Mapy naszych spektakularnych ciał (okładka  miękka, wyd. 10.2023)

Fragmenty bardzo bardzo fajne obrazowe ale jeżeli nowoczesna literatura ma polegać na takim pisaniu to ja niestety dziękuję Kipi kasza kipi grosz Nieby rozumiem niby akceptuję ale jakoś trudno mi się zgodzić że taka forma opowieści jest aż tak zachwycająca jak piszecie Wiem mój mózg jest za malutki za wolny No cóż wolę taką starą prawdziwą opowieść co się wlecze zdanie za zdaniem i jedno wynika z pierwszego i po a jest b potem i tak dalej Cyba lepiej bym się wgłębił w ich życie i chorobę jak byłoby jakoś nie tak nowocześnie 🫤

Zmieniając odrobinę kolejność słów w tytule, napiszę, że zdecydowanie najbardziej spektakularną mapę mojego ciała zrobiono równo trzy lata temu, przy okazji mojego PET-TK. To takie badanie, gdzie zostaje ci podany radioaktywny znacznik, który uwidacznia najbardziej aktywne metabolicznie miejsca w ciele, więc siłą rzeczy - pokazuje guzy nowotworowe. Niby wiedziałam, że zaczynam walkę z chłoniakiem, ale widok górnej połowy moich wnętrzności, które rozświetliły się niczym choinka przybrana światełkami był dość mocny. I spektakularny... :) W związku z tym mogę nie być do końca obiektywna w stosunku do tej książki, ale dla mnie to jedna z najbardziej genialnych powieści, która w poetycki sposób opowiada o raku, odchodzeniu, ale przede wszystkim o ciele. O tej fascynującej maszynerii, która każdego dnia odrobinę się zmienia, ewoluuje. O miejscu, w którym zachodzą miliardy reakcji, powiązań i oddziaływań. O mapie, która z biegiem lat pokrywa się bliznami przypominającymi o stoczonych bitwach, dojrzewa, wiotczeje. O ciele, które odczuwa ból i przyjemność. Coś wspaniałego, mnóstwo trafnych słów, które nie tylko zmuszają do refleksji, ale też powolnego przegryzania się z kolejnymi zdaniami i obcowania z tą prozą Maddie Mortimer oddaje głos ciału, które pamięta proces dojrzewania, ciąży, która tak wiele zmienia, ale też chwile choroby i ciężkiego leczenia jakim jest chemioterapia, która niczym fala powodziowa niszczy wszystko co napotka na swojej drodze. To co złe i dobre. Mapy naszych spektakularnych ciał to też wiele stron, w którym do głosu został dopuszczony rak, który niczym pasażer na gapę obserwuje główną bohaterkę. Sami widzicie, że ta książka musiała być mocna i wywołująca skrajne emocje. Na szczególną uwagę zasługuje specyficzny styl pisania autorki, bardzo poetycki, to właściwie przeplatanie się tekstów napisanych prozą i dających do myślenia wierszy i zdań. To też różnorodne czcionki, pogrubienia liter, tekst układający się w specyficzne kształty. Bardzo nowatorska książka, ale dzięki temu porusza jeszcze mocniej. Maddie Mortimer dosypuje tutaj również szczyptę czarnego humoru, który łagodzi poruszone w tej historii tematy. Ja śmiałam się, płakałam, odkładałam ją na chwilę refleksji i przypomnienia sobie jak to było te kilka lat temu w moim życiu. Polecam! Nietuzinkowa, wyjątkowo mocna historia, w której splatają się wszystkie ważne wątki: macierzyństwo, rodzina, odchodzenie, dojrzewanie. Nie ukrywam, jej lektura nie będzie dla was łatwa, ale czasem warto nawet popłakać podczas czytania, bo to oczyszczające uczucie, a jeśli sprawi, że szerzej otworzymy oczy na nasze życie to tym bardziej warto.

Opowieść o chorobie, odchodzeniu, cielesności i miłości. Tylko tyle i aż tyle. Wszystkie te motywy w książce Maddie Mortimer są tak boleśnie realne, że niemal przenikają każdą komórkę ciała. Ciężar ludzkiego dramatu wydaje się namacalny, podobnie zresztą jak i sama choroba – nowotwór zagnieżdża się w ciele Lii, atakuje i stopniowo przejmuje nad nim kontrolę. Z pozoru brzmi znajomo, bo przecież nie brak książek poruszających podobne tematy. Ale Mortimer znalazła sposób, by uczynić historię Lii oryginalną i niebanalną. "Mapy naszych spektakularnych ciał" urzekają niekonwencjonalną, artystyczną formą i narracją. Styl pisania Mortimer balansuje na granicy prozy i poezji, mieszają się ze sobą przeszłość i teraźniejszość. Czytanie tej książki to nie tylko niezwykłe doświadczenie werbalne, ale też wizualne, bo autorka kreatywnie bawi się słownictwem, czcionką, kształtem. Ciekawego wyboru Mortimer dokonała w kwestii narracji, oddając głos (dosłownie) nowotworowi, który, wędrując po zakamarkach ciała, staje się integralną częścią Lii. Autorka uzyskała wspaniały efekt – szczery, niepokojący, ale też kojący w swoim bólu, nieuchronności oraz przebłyskach światła i humoru. Czasami po przeczytaniu książki czujemy, że coś się w nas zmieniło, że tekst zostawił w nas ślad. I tego właśnie doświadczyłam tym razem. Udany debiut, jednocześnie piękny, smutny, bolesny i wzruszający. Gorąco polecam (i gratuluję Agnieszce Walulik – polski przekład zachwyca).

Dawno w moje ręce nie trafił tak oryginalny i dopracowany debiut. Brawa dla autorki za to z jak wielkimi zaangażowaniem tworzyła te powieść. Widać, że oddała jej całe swoje serce. "Mapy naszych spektakularnych ciał" to książka niezwykle oryginalna. Historia Lili, w której ciele rozwija się choroba i powoli zabiera jej ostatnie chwile życia. Bolesna, smutna, niepokojąca, ale tak bardzo prawdziwa. Na ogromną uwagę zasługuje styl autorki, który jeszcze bardziej ciekawi czytelnika. Autorka dosłownie bawi się tutaj słowem, czcionką, a wszystko wydaje się mieć swój zamierzony cel. Czytelnik mocniej odczuwa niektóre fragmenty, zastanawia się nad formą, przekazem, nie jest obojętny na ten niezwykły literacki zabieg, przeciwnie, jeszcze bardziej docenia treść i słowa, które mają tak ogromne znaczenie. Narracja znakomita, dopuszczenie do głosu samej choroby, to fragmenty, które zostaną ze mną na zawsze. Historia Lili wzrusza i boli jednocześnie. Będę jednak szczera i przyznam, że ta książka jest naprawdę trudna. Jeśli często sięgacie po literaturę piękną, to możecie mieć świadomość, że styl takiej powieści może być całkiem inny niż we współczesnej literaturze. Trudny w odbiorze, momentami naprawdę ciężki do zrozumienia. W przypadku tej książki tak właśnie jest, jednak dla mnie było to czymś wyjątkowym, niepowtarzalnym. Jeśli jesteście gotowi na nowe literackie przygody, to ta książka na pewno zagwarantuje Wam świeżość i oryginalność. Polecam!

Ja absolutnie na tak. Nie boję się nowych rzeczy i lubię wymyślne książki. Nowatorskie, piękne w swej pokrętności, takie które sprawiają że jestem niepewna. I to właśnie była taka lektura. Jeśli szukacie książki totalnie innej, takiej która zaskoczy Was w każdym niemal podrozdziale, to właśnie znaleźliście! Najpierw chciałam Was zapytać o to czy Wasze ciało kiedyś już Was tak mocno zawiodło. Ale później stwierdziłam, że to bardzo osobiste pytanie, i nie chce go zadawać. Niemniej jednak moim życiu był taki moment, a nawet dwa, w których moje ciało mnie zawiodło. I przyznam szczerze, że byłam wtedy w ciężkim szoku. W ogóle niesamowite jest to jak ludzie szybko zapominają i jak nieprawdopodobna wydaje się być choroba w obliczu pełnego zdrowia. Ta książka opowiada jednocześnie o tym jak nasze ciało jest piękne, mocne i dobre oraz o tym jak jest wątłe, delikatne i kruche. O tym jak jedna chwila, jeden moment, może zburzyć całą naszą rzeczywistość, którą układamy przez lata. Autorka nie tylko opowiada o trudach choroby i o tym jak ciężko jest zaakceptować i pogodzić się z niektórymi rzeczami, ale opowiada także o tym jak trudno jest żyć z dorastającą, zbuntowaną duszą. I mi chyba najbardziej właśnie to się podobało w tej pozycji - relacje pomiędzy matką a córką, które są jeszcze trudniejsze gdy pojawia się ból, cierpienie i choroba. 7.5⭐️.

WSPANIAŁA KSIĄŻKA! Dawno nie czytałam czegoś, co by mną tak poruszyło i zadziwiło. Wywrotowa i piękna. Autora śmiało gra z językiem, ale potrafi też w kilku dosłownie słowach oddać najgłębsze prawdy. Mamy tutaj historię szczęśliwej rodziny (2+1) - szczęśliwej do czasu, kiedy przychodzi diagnoza, która zmienia wszystko. To piękna opowieść o budowaniu relacji z najbliższymi w sytuacji najcięższej próby, o walce mimo wszystko, o uważnym podchodzeniu do rzeczywistości i języka. Mnie oczarowała i mam nadzieję, że autorka napisze wkrótce coś jeszcze. Jeśli ta książka jest debiutem, to poprzeczka postawiona jest bardzo wysoko.

Lia, Harry i Iris tworzą szczęśliwą rodzinę. Gdy pewnego dnia słyszą od lekarza diagnozę brzmiącą jak wyrok, całe ich życie wywraca się do góry nogami. 😖 Niełatwo jest bowiem żyć z myślą, że lada chwila trzeba będzie odejść z tego świata. Szczególnie, kiedy wcale nie ma się na to ochoty. 😭 Czy rodzina pogodzi się z losem i zaakceptuje nieuniknione❓️ Ta książka bezsprzecznie zasługuje na uwagę. Jest to niezwykle oryginalna powieść, która zaskakuje na każdym kroku. Autorka z wielkim zaangażowaniem tworzy historię pełną smutku i cierpienia, 🥺 pokazującą zmagania z chorobą, jak również ukazującą, jak trudno jest pogodzić się z rzeczami, które nas w życiu spotykają. Książka ta jest pełna kontrastów. Z jednej strony pokazuje piękno i siłę ludzkich ciał, 🥰💪 z drugiej zaś ich wątłość i niesamowitą kruchość. 🤕 Daje też brutalny przykład tego, że w jednej sekundzie możemy stracić wszystko, nad czym pracowaliśmy całe życie, a jedna mała rzecz może spowodować, że nasze plany odejdą w zapomnienie i staną się kompletnie niczym w sytuacji, jaka nas dotyka. 😔 Autorka opisuje też niełatwe relacje matki i dorastającej córki, szczególnie trudne w obliczu ciężkiej choroby. I ten właśnie wątek uważam za jeden z najmocniejszych w tej książce. 👍 Na uwagę zasługuje też niezwykle intrygujący styl autorki, który sprawia, że treść i słowa nabierają jeszcze większej mocy. 😍 "Mapy naszych spektakularnych ciał" to pozycja kompletnie inna niż wszystkie. Napisana w niepowtarzalny sposób, oryginalna, nietuzinkowa i jedyna w swoim rodzaju historia, która porusza do głębi. I na dodatek jest to debiut! Gorąco polecam❗️😌