Mechaniczna ćma (okładka  miękka, wyd. 03.2017)

Ciekawa historia, tajemnice, które w pewien sposób łączą bohaterów. Polecam.

Niestety do końca nie odpowiadał mi styl, przez co ciężko mi się czytało.

Lubicie podróżować? Ja uwielbiam! Jednak moje wojaże wyglądają nieco inaczej, niż u zwykłych podróżników. Taką nietypową możliwość daje mi świat literatury. Książki są dla mnie swoistym mostem do tajemniczych miejsc, nieodgadnionych zjawisk i intrygujących osobowości. Często przekraczam ten most, licząc na kolejną fantastyczną przygodę. Porzucam rzeczywistość na rzecz fikcji, ale emocje, które mi towarzyszą, są w stu procentach realne. Lektura "Mechanicznej ćmy" również dostarczyła mi wielu niezapomnianych wrażeń, przenosząc mnie do urokliwego Krakowa z przełomu XIX i XX wieku. To, czego byłam świadkiem w trakcie tej czytelniczej podróży, pozostanie ze mną na długi czas. Główną bohaterką powieści jest Celina, młoda kobieta o niezwykłych, nadprzyrodzonych umiejętnościach, które pozwalają jej komunikować się z duchami. Od wielu lat pracuje jako medium, pomagając innym ludziom uporać się ze stratą bliskiej osoby. Mimo to nie potrafi przynieść ukojenia samej sobie. Próby kontaktu z duchem własnej matki spełzają na niczym. Celina jest jednak uparta i nie poddaje się. Odnalezienie dawno utraconych bliskich staje się jej obsesją, która zżera ją od środka. Pewnego dnia poznaje młodego zegarmistrza Leonarda i Annabellę - młodą malarkę, tworzącą portrety zmarłych. Jeszcze nie wie, jak bardzo to przypadkowe spotkanie wpłynie na jej dalsze życie. Tworząc "Mechaniczną ćmę" autorka mocno inspirowała się powieścią gotycką. Świadczy o tym przede wszystkim forma narracji, która swoją tajemniczą, chłodną aurą wywołuje w czytelniku poczucie grozy. Przewracając kolejne strony powieści, czułam wciąż narastające napięcie. Nie miałam pojęcia, jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Niczego nie byłam pewna. Wszystkie moje przypuszczenia przysłaniała nieprzenikniona, mistyczna atmosfera. Niczym gęsta, mleczna mgła, w której z trudem przychodzi odnalezienie właściwej drogi. Barwne, niezwykle plastyczne opisy miejsc, zdarzeń i zjawisk wielokrotnie przyprawiały mnie o dreszcze. Przechadzając się brukowanymi ulicami, mogłam poczuć muśnięcie porannego słońca, usłyszeć przeraźliwe wycie wiatru, ujrzeć spowijający miasto nagły mrok. Podziwiałam wnętrza domów, pełne antyków, dostojnych mebli, przepięknych obrazów i... tajemnic. Czułam się jak jedna z tych dziewiętnastowiecznych dam! Jednak szczególną uwagę zwróciłam na kreacje niektórych postaci - nie tylko Celiny, ale i Jerzego Nieszporowskiego, Annabelli czy Erazma Podolskiego. Niesamowite osobowości, niby tak odmienne, a jednak o wspólnym mianowniku - każda z nich ze sporym bagażem bolesnych doświadczeń. To właśnie wewnętrzne rozterki bohaterów wzbudzały we mnie największy lęk. Ich pragnienia, tęsknoty i rosnące w siłę wewnętrzne demony. Styl autorki jest bardzo wyrazisty. Język użyty w powieści jest barwny, wyszukany i jednocześnie subtelny, jak dla mnie - bez nadmiernego patetyzmu. Joanna Pypłacz oczarowuje również dbałością o szczegóły, finezyjnymi porównaniami i trafnymi metaforami. Wszystko to idealnie wkomponowuje się w klimat historii, Dodatkowego smaczku nadają powieści niezwykłe odniesienia do świata artystycznego, w szczególności do muzyki poważnej. Jeśli macie ochotę na podróż po XIX-wiecznym Krakowie przenikniętym aurą tajemnicy i namiętności, koniecznie sięgnijcie po Mechaniczną ćmę. To niesamowicie wciągająca opowieść o ludzkich pragnieniach, tęsknotach, lękach i obsesjach. O demonach, które skrywają się w ludziach - często albo tego nieświadomych, albo bagatelizujących swój stan. Nie jest to horror, który mrozi krew w żyłach za pomocą krwawych czy brutalnych scen. To wyjątkowo udana (a może po prostu wyjątkowa) powieść obyczajowa, umiejętnie rozbudowana o elementy grozy i odrobinę irracjonalności. To nie nadprzyrodzone zjawiska wzbudzają w czytelniku największy niepokój, a ludzka psychika. Wewnętrzne rozdarcie, przygnębienie i bezradność, które potrafią skłonić do najbardziej nieobliczalnych czynów. Źródło: www.halmanowa.pl

"To, co uważamy za szczęście, to zwykła utopia i złudne uogólnienie." Mechaniczna ćma należy do książek, które przyciągają nie tylko wizualnie, ale także intrygującym opisem z tyłu okładki. Co najlepsze, brałam patronat nad tą książką w ciemno i prawdę mówiąc jestem z niego bardzo zadowolona. Celina - bo tak nazywa się bohaterka, która odgrywa najważniejszą rolę w powieści - jest młodą kobietą, która została obdarzona szóstym zmysłem i od lat zajmuje się pomaganiem innym kontaktować się z ich zmarłymi bliskimi. Akcja jest nieco zagmatwana i przeplatana trzema różnymi perspektywami, a także paroma pobocznymi, które uzupełniają informacje. Całość opisana jest na tyle szczegółowo, że bardzo łatwo wczuć się w charakterystyczny klimat, który towarzyszy powieści. Autorka posługuje się bardzo ciekawym i specyficznym sposobem pisania, używa także wielu zapożyczeń z języka włoskiego, które nadają wypowiedziom mocy. Czy wspomniałam o tym, że opis dwudziestowiecznego Krakowa jest naprawdę wiarygodny i czytelnik bezproblemowo wyobrazi sobie ten widok. Jak wspominałam narracja jest prowadzona z perspektywy trzech osób, w głównej mierze, ponieważ raz na jakiś czas stery przejmowały osoby poboczne, oczywiście główną postacią jest Celina, o której wspomniałam już wcześniej, drugą zaraz po Celinie jest Annabella. Annabella Tommasini to młoda kobieta, córka starego włoskiego zegarmistrza. Kobieta ta jest malarką, ale nie taką zwykłą, ponieważ uwiecznia tylko zmarłych, a wszystko to przez pewną tajemnicę, która kryje się za jej obrazami. Trzecia i ostatnia osoba to Leonard Maksymowicz, młody zegarmistrz, który traktował swoją pracę jak pasję, a także urozmaicał sobie czas tworząc piękne artystyczne… Dobra tu nie wiem jak to nazwać, więc uznam to za machiny. Co mnie trochę zawiodło, to to, że w niektórych przejściach brakowało płynności i gubiłam się w natłoku informacji, aczkolwiek autorka dobrze z tego wybrnęła i wkrótce potem wszystko stawało się jasne. Tytuł nie jest przypadkowy, a jego symboliczny charakter wyjaśnia się w trakcie czytania, muszę przyznać, że i tym razem moje przypuszczenia okazały się nietrafne i jestem z tego niezwykle zadowolona, ponieważ nie dosięgały one nawet połowie tak ciekawemu wyjaśnieniu ich przez autorkę. Mechaniczna ćma to debiutancka powieść Joanny Pypłacz i szczerze mogę powiedzieć, że autorka poradziła sobie na więcej niż 110%, ponieważ co mi najbardziej zapadło w pamięć, to to, z jaką pasją opisywała szczegóły w książce, a także ogromny plus za wykreowanie tak wysublimowanych i niebanalnych bohaterów, którzy dosłownie wszystkim odstawali od znanych nam wszystkim starym schematom, a wręcz stworzyła nowe. Autorka w książce skłania do myślenia, a to z całą pewnością pomaga w zrozumieniu całości i dogłębnym poznaniu tajemnic wymienionej wyżej trójki. Co najlepsze, dawno nie spotkałam się z tak ciekawie wykreowanym książkowym światem, w którym nie ma miejsca na przerwy, trzeba non stop analizować i łączyć wątki niczym puzzle, co było naprawdę świetną zabawą, choć może nie wypada przy dość poważnej książce… Tak, tu muszę przyznać, że raczej nie przepadałam za książkami, które stronią od zabawnych komentarzy czy nawet czarnego humoru, ale nie było wcale tak źle, wręcz przeciwnie, bardzo podobał mi się klimat, który autorka sprawnie utrzymywała. Podsumowując, Książka idealna dla koneserów grozy, która posiada w sobie trochę fantasy, z ciekawą narracją i wciągającą fabułą. Mogę też śmiało powiedzieć, że jest też dobrym wyborem przy początkach z tym gatunkiem, ponieważ klimatyczne i ciekawe zakończenie może mieć spory wpływ na dalszy postęp w sięganiu po nieznane J

Pierwszy duch odwiedza główną bohaterkę, gdy ma jedenaście lat, gdy mieszka w sierocińcu. Dzięki tej wizji odkryto ciało zaginionego mężczyzny. Dar dziewczyny zostaje wykorzystany, nawiązuje ona współpracę z okultystą. Celina poznaje także młodego zegarmistrza, oraz utalentowaną włoską malarkę, która... wykonuje portrety zmarłych! To spotkanie odmienia życie trójki bohaterów. Bohaterowie, czyli kobieta widząca duchy, malarka, oraz zegarmistrz. Każdy na swój sposób intrygujący, spotykają się i jeszcze nie wiedzą, że to spotkanie odmieni ich życie. Bardzo podobało mi się to, jakich bohaterów wykreowała autorka, każdy z nich mnie zainteresował i nie są to postaci, które są bezbarwne. Ich życie jest ze sobą w pewien sposób połączone, wydarzenia u jednej z tych osób, mają wpływ na wydarzenia, które wydarzą się u kolejnej... Wszystko dzieje się płynnie, przez co nie ma czasu na nudę. Bardzo lubię to w książkach i zasługuje to na wielki plus. "Mechaniczna ćma" to horror, jednak bez obaw - nie jest on bardzo przerażający. To książka, która buduje napięcie, gwarantuje nam wiele emocji, które odczuwamy podczas poznawania historii tak barwnych bohaterów. To powieść napisana pięknym językiem, w której możemy poznać dawne realia Krakowa, oraz epokę Fin de siècle, czyli końca wieku. Warto podkreślić, że to książka nie należąca do łatwych, owiana tajemnicą i skłaniająca do refleksji i zadumy, przez pojawiający się w niej mistycyzm, zjawy i klimat jaki panuje w tej książce. Czytając "Mechaniczną ćmę", czułam się jakbym rzeczywiście przeniosła się w czasie do epoki, która zostaje przedstawiona w książce. Wydarzenia i sposób w jaki opisuje je autorka, są w stanie pobudzić naszą wyobraźnię, sprawić, że przenosimy się w mroczny świat, poznajemy niezwykłe osobowości. To książka z duszą, którą zdecydowanie muszą poznać osoby lubiące horrory, a także powieści w których występują zjawy i duchy. Ta historia na pewno was urzeknie.

Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że "Mechaniczna ćma" to najlepsza powieść autorki. Przede wszystkim jest najlepiej dopracowana. Chodzi mi tu nie tylko o stronę językowo-stylistyczną, ale - przede wszystkim - o fabułę. "Mechaniczna ćma" to klasyczna powieść z tajemnicą, a nawet z kilkoma, która trzyma w napięciu od początku aż do samego (dość zaskakującego) zakończenia. Ponadto, można w niej znaleźć całą galerię osobowości, między innymi ekscentrycznego starego Włocha i jego córkę-artystkę, genialnego zegarmistrza, sławnego spirytystę oraz wysoko sytuowanego policjanta-nieudacznika. Niesamowita kombinacja, prawda? Szczerze polecam tę powieść każdemu, kto lubi nie tylko takie klimaty, ale po prostu ciekawe książki z duszą.

Książki polskich autorów niejednokrotnie mnie zaskakiwały. Tym razem postawiłam na "Mechaniczną ćmę", która miałam nadzieję, że mnie zaskoczy i wprawi w zachwyt. Opis i tytuł wiele obiecywały, a więc sięgnęłam po tę pozycję. I... Więcej na: http://www.bookparadise.pl/2017/06/mechaniczna-cma-joanna-pypacz.html