Moja lady Jane

Autorki mają „moje” poczucie humoru, dlatego Moja Lady Jane to był jeden wielki absurd i zabawa z historią, którą zaśmiewałam się cały czas. Bo jak inaczej można powiedzieć o takich rozwiązaniach fabularnych, jak mąż-koń czy klątwa wielkich nosów? Chociaż widać tutaj, jak dobrze przygotowały się autorki do napisania tej powieści (co same wskazują w nielicznych momentach, gdy pokazują swoją obecność w tekście), to jest to jedna wielka manipulacja faktami historycznymi i naginanie ich do swojego widzimisię. Jednocześnie wszystko, co powinno być sztywne i pełne konwenansów, jest napisane po prostu „z jajem”. Kocham bezczelną Jane, kocham równie upartego G. (chociaż dodanie jak osioł niezbyt by pasowało, bo przecież jest koniem), naiwnego, infantylnego nieco Edwarda VI i całą resztę ferajny. Z własnej winy wplątali się w wielką intrygę, która sprawi, że będą galopować przygodzie naprzeciw. Moja Lady Jane nie jest dla każdego. Takie zmienianie historii w coś bardziej fantastycznego, ginącego w oparach absurdu, nie każdemu przypadnie do gustu. Jest magia, jest przygoda, jest groźba śmierci wisząca nad bohaterami, jest rodzina królewska; są dworskie intrygi i aranżowane małżeństwa, i zabawni, choć modelowi bohaterowie: to takie typy, które często powtarzają się w powieściach czy filmach, co podkreślają również klisze — ale w tym wypadku, znając konwencję, w jakiej piszą autorki, i biorąc pod uwagę, jak szalony jest opisywany pomysł, to klisze nie irytują, a jedynie stawiają wszystko w innym świetle (czyli po prostu bawią jak cholera).

5 POWODÓW, DLA KTÓRYCH WARTO PRZECZYTAĆ "MOJĄ LADY JANE" : https://youtu.be/I0gfsX20y9c Jedna z najprzyjemniejszych młodzieżówek, jakie miałam okazję czytać w całym swoim życiu! Jeżeli stronicie od niej, gdyż powieści historyczne nie są gatunkiem, po które lubicie sięgać, to spokojna głowa - tej książce bliżej do fantasy. Powieść wzbudza w czytelniku wyłącznie przyjemne uczucia, jest idealna do oderwania się na chwilę od szarej codzienności, lecz - uwaga - trudno jest po niej wrócić do swojego normalnego życia. :) W niemal każdej recenzji tej książki czytamy o humorze, który aż wylewa się z jej kart. Nic dziwnego, gdyż właśnie poczucie humoru autorek sprawia, że przez tę książkę płynie się z przyjemnością i uśmiechem na twarzy. Jedyny jej minus to fakt, że jest za krótka i za szybko musimy rozstać się z ukochanymi bohaterami. :( POLECAM z całego serduszka! <3

Jedna z najlepszych książek, jakie w życiu przeczytałam! (A wierzcie lub nie, trochę ich było) Przezabawna, z humorem, który rozbawi chyba każdego. Dobrze wykreowani bohaterowie, których lubimy od pierwszej strony i którym nie da się nie kibicować, z fabułą, która sprawia, że zapominamy o otaczającym nas świecie. Czytelnikiem podążającym za fabułą targają wszelakie emocje, od niepokoju po radość, które zmieniają się w zależności od tego, co dzieje się na kartach powieści. Przyjemna, a jednocześnie wcale nie płyta książka dla zarówno nastoletniego, jak i dorosłego czytelnika. Polecam wszystkim, którzy... no, właściwie to wszystkim bez wyjątku. Pokochacie "Moją Lady Jane"!

Trzeba przyznać, że promocja książki "Moja Lady Jane" była głośna. Na szczęście mnie nie przytłoczyła (a czasami mi się to zdarza) i z pozytywnym nastawieniem wyczekiwałam premiery. Podczas promowania książki głównie skupiano się na poczuciu humoru i "końskich" elementach tej historii. Ale czy to dobrze, że reszta historii została w tyle? Zapraszam na bloga: https://book-spacepl.blogspot.com/?m=1 Tam pełna recenzja "Mojej Lady Jane" :)

„Moja Lady Jane” jest nietuzinkową fikcją literacką, (nie)subtelnie ingerującą w prawdziwe historyczne wydarzenia. Humor zawarty w powieści nie jest kiczowaty, ma charakter satyryczny, który staje się dobrym źródłem rozrywki. I choć nie jest to literatura ambitna, tak zapewnia chwilę niezobowiązującej przyjemności.

Tak szczerze to długo się zastanawiałam o czym to ma niby być. No co? Historyczny romans dla nastolatek? Coś mi się nie kleiło, nie widziałam potencjału, fabuła mi się nie rysowała, bo wszystkie kluczowe postacie umierały dość szybko. Autorki chciały pisać o martwych? No tak niezbyt, ale z opisu nie idzie nic wywnioskować, dopiero po zaczęciu książki autorki coś niecoś rozjaśniają. No ale internet się zachwycił jakie to zabawne, a ja lubię dobry humor w książkach. (No może nie dobry a poryty, ćśśś.) Mogłabym wymienić kilku autorów, których uwielbiam właśnie za ich żart, ale to się nadaje na oddzielny post. Tylko trochę mnie okłamano. Bardzo spodobała mi się cała koncepcja tej książki – alternatywna historia z przymrużeniem oka i dodatkiem magii. No okej, w dodatku bardzo przyjemnie się to czyta. Autorki mają bardzo lekkie pióro (pióra?), widać, że nie starają się udowodnić jakie to one nie są genialne i wygadane. Nie tworzą kilometrowych opisów i przemyśleć postaci zajmujących po kilka stron. Zwięźle i na temat, szanują czas czytelnika. Nie oszukujmy się, to jest taki milutki odmóżdżacz, a one nie mają być elokwentne, długie, nie zawierają kwiecistych opisów. Przy tym, jak na taki niezbyt ambitny tekst, nie jest to popisem głupoty i braku umiejętności, jak spora część tego typu tworów. Nie, tutaj wszystko jest na odpowiednim miejscu, mimo trzech perspektyw jest zachowana ciągłość tekstu, żebyśmy nie czuli się zagubieni na początku każdego z rozdziałów. Ciężko mi powiedzieć czy da się wyłapać zmianę autorki przy poszczególnych fragmentach, ja nic nie zauważałam, więc tu kolejny plus. No i mimo że jest to książka raczej przeznaczona do odpoczynku po czymś cięższym albo po zawalonym robotą tygodniu, nie jest ona tak totalnie pusta, żeby czytelnik nie musiał się nad niczym zastanawiać. Wbrew pozorom „Moja lady Jane” zawiera jakieś przesłanie, może i oczywiste, ale doceniam to, jak autorki przedstawiły problem podziałów społecznych, odmienności czy totalnego ekstremizmu względem jakichś grup. Nic nie jest do końca czarne czy białe, co jeszcze bardziej szanuję w czasach, kiedy jak nie przeginasz w żadną stronę to jesteś z tej wrogiej opcji i idź spłoń. To wszystko klei się razem w taki obraz książki, przy której mózg odpocznie, ale nie poczujemy się jak skończeni debile. Wydaje wam się, że miało być o Jane? No, po części jest, ale nie na sto procent. Edward i G odgrywają tu sporą rolę, a poza tym to ma fabułę. Jakby nie było jakiejś ciekawej akcji, pokręconej intrygi czy innych smoków ujeżdżających tyranozaury, raczej nie byłabym tak optymistycznie nastawiona. Ogólnie to wszyscy chcą tron albo zostają na niego wepchnięci, spiskowcy nie przewidują czynnika magicznego i robi się z tego jakaś zakręcona akcja ze zwierzątkami futerkowymi. Na pewno nie chcę spotkać na swojej drodze puddingu jeżynowego, przynajmniej w najbliższym czasie. Takie kolejne zaskoczenie: no ta fabuła jest, nie ma wiecznego romansowania, jak się tego obawiała. Okładka mówi „jestem cukierkowym romansidłem” i perfidnie kłamie! (No jest ładna, ale taki daje przekaz.) W ogóle zaskakuje mnie opowiadanie historii z trzech perspektyw, bo też myślałam, że to będzie jak najbardziej o Jane i niewiele poza nią dostanie trochę miejsca na scenie. Pomyliłam się i bardzo się z tego cieszę. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o bohaterach, a ci są świetni! Edward i Gifford to moje słodkie buły. Każdy ma własny charakterek i trochę nierówno pod kopułą, więc czytanie dla mnie było przyjemnością. Żadnego babrania się w nijakich przemyśleniach o wielkiej miłości czy niczym. Edward jest, chyba, moim ulubieńcem. Sama do końca nie wiem, ale jak na szesnastolatka, który ma rządzić całym krajem i jest wychowywany pod szklanym kloszem, nie był taką rozdziabdzianą fajtłapą. Trochę musiał sobie w głowie poukładać, ale sam zauważał swoje problemy i jak rozpieszczone książątko świetnie sobie radził. G za to rozwala mnie na łopatki, szczególnie pod postacią końską, kojarzy mi się z takim jednym czterokopytnym upierdliwcem (konie są wredne, zaufajcie mi). Na pewno moją sympatię zdobył przez bycie tym „gorszym” dzieckiem. Bardzo nie lubię niesprawiedliwości i lubię brać pod swoje skrzydła takie gorzej potraktowane postacie, w ogóle to lubię jak jest jakiś przykry kawałek historii, jakoś tak... No sprawia, że postać jest mi bliższa. Też spodziewałam się jakiegoś super samca, który musi zdominować swoją kobietę, no takie kiedyś były realia, że można raczej spodziewać się szowinistycznej świni. Wyrżnęłam się z tymi oczekiwaniami. G jest dokładnym przeciwieństwem tego. Traktuje Jane z szacunkiem, chociaż czasem ma takie momenty, kiedy traktuje ją jak głupiutką niewiastę, tylko najczęściej to są takie chwile, kiedy jej akurat tego potrzeba. Te książkowe baby zawsze trzeba sprowadzać na ziemię, nie wiem co jest z nimi nie tak. No i jest Jane, która miała mnie irytować, ale jej nie wyszło. Jest dla mnie najsłabszym ogniwem i często bywa zbyt przemądrzała, ale jest tego świadoma.

„A najbardziej na świecie kochała to, w jaki sposób książki przenosiły ją gdzieś daleko, poza obręb przyziemnego, dusznego życia, i pozwalały jej doświadczać setek innych żyć. Książki były jej bramą do innych światów.” Historia Lady Jane przedstawiona przez autorki jest prawdziwa. No może nie do końca. Jednak Jane istniała naprawdę jednakże troszkę inny los ją spotkał niż w prawdziwym świecie. Autorki przedstawiają historię młodej dziewczyny zmuszonej do małżeństwa z kompletnie obcym mężczyzną o którym na dodatek nasłuchała się wielu niepochlebnych komentarzy i do tego jeszcze musi zasiąść na tronie! I to wszystko dlatego, że obecny Król, 16 – letni Edward umiera. Ta cała sytuacja byłaby do przeżycia gdyby do tego nie dołączył fakt, że przyszły mąż Jane jest… koniem. Jest zmiennokształtnym nie panującym nad swoim darem i traktującym go jak klątwę. Jednak na głowę Jane – dosłownie, spadają większe problemy. Czy będzie potrafiła uratować królestwo? Czy Edwarda pochłonie choroba? I na co jej się zda mąż który w trakcie dnia je siano i zrobi wszystko za kawałek jabłka? Jane, ukochana młoda Jane. Jest niesamowita. Dziewczyna z płomiennorudymi włosami, spędzająca całe dnie z nosem w książkach, ogromnie uparta i arogancka, skradła moje serce. Jest niezwykle odważna, pozytywnie nastawiona do życia, a jednak odrobinę od niego odizolowana przez otaczające ją księgi. Ona kocha czytać! A ja każdego lubię kto kocha czytać! Jak byście się zachowali gdyby matka poinformowała was, że wasz ślub odbędzie się za parę dni z kompletnie obcym mężczyzną? Ja bym uciekła gdzie pieprz rośnie! A nasza Jane staje na wysokości zadania i choć kosztuje ją to wiele to spełnia wolę jej króla który na dodatek jest jej przyjacielem i kuzynem. Gdyby na tym skończyły się kłopoty to Jane na pewno poradziła by sobie z tym bez problemu… jednak nagle znikąd spada na jej głowę korona, obowiązki króla i poddani, a ona nie ma o niczym pojęcia. Jak ma sobie poradzić? Ma koło siebie męża, jednak jak on ma jej pomóc kiedy w ciągu dnia jest koniem odpoczywającym pod jabłonią? Gifford (mówcie do niego G) spodobał mi się od razu. Jest mężczyzną z tajemnicami i ukrywa się pod płaszczem wymyślonych skandali. Staje, nagle bez żadnego ostrzeżenia przed takimi samymi problemami jak Jane. Tylko, że on traktuje swoje transformacje o świcie w Konia, jako klątwę. Chce być przy swojej królowej w dzień i w nocy, jednak nie umie kontrolować swojego daru. W dodatku spiski jego ojca zaczynają mu coś śmierdzieć, a już później rozpoczęła się istna katastrofa. Edward jest tylko 16 letnim chłopcem który marzy o pierwszym pocałunku kiedy dowiaduje się, że jest umierający. Kto w takim wieku chciałby coś takiego usłyszeć? Zasiadł na tronie w wieku 9 lat, a tak naprawdę w ogóle nie skosztował życia i nagle dowiaduje się, że jego życie z kilkudziesięciu lat skraca się do kilku miesięcy. A jednak okazał się wytrwały, walczył zaciekle nie tylko z chorobą! Uczył się nowych rzeczy, stał się lepszym człowiekiem i kurcze uwielbiam go. Reszta bohaterów była równie uważnie przygotowana, każdy z nich miał określoną funkcję w kształtowaniu się historii. Osoby potrafiące zmieniać kształt w zwierzęta były moimi ulubieńcami! Uwielbiam zmiennokształtnych, a autorki przedstawiły ten motyw niezwykle ciekawie i oryginalnie. Zastanawia mnie i w sumie męczy fakt jak autorki to napisały. Chciałabym się dowiedzieć jak one we trzy stworzyły tę książkę. Bardzo mnie ciekawi jak się dzieliły rolami, która za co była odpowiedzialna i jak we trzy stworzyły historię która wygląda jakby pisała ją jedna osoba? Całokształt jest oparty na prawdziwej historii. Można doszukać się Królowej Jane która rządziła królestwem Uwaga! Aż 9 dni! Jednak jej losy marnie się skończyły w rzeczywistości, a autorki pozmieniały niektóre rzeczy, pododawały coś od siebie, wplotły fantastykę i stworzyła się niesamowita całość. Dodatkowe uwagi, komentarze od nich samych były czymś nowym i bardzo na miejscu. Pasowało mi to, że autorki wtrącały swoje 3 grosze i tłumaczyły niektóre fakty. Plusami jest pióro jakim posługują się autorki. Jest prosty, przyjemny i bardzo szybko się czyta. Łatwo zrozumieć niespotykane dla nas rzeczy. Historia jest ciekawa, oryginalna i naprawdę niesamowita. Trafia w serducho czytelnika niczym strzała amora. Czytając zachowania bohaterów których pokochałam od samego początku.Minusami jest chyba tylko to, że podkreślony jest humor znajdujący się w książce, ale naprawdę spodziewałam się więcej. Jednak wcale mi to nie przeszkadza, tylko po prosu opis zawiera informację, że jest, cytuję: „Prześmieszna”, a ja bym to określiła jako zabawną w niektórych momentach. Podsumowując, wcześniej już trochę wyrwałam się z tym mówiąc, że znajduje się w grupie najlepszych książek które dotąd przeczytałam, ale chciałabym jeszcze dodać, że ta książka nadaje się dla każdego. Dla nastolatków, dla starszych osób, dla kogoś kto czyta tylko fantastykę lub dla kogoś kto czyta tylko romans. Polecam wszystkim!

Zanim zacznę, najpierw mała lekcja historii. Nie wiem czy wiecie, ale dawno dawno temu żyła sobie pewna szesnastolatka imieniem Jane Grey, która została zmuszona do małżeństwa z całkiem obcym człowiekiem - Guildfordem Dudleyem. Wkrótce potem stanęła na czele państwa, lecz niestety rządziła Anglią tylko dziewięć dni, ponieważ niedługo potem została skazana na śmierć i ścięta w Tower Green na odosobnionej egzekucji zarezerwowanej dla członków rodziny królewskiej. Dzisiaj opowiem Wam o książce, w której historia Lady Jane potoczyła się troszeczkę inaczej... Ta historia zaczyna się w alternatywnej Anglii w połowie szesnastego wieku. Były to czasy bardzo niespokojne, a szczególnie zagrożeni byli Eðianie, czyli osoby mające nietypową przypadłość jaką była zmiennokształtność (możliwość przemieniania się z człowieka w zwierzę i odwrotnie). Umiejętność ta była traktowana przez Nieskalanych (ludzi pozbawionych jakichkolwiek mocy) bardzo różnorodnie. Niektórzy sądzili, że zwierzęca magia to coś cudownego, ale niestety znaleźli się też tacy, którzy byli przekonani, że ta przypadłość to przekleństwo, którego natychmiast trzeba się pozbyć. W tym całym zamieszaniu znajduje się już wcześniej wspomniana szesnastoletnia Lady Jane Grey - rudowłosa, inteligentna, zabawna, posiadająca własne zdanie w każdej sprawie i kochająca książki dziewczyna. Ta się składa, że jest ona również kuzynką śmiertelnie chorego Edwarda, obecnego króla Anglii, który postanowił wydać ją za obcego mężczyznę, żeby po jego śmierci władzę w państwie przejął jej potomek. I nic nie byłoby w tym dziwnego, gdyby nie to, że przyszły mąż Jane - Gifford Dudley jest Eðianem, który na dodatek nie potrafi kontrolować swoich umiejętności (o świcie przemienia się w konia, a o zmierzchu z powrotem staje się człowiekiem). Małżeństwo to jednak nie jedynie zmartwienie Lady Jane. Wkrótce zostanie wplątana w intrygę, z której nie sposób wyjść cało... "- Czy mam wybór, sire? - A czy ktokolwiek ma wybór, gdy w grze bierze udział przeznaczenie?" Jak pewnie zdążyliście już zauważyć, książka pisana jest aż przez trzy autorki, które są przyjaciółkami i pewnego dnia postanowiły naprawić historię. Przyznam szczerze, że zaczynając tę książkę nie byłam pewna, czy mi się spodoba, gdyż nie często sięgam po fikcję historyczną, ale "Moja Lady Jane" zaintrygowała mnie już kiedy usłyszałam o niej w zapowiedziach. Teraz po zakończeniu powieści stwierdzam, że historia została naprawiona naprawdę dobrze :) Gdyby nie pomysłowość autorek nawet nie wiedziałabym, że taka postać jak Lady Jane Grey w ogóle kiedykolwiek istniała. Nie wiemy jaka była w prawdziwym życiu, ale w książce została wykreowana naprawdę świetnie jako inteligentna, mądra i zabawna dziewczyna. Z resztą nie tylko ona przypadła mi do gustu. Król Edward to postać również niczego sobie. Co prawda na początkowym etapie opowieści miał skłonność do seksizmu, ale po wydarzeniach jakie później nastąpiły można mu to wybaczyć. Oczywiście nie możemy pominąć zmiennokształtnego Gifforda. Jego poczucie humoru i wiersze, które wymyślał co jakiś czas sprawiły, że był moją ulubioną postacią w całej książce. O wszystkich wydarzeniach dowiadujemy się właśnie z perspektywy tej trójki, którą pokochałam całym sercem. "Miłość nie oczyma patrzy, ale sercem, A Kupidyn skrzydlaty wiecznie trwa w rozterce." A jeśli już mowa o miłości to oczywiście nie mogło zabraknąć wątku (a nawet dwóch) miłosnego. Początkowo zapowiadało się na trójkąt miłosny, ale bardzo się cieszę, że autorki postanowiły jednak z niego zrezygnować, a zamiast tego sprawiły, że ta z pozoru nudna opowieść stała się po prostu fantastyczna (i to dosłownie :D). Ogromnym plusem powieści jest oczywiście barwna fantastyka. Teraz już nie wyobrażam sobie tej historii bez naszych cudownych Eðianów! Na dodatek w książce było tyle humoru, że nie tylko Gifford, ale także każdy inny koń (i człowiek) by się uśmiał. W większości była to zasługa Jane, której komentarze momentami były nie na miejscu, ale bez obaw, bo inni bohaterowie też mają cięty język. "- Czy to był koński żart? - Gdzie-e-e-e tam - zarżała." "Moja Lady Jane" to książka, dla której warto zarwać noc. Jeśli ktoś śledzi moje relacje na instagramie to wie, że w moim przypadku właśnie tak było. To lekka, zabawna, fantastyczna i romantyczna książka, wręcz idealna na lato. Serdecznie zachęcam Was do sięgnięcia po całkiem nową historię Lady Jane Grey. Jestem przekonana, że się nie zawiedziecie. Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Sine Qua Non. zapoczytalna.blogspot.com/2017/08/moja-lady-jane-cynthia-hand-brodi.html

Dominacja nieuchronnie prowadzi do tyranii. Rok pański 1553. Burzliwe czasy. Anglia. Londyn. Tower. Na tronie 16-letni Edward VI. Młody król choruje. Jego stan gwałtownie się pogarsza. Zostało mu niewiele życia. Postanawia, a może ktoś mu to sugeruje, że po jego śmierci tron Anglii powinna objąć nie jego siostra Maria czy Bess, lecz jego rówieśniczka kuzynka Lady Jane Grey i jej potomkowie. Jednym podpisem Edward VI robi korektę w linii sukcesji. Jeszcze musi szybko wydać ją za mąż. Po kilku dniach Jane poślubiła zupełnie obcego mężczyznę – Gifforda Dudley’a. W dodatku nie przeraża ją mało ludzki wymiar jej męża, a nawet fascynuje ją jego mankament natury hippicznej i formy sianożernej. Mało tego, ktoś ją wplątał w intrygę, mającą na celu obalenie władcy… Kto i dlaczego? No to jestem królową. Ale numer. Stało się to szybciej, niż ktoś by się spodziewał. Król zmarł. Lady Jane Dudley została koronowana na królową Anglii, co wcale jej się nie spodobało – za dużo zasad i reguł. Ona woli oddawać się swojej pasji, lecz teraz musi rządzić nie tylko swoim czasem, ale cały państwem. Królestwo potrzebowało królowej jak najprędzej. Jane właśnie przystąpiła do gry, gry o tron angielski, a to nie był jej świat, nikt jej nie przygotował do sprawowania władzy, więc jest wykorzystywana jako pionek w politycznych gierkach. Jak się skończy ta królewska gra? Zdziwienie gwarantowane, kołowrotek emocji oraz humor również, a na dokładkę duża szczypta magii. I kilka romansów. Wciąż nie rozumiesz, jak działa polityka. Polityka to skomplikowana sprawa, tym bardziej gdy opiera się nie tylko na podejmowaniu ważnych decyzji, podpisywaniu dekretów i ustanawianiu prawa, ale także na wielu skomplikowanych intrygach, w których nieświadomie się bierze udział. Monarcha czasami ma niewiele do powiedzenia, ma doradców. Słowem można manipulować, człowiekiem również. „Umarł król. Niech żyje król” – oby tylko… nie połapał się w dworskich konszachtach. Nie tylko dworzanie prowadzili grę pozorów. Gdy ktoś chce coś ukryć przed innymi, posługuje się kłamstwem, wybiegiem… Milady, bardzo cię proszę, miotajmy w siebie po jednym zarzucie naraz. Tytułowa bohaterka od razu zaskarbiła sobie moją dozgonną sympatię, a to za sprawą uwielbienia książek i zaczytywania się w nich. Przeczytała wiele ksiąg, posiadła rozległą wiedzę, z której potrafi skorzystać. Jest mądra i wykształcona, empatyczna, dobra, pewna siebie i dzielna. Jej głowę wypełniają wzniosłe hasła, za to z ust sypią się nie tylko dobre rady i plany, ale także końskie suchary i ironia. Sarkazm w jej wypowiedziach bawi czytelnika czasami do łez. Ma kręgosłup, choć nie udaje, że wszystko ma pod kontrolą. Z własnej woli nie sięgnęłaby po koronę Anglii, tylko po… kolejną książkę! I wcale jej się nie dziwię. Kto normalny sypia w pokoju bez książek? Lady Jane to niezwykle oczytana młoda kobieta, która pragnie… regałów na książki i książek. Bibeloty i szpargały mogą dla niej nie istnieć, za to książki i biblioteki są jak najbardziej pożądane. Na przykładzie tej bohaterki autorki wielokrotnie podkreślały, jak ważne jest czytanie książek, jakie ma znaczenie zdobyta z nich wiedza, w jak wielu różnych sytuacjach jest przydatna. I chwała im za to! Może Lady Jane przekona swoją postawą choć jedną osobę do częstszego sięgania po słowo drukowane. Koń by się uśmiał, milordzie. To prawda. Choć raczej… zarżał! Końskie żarty dominują w tej powieści. Autorki umiejętnie wykorzystały bogaty zasób frazeologii dotyczącej konia i w odpowiednich momentach raczyły nimi milorda, zaś mnie inteligentnym humorem. A że komizm słowny łączy się z komizmem sytuacyjnym, to miałam ubaw. Do tego zachowanie się nastoletnich bohaterów w sytuacjach dla nich wstydliwych, a jednocześnie ich fascynujących budziła moją wesołość. Mam szesnaście lat i jutro umrę. Lady Jane rządziła Anglią zaledwie dziewięć dni, a potem została skrócona o głowę. Tak mówi historia. Jednak trzy autorki postanowiły wyrzucić ją przez okno i stworzyły własną historię – alternatywną historię Lady Jane i Tudorów względem tej zawartej w podręcznikach. Ich tok wydarzeń luźno nawiązuje do prawdy historycznej, zaś luki wypełniły według własnego uznania, nawet zmieniły część imion. Dodały do tego magię zmieniaków, by wszystko w ich opowieści było możliwe. I jest. Także kwestia czasu jest płynna. Miesiąc miodowy czy porównanie do Casanovy to znacznie odleglejsze wydarzenia niż te opisywane. Można poznać rodowód kilku przyszłych wynalazków. Jest kilka perełek. Ciąg dalszy na: https://atramentowomi.blogspot.com/2018/08/niepoprawna-lady-jane.html