Lekcje z pingwinem (okładka  miękka, wyd. 03.2016)

Bardzo polecam tę książkę. Wzruszająca historia przyjaźni człowieka z pingwinem, trochę niesamowita, a jednak prawdziwa. Pozostawia ciepełko w serduszku..

Trudno się oderwać. Cudna. Aż trudno sobie wyobrazić taką historię. A napisana bardzo ciepło.

„Lekcje z pingwinem” – początkowo traktowałam tę książkę jako ciekawostkę, zwyczajną małą opowieść. Nawet nie wiem kiedy okazało się, że dałam się porwać urokowi Juana Salvado, cudem wyratowanego pingwina, i pokochałam go podobnie jak autor książki.

Historia nadzwyczajna, a jednak prawdziwa. Lata 70. Ubiegłego stulecia, Argentyna, i młody Anglik, który pragnie podróżować tak bardzo, że osiedla się w Ameryce Południowej, zostając nauczycielem. Pewnego dnia podczas spaceru obserwuje tragiczny widok – rzeź morskich stworzeń, umierających z powodu wycieku ropy. Wśród martwych ciał dostrzega pingwina, który jeszcze walczy o życie. Niewiele myśląc, pomaga mu wydostać się na ląd, a potem zabiera do pokoju hotelowego, by wyszorować z zabójczej ropy. Tak rodzi się niecodzienna przyjaźń pomiędzy zwierzęciem, które cudem uszło z życiem a młodzieńcem, który na swoje życie od teraz spojrzy na nowo.

Czytając o perypetiach Toma Mitchella, uczącego się codzienności w kraju owładniętym wewnętrznymi konfliktami i trudną sytuacją ekonomiczną, człowiek jednak czuje zazdrość: za tą niesamowitą przygodą, za poznaniem zupełnie innej kultury, za fantastycznymi uczniami i egzotycznym przyjacielem, zachowującym się zupełnie jak człowiek. Więź pomiędzy pingwinem a bohaterem jest jedyna w swoim rodzaju. Zwierzę pozwala także otworzyć się młodzieży, zamieszkującej akademik. Opiekowanie się pingwinem, karmienie go, wspólne pływanie – to dla tych chłopców największy zaszczyt. Aż trudno uwierzyć, że taka historia mogła wydarzyć się naprawdę i trudno nie żałować, że nie przydarzyła się mnie :)

Książkę polecam oczywiście – świetnie napisana historia, która chwyta za serce. Zabawna, choć momentami szczera do bólu i wyciskająca łzy. Mitchell między wierszami przemyca swoją opinię na temat zagrożenia dla środowiska, jakie niesie ze sobą współczesny człowiek. Udowadnia też, że ludzie i zwierzęta mogą żyć w symbiozie. Oby więcej podobnych książek.

Nawiasem dodam, że książka zawiera czarno-białe szkice, przedstawiające gwiazdę tej opowieści. Autor do dziś nie może przeżyć, że nie zachowały się żadne fotografie Juana, ale dzięki tej książce przesympatycznego pingwina może poznać każdy z nas.

Przyznaję, nie zdarzyło mi się nigdy spotkać, gdzieś przy drodze, czy na bezdrożu, zwierzęcia, któremu moja pomoc mogła uratować życie, a jej brak zwiększyć ryzyko śmierci. Być może zbyt mało uważnie patrzę na świat.

Tom Michell rozglądał się o wiele baczniej niż ja - wśród wielu martwych zwierząt wypatrzył jedno wciąż walczące z oblepiającą je ropą i smołą, pełne woli życia. Przygarnął pingwina i - choć wydaje się to mało realne - uczynił go swoim zwierzęciem towarzyszącym.

Od razu zastrzegę - Autor podjął próbę przekazania Juana (bo takie imię nadał pingwinowi) do lokalnego ogrodu zoologicznego. Zobaczywszy jednak warunki, w jakich w ogrodzie żyją pingwiny, porzucił ten pomysł; on stwarzał Juanowi o wiele przyjemniejszy świat.

Pingwinia kontrabanda, pingwin jako zwierzęcy terapeuta pomagający przezwyciężyć zahamowania społeczne wśród nastolatków, pingwin - przyjaciel, pingwin - powiernik... Długo można by wymieniać role w jakich odnajdował się Juan. I choć, oczywistym jest, że najlepszym życiem dla dzikich zwierząt, jest życie zgodne z ich naturą, przekonana jestem, iż Tom Michell uczynił wszystko, co się dało, by zadbać o dobrostan Juana.

- Dzień dobry - wymamrotałam - Mamy piękny dzień. W kominku siedzi pingwin, jeśli kogoś to interesuje." Sadie Rick Riordan, Ognisty tron ; Lekcje z pingwinem ; Tom Michell. Wydawnictwo : Literackie. Literatura: obyczajowa. Są historie które aż zapierają dech w piersi, które można uznać za nierealne, a jednak prawdziwe. Autor spisał jedną ze swoich opowieści, przekazując wrażliwość na piękno przyrody, autentyczność nie tylko zdarzeń, kulturę, politykę, tradycję i obyczajowość kraju o którym nie wiele się wie, bo i na co komu ta wiedza? Bardzo poruszający obraz przyjaźni pomiędzy pingwinem a człowiekiem, bo czy taki pingwin we fraku nie przypomina zadumanego mędrca? Wszystko co zdarzyło się Tomowi, jest czystą prawdą w którą trudno uwierzyć, a przecież nie tylko on hodował, opiekował i troszczył się zwierzęciem które z natury spędza życie z dala od siedlisk ludzkich, są tacy którzy hodują krokodyle, pawiany czy też tygrysy, czy w dobie dzisiejszego obycia się z naturą, może nas coś bardziej zaskoczyć? Na początku lat 70. ubiegłego stulecia, Tom przebywał w kurorcie Punta del Este, znajdującym się w Urugwaju, skąd miał zamiar wyruszyć do Argentyny gdzie otrzymał posadę asystenta nauczyciela z obowiązkami opiekuna internatu. Trzeba podkreślić że w tamtych latach Argentyna była o krok od anarchii, a terrorystyczne akty przemocy i brutalna rewolucja doprowadziły do upadku rządy Juana Perona. Szalała inflacja, wszystko było chaosem który potęgowały brak zrozumienia obcokrajowców. Idąc brzegiem cypla zauważył nieruchome kształty, pingwiny pokryte ropą, smołą, zalegały brzeg, tworząc martwe cmentarzysko. Jeden z nich poruszył się niezgrabnie, dając znać o swoim położeniu. Decyzja autora była szybka i prosta, wziął pingwina do pokoju, wykąpał z wielkimi kłopotami, nakarmił, dał odsapnąć i ruszył z nim w worku na plecach do Argentyny. By się mogło wydawać że historia prosta, banalna, nawet ckliwa, zawierała jednak wiele istniejących problemów na drodze. Jak przemycić pingwina, jak przekroczyć granicę? Kiedy strach na szczęście posiada często duże oczy, zabiera Juana Salvado do szkoły gdzie tam zajmuje się opieką, przede wszystkim zaprzyjaźnia się z uczniami w szkole, zdobywa zaufanie i staje się niemal konfesjonałem do którego ustawiali się w kolejce nie liczne osoby z problemami. Kochali go wszyscy, lecz Tom zdawał sobie sprawę że jego obecność z czasem może wiele kosztować, udał się do ZOO w Buenos Aires by zorientować się czy jego pingwin otrzymałby pomoc, wyżywienie. Widok był przykry, inne pingwiny były osowiałe, smutne, jakby poddane sytuacji nad którą nie mieli wpływu. Jednak Tom się nie poddawał, szukał wyjścia z wielu sytuacji, zwiedzał i poznawał ludzi, ich pasje, życie, tradycję, wyjeżdżając na wakacje zostawił swojego pingwina pod opieką przyjaciela, a kiedy wrócił...wszystko okazało się ułudą, jakby snem. Czy cenny głos w bardzo aktualnej dyskusji na temat ekologii oraz wspólnego życia człowieka ze zwierzętami odniósł skutek? Czy ludzie zaczęli bardziej poznawać życie dzikich zwierząt, przestali ingerować w ich życie, zakłócać spokój, łagodzić ich dziką naturę? Zabieramy te unikatowe zwierzęta z ich naturalnego środowiska, nie wiedząc o nich nic, jak to było w przypadku autora, po próbach i błędach, nauczył się z nim funkcjonować, ale czy to nie była krzywda że zabrał go z plaży, by ratować a jednocześnie uwięzić? Wzruszająca opowieść dla każdego, dla którego pingwin znajdzie miejsce w sercu, jest opoką spokoju, mądrych oczu, Puchatkowego spojrzenia i rozumku który odpowiada na pytanie, nie miodkiem a szprotami. Jakże było mi przyjemnie ją przeczytać, przeniknąć do świata odległej kultury, zaczerpnąć gorzkiego smaku polityki, poznać tylu niezwykłych i otwartych ludzi, którzy swoją pomocą służyli bohaterowi powieści. Utkana z ciepła słów, idylliczna pomimo wielu ciemnych stron, trudno było mi oderwać się od książki, hipnotyzująca, szczególną uwagę kładzie na kwestię tolerancji w śród uczniów, problemów młodzieży, warta i godna polecenia. Miłość nie jest dana na własność, lecz w zastaw, a dług grosz po groszu niezmiennie narasta. Wszelako, zdaje mi się, nie jest prawdą twierdzenie, że im dłużej go mamy, tym dotkliwsze cierpienie. Bo gdy nadchodzi dzień spłaty, słusznej czy nie, czy to stara pożyczka, czy nowa, tak samo nam źle. Dlaczego więc, na Niebiosa ( nie będąc tam, lecz tu ), mamy rzucać nasze serca na pożarcie psu? - Kipling ; Psia moc ;

W ogolnym pojeciu musze stwierdzic, ze zamysl bardzo ciekawy, ale sposob pisania juz mniej. Pingwin niestety nie odgrywa glownej roli a swiat nie kreci sie wokol niego...Narrator , ktorym jest jego wlasciciel nie wykazuje jakiejs nadzwyczajnej relacji ze zwierzeciem. Im bardziej od niego odbiega w swojej historii na rzecz samotnego zwiedzania kraju, tym bardziej opowiesc staje sie nudna. Mialam wrazenie, ze zwiedzanie nowych zakatkow bardziej go inspiruje niz zajmowanie sie pingwinem, ktorego niejednokrotnie oddawal w opieke czesto przypadkowym osobom. Ksiazka moim zdaniem nieco sucha, pozbawiona emocji, opierajaca sie na faktach. Mysle, ze taka przygode mozna by bylo opisac duzo ciekawiej. Tytul zacheca, choc nie do konca odnosi sie do tresci...