskończoność. Po co sięgać po kolejne? Bo jest dobre? Oczywiście, ale jak takie znaleźć? Niełatwo, jednak „Niebo na uwięzi” to w tym wypadku strzał w dziesiątkę, a przy okazji świetna, ambitna powieść nie tylko dla fascynatów wojennej tematyki i nazistowsko-żydowskich relacji. Poznajcie Johannesa. Johannes mieszka w zaanektowanej do Trzeciej Rzeszy Austrii, jest członkiem Hitlerjugend i jest gorliwy w tym, co robi. Jak ktoś taki mógłby zareagować na fakt, że jego bliscy ukrywają w domu młodą żydówkę? O tym przekonuje się już wkrótce, kiedy odkryje się, że jego rodzice pomagają niejakiej Elsie. To, co zaczyna się od oburzenia, przeradza się w miłość, obsesję i niekończące się manipulacje. Gdy rodzice znikają, tylko Johannes jest świadom istnienia dziewczyny. Ale co z tego wyniknie? I jak potoczą się losy obojga, skoro chłopak nie chce końca wojny, bo wtedy Elsa mu się wymknie? Nie ukrywam, że nie sięgnąłbym po tę powieść, gdyby nie fakt, że posłużyła jako podstawa dla filmu „Jojo Rabbit”. Dzieła jego reżysera, Taiki Waititiego, pokochałem z chwilą, kiedy obejrzałem jego obraz „Orzeł kontra rekin” i nawet, kiedy twórca przeszedł do mainstreamu, nie zawiódł moich oczekiwań, serwując jeden z najlepszych filmów Marvela, jakim był „Thor: Ragnarok”. „Jojo Rabbit” kupiło mnie już samym zwiastunem, jak więc mogłem nie poznać pierwowzoru. Nie oczekiwałem, że dostanę tu tę szaloną nutę i humor, co w filmie, ale wiedziałem, że to będzie świetna powieść i taka właśnie jest. Lepsza nawet, niż się spodziewałem. Bo to nie tyle opowieść o nazizmie i wojnie – chociaż oczywiście elementy te są widoczne i wyraziste – ile o uczuciach, emocjach i miłości w czasach zagłady. Tylko czy to na pewno miłość czy obsesja? A może coś zupełnie innego – swoista zależność, pragnienie kontroli, syndrom Boga niemalże… To właśnie jest siłą tej powieści. Ta psychologiczna nieoczywistość, zabawa w kotka i myszkę między bohaterami, ale też i miedzy czytelnikiem i autorką. Może nie wszystko wyszło tu idealnie, ale na pewno i tak „Niebo na uwięzi” wyróżnia się na tle podobnych opowieści. Tym bardziej, że jest naprawdę świetnie napisana. To nie banalna, prosta i lekka lektura, jakich wiele w temacie związków miedzy Niemcem a Żydówką (szczególnie rodzime dzieła niebezpiecznie przypominają tandetne romansidła, których nie da się czytać), a naprawdę świetne, mocne, wciągające i angażujące dzieło. Trochę opowieść o wojnie, trochę o miłości, bardziej o ludziach i trybach wielkiej machiny, w które zostali wciągnięci. I o zmianach myślenia i czy w ogóle są one możliwe. Wszystko to składa się na powieść, o której nie da się łatwo zapomnieć. Frapującą lekturę dla czytelników z ambicjami. Warto ją poznać i to jeszcze jak.

Johannes to młody Niemiec żyjący w Austrii w czasach reżimu Adolfa Hitlera. Jest on przykładnym członkiem Hitlerjugend, czym martwi swoich rodziców. Po ciężkim urazie w czasie naloty odpoczywa w rodzinnym domu i nabiera sił. Jednocześnie odkrywa, że jego rodzice ukrywają w domu żydowską dziewczynę. Dziewczynę, której najpierw się obawia, boi, a która z czasem zaczyna go dziko fascynować. Śmiało mogę powiedzieć, że Niebo na uwięzi to książka, która przypadła mi do gustu. Natomiast mam z nią mały problem. Już tłumaczę. Otóż przy początku byłam oczarowana. Książka bardzo mi się podobała. Wciągała, czytało się ją szybko, a całość świata i bohaterów była logiczna i oszałamiająca. Kibicowałam bohaterowi, a jednocześnie rozumiałam dylematy jego ojca i matki. Czułam ich ból i strach przed własnym dzieckiem. Z nieukrywaną przyjemnością obserwowałam przemianę Johannesa i to jak odkrywa otaczającą go prawdę. Jednak czytając dalej coraz bardziej miałam mieszane uczucia w stosunku do tego, co prezentuje autorka. Całość niby z jednej strony dalej była ciekawa, ale jakoś jest zbyt rozwleczona. Moim zdaniem ta książka jest po prostu za długa i za bardzo rozciągnięta. Do mniej więcej ¾ powieści wszystko było super, ale niestety ostatnia część niesamowicie mi się dłużyła i czytałam ją bardzo wolno. Niebo na uwięzi to bardzo przyjemna książka, która w cudowny sposób przestawia proces zmiany młodego człowieka, jego dojrzewanie, a także społeczeństwo w którym przyszło mu żyć. Widzimy zafascynowanie Johannesa naukami Hitlera, a później stopniowe jego wątpienie w te idee. Sam obraz społeczeństwa jest też bardzo dobrze pokazany. Widzimy dramaty ludzi, realne emocje i problemy. Wojna nie jest tu jedynie tłem, a ma realny, ogromny wpływ na całe grupy ludzi. Pod tym kątem jestem naprawdę zadowolona z tej książki. Warto ją przeczytać chociażby dla samego tego tła. Niebo na uwięzi to książka zdecydowanie warta przeczytania. Pomimo, że jej zakończenie, a raczej ostatnia ćwiartka, lekko kuleje, to jest to powieść, która jest wartościowa i bardzo dobrze przedstawia realia II wojny światowej w Austrii. Jeśli szukacie książki o tematyce wojennej, ale nie skupiającej się wyłącznie na walkach, śmierci i polityce, to jest to powieść dla was!

Przede wszystkim była to w mojej ocenie świetna powieść psychologiczna o chłopaku, który bardzo się w życiu pogubił. Johannes (bo o nim mowa) jako młody chłopak jest zafascynowany ideologią Hitlera. Zmienia się i dorasta na naszych oczach. Zostaje członkiem Hitlerjugend, skrupulatnie wypełniając swoje obowiązki. Niestety w wyniku wypadku, zmuszony jest wrócić do domu. Odkrywa wówczas, że jego rodzice skrywają w domu Żydówkę, Elsę. Jest to jego pierwszy (niecielesny) kontakt z jakąkolwiek kobietą i widać było, że sama jej obecność wyraźnie na niego oddziaływała. Z jednej strony chciał wydać zdradę rodziców, z drugiej niekoniecznie🤔 . . Jego obsesja na punkcie Elsy, ich więź i wzajemne przywiązanie narastały bardzo stopniowo, kolejno odkrywając cały wachlarz skrajnych emocji. Podobało mi się tak intymne wejście w psychikę głównego bohatera. Wybory, których dokonał sprawiły, że latami żył w nieustannym lęku. Później tak bardzo bał się odrzucenia i samotności, że nawet po zakończeniu wojny nadal okłamywał Elsę. Jej postać była dla mnie całkowicie nieprzenikniona. Do końca nie potrafiłam wyczuć jej intencji, nad czym mocno ubolewam!😉 Książka inna od moich wyobrażeń, a jakże dobra! To nie jest kolejne zakazane love story o ludziach, których zbliżyła do siebie wojna. To historia dręczyciela i jego ofiary. Miłość przeplata się tu z nienawiścią. Poświęcenie z lękiem przed odrzuceniem. Dla mnie była to dziwna, smutna i zarazem bardzo intymna "spowiedź" nieszczęśliwego człowieka ogarniętego obsesją posiadania drugiej osoby na własność. Do końca trzymała mnie w niepewności, pozostawiając jeszcze sporo znaków zapytania. Naprawdę warto przeczytać!