Lata powyżej zera (okładka  twarda, wyd. 09.2017)

To wspaniała książka. Bo świetnie się czyta i cały czas utrzymuje czytelnika w tym nastroju młodzieńczego buntu, który przecież każdy dobrze zna, nawet jeżeli już z niego wyrósł. Pokazuje świat młodych ludzi ich oczami i jest w tym świecie autentyczność, a to cecha prawdziwej literatury. Za to właśnie pokochałam tę książkę. Jest w niej niezgoda na zastany świat, rozczarowanie tym światem, walka o siebie i w końcu pogodzenie się z rzeczywistością. Książka pokazuje również świat ludzi, którzy nie skorzystali z transformacji, którym się nie powiodło i pokazuje jak bardzo trudno wyrwać się z tego świata, stać się kimś innym, uwierzyć w swoje zdolności i żyć życiem lepszym niż życie rodziców.

książkę polecił mi kuzyn,świetnie oddaje ona klimat tamtych lat dla współczesnych dzieciaków zapatrzonych w swoje smartfoniki będzie to jak jakieś średniowiecze ale takie były wtedy czasy ,fajne czasy.

Jakiś czas temu dostałam od Wydawnictwa Znak tajemniczą przesyłkę, a w niej książkę, owiniętą pomarańczowym papierem i kasetę magnetofonową, której taśma oplatała pakunek niczym wstążka. Czemu książka była zapakowana w taki sposób, czemu akurat kaseta - wszystko wyjaśniło się, kiedy już przeczytałam opis i dowiedziałam się, że jest to powieść o ostatnim pokoleniu, które takich kaset używało, o pokoleniu, które zaczęło wchodzić w okres dojrzewania krótko po roku 2000, krótko mówiąc - o moim pokoleniu. Byłam bardzo ciekawa, czy to, jak autorka zapamiętała te lata, będzie pokrywać się z moimi własnymi wspomnieniami. W tym tygodniu w końcu udało mi się przeczytać tę powieść. Czy podróż w przeszłość uważam za udaną? “Lata powyżej zera” teoretycznie przedstawiają historię Anity, nastolatki z Będzina, i jej życie pomiędzy rokiem 2001 a 2010. Dlaczego teoretycznie? Bo po raz pierwszy w życiu miałam wrażenie, że główna bohaterka nie znajduje się na pierwszym planie książki, ale stanowi bardziej tło, pretekst do przedstawienia polskiej rzeczywistości z tamtego okresu. To, co powinno być tłem, staje się więc głównym elementem powieści, spychając bohaterkę na drugi plan. Anita jest typową nastolatką z początku XXI wieku - spędza czas rozmawiając ze znajomymi na Gadu-Gadu, włóczy się po osiedlu z przyjaciółką lub przesiaduje na jej klatce schodowej, słucha polskiego rapu, poznaje smak papierosów i alkoholu, klnie, próbuje jednocześnie wtopić się w tłum rówieśników i z niego wyróżnić. Oczami Anity oglądamy przemiany, jakie - czasem wyjątkowo powoli, czasem gwałtownie - zachodziły w naszym kraju i społeczeństwie po roku dwutysięcznym. Chociaż moje nastoletnie lata wyglądały inaczej, niż w jej przypadku (na szczęście!), to jednak odnalazłam w jej historii wiele odniesień do tego, co kilkanaście lat temu było także moją codziennością. Liczne wzmianki dotyczące popkultury, mody i technologii tamtego okresu przywołały odległe, acz miłe wspomnienia i myślę, że pod tym względem książka ta jest naprawdę wyjątkowa. Powieść napisana jest prostym językiem, bez zbędnych literackich upiększeń, a nawet wręcz przeciwnie, bo wulgaryzmów niestety jest sporo. Bardzo ich w książkach nie lubię, ale w tym wypadku zdaję sobie sprawę, że nie da się przedstawić autentycznego głosu mojego pokolenia nie używając ich. Bynajmniej nie uprzyjemniało mi to lektury, ale cóż poradzić. Narracja jest pierwszoosobowa, co w połączeniu z potocznym językiem sprawia, iż podczas lektury można mieć wrażenie, że słuchamy po prostu wspomnień osoby siedzącej obok. Myślę, że chociaż losy Anity są fikcyjne, książka zawiera sporo prawdziwych wspomnień autorki, która - urodzona w roku 1988 - również wkraczała w dorosłość w ubiegłej dekadzie. Co do naszej głównej bohaterki, nie mogę powiedzieć, żebym zapałała do niej szczególną sympatią. Z jednej strony jest inteligentną, zdolną dziewczyną, a z drugiej ciągle podejmuje głupie decyzje, na siłę próbuje być oryginalna, choć jeśli chodzi o te złe rzeczy, tak naprawdę robi to samo, co wszyscy, do tego jej nonszalancka postawa jest wybitnie irytująca. Z wiekiem niestety nie przybywa Anicie mądrości, a wręcz miałam wrażenie, że jeszcze jej ubywa. Zdecydowanie wolałam tę bohaterkę w pierwszej połowie książki. Generalnie uważam pierwszą połowę za dużo lepszą, pod względem treści, fabuły i klimatu tamtych lat, w drugiej jakby czegoś zabrakło. Czy żałuję, że przeczytałam “Lata powyżej zera”? Nie, myślę, że jest to pozycja, z którą warto się zapoznać, zwłaszcza osoby w wieku zbliżonym do mojego powinny docenić niektóre jej aspekty. Nie była to może najprzyjemniejsza lektura, ale za to autentyczna, szczera, chwilami mocna i słodko-gorzka, jak nasza polska rzeczywistość.

„Lata powyżej zera” to kolejna książka niespodzianka od Wydawnictwa Znak, jednak tym razem niespodzianka okazała się wspaniałą podróżą we wspomnienia z dzieciństwa i lat młodzieńczych. Anita to młoda dziewczyna, w której życie wkraczamy od 2001 roku kiedy to samolot uderza w wieże World Trade Center, a muzykę Ich Troje i Iglesiasa zamieniam na Paktofonikę oraz Peję. Towarzyszymy jej w pierwszych szkolnych wycieczkach, pierwszych imprezach bez rodziców i jesteśmy świadkami pierwszych miłości. Obserwujemy jej trudny okres dojrzewania, jej sukcesy i porażki. Dzieli się z nami swoimi problemami, dylematami oraz złamanym sercem. Gdy jest starsza wyjeżdżamy z nią za granicę do pracy, kibicujemy w kontaktach z innymi polakami i przetrwaniu na obczyźnie, a także aby poradziła sobie z problemami dorosłego człowieka. Historia Anity to przede wszystkim cudowna i sentymentalna podróż do lat młodości. Moje pokolenie doskonale wie, że nasze dzieciństwo, a dzieciństwo naszych dzieci to całkowicie inna bajka, zresztą samo życie w tych czasach, a 20 lat temu to totalna przepaść. Pamiętacie kasety z muzyką Kelly Family albo Backstreet Boys, które słuchało się na jamnikach? Kasety VHS z bajkami. Komiksy z Kaczorem Donaldem, a później gazety Bravo. Gumy Turbo. Karteczki, którymi wymieniało się z innymi dziećmi. Bazy w krzakach, grę w gumę. Dzięki tej książce każdy może przenieść się z powrotem do tamtego okresu. Książka jest istnym wehikułem czasu. Właśnie to wszystko jest największą zaletą tej pozycji, jednak uważam, że tylko jej pierwsza połowa jest tak dobra i to właśnie ją czytało mi się z największą przyjemnością. Niestety druga część tej lektury jest gorsza. Właśnie w niej znajdziemy historię już dorastającej Anity i jej problemów i to własnie od tego momentu moja podróż w przeszłość dobiega końca – z tego okresu mam całkowicie inne wspomnienia. W tym też momencie autorka rezygnuje z wplatania charakterystycznych w tamtych latach rzeczy i skupia się już całkowicie na rozterkach bohaterki. Szczerze mówiąc nie spodziewałam się, że książka pójdzie w tę stronę i trochę nad tym ubolewam. Największe plusy tej książki, prócz przeniesienia czytelnika do przeszłości? Styl w jakim została napisana. Autorka posługuje się bardzo luźnym, codziennym językiem. Znajdziemy tu i przekleństwa, i nazwy potoczne, których używamy. Kolejnym plusem jest wydanie książki, które od początku zachęca do sięgnięcia po tę pozycję – twarda oprawa i idealnie pasująca oraz przykuwająca oko okładka. Gdyby nie fakt, że podczas czytania tej książki przeniosłam się do cudownego okresu w moim życiu (zwyczajów, muzyki, ubrań i wielu innych) to uznałabym tę pozycję za przeciętną, albo po prostu nie dla mnie. Przymykam jednak na to oko i jestem pewna, że jeszcze nie raz sięgnę po nią, a nawet dam do przeczytania moim dzieciom w momencie kiedy będę im opowiadać o swojej młodości.

Lata powyżej zera nigdy nie plasowały się na mojej liście książek do przeczytania. W sumie, to trafiłam na nie zupełnie przypadkiem przy okazji współpracy z wydawnictwem Znak Literanova, kiedy to do paczki egzemplarzy recenzenckich tytuł ten został mi dołączony w gratisie. Znając życie zabrałabym się za niego o wiele później, gdyby nie fakt, że towarzyszył mu pewien list i to tak przyjemny w odbiorze, że moje czytelnicze plany zmodyfikowałam zupełnie i przeczytałam właśnie tę pozycję jako pierwszą. Obiecywano mi wiele, przede wszystkim wielki powrót do lat dzieciństwa i możliwość poczucia raz jeszcze klimatu dawnych lat, czy jednak w ostatecznym rozrachunku cokolwiek chwyciło mnie za serce? Druga już powieść pisarki przedstawia obraz naszego kraju mniej więcej w latach milenijnych. Będzin to małe miasteczko, jakich z resztą u nas wiele. To właśnie w nim mieszka główna bohaterka książki - Anita Szymborska. Kiedy w bliźniacze wieże WTC uderzają samoloty, dziewczyna postanawia zmienić coś w swoim życiu. Po raz pierwszy pragnie skończyć z okresem dzieciństwa i na własny sposób sięgnąć dorosłości. Cóż to, że stara się osiągnąć ten cel zmieniając jedynie gatunek słuchanej muzyki. Bądź, co bądź zdarzenie to okazuje się być zaledwie wierzchołkiem góry lodowej pokrętnej drogi ku odnalezieniu się w tym skomplikowanym świecie. Anna Cieplak ewidentnie nie stworzyła tytułu o wartkiej akcji. Jak na dłoni widać, że nie jest to priorytetem, a poszczególne wydarzenia przedstawiane są w formie epizodycznej, wyodrębniającej jedynie sytuacje przełomowe w życiu nastolatki. Pierwsze skrzypce gra tutaj zdecydowanie wywoływanie konkretnych emocji i to właśnie one są głównym trzonem przekazu, z dominującą nostalgią na czele. Autorka nie szczędzi na sentymentalności, którą operuje za pomocą wywoływania wspomnień o poszczególnych elementach kultury masowej. Zbieranie karteczek, Gadu-Gadu, a nawet głupie puszczenie sobie sygnałów na telefonach są tak zakorzenione w naszej przeszłości, że nie trudno jest o rozrzewnienie jedynie na samą myśl. I to tyle, jeżeli chodzi o otoczkę tej opowieści, sprawiającą, że nie da się od niej oderwać i znacznie podnoszącej walory lektury. Nie dajcie się jednak zwieść, bowiem Lata powyżej zera to nie tylko hołd dla przeszłości, to głęboko ukryte rozliczenie ułomności tamtego okresu. Ta niezwykle mądra książka skrywa w sobie rozmyślania obnażające dawne źle funkcjonujące wzorce oraz problematykę bardzo często spotykanego unikania kwestii niewygodnych i w teorii nie akceptowalnych przez społeczeństwo. Poruszany został tu przekrój rozmaitych tematów od problemu alkoholizmu zaczynając, a na zmaganiach pierwszej fali emigracyjnej kończąc. Można pokusić się o stwierdzenie, że jest to esencja słodko-gorzkiej prawdy, która sprawia, że ostatecznie zastanawiamy się, kiedy w końcu było lepiej. Może jednak dobrze, że nastało nowe? A może błogie czasy niewiedzy warte są przeżywania pewnych niedogodności? Niestety, nie znajdziecie tu odpowiedzi na to pytanie, jednak autorka w swojej kreacji stwarza pole, pozwalające na odpowiedzenie sobie na nie samemu, bowiem pełno tu możliwości na spojrzenie na własne życie z pewną dozą dystansu. Jeszcze nie zdarzyło mi się, abym 300 stronicową książkę przeczytała w zaledwie dwie godziny. Z wypiekami na twarzy przyszło mi przeżywać swoje dzieciństwo raz jeszcze. Intrygująca jest ta możliwość spojrzenia na własną przeszłość z zupełnie innej strony, bo choć z początku jesteśmy urzeczeni wspomnieniami dawnych zabaw, to ostatecznie zauważamy, że okazują się być zaledwie punktami w morzu niedoskonałości dawnego systemu społecznego. Przez specyficzną formę ukazywania rzeczywistości trudno jest mi określić dla jakiego grona odbiorców powinna trafić ta opowieść. Książka choć ciekawa i pełna melancholii, nie jest moim zdaniem dla każdego, bowiem wydaje mi się, że osoba nie dorastająca w tamtych czasach może mieć trudności z wczuciem się w jej specyficzny klimat, objawiający się w odmiennym stylu wypowiedzi, bardzo powiązanym nie tylko z tamtymi latami, ale i bezpośrednio z ówczesnym pokoleniem. Tym zaś, którzy wraz ze mną tamten okres przeżyli, zdecydowanie tę przygodę polecam, gdyż będzie to niesamowita okazja do powrotu nie tylko do dzieciństwa, ale i do dawno zapomnianych myśli, które niegdyś krzątały się po naszych głowach.

Krzyczeliśmy co sił w wątłych, dziecięcych piersiach: "Ole, ole, ole, ole, nie damy się, nie damy się!" bujając się do dechy, na metalowej, wieloosobowej huśtawce, która w dzisiejszych czasach za Chiny Ludowe nie spełniłaby unijnych standardów pt. "bezpieczna zabawka". Kilka lat później był to okrzyk w stylu: "Zatorze rządzi!" albo bardziej szpanerskie i enigmatycznie "Zatorze rulezzzz!". A później przestaliśmy się już bujać na huśtawce, bo to było dla maluchów. Były ważniejsze rzeczy na głowie, pierwsze miłości na śmierć i życie, dyskoteki (od 16:00 – 20:00), spacery wokół osiedla (tzw. "lans"), zawieraliśmy pierwsze wirtualne znajomości, odkrywaliśmy potęgę zielonych i czerwonych słoneczek gadu–gadu. ROCZNIK '87! To książka dla nas! To książka o nas! Otwieram Lata powyżej zera i zastanawiam się, czy dziwnym trafem mój pamiętnik nie został porwany przez kosmitów, zredagowany, poprawiony, stylistycznie podreperowany i wydrukowany przez Znak Literanova. Powiedzieć, że Lata powyżej zera w magiczny sposób wtłaczają nas w kapsułę zaginającą czasoprzestrzeń i wysyłają na pachnące skoszoną trawą blokowisko, z krzywymi chodnikami, wierzbą plączącą i górką za garażami, na której wszystkie osiedlowe dzieciaki próbowały swych sił w saneczkarstwie, to nie powiedzieć nic. To, gdzie wyplują Cię Lata powyżej zera zależy tylko od Ciebie. Ale uwierz – zrobią to. Będziesz czuł to, co czułeś 20 lat temu, widział rzeczy przykryte płaszczem dziecięcej beztroski i w sposób bezkompromisowy selekcjonował to, co masz ochotę usłyszeć. Takie jest prawo bycia dzieckiem. Anita Szymborska, główna bohaterka żyje w czasach przełomowych – kiedy komputeryzacja brutalnie wdziera się w nasze życie, kiedy nie trzeba już czekać na swoją kolej w zajęciu boiska do nogi, bo większość dzieciaków z pąsami na policzkach przeżywa fascynacje internetem i stawia pierwsze kroki w wirtualnym świecie. Kiedy Nokia 3310, marzenie niejednego gimnazjalisty, zyskuje miano "cegły" i "obciachu". Historia Anity to historia każdego z nas, to jak wizualizacja naszych trudów w poszukiwaniu przyjaciół, społecznej akceptacji i drżenia na samą myśl o alienacji, braku zrozumienia ze strony rówieśników. To poszukiwanie samoakceptacji i miłości. To książka o szukaniu, próbowaniu, smakowaniu, zmienianiu, skorelowanym z radykalnymi zmianami naszych upodobań muzycznych, od zachwytu Britney Spears i Natalią Oreiro, poprzez techno ("Manieczki – jedzzzziemy!!!!!!"), aż do euforycznych i spazmatycznych pląsów na rockotece. To wszelakiego formatu inicjacje: pierwsze całowanie z języczkiem, rzyganie po tanim winie za 4,70 zł (z kaucją za butelkę zwrotną), pierwszy buch fajki, pierwsza noc poza domem, dyskoteka w stroboskopowym świetle. Czas zmian i czas tworzenia fundamentów własnego siebie – tego, kim właśnie teraz jesteśmy. Właśnie o tym są Lata powyżej zera. A w tle zmagań o "idealne ja" najważniejsze wydarzenia ostatnich lat: 11 września i atak na World Trade Center, śmierć Jana Pawła II, nastroje towarzyszące Polsce w obliczu wejścia do Unii Europejskiej. Bardzo rzadko w trakcie czytania dobrej książki dopada mnie swoisty dysonans: "chcę czytać, ale jednocześnie nie chcę skończyć". Lata powyżej zera się pochłania aby za moment żałować swojej niepohamowanej żądzy czytania. Każda strona to subtelny smak, spotęgowany wyrazistym językiem z dosadnymi bluzgami, nieoczywistymi metaforami i subtelnymi wtrętami o podłożu romantycznym. To książka, która bawi, wzrusza i owiewa delikatną, sentymentalną mgiełką. Anna Cieplak w sposób perfekcyjny miesza tło i wątek główny, które trochę na zasadzie mutualizmu tworzą nierozerwalną, symbiotyczną całość o obopólnych korzyściach – jedno nie istnieje bez drugiego. I to, co razem tworzą jest rewelacyjne. Lata powyżej zera to to pozycja, którą zapamiętam na długo, przez wzgląd na sentymentalną nutę, feerię barw, które uwolniła ze skrzyni "wspomnienia" oraz ze względu na wstrząsające i niejednoznaczne zakończenie. Przeczytajcie i powiedzcie, że tak jak ja interpretujecie kiwnięcie głową... http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2017/09/lata-powyzej-zera-anna-cieplak.html

Mam ostatnio czas rozpamiętywania tego, co wydarzyło się już dawno temu. A może tylko kilka dni wcześniej. Czas bieganie w końcu tylko w jemu wiadomym tempie i czasem kusi na pokuszenie. W każdym razie wszystko zaczęło się od tego, że musimy się wyprowadzić i przeprowadzić. Ja, moja mama i młodsza siostra. Ja jestem w zasadzie już przeprowadzona, od 12 lat nie mieszkam przecież w domu rodzinnym. Przez ponad dekadę zwoziłam jednak do domu różne rzeczy (najczęściej takie, które nie były w danym momencie potrzebne), ale też zostało wiele z dzieciństwa i okresu nastoletnich uniesień. I tak, zmuszona do zweryfikowania co jest potrzebne a co nie, zakopałam się w zakamarkach strychu. Oczywiście wzruszyłam się nie raz, nie dwa. Dyplomik na zakończenie przedszkola leżał obok świadectwa z paskiem (bladym wspomnieniu czasów, kiedy byłam porządną uczennicą), ten przykrywał zaświadczenie z olimpiady polonistycznej, a ta była przechwycona przez zagięty róg dyplomu za zajęcie – uwaga – XIII miejsca w Gminnych Zawodach Tenisa Stołowego. Było też sporo dyplomów z konkursów wokalnych, które kiedyś były dla mnie najważniejsze na świecie. Pomyślałam: byłaś fajna. Czasy jednak się zmieniają, a ja starzeję. Zadawałam sobie pytanie po cholerę wycinałam z gazety artykuły o Gombrowiczu. Potem pomyślałam, że lepiej o Gombrowiczu niż plakaty Just5. Konia z rzędem temu, kto zrozumie nastolatkę. Ale zdobycze nastoletnich talentów nie wzruszyły mnie najbardziej. Listy sprawiły, że oczy mi się zaszkliły i zrobiło się tak rzewnie, aż wstyd. W plastikowym pojemniku z Ikea znalazło się około 500 listów i pocztówek, które skrupulatnie gromadziłam od podstawówki aż do ostatniego listu, który przyszedł do mnie, kiedy byłam na pierwszym lub drugim roku studiów od pewnego studenta farmacji z Lublina. Był to cholernie długi 10stronicowy list, napisany na papeterii z motywem leśnym. Nie pachniała, ale była wtedy najpiękniejsza. W pudełku były też listy od przyjaciółek poznanych na koloniach i mieszkających raptem 16km ode mnie. To były piekne listy, a problemy w nich opisywane były wtedy takimi wielkimi, nie do przeskoczenia. Były tam problemy z rodzicami, którzy oczywiście nie widzieli naszej dorosłości (a przecież wszystkie miałyśmy już miesiączkę i nosiłyśmy staniki – nawet, jesli nie były nam potrzebne). Słuchałyśmy poważnej muzyki (w końcu wiedziałyśmy kim byli The Doors i Led Zeppelin); potem wyszywałyśmy wzory na spodniach, a ja wyniosłam wszystkie swetry ze strychu u mojej cioci pochodzące z lat 70′ – były idealne. Kolejno trafiłam na książkę „Po trochu” Weroniki Gogoli, o której Wam pisałam i wzruszałam się sielskością i anielskością polskiej wsi z tamtych czasów, nakręcając się kolejno to na zapach siana to na capuccino, którego mama zabraniała mi pić, twierdząc, że to sama chemia – a przecież wszyscy pili. Teraz przeniosłam się znowu do wspomnień, które mam ukryte w szufladach za sprawą Anny Cieplak i jej „Lat powyżej zera”. O ile Gogola zabrała mnie do świata, który znam doskonale, to Anna Cieplak pokazała mi inne oblicze nastolatki, która różni się ode mnie tylko tym, że mieszka w bloku. Niby inne środowiska, a świat i szaleństwa te same. Napisane prostym, oschłym językiem, nie stroniącym od przekleństw – i dobrze, mimo, że nie przepadam za nimi w literaturze – to tutaj łykam je jak młody pelikan. Autorka zastraszająco odziera z wstydliwych tajemnic, jak pierwszy alkohol, rzyganie, które wszyscy znajomi pamietają dłużej i dokładniej niż daty rozbiorów Polski; dziewczyńskie pocałunki i ćwiczenie robienia malinek (o matko, jak ja się wstydziłam malinek na szyi!): „Poza tym po pocałunku z dziewczyną zawsze jest o czym rozmawiać. Z chłopakami zapada potem raczej niezręczna cisza. Albo od razu trzeba się całować dalej, zamiast sobie odetchnąć od cudzej śliny.” – pisze. No tak było. Chyba piszę za długie recenzje, bo zabrakło miejsca:) zapraszam na literackakavka.pl

DOKOŁA ZERA Po „Lata powyżej zera” sięgnąłem właściwie tylko i wyłącznie z sentymentu, jako, że nie przepadam za polskimi autorami (ani tym bardziej ich obyczajowymi czy autobiograficznymi dokonaniami). O jakim sentymencie mówię? Tak, jak autorka, pochodzę z rocznika 88., co więcej jej powieść traktować miała o czasach nastoletniości, o ówczesnych popkulturowych miłościach, zjawiskach i wydarzeniach. Czegoś takiego nie mogłem sobie darować. I nie żałuję, bo otrzymałem dobrą książkę, choć pozycja ta miała zadatki na coś o wiele większego. Przełom XX i XXI wieku, na pograniczu Zagłębia i Śląska, w tej dziwnej krainie zwanej Polska żyje zwyczajna nastolatka. Dziewczyna jakich wiele, narzekająca na życie, wciąż nie potrafiąca wyrosnąć z dziecięcych pasji. Końcem niewinności stają się ataki z 11 września, tak odległe i bliskie zarazem, początek tego procesu sięga jednak nieco dalej w przeszłość, do dnia, kiedy w ręce dziewczyny wpada „Kinematografia” Paktofoniki. Coś innego, coś, co było na ustach rówieśników. Coś świeżego, co natknęło ją do wyrzucenia starych kaset z boysbandami i innymi kiepskimi zespołami pokroju Ich Troje i wejście na dojrzalszą ścieżkę… Powrót do czasów VHS, walkmanów, początków kariery Putina, samobójstwa Magika, utraty niewinności i szarego uczniowskiego życia. Sentyment za szkolnymi czasami i rozliczenie z okresem, który już przeminął, ale wciąż pozostaje żywy gdzieś w sercu i umyśle. Tym właśnie są „Lata poniżej zera”. Manifestem pewnego pokolenia – ale nie do końca. Ja sam, choć moja nastoletniość przypadła na dokładnie te same lata, nie podzielałem nigdy zainteresowań autorki. nie słuchałem Ich Troje, ani tym bardziej reszty wymienianych przez nią zespołów – nie słuchałem też Paktofoniki. Właściwie nikt z moich rówieśników się tym nie interesował, nawet jeśli lubił rap: ja sięgałem po reggae i punk, znajomi mieli Metallicę, Nirvanę (plus wulgarne „covery” znanych przebojów). Trochę więc to, co opisuje Anna Cieplak, rozmija się z moimi doświadczeniami. Nie mniej całość jest ciekawa, dobrze, bo w ciętym stylu, napisana, nieprzesadnie sentymentalna, nieidealizująca ani czasów, ani wieku, szczera i szybka w odbiorze. Co jednak mogę zarzucić to to, że dobry manifest pokolenia powinien wykraczać daleko poza granice własnej generacji. Przekonali o tym jakże liczni autorzy, giganci literatury. Wystarczy wziąć genialny „Fight Club” Chucka Palahniuka, który poprzez pryzmat pokolenia ówczesnych dwudziestokilkulatków pokazał nie tylko wiwisekcję całej ludzkości, skupiając się na cechach wspólnych dla wszystkich pokoleń, ale przede wszystkim zbadał kondycję świata na wielu różnych polach – i analiza ta po dziś dzień pozostaje aktualna i przejmująca. Cieplak nie ma takich ambicji, spod jej ręki wyszła stosunkowo prosta książka, której siłą są odwołania do wspomnień i doświadczeń obecnych trzydziestolatków. Nie jest więc ponadczasowa, a to jednak spory zarzut, z drugiej strony jako lektura dla przedstawicieli tej właśnie generacji sprawdza się naprawdę znakomicie. Innym pokoleniom może pokazać, to, o czym nie mieli (lub nie mają) pojęcia, ale przede wszystkim dedykowana jest do tej jednej, jedynej grupy, która będzie mogła ją naprawdę zrozumieć. Jeśli do niej należycie, będziecie bawić się dobrze, w oku zakręci Wam się nie raz łezka sentymentu, ale szkoda, że na głębsze przemyślenia nie zostawiono tutaj miejsca. Tak czy inaczej polecam.

https://bartoszczyta.blogspot.co.uk/ Anita Szymborska to główna bohaterka, która jest młoda, słucha Paktofoniki i spędza trochę czasu na Gadu-Gadu. Książka opisuje jej życie, kiedy po powrocie ze szkoły zjadło się obiad i od razu wychodziło się sprawdzić kto jest na "trzepaku". Zabrać ze sobą discmena i słuchać muzyki ze znajomymi. Beztroskie życie tamtych czasów. Pierwszego pokolenia, które nie pamięta PRL-U. Anna Cieplak tą książką wywołuje wiele wspomnień. Dosadnie pokazuje jak żyło się kiedyś. Jak wyglądąło dzieciństwo tamtych lat. Czasy kiedy największą karą dla nas "młodzieży" było nie kupienie przez rodziców doładowania do telefonu. TO DOPIERO BYŁA SROGA KARA. Kiedy wracało się ze szkoły oglądąło się najbardziej popularne programy "MTV" ,czy "VIVA". Do szkoły każda dziewczyna przynosiła najnowszy numer BRAVO. Następnie wzdychały nad plakatami, kore znajdowały się w środku :) Moment w którym nagle popularne stają się dziewczyny z zespołu TATU. Świat przeżywa szok bo nikt nie wie, czy one są ze sobą razem? Kiedy nie było jeszcze internetu w każdym domu, a jeżeli chciałeś posiedzieć na kompie chodziło się do biblioteki i płaciło się 2-5 zł na godzinę. Wchodziło się na bardzo popularny wtedy serwis czateria i poznawało się nowych znajomych. Autorka książki przygotowała, a raczej napisała książkę bardzo szczegółową. Wiele razy się uśmiałem, kiedy czytałem coś o czym już zdążyłem zapomnieć. Oglądane w telewizji familijnie seriale np."Złotopolscy", czy chyba najbardziej znany serial tamtych czasów: "Zbuntowany Anioł". Nawet znajdziecie szczegół, że najbardziej popularna sieć komórkowa wtedy to IDEA - była najtańsza. Ja jestem urodzony w 1993 roku więc dużo tego jeszcze miałem. Lat wspaniałej młodości. Kiedy dzieciństwo spędzało się "na dworze" z kolegami w lasku robiąc bazy i skacząc po drzewie. Bo wtedy jeszcze mało kogo stać było na telefon, a co dopiero na komputer. Lata powyżej zera to dla mnie przede wszystkim skarbnica ogromnej wiedzy. O tym jak się wychowywałem. O tym, że nie musiałem mieć telefonu. Tak na prawdę wiecie co? Nie miałbym wtedy na niego czasu. Byłem zbyt zajęty, aby "robić coś na telefonie". Za takie dzieciństwo jestem dumny. A teraz nastąpiła era smartfonów. Kiedy czasem jesteśmy ze znajomymi grupą na wychodnym - nie są to osoby z tego samego rocznika. Kiedy opowiadamy jak skakaliśmy po drzewach, czy rzucaliśmy sie błotem, albo wujek Janusz zrobił nam wyścigi na prosiakach - ONI dziwnie patrzą. Tylko nie ma co się dziwić. Teraz nikt na nic nie ma czasu. Lepiej dać dziecku tablet i niech się zajmie sobą. Ja muszę coś zrobić. CZY OSOBĄ URODZONYM POWYŻEJ 2000 ROKU KSIĄŻKA PRZYPADNIE DO GUSTU? Ciężko mi to ocenić. Na pewno powinni przeczytać i zobaczyć jaka ogromna różnica jest na przełomie 20-30 lat! Jak wyglądało dorastanie kiedyś, a jak wygląda teraz. Może być to dla nich śmieszne, a nawet głupie. Nigdy nie wiadomo. Natomiast wszystkich osobą "trochę" starszym ta książka przywróci wiele zapomnianych wspomnień. Czytając tą książkę miałem wrażenie, że jest to częściowo mój pamiętnik/dziennik z dzieciństwa. Lata powyżej zera to kolejna pozycja na półce z dopiskiem #musthave #mustread

W roku 2000 świat się nie skończył. Dał nam szanse. Tylko czy udało się je wykorzystać, skoro wszystko zmieniało się tak szybko? „Lata powyżej zera” to trochę jak dla mnie sentymentalny powrót do początku wieku XXI. To pierwsze lata 2000 roku, którego wszyscy podświadomie się obawialiśmy. Z niepokojem i ekscytacją wyczekiwaliśmy , czy magiczną datę pierwszego stycznia 2000 roku, zapamiętamy wszyscy, bo przestaną działać komputery, banki itp. Może jednak będzie to rok jak zwykle, czyli 24, szampan, fajerwerki i … Jest to również swego rodzaju powieść o pierwszym pokoleniu, które nie pamięta „jak to było za komuny”. Mamy tu przegląd wydarzeń, taką pewnego rodzaju kronikę, tego, co miało miejsce w Polsce i na świecie po 2000 roku. Jest tu atak na Word Trade Center, przystąpienie Polski do Unii Europejskiej, śmierć naszego papież Jana Pawła II. Można zauważyć również, że jest to rodzaj pamiętnika, z którego możemy dowiedzieć się o życiu Anity Szymborskiej. Widzimy czasami, jak główna bohaterka, stara się odnaleźć w świecie, który może za szybko pędzi do przodu. Mamy tu jakby wrażenie, że odnalezienie własnego ja nie jest wcale łatwe w świecie pełnym nowości, nowych grup społecznych, nowych subkultur. Anita chciałby utożsamiać się z jakąś grupą, zaprzyjaźnić się z kimś, nie jest to wcale takie łatwe. W ostateczności dziewczyna pozostaje samotna. Możemy tu zauważyć, jak szybko rozwija się technologia, gdzie z roku na rok, mamy coraz więcej gadżetów, urządzeń, którymi się otaczamy. Niestety coraz mniej ludzi wokół nas, każdy zamyka się w swoim świecie. Nie wszyscy potrafili się odnaleźć w tym technologicznym bumie. Książka-mimo tego, że nie ma porywającej fabuły, akcja nie toczy się tu błyskawicznie i nie trzyma nas w napięciu- jest naprawdę super. Co prawda ja nie należę do pokolenia lat 2000, doskonale pamiętam PRL, stanie w kolejkach, kartki i te sprawy. Jednak pamiętam też, jak szybko wkraczały nowinki, płyty CD zamiast dyskietek, płyty DVD zamiast VHS. Ciekawość, jaką wzbudzał Internet, pierwsze rozmowy na GG, czy czacie. Jest to pokolenie raczej moich dzieci, patrzę może na to trochę inaczej. Uważam jednak, że jest to książka, po która warto sięgnąć. Poruszane są tu różne problemy, od tych błahych po te poważne. Pokazane, że dało się żyć bez smartfwonów, komórki owszem były, ale rozmowy były drogie, więc dzwoniło się tylko w pilnych sprawach. Ludzie spotykali się na trzepakach, w domach kultury i rozmawiali ze sobą. Teraz technologia jest tak wszechobecna, że nie wyobrażamy już sobie już życia bez Internetu, bez telefonu. Dzieciaki, zamiast ganiać po podwórku, siedzą w domach i graja w gry na komputerze, rozmawiają przez skype, i szukają Pokemonów oczywiście w telefonach. Cieszę się, że udało mi się żyć w świecie, gdzie liczył się człowiek, a nie to jaką ma komórkę czy jakim samochodem jeździ. Książkę zdecydowanie polecam zarówno tym którzy są pokolenie 2000, ale również tym starszym jak i tym troszkę młodszym. Myślę, że każde pokolenie znajdzie cos dla siebie w tej książce.