Nie mogę cię zapomnieć (okładka  miękka, wyd. 04.2023)

Nie wiem czemu ale jakoś nie wciągnęła mnie ta książka, momentami była nawet nudna, ciągnęła mi się bardzo że aż myślałam ze jej nie skończę.

Rewelacja!

Polecam

Carian Cole to jedna z tych autorek, których książki bardzo lubię i w zasadzie sięgam po nie w ciemno. Uważam, że ma niesamowity dar do tworzenia niebanalnych i poruszających historii, które są zarazem piękne i na swój sposób tragiczne. Zdecydowanie skłaniają do refleksji. Każda historia, którą stworzyła, zawiera motyw różnicy wieku. Czasami większej, czasami mniejszej, ale zawsze jest stałym elementem jej publikacji. Czy to źle? Według mnie nie, ponieważ zaczęłam traktować to jako jej znak rozpoznawczy. Dzisiaj chciałabym Wam przedstawić kolejną historię autorstwa Carian Cole, która została przetłumaczona na język polski, a mianowicie "No Tomorrow". Sam tytuł nawiązuje do wielu elementów książki, chociaż tylko jeden jest dosłowny, dlatego w sumie nie dziwi mnie, że tłumacz postanowił go zmienić na "Nie mogę cię zapomnieć". Chociaż sama lekko bym go zmodyfikowała. O czym jest ta historia? Tym razem autorka przedstawia nam historię dwudziestojednoletniej Piper Karel, która pewnego dnia podczas swojej przerwy na lunch, spotyka w parku bezdomnego ulicznego muzyka. Dziewczyna jest zafascynowana jego talentem i od tego momentu popada w pewien rodzaj obsesji na jego punkcie. Każdego dnia czeka tylko na chwilę, gdy będzie mogła udać się na przerwę od pracowniczych obowiązków, przysiąść na ławce w parku i posłuchać jego gry. Evan "Blue" von Bleu jest osobą bardzo doświadczoną przez życie. Mężczyzna pewnego dnia opuścił swój rodzinny dom i wraz ze swoim wiernym psim kompanem wyruszył w świat, by dzielić się z przypadkowo spotkanymi ludźmi swoim talentem muzycznym. Wszystko zmienia się w momencie, gdy na jego drodze pojawia się Piper. Oboje zakochują się w sobie bez pamięci, chociaż doskonale zdają sobie sprawę, że dzieli ich niemal wszystko, a opinia publiczna i rodzina dziewczyny nigdy nie zaakceptują jej relacji z bezdomnym. Pewnego dnia, gdy Piper wydaje się, że Blue zostanie z nią już na zawsze, mężczyzna nagle znika, zostawiając jej pod opieką swojego psa. Dziewczyna jest załamana i za wszelką cenę stara się go odnaleźć, jednak mężczyzna jakby rozpłynął się w powietrzu. Nie ma go ani w ich ulubionych miejscach, ani nawet w pobliskich miejscowościach. Odnajduje go przypadkiem dopiero po kilku latach. Jednakże Blue nie jest już tym samym człowiekiem, którego pokochała w przeszłości. Nie jest już bezdomnym ulicznym muzykiem, tylko prawdziwą gwiazdą i liderem zespołu rockowego, w którym występuje. Czy ich ponowne spotkanie na nowo rozpali ogień namiętności, który połączył ich w przeszłości? Tego dowiecie się, sięgając po "Nie mogę cię zapomnieć". Muszę przyznać, że mam lekki mętlik w głowie o przeczytaniu tej historii. Czytałam wszystkie książki Carian, które ukazały się w Polsce, więc spodziewałam się pewnego stałego schematu jej opowieści. Różnicy wieku, trudnych relacji, przeciwności losu, czy walki z demonami... Wszystkie te elementy oczywiście zostały w niej zawarte, ale w poprzednich książkach wszystko idealnie ze sobą współgrało, a czytelnik skupiał się bardziej na historii miłosnej niż nad tym, co wymieniłam powyżej. Tu jest trochę odwrotnie, ponieważ ilość tych, nazwijmy to "złych rzeczy" zdecydowanie przeważa. Nie chciałabym oczywiście umniejszać historii miłosnej Piper i Blue, bo bez wątpienia chociaż trudna, była niezwykle piękna, a jej siła nie ulegała wątpliwości, ale w mojej ocenie pierwsze skrzypce w tej historii grały jednak traumy. Historia jest dość obszerna i mamy w niej bardzo wiele przeskoków czasowych, ponieważ akcja dzieje się pomiędzy rokiem 1998, a 2019, co wiele osób może zniechęcić do jej przeczytania. Jednak mimo to uważam, że jest warta tego, by się z nią zapoznać. To historia pełna wielu skrajnych emocji, która zachwyca i urzeka, by kilka stron dalej doprowadzić czytelnika do łez, rozgoryczenia i frustracji. Już wielokrotnie podkreślałam, że emocje to dla mnie zdecydowanie numer jeden w publikacjach, dlatego cieszę się, że pod tym względem autorka po raz kolejny spełniła moje oczekiwania. "Nie mogę cię zapomnieć" to pierwszy tom serii "Kolejne dni" dlatego z niecierpliwością będę wyczekiwać kolejnej części, która będzie opowiadała historię Reece'a — najlepszego przyjaciela Evana. Chociaż mężczyzna nie pojawiał się w tym tomie zbyt często, dał się poznać, jako niezwykle oddany i wspierający kompan, dlatego jestem ciekawa, jak potoczą się również jego losy.

Co to była za historia! Niesamowita, nietuzinkowa, naprawdę niezwykła. Carian Cole po raz kolejny zwyczajnie i nieodwołalnie mnie zaczarowała. Zdaję sobie jednak sprawę, że nie trafi ona (bądź jej poszczególne elementy) w gusta każdego. Niewątpliwie jest ona specyficzna, momentami nieco kontrowersyjna. W końcu na początku opowieści Blue jest bezdomny. I chociaż słysząc to słowo, ciśnie nam się określony obraz człowieka, w jego przypadku jest zupełnie inaczej. Mężczyzna sam wybrał taki styl życia, jedynie pragnąc wolności. Nie chciał, by cokolwiek go ograniczało. W jego towarzystwie Piper zaczęła opuszczać swoją własną strefę komfortu, przepełnioną ograniczeniami. Rozumiem doskonale, dlaczego uległa urokowi mężczyzny. Otoczka, która mu towarzyszyła na samym początku, dla mnie również była upajająca. Ta sytuacja jednak z tego, co już zdążyłam zaobserwować w internecie, wywołuje spore poruszenie. Kto czytał, ten wie, ale chodzi mi o scenę pod mostem. Przyznam szczerze, że w tamtym momencie ogarnęło mnie wiele sprzecznych uczuć i chyba właśnie o to chodziło autorce. To jedna z tych scen, która zdecydowanie zapadnie mi w pamięć, choć nie jestem do końca przekonana, czy wraz z pozytywnym odczuciem. Do tej pory siedzi mi ona w głowie i nie wiem, co o niej myśleć. Niewątpliwie pojawia się zniesmaczenie, ale też swego rodzaju pobudzenie. Ta mieszanka sprawia, że zdecydowanie nie da się o niej zapomnieć.  W dalszej części opowieści, kiedy komfort życia Blue ulega znacznej zmianie, dzieje się dużo i podejrzewam, że cześć z Was pewnie uważało (bądź dopiero będzie), że fabuła kręci się w koło. Poniekąd się z tym zgadzam, ale sądzę, że tak właśnie musiało być. Postać Evana/Blue jest skomplikowana, zdecydowanie barwna i zaskakująca. Autorka nie mogła spłycić tego, z czym się zmaga mężczyzna. Temat uzależnień jest niezwykle trudny, wyjście z nałogu także nie należy do najłatwiejszych i to zrozumiałe, że po drodze popełnia się błędy. Nie zliczę, ile razy ta opowieść złamała moje serce. Postać Piper z jednej strony budziła mój podziw, a z drugiej strony tak bardzo pragnęłam dla niej namiastki normalności. Z pewnymi rzeczami nie da się jednak walczyć. Jestem również bardzo wyczulona na tematykę zwierząt w powieściach — to jak poprowadziła to autorka, rozczuliło i poruszyło mnie bez reszty. Dawno nie doświadczyłam tak szerokiego wachlarzu emocji podczas czytania. Na usta cisną mi się same pochwały, bo niełatwo jest stworzyć taką historię. Nie chcę przytaczać szczegółów, bo moim zdaniem każdy powinien dostać szansę, by w pełni ją odkrywać, wejść w skórę bohaterów i poczuć dokładnie to, co oni. Carian w pełni to zapewnia i to jest fantastyczne. Autorka fenomenalnie maluje słowem, a mnie to po prostu zachwyca. Widać także, iż poczyniła ogromny research względem tematu uzależnień oraz chorób psychicznych, więc jeśli ktoś z Was jest wrażliwy na punkcie tych kwestii, zalecam solidne zastanowienie się, czy dacie radę przez to przebrnąć.  W gruncie rzeczy jesteśmy przyzwyczajeni do powieści, które są słodkie i ukazują piękne aspekty miłości z jakimiś drobnymi zawirowaniami. Natomiast „Nie mogę cię zapomnieć” uwypukla tę ciemną stronę. Nie zawsze jesteśmy w stanie kontrolować, kogo obdarzamy uczuciem, nie jesteśmy też w stanie nagle go wyłączyć. Ludzie popełniają błędy, często nawet wielokrotnie te same – Carian na przykładzie tej opowieści pokazuje, że czasem przeznaczenie jest o wiele silniejsze, niż to, co podpowiada rozsądek. Miłość Piper i Blue nie była łatwa, niejednokrotnie wystawiała ich na próbę i chyba właśnie dlatego tak bardzo do mnie trafiła. Jej realność zrobiła robotę. Ta książka licząca sześćset stron to kawał ich historii. Najczęściej bolesnej, lecz nie brakowało w niej przebłysku światła. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z tak złożoną i skomplikowaną powieścią, i chyba właśnie dlatego tak wielki zachwyt we mnie wzbudziła. Nie jest łatwa, musiałam robić przerwy w trakcie czytania, by ochłonąć i przeanalizować pewne kwestie, niewątpliwie jednak zasługuje na uwagę. Przez to, jakie przesłanie niesie, po prostu jest tego warta. Polecam z całego serducha. Mam nadzieję, że kolejny tom serii również zostanie wydany, bo jestem bardzo ciekawa historii Reece’a. 

🅡︎🅔︎🅒︎🅔︎🅝︎🅩︎🅙︎🅐︎ (czytelniczka_z_promienistej) Miłość potrafi być piękna, jedyna w swoim rodzaju, uskrzydlać, uzdrawiać, nadawać niewyobrażalnej siły. Jednak czasami miłość jest bardzo krucha, niestabilna, toksyczna, destrukcyjna. Miłość Piper i Evana idealnie pokazuje poniższy cytat ⤵️ 🎸"Życie i miłość mogą być tak okrutne i piękne, a zarazem całkowicie chaotyczne. (...) za to łączy nas prawdziwa miłość. Jest ciemna i brzydka, surowa i namiętna. Przynosi ból i szczęście, a nawet wszystko pomiędzy. Ta miłość, nasza miłość, nie może umrzeć. Więdnie w mroku i ożywa w pogodnych chwilach jeszcze silniejsza niż przedtem." 21letnia Piper pracuje w biurowcu niedaleko którego znajduje się park, a w którym to codziennie przesiaduje na ławce i zjada swój lunch. Pewnego dnia do jej uszu dobiegają dzięki gry na gitarze. Autorem tych dźwięków jest pewnien niewiele starszy od niej mężczyzna. Następnego dnia znów go spotyka i tym razem wdają się w rozmowę, z której Piper dowiaduje się, że Evan(Blue) jest bezdomny, co ani trochę jej do niego nie zraża. Taki właśnie jest początek ich znajomości, znajomości która z upływem czasu co raz bardziej się zacieśnia, a w ich relacji pojawiają się uczucia, które wydawają się być nierozerwalne. Niestety pewnego dnia Evan znika z jej życia, a ona zostaje ze złamanym sercem. Kilka lat później Evan znów pojawia się w jej życiu, a Piper odkrywa, że jej miłość do niego wcale przez te wszystkie lata nie osłabła.... 🎸"...czy wiesz, że w Nor­we­gii krąży le­gen­da, we­dług któ­rej jeśli męż­czy­zna i ko­bie­ta zo­ba­czą bie­dron­kę w tym samym cza­sie, to za­ko­cha­ją się i będą sobie prze­zna­cze­ni na za­wsze?" O jasna chol*ra, co to była za książka, wow. Wiedziałam, że Carian Cole zaserwuje mi sporą dawkę emocji, ale chyba nie spodziewałam się że będzie ich aż tyle, i że będą tak bardzo skomplikowane. No ale od początku - autorka podzieliła książkę na 3 etapy w których akcja toczy się na przestrzeni kilkunastu lat, począwszy od 1998, 2002 i 2012. To co miało miejsce w 1998 roku jest zaledwie ułamkiem tego co spotkacie w ciągu następnych kilkudziesięciu rozdziałów. Powieść opowiedziana jest w praktycznie w całości z perspektywy Piper, Blue dostaje swój głos dopiero pod koniec powieści, ale wierzcie mi płakałam czytając jego rozdziały. Evan jest bardzo skomplikowaną osobą, jego postać jest złożona z wielu warstw, i nawet gdy wydaje Ci się, że już wiesz o nim wszystko, on totalnie zaskakuje. 🎸"Drżenie jego dłoni jest jak imadło wokół mojego serca, które zgniata się i eksploduje na miliony małych kawałeczków obolałych z miłości i chęci chronienia naszej relacji." To nie jest łatwa książka, to nie jest książka którą czyta się z lekkością.To nie jest słodki romans, to historia o ewolucji zaburzenia psychicznego na przestrzeni lat, zmaganiu się z konsekwencjami wynikającymi z choroby i pokonywaniu wszystkich przeszkód. Ta książka wnika w krwiobieg, przez co odczuwa się wszystkie emocje dużo bardziej, wręcz zżera od środka, a przynajmniej ja miałam takie poczucie. Bolało mnie to, przez co przechodzili bohaterowie. Czułam się tak jakbym wraz z nimi była na jakiejś kolejce górskiej. Ta książka jest tak bardzo intensywna, jak intensywne było uczucie Piper i Evana. Jest pełna wzlotów i upadków, ze znaczną przewagą upadków, powoduje, że przeżywa się każdy jeden najdrobniejszy szczegół i niesamowicie wzrusza. Już dawno żadna powieść nie sprawiła, że czułam się tak bezradna podczas czytania. Miłość która ich połączyła była tą która sprawiała, że nie mogli bez siebie żyć, ale nie mogli być też razem. Mimo, że było to silne uczucie, było też tym które ich wyniszczało (a konkretnie jeden element, o którym musicie dowiedzieć się same) Na koniec jeszcze napisze, abyście zbyt pochopnie nie oceniali postępowania bohaterów, pozwólcie sobie ich najpierw poznać, wczujcie się w ich życie, nie będziecie żałować. Podsumowując. Podzieliłabym książki na takie przez które swoją lekkością sprawiają, że przelatuje się przez nie z prędkością światła, ale są też takie, które pochłaniają cały twój tlen zapierając dech w piersiach - "Nie mogę Cię zapomnieć" należy do tej drugiej kategorii, a ja Wam ją z całego serducha polecam ❤️

Jakie znajdziesz motywy w książce?: •pierwszy tom •spotkanie po latach •nadużycia •choroba psychiczna •bezdomny muzyk/gwiazda rocka 🎸RECENZJA🎸 Zanim sięgniecie po tę książkę przeczytajcie notatkę od autorki, która znajduje się na samym początku: ,,Ta książka porusza pewne wrażliwe tematy takie jak depresja, choroby psychiczne i zażywanie narkotyków. Jeśli te zagadnienia są ślą ciebie zbyt wrażliwe, z góry przepraszam i radzę czytać ostrożnie. Dziękuję za lekturę i wsparcie! Bądź uprzejmy dla innych Czytelników i proszę o recenzję bez spojlerów!’’ ,,…czy wiesz, że w Norwegii krąży legenda, według której jeśli mężczyzna i kobieta zobaczą biedronkę w tym samym czasie, to zakochają się i będą sobie przeznaczeni na zawsze?’’ Ten cytat spowodował, że kolejna książka od tej autorki skradła moje serce. Carian Cole ma coś takiego w sobie, że jej książki czyta się naprawdę szybko i przyjemnie. To nie było moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, bo zdecydowanie moim ulubieńcem od niej jest ,,Przywiązany’’, lecz ,,Nie mogę cię zapomnieć’’ jest tuż po niej na drugim miejscu. Historia Piper i Evana zaczęła się w parku. Ona na przerwie na lunch szła w kierunku swojej ulubionej ławki, ale nie spodziewała się, że koło niej znajdzie bezdomnego mężczyznę z gitarą i pieskiem. Ale nie przeszkadza jej fakt, że mężczyzna nie ma domu. Jest nim zafascynowana. Od tamtego dnia przychodzi do parku z myślą, że spotka tam Evana. Pojawiają się uczucia. Lecz pewnego dnia idąc do parku, Piper odkrywa, że Evana nie ma, a ona została ze złamanym sercem. Kilka lat później drogi Evana i Piper znów się stykają, a ona odkrywa, że jej uczucia do niego wcale nie osłabły. Zacznijmy od tego jak autorka podzieliła tę książkę. Mamy trzy czasoprzestrzenie. Akcja dzieje się w 1998, 2002 i 2012. Nie powiem czasami mi się myliło, co kiedy się dzieje, ale z rozdziału na rozdział rozumiałam, tę historię coraz bardziej. Czytają tę książkę zauważyłam, że tak naprawdę cała historia jest powiedziana z perspektywy Piper. Myśli Evana możemy poznać dopiero na końcu i to mi się bardzo podobało! Przez całą książkę czekałam na jego perspektywę i teraz po skończeniu lektury, mogę powiedzieć, że jego rozdziały na końcu były czymś idealnym. Takim ostatnim puzzle w układance. Czymś na co czekałam od samego początku. Tak naprawdę nie poznajemy całego Evana. Jest on skomplikowaną postacią i trudno go rozgryźć. W końcu każdy z nas ma maski prawda? Książka nie należy do tych lekkich. I gwarantuję Ci czytelniku, że będziesz płakać. Będziesz mieć mieszane uczucia podczas czytania. Ale to dobrze. Wydaje mi się, że autorka miała to na myśli tworząc ,,Nie mogę cię zapomnieć’’. Czytając ją nie sądziłam, że będę ją tak bardzo przezywać. Ból jaki odczuwałam pod czas czytania jest nie do opisania. Miłość Piper i Evana była zagmatwana. Nie mogli bez siebie żyć, ale nie mogli być razem. I to było bolesne w ich relacji. Na koniec wam powiem tylko tyle. Dajcie sobie czas czytając tę książkę. Wiem, że jest ciężka, ale nie będziecie żałować. Moja ocena: 5/5⭐️

Piper jest cicha, trzyma się na uboczu i ma tendencję do niezdarnych zachowań. Ma jedną zaufaną przyjaciółkę, która stanowi jej przeciwieństwo, a wieczorami towarzystwa dotrzymuje jej kot. Jej praca zawodowa nie stanowi spełnienia marzeń, a życie prywatne właściwie nie istnieje. Nigdy nie sądziła, że niewinne lunche w parku z książką w ręce zmienią jej całe życie. I już nic nigdy nie będzie takie samo, odkąd zyskała świadomośc, że istnieje ktoś taki jak Blue. Blue zdecydowanie woli swoją ksywkę, choć naprawdę ma na imię Evan. Jego przeszłość jest niejasna, podobnie jak przyszłość, on żyje tylko dniem dzisiejszym. Z ukochanym psem, gitarą i plecakiem podróżuje po świecie, nigdzie nie zagrzewając dłużej miejsca. Czaruje swoim głosem, nie przypomina typowych bezdomnych i zdaje się, że sam wybrał taki tryb życia. Oczarowuje też Piper, choć od razu zastrzega, że nie może jej niczego obiecać. Bo jaka przyszłość może czekać ją z artystyczną, tak niespokojną duszą? "Nie mogę cię zapomnieć" to książka, która nijak ma się do typowego romansu. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z takim poprowadzeniem fabuły i jestem zachwycona pomysłem Cole, choć wiele ryzykowała odbiegając od wszelkich utartych schematów. Książka jest pokaźna objętościowo, ukazuje wiele lat z życia postaci i nie jest łatwa w odbiorze. I zdaję sobie świadomośc, że z uwagi na wyżej wymienione cechy tej pozycji, jej ocena przez wiele osób może być zgoła odmienna od mojej. Natomiast dla mnie ta powieść to powiew świeżości ale i realizmu w literaturze kobiecej. Nie spotkamy się tu z cukierkową opowieścią o miłości, w której bohaterowie po przezwyciężeniu niewielkich przeszkód i własnych traum odjeżdżają w stronę zachodzącego słońca. To książka pełna bólu, walki, samotności i prozy życia. Lecz także wypełniona jest od początku do końca miłością- dziwną, pokręconą, przyprawiającacą o zawrót głowy, a jednak szalenie silną i nigdy nie ustającą. To jedna z tych pozycji, której nie da się przeczytać "na raz" z uwagi na jej emocjonalność ale także momentami trudną i przytłaczającą narrację. Jednak dzięki temu to jedna z tych pozycji, która na długo po zakończeniu nie uleci z myśli czytelnika. Autorka zdecydowała się na poruszenie w fabule bardzo trudnych tematów związanych z uzależnieniem oraz współuzależnieniem, chorobami psychicznymi czy bezdomnością. Niektóre fragmenty tej książki łamią serce, niektóre wzruszają, a niektóre sprawiają, że mamy ochotę wstrząsnąć bohaterami. Nie każda ich decyzja jest logiczna dla postronnego obserwatora, nie każdy ich krok jest rozsądny, nie każda szansa, którą dają innym ma cokolwiek wspólnego z rozsądkiem. Lecz to jedynie nadaje realizmu tym postaciom i ich trudnej drodze. Tej książki nie da się ująć w słowa, ją po prostu trzeba poznać i pozwolić jej pokiereszować nasze czytelnicze serca. Warto.

Wszystkie powieści romantyczne uczą nas, że miłość rządzi się swoimi prawami. Najsilniejsze bowiem jest to uczucie, które pojawia się nieoczekiwanie, najczęściej w najmniej odpowiednim momencie. Przekonała się o tym główna bohaterka powieści Carian Cole, której serce zostało wystawione na wielką próbę. Autorka zdobyła moją ogromną sympatię za sprawą "Nie możesz mnie pocałować", przejmującej historii, która na długo zagościła w moim sercu. Zdecydowałam się więc na inne książki autorki i okazało się, że dalej było tylko lepiej, więc nic dziwnego, że jej najnowsze dzieło również mnie zachwyciło. Cole pisze przede wszystkim bardzo otwarcie, szczerze i życiowo, nie boi się zagłębiać w trudne tematy jednocześnie nie zbaczając z racjonalnego kursu. Otrzymujemy zatem lekturę w pełni dopracowaną i przede wszystkim wiarygodną, ponieważ bohaterowie doskonale zdają sobie sprawę ze swojej sytuacji, podejmowanych decyzji czy popełnianych błędów co zdecydowanie przemawia na ich korzyść. Piper Karel spotkała Evana Von Bleu wiele lat temu i dostrzegła w nim coś czego nie dostrzegali inni. Zauroczyła się zbuntowanym, bezdomnym chłopakiem z długimi włosami i ciałem pokrytym tatuażami. Niestety on złamał jej serce i pozostawił samej sobie. Po latach ponownie pojawił się w życiu Piper, jednak wydawało się, że to zupełnie inna osoba. Bogaty, sławny muzyk z licznymi osiągnięciami na koncie skrywał sekrety, które już w przeszłości zaważyły na ich relacji. Czy zatem czas cokolwiek zmieni? Czy dostaną możliwość drugiej szansy? Przygotujcie się na wiele godzin intensywnych wrażeń. Nie jest to bowiem lektura, którą przeczytacie w jeden wieczór, nie tylko przez wzgląd na duża liczbę stron, ale i przez poruszane tematy, które wymagają analizy i zatrzymania. Cole słynie z wartościowej treści, dzięki czemu jej książki przebijają się spośród tłumu a my otrzymujemy niełatwą opowieść pełną wyzwań. W życiu bohaterów działo się wiele, sięgamy po chorobę psychiczną, uzależnienie a nawet samotne macierzyństwo i przeżywamy wszystko razem z nimi, na własnej skórze czujemy wszelkie emocje, ponieważ obdarzamy sympatią Piper i Evana już od pierwszych stron, jednocześnie trzymając kciuki za lepsze dla nich jutro. "Nie mogę Cię zapomnieć" to przejmująca powieść pełna współczesnych, prywatnych dramatów, która ani przez moment nie pozostawia czytelnika obojętnym na to co rozgrywa się w fabule. Opowieść o trudach dnia codziennego, o potrzebie akceptacji a także zrozumienia. Będzie długo, ponieważ książka pełna jest opisów i przemyśleń, ale na pewno nie nużąco, ponieważ Carian Cole doskonale wie jak skupić na sobie pełną uwagę czytelnika.

„Nie zawsze musi być łatwo, idealnie czy normalnie. Wystarczy, że dwoje ludzi wierzy w siebie na tyle, aby być przy sobie przez wszystkie jutra”. Piper Karel przed laty kochała i wydawało się jej, że jest kochana. Mając dwadzieścia jeden lat, na jej drodze stanął bezdomny muzyk Evan Von Blue. Jej serce biło szybciej na jego widok, jego ciało pokryte tatuażami i buntowniczy charakter bardzo nie podobały się jej matce. Jakby wbrew zdrowemu rozsądkowi Piper brnęła w tę relację. Niebawem okazało się, że Evan nie jest wart jej uczuć, niespodziewanie zniknął bez słowa wyjaśnienia, czym mocno ją zranił. Przez lata dziewczyna próbowała o nim zapomnieć z marnym skutkiem. Teraz po latach spotykają się ponownie, on jest znanym i cenionym muzykiem i ma swoje tajemnice. Jak potoczy się ich relacja? Czy można wejść dwa razy do tej samej rzeki? Akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje. Fabuła ciekawie poprowadzona, zabiera nas poplątany, niejednoznaczny świat uczuć i pokomplikowane relacje międzyludzkie. Przez powieść się płynie. Bohaterowie wyraźnie ukazani, nieidealne, charakterne, silne osobowości. Piper i Evan do obojga poczułam sympatię, jednak irytacja przeważała. Ona jest bardzo samotna, a on zagubiony, bardzo skomplikowany, trudny do rozszyfrowania. Obydwoje naszą maski, pod którymi ukrywają swoje prawdziwe twarze. Narracja toczy się głównie z perspektywy Piper, Evan dostaje głos dopiero pod koniec powieści. Początkowo wydawać by się mogło, że to lekka, bezproblemowa historia, nic bardziej mylnego. Z ciekawością wkroczyłam w niespokojne życie naszych bohaterów i szybko się w nim odnalazłam. Chwilami czułam irytację, frustrację zachowaniem naszych bohaterów, nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego tak się zachowują. Ich relacja nie jest łatwa, jest skomplikowana, pełna sprzecznych zachowań, bolesna, chwilami wręcz toksyczna. Jednak to, co ich łączy jest silne, czy jednak obroni się w obliczu szalejącej nawałnicy, jaką sami nieustannie wokół siebie wywołują? Walka z przeciwnościami losu, z demonami z przeszłości, z uzależnieniem, z chorobą psychiczną, popełniane błędy. A obok nadzieja, nieśmiało budzące się zaufanie, coraz silniejsze uczucia, dawanie drugiej szansy. Potrzeba akceptacji i zrozumienia. Siła, niezłomność, wytrwałość, jaką niesie miłość. Czy można wszystko wybaczyć? Intensywna, piękna opowieść o trudnej miłości, przepełniona wzlotami, upadkami, dramatami. Niesie ogromne, sprzeczne emocje i zmusza do refleksji. Do samego końca trzyma w niepewności. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :)