Nikt nie musi wiedzieć (okładka  miękka, wyd. 05.2021)

Czekałam, licząc na równie dobrą czwartą część Huberta Meyera. Rozczarowanie? Tak, duże. Przaśny fragmentami język, fabuła jak dla mnie wymuszona, akcja nie porywa. Czasem warto poprzestać w pisaniu, niż pisać na siłę.

Coraz słabiej u Bondy ;)

Jeśli miałbym zrecenzować „Nikt nie musi wiedzieć” w jednym zdaniu, to brzmiałoby ono tak: „Florystyka to najlepsza książka Katarzyny Bondy o Meyerze”. I w sumie na tym mógłbym skończyć, bo lista co jest nie tak z NNMW jest długa. Cały czas miałem wrażenie, jakby ta książka była pisana przynajmniej przez dwie osoby. Dialogi są chwilami tak sztuczne, a całość fabuły tak drewniana i kanciasta, że Spongebob czułby się w niej, jak w swoich portkach. Poza dwoma ostatnimi książkami o „miłości” czytałem wszystko spod klawiatury pani Katarzyny i naprawdę dziw brał mnie co chwilę, że wypuściła ona na rynek taką książkę. Kolejną sprawą, która mnie zmęczyła, to dołączenie Pana Demii. Po co? Kupuję książkę po to, żeby się oderwać od tego, co mam na co dzień, a dostaję znowu świrusem po twarzy. Jeszcze gdyby to miało jakikolwiek konkretny i uzasadniony wpływ na fabułę… Spokojnie można było tę książkę osadzić na np. przełomie 2019/2020 i dać czytelnikom odpocząć od maseczek, żeli itd. Oczywiście z pewnymi zmianami, ale dałoby się to zrobić. Korekta i redakcja też chyba momentami, jak i ja, przysypiała nad tym tekstem. „Rękaw nie stopił się z ręką, choć był bardzo rozgrzany, kiedy do domu weszli strażacy. Właściwie nie ucierpiał.” (str. 43). Fragment z plecków „To będzie najtrudniejsze i najbardziej ryzykowne śledztwo w całej karierze Meyera” po przeczytaniu książki też wywołuje lekki uśmiech na twarzy. Kolejne sprawy byłyby już spoilerowe, więc na tym skończę. Nie wiem, co tu nie zagrało, ale nie zagrało mocno, a „jak nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o to, o co chodzi” – Steve Jobs. Konkludując, spotkanie z Meyerem po dziewięciu latach mnie rozczarowało i mocno zawiodło i co tu dużo pisać - znudziło. Na tyle, że następnego raczej nie będzie. Bardzo lubię tę serię i postać Huberta, ale NNMW to taki niepotrzebny sequel, gdzie postacie są niby te same, ale podmienili aktorów.

Katarzyna Bonda "Nikt nie musi wiedzieć" 😉 Czwarty tom serii kryminalnej z psychologiem śledczym Hubertem Meyerem. Muszę przyznać, że tęskniłam za tym bohaterem, bo bardzo przypadły mi do gustu trzy wcześniejsze tomy, w których Meyer był głównym bohaterem. "Sprawa Niny Frank", "Tylko martwi nie kłamią", "Florystka"- jeśli nie czytaliście to serdecznie polecam. "Nikt nie musi wiedzieć" to opis urlopu psychologa śledczego, którego nie miał od kilku lat, a w którym prowadzi trzy sprawy naraz. Zaczynałam naprawdę współczuć chłopu, bo Autorka ciągle myliła tropy i znalezienie winnego/ych to nie była łatwizna. Bardzo podobało mi się śledztwo w Mosznej, które miało być przykrywką dla właściwej sprawy, w której poproszono Huberta o fałszywą ekspertyzę w imię dawnej przyjaźni. Czytając o akcji w Zamku Moszna od razu przypomniałam sobie te wszystkie okazałe gargulce, maszkarony oraz rzeźby nad oranżerią. Bogactwo wieżyczek i jej bajkowy wizerunek niespecjalnie pasowały do miejsca zbrodni, ale przynajmniej rozbudzało moją czytelniczą wyobraźnię 😉 Troszkę poczułam niedosyt w związku ze sprawą śmierci syna Huberta, ale liczę na rozwinięcie tego wątku w następnej części. Tak samo zresztą jak na wątek Meyer i Weronika Rudy, mimo że jak twierdzą "nie wchodzi się dwa razy do tej samej wody" 😉 A może Autorka nas zaskoczy i pokrzyżuje wszelkie pobożne prośby czytelniczek, kto to wie 🤔 P. S Byliście kiedyś na Zamku w Mosznej? Tak czy siak zaskoczeń w tym thrillerze nie brakuje, jest interesująco i wciągająco, a na zachętę dodam, że książka liczy tylko 380 stron.

Opinie o twórczości Katarzyny Bondy są podzielone. We mnie znajdzie jednak stałą czytelniczkę. Cenię Autorkę na jakość - dokładny research, ciekawe postacie, malownicze scenerie, wielowątkowość. Serię o profilerze Hubercie Meyerze przeczytałam lata temu, mimo tego z przyjemnością sięgnęłam po najnowszą pozycję, „Nikt nie musi wiedzieć”. Meyer, mimo przebywania na zasłużonym urlopie, rozpoczyna pracę nad kilkoma sprawami naraz. Pomaga przyjaciołom i szuka przykrywki do swojej pracy, dlatego pojawia się w zamku w Mosznej, by w pięknych okolicznościach nie tylko przyrody zebrać ślady z miejsca zbrodni i stworzyć profil zabójcy. Akcja nabiera momentami tempa, dlatego czytanie wcale się nie dłuży; wręcz przeciwnie, książkę odkłada się z trudem. I już-już jako czytelnik typujesz mordercę, a tu... klops. Niezależnie od różnych opinii zawsze z ciekawością zagłębię się w świat bohaterów Bondy.

Tym razem tylko jedna, ogólnie nie podobała mi się, zbyt dużo nawrotów akcji, miałem wrażenie że czytam tą książkę w od końca do początku całej serii, Dużo opisów przeplatających się zwrotów akcji, niesamowita ilość wydarzeń, powiązanych ze sobą , prawie trzeba ją studiować, by móc pojąć wszystko. Trzeba ją czytać wypoczętym i zrelaksowanym bo inaczej nic się nie zrozumie w trakcie czytania. Książkę można pominąć do prawie samego końca gdzie rozgrywa się akcja na ostatnich praktycznie stronach w dwóch podsumowaniach. Znuży Ciebie jej czytanie ostatnie 50 stron wyjaśni wszystko, " Odgrzewane kluski" nie zawsze dobrze smakują. I takie mam właśnie odczucia po tej książce . Długo oczekiwana ale przerost ambicji nad treścią. Nie polecam

Niestety dla mnie odgrzewane kluski, nic co czytali się z przyjemnością, trzeba być wypoczętym i skupionym, by cokolwiek moc ze sobą połączyć, polecam ostatnie 50 stron gdy już będziesz chciał się dowiedzieć jak się kończy ta dłużyzna, szybko i na temat. Długo oczekiwana ale jak dla mnie przerost formy nad treścią, czas na nowy pomysł Pani Katarzyno. Główny bohater skończył swoją służbę i powinien już naprawdę przejść na emeryturę. Kupiłem dwie kolejne i obawiam się żeby nie były tak wypocinami jak ta. Po tak długiej przerwie spodziewałem się czegoś bardziej ekskluzywnego. Zmęczy Ciebie jej czytanie polecam ostatnich 50 stron tam rozegra się cała akcja. A jedna 🌟 dlatego że empik nie dopuściłby mojej oceny

Ciekawy powrót do postaci Huberta Meyera. Fabuła wielowątkowa, jak zawsze w pozycjach autorki, ale już nie tak rozbudowana jak w poprzednich książkach. Oczywiście to nie liczba stron świadczy o wartości powieści. Literatura Pani Katarzyny Bondy od dawna przywodzi na myśl niezwykły klimat tajemniczości i niejednoznaczności. Tego nie zabrakło również w "Nikt nie musi wiedzieć". Wiernym czytelnikom autorki, ale i nie tylko gorąco polecam.

Kupiłem 4 książki jednocześnie z dostawą do paczkomatu każda nosi ślady użytkowania lub niechlujnego przechowywania. Strony pozaginane ,przybrudzone ,nieudolnie poodlepiane naklejki ślady kleju nie starte pewnie zwroty z księgarni.Ogolnie średnio to wygląda.

Czwarta część przygód profilera Metra i kolejny raz zaskakujące wydarzenia. Zbrodnie, zagadki i dylemat czy pomóc przyjacielowi łamiąc jednocześnie prawo... Kolejny raz Katarzyna Bonda zmienia nasze postrzeganie świata i zagłębia się w psychikę człowieka.