Krew. Virion. Legenda miecza. Tom 1 (okładka  miękka, wyd. 01.2024)

Czekam na kolejne tomy.

Jak zawsze rewelacja

Klasa sama w sobie

Znakomita lektura

Mistrzostwo !

Super

Super

Ok

Starość... - może być spokojną, leniwą, upływającą na cieszeniu się zasłużonymi chwilami relaksu. Może, ale z pewnością nie w przypadku szermierza natchnionego, którego imię zna pół świata i którego imię znaczy tyleż podziw, co i lęk... Mowa tu oczywiście o niejakim Virionie - bohaterze najnowszej powieści Andrzeja Ziemiańskiego pt. „Virion. Krew”, która jest jednocześnie pierwszą odsłoną cyklu „Legenda miecza”. I jak się już domyślacie, jest to opowieść o starości Viriona, która podobnie jak i on, musi być wyjątkową... Troje rodzeństwa - dwie starsze siostry i brat, przemierzają pogranicze Luan i Arkach, szukając dla siebie lepszego miejsca do życia. Los sprawia, że znajdują oni po drodze pijanego w sztok starca, którego z racji dobrego serce zabierają ze sobą w dalszą drogę. Decyzja ta odmieni ich los już na zawsze - a w szczególności młodzieńca, który za sprawa Dziadka odnajdzie swoje życiowe powołanie. Jednocześnie w tej samej okolicy pojawia się pewna piękna, niebezpieczna i niezwykle sprytna dziewczyna, która realizując powierzoną jej misję stanie się niespodziewanie jednym z najważniejszych graczy na szpiegowskiej scenie gry wielkich mocarstw, której stawką jest przyszłość tego zakątka świata... Patrząc na tę piękną, klimatyczną, wspaniałą okładkę niniejszej powieści (czy wam też widniejącą na niej postać kojarzy się z Melem Gibsonem...?) czuję wielką radość, że oto Andrzej Ziemiański dał nam kolejną odsłonę tej jakże rozbudowanej serii w nieco innej, zaskakującej postaci. Oto porzucamy bowiem młodość i wiek średni Viriona na rzecz jego starości, którą również znaczy wielka przygoda, nieustająca walka, skomplikowana polityka oraz rzecz dla mnie absolutnie tu wspaniała - ironia względem życia człowieka. Ironia, w której kryje się mądrość tych, którzy przeżyli i widzieli już prawie wszystko... Jak już wspominałam na przykładzie krótkiego zarysu fabuły, akcja powieści toczy się tu dwutorowo - z jednej strony śledzimy losy rodzeństwa i odnalezionego przez nich starca, zaś z drugiej towarzyszymy młodej kobiece, która okazuje się być kimś na wzór super agenta tego świata. I tu i tu jest ciekawie, klimatycznie i wielokrotnie bardzo zaskakująco, gdy z czasem okazuje się, że ścieżki bohaterów zmierzają w to samo, niezwykle niebezpieczne miejsce. To właśnie tam dojdzie na finałowych wydarzeń, szytych grą kłamstw, śmiercią i dobrym trunkiem. Jaki zatem jest sam Virion w tym jakże słusznym wieku...? Otóż nieco inny, gdyż znajdziemy w nim więcej humoru, wspominanej ironii i sarkazmu, ale też i dobrego serca względem wrogów, których oczywiście traktuje z przyjemnością mieczem i wszelaką inna bronią, ale już jakby nieco łagodniej, dając szansę uniknięcia swojego marnego losu, z większym zrozumieniem. I chyba również jest to mądrzejszy Virion..., ale tak to już jest z nami ludźmi, że z wiekiem wiemy i rozumiemy więcej, choć wtedy też i mamy mniej okazji, by skorzystać z ów wiedzy. Ciekawie przedstawia się także globalne spojrzenie na tę powieściową rzeczywistość, w której również zmieniło się wiele - choćby na polu prowadzenia wojennej polityki Luan, ale też i na tle społecznych przemian, które akurat podążyły w złą, bardzo złą stronę. I pojawiają się tu nowe postacie, które są ciekawe, barwne, idealne dla tej książkowej scenerii - by wspomnieć o uczniu Viriona, czy też arkańskim księciu, ale też i przebrzmiewają imiona dawnych bohaterów, których doskonale znamy i za którymi tęsknimy. Warto też zauważyć, że w tej opowieści to jednak wielka polityka okazuje się ważniejszą, aniżeli losy jednostki - choć z samym szermierzem natchnionym, na czele. Walka, wspominana polityka i jej przedłużenie w postaci szpiegowskich intryg oraz humor - to główne elementy tej historii, w której jednak pojawia się również miejsce na wątek natury obyczajowej, gdy oto młoda krew daje o sobie znać i przyciąga pewnego młodzieńca do pewnej młodej dziewczyny. Oczywiście są i rzeczy magiczne - nie dużo, ale jednak w kluczowych momentach, tak by opowieść ta zachowała swoją piękną naturę fantasy. Najważniejsze wydaje się jednak to, że mamy tu coś innego, dla nas nieodkrytego i w jakiejś mierze odświeżającego całą tą serię, co mnie osobiście bardzo się podoba. Tak, jak Andrzej Ziemiański zacnie napisał tę opowieść, tak Paweł Zaręba opatrzył ją pięknymi i klimatycznymi ilustracjami. Efektem jest znakomita, trzymająca w napięciu do ostatnich stron i przezabawna historia, która w mej ocenie stanowi sobą jedną z najśmieszniejszych odsłon całej tej serii. Oczywiście mamy tutaj również mocny język i kilka mrocznych scen, ale w całościowym ujęciu bliżej tej powieści do komedii fantasy, aniżeli dramatu - i dobrze, bo dramatów mamy dość dookoła nas, a tutaj czeka na nas przyjemność zabawnej i porywającej, czytelniczej przygody. Cytując klasyka – „Kiedy ludzie pytają mnie co jest ważniejsze, jedzenie czy miłość…” - odpowiem, że jedzenie, miłość i dobra lektura, ot choćby takiej książki, jak „Virion. Krew”. Polecam!

Amnezja Legendy. Wyobraźcie sobie, że budzicie się na potężnym kacu, a wokół Was leżą zwały trupów. Nic nie pamiętacie, nie wiecie kim jesteście, jedyne czego pragniecie to klin, a wszystko co potraficie to intuicyjne posługiwanie się orężem z taką wirtuozerią i skutecznością (z racji wieku szala przechyla się tu raczej na rzecz skuteczności - niestety Wasze oczy już nie te...), że nie może to być przypadek. I teraz zagadka: kim jesteście? Jeśli przebywacie akurat w Luan, względnie blisko granicy z Arkach, to jest spora szansa, że jesteście legendą tego świata, Virionem! (chwilowo w stanie amnezji). W takich właśnie pięknych okolicznościach wkraczamy do środka kolejnej historii ze świata Achai, zatytułowanej przez Andrzeja Ziemiańskiego "Virion. Legenda Miecza tom 1. Krew". Mówisz zima - myślisz nowy Virion! Od pewnego czasu tradycją stało się, że kolejne tomy jednej z najlepszych rodzimych serii spod znaku fantastyki mają swoją premierę właśnie o tej porze roku. "Virion. Legenda Miecza tom 1. Krew" to już w sumie szesnasty tom pochodzący z przedstawionego nam już 21 lat temu (!) uniwersum Achai, a jednocześnie pierwsza część trzeciej serii poświęconej najlepszemu szermierzowi tego świata, Virionowi (taaaak, to brzmi nieco zawile :) - o tym, jak czytać Viriona i wszystkie książki z tego uniwersum przeczytacie tutaj). Starość nie radość, wiadomo. Ale jak cię znajdują pod stosem trupów, bez pamięci, za to z ogromnym bukłakiem pełnym wódki, który tulisz do siebie niczym troskliwa matka niemowlę, to wiadomy znak, że żarty się skończyły. Tak oto rozpoczyna się zupełnie nowy rozdział w życiu Viriona. Pamięć: brak. Umiejętności: ponadprzeciętne. Cierpliwość: mocno ograniczona. Dodając do tego trzy pary oczu wpatrzonych w niego z uwielbieniem i trzy pary ust szpecące nabożnie "Mistrzu, prowadź!" dostajemy najlepszą ekipę ze spalonego teatru i reżysera na skraju załamania nerwowego. Ale jaka to będzie piękna katastrofa! Dla wszystkim fanów Viriona każda kolejna książka z poświęconego mu cyklu to niesamowita frajda. Nie inaczej jest tym razem! "Legenda Miecza. Krew" to kolejna dawka znakomitej akcji i kontynuacja historii, która wciąga i rozkręca się z tomu na tom (i z serii na serię!) coraz bardziej. Ziemiański śmieje się w twarz wszystkim tym, którzy nie widzieli już w tym uniwersum żadnego potencjału i śmiech ten jest nie tylko donośny, ale i niesamowicie satysfakcjonujący dla każdego fana. Autor nie zdejmuje nogi z gazu i jadąc na pełnej prędkości porywa nas ze sobą prosto w wir akcji, gdzie będziemy świadkami intryg, wielkiej polityki, pościgów i zapierających dech w piersiach pojedynków, w których wirtuozeria mieczy będzie szła o lepsze z szaleńczym tempem akcji. Świat Viriona jest szybki, błyskotliwy i ostry niczym jego miecz (lub też jak wszechobecne na łamach książki, będące znakiem firmowym całego uniwersum poczucie humoru). To nie jest miejsce dla ludzi słabych. Jednak dla legend pokroju Viriona jak najbardziej. Jako ciekawostkę mogę podać Wam informację, że przez lwią część powieści nasz bohater zwany jest po prostu "Dziadkiem", a jego właściwe imię pojawia się w książce dopiero na 316 stronie! Uspokoić mogę jednak w tym względzie, że Virion swą pamięć odzyska, a stanie się to - nie chcąc zbytnio spoilerować - dzięki jednej z najbliższych mu osób. Sam proces odzyskiwania pamięci przyspieszy z kolei (tak sam z siebie) z pewnej konieczności, a konkretnie za sprawą wychodzącej coraz wyraźniej na jaw grubej akcji, w której Virion zgodził się wziąć udział jeszcze przed nabawieniem się amnezji. O co będzie chodziło? Rzecz jasna o sprawy wielkich tego świata. A tak bardziej konkretnie, to o pewne kompromitujące papiery, które Cesarstwo Luan ma na... Biafrę. TAK! - na tego samego Biafrę, którego znacie z "Achai"! Zapijaczony (i jak wieść niesie: wyjątkowo piękny) synalek królowej Arkach jest w opałach, Luan trzyma go wręcz za gardło, a zatem pomiędzy łykami gorzały wymyślił on sobie, że aby mieć wolne ręce i ocalić Arkach, to musi te kwity odzyskać. Do tego zadania Biafra wynajmuje Viriona (jako się rzekło - jeszcze zanim "Dziadek" stracił pamięć). Kontekst geopolityczny? Proszę bardzo: trwa wojna Luan z Arkach, a cesarstwo sukcesywnie prze coraz głębiej w głąb terytorium słabszego przeciwnika i nawet elitarne oddziały dywizji górskich Arkach nie są w stanie powstrzymać wroga. Co prawda spowalniają nieco bezużyteczną w zalesionych górach kawalerię i są bardziej mobilne od ciężkiej piechoty Luan, no ale... w końcu będą musiały ulec. Zwłaszcza, że Arkach nie za bardzo ma w tej walce sojuszników. W zakupie zaopatrzenia od Chorych Ludzi przeszkodą jest pełen potworów las, a w pewien sposób naturalny sojusznik, królestwo Troy, pragnie jedynie podjudzić Arkach do samobójczego ataku na Luan, aby kupić sobie trochę czasu na własnej granicy. Brzmi Wam to wszystko może znajomo? :) ...