Lalki z getta (okładka  miękka, wyd. 02.2022)

(…) Ile przygód przeżył ten dziadkowy płaszcz! Najpierw ukrywał dzieci, których serduszka biły tak szybko jak u małego zajączka, a teraz zaznawał chłód stali. Za każdym razem świadkami tych transportów były lalki, które stały się moimi powiernikami i towarzyszami w tej grze na śmierć i życie. (…) Książka ta trafiła w moje ręce dzięki poleceniu przyjaciółki. Powiedzieć o tej książce, że jest piękna, to jakby nie powiedzieć nic. Jedna z moich przyjaciółek napisała kiedyś na Facebooku, żeby koniecznie tę książkę przeczytać, bo jest cudowna. Dużo czasu zajęło mi znalezienie tej lektury. Na szczęście wydawnictwo zdecydowało się wydać wznowienie i wreszcie udało mi się zdobyć książkę. Myślę, że jest to książka, którą warto mieć w swojej biblioteczce i ja z pewnością ją do mojej zakupię. Jestem pewna, że kiedyś do niej wrócę, ponieważ dosłownie mnie zauroczyła. To książka z tych, których się nie zapomina. Fabuła opowiada o holokauście, o tym jak żyli i funkcjonowali ludzie zamknięci w warszawskim getcie. Ale nie to jest głównym wątkiem, tym co jest w fabule najważniejsze to przejmujący i wzruszający obraz wojny widziany oczami żydowskiego chłopca i jednego z jego prześladowców, człowieka zmuszonego do uczestnictwa w wojnie mimo swoich przekonań co do wojennej polityki. To ciekawe i wnikliwe studium ludzkiej odwagi, empatii i przebaczenia. Z pewnością wojna wyzwoliła w ludziach głównie strach i poczucie winy, a w innych agresję i poczucie władzy, ale w obrazie tego wszystkiego czasami widoczna była zwykła ludzkość. Książka składa się z trzech części. Główny bohater pierwszej części opowieści o lalkarzu z getta to zwyczajny chłopiec, który zbyt szybko musiał dorosnąć i wziąć na swoje barki odpowiedzialność za innych. W ciszy swojego lalkarskiego pomieszczenia, w towarzystwie własnoręcznie zrobionych pacynek, próbował na chwilę zapomnieć o okrucieństwach wojny. Pokazując czytelnikowi bolesny i prawdziwy obraz getta, autorka wspomina o miejscu, w którym mimo ograniczeń próbowano leczyć małe żydowskie dzieci. Wspomina również o sierocińcu prowadzonym przez Jana Korczaka i o dzieciach, które za sprawą lalkarza potrafiły odnaleźć w tym trudnym i brutalnym świecie odrobinę radości. Jednym z głównych bohaterów jest… płaszcz, który Mika dziedziczy po swoim dziadku. Płaszcz niezwykły, kryjący w sobie mnóstwo kieszeni i zakamarków, będący nawet schronieniem dla malutkich żydowskich dzieci wynoszonych z getta na stronę aryjską. To właśnie chłopiec odkrył schowane w nim, wykonane przez dziadka pierwsze pacynki. Lalki pozwalają nie tylko dzieciom na chwilę zapomnieć o koszmarze wojny, pomocny w tym jest talent chłopca, z ochotą i pasją wystawiającego przedstawienia. Jak już wspomniałam wcześniej, powieść składa się z trzech części. W jednej głównym bohaterem jest chłopiec imieniem Mika, będący małym lalkarzem z getta. Pojawia się w tej części również niemiecki żołnierz – Max, który w dość specyficzny sposób zaprzyjaźnia się z Miką. Max jest bohaterem drugiej części, opisującej losy niemieckich żołnierzy wywiezionych przez Rosjan na Sybir. W trzeciej części natomiast główną bohaterką jest wnuczka Maxa próbująca zrozumieć przeszłość dziadka i próbująca odnaleźć jakikolwiek ślad po lalkarzu z getta. Łącznikiem między chłopcem a żołnierzem jest jedna z pacynek podarowana przez chłopca hitlerowcowi w zamian za pewną przysługę. Hitlerowcy zostali pokazani w książce w bardzo zły sposób, ale do Maxa można było poczuć pewnego rodzaju sympatię. To piękna i poruszająca historia, która z pewnością wyciśnie wiele łez. Powieść jest obrazem spojrzenia na dramat wojenny oczami ofiary i oprawcy. I chociaż jest to fikcja, to wplecenie w nią autentycznych bohaterów (jak na przykład Jan Korczak) i autentycznych wydarzeń powoduje, że odbieramy ją jak historię prawdziwą. Jeżeli lubicie książki z historią wojenną w tle, to jest to lektura obowiązkowa. Porusza do bólu, ale jest warta przeczytania. Pamiętajmy, że nie wszyscy są źli, niektórzy urodzili się po niewłaściwej stronie. To książka, której fabuła długo pozostanie w pamięci. POLECAM GORĄCO!

Jedna z najbardziej ciekawych książek jaką miałam okazję przeczytać. Ciekawa i poruszająca. Przeczytana jednym tchem.
Książka ukazuje obraz Niemców do których czujemy odrazę, a także obraz Niemców którym współczujemy.

Opowieść o wojnie, która z pewnością poruszy nie jedno serce. Współczucie i odraza.
Czytając tą książkę, nie szkoda nam tylko Mikki i jego dziadka, ale także faszystów i jego potomków,którzy dzisiaj dzień w dzień zmierzają się z przeszłością swoją i swoich kolegów.

Naprawdę, polecam każdemu !

Wzruszająca opowieść. Dawno nie czytałam książki o wojnie, która wywarłaby takie wrażenie. Mimo że zna się temat, można uronić łezkę. Książka zawiera relację ofiary i kata, Jak wiele innych o tamtych czasach, pokazuje życie w getcie, jednak jest w niej coś niesamowitego, coś, co sprawia, że żałujemy nie tylko małego Mikki i jego dziadka, ale także ich potomków i potomków hitlerowców, którzy dzisiaj muszą się zmierzyć z przeszłością i czasami nawet za nią przeprosić...

Świetna i przeczytana jednym tchem.

Kiedy czytasz pierwszą część, emocje są proste: nienawidzisz ówczesnych Niemców z całych sił. Czytasz o głodzie, śmierci i zaciskasz pięści. Płaczesz, kiedy Korczak prowadzi Dzieci do wagonów, kiedy czytasz o maluchach umierających z głodu, o szpitalu bez leków i pościeli, o kobietach opłakujących członków rodziny, pogardzie, obojętności i nędzy. Promyczkiem słońca są pacynki, ale i one przeżywają rozpacz rozstania. Książę będący ulubioną pacynką lalkarza jest ceną, jaką płaci on za uratowanie życia Matki. Książę trafia do kieszeni niemieckiego żołnierza Maksa, a ten... trafia na Sybir jako jeniec wojenny. I co? I nagle z najeźdźcy staje się ofiarą. Teraz jego męczą wszy, jest bity, głodzony i pracuje ponad siły. I co czytelniku ? Nadal go nienawidzisz? Raczej nie, zwłaszcza kiedy poznajesz jego wyrzuty sumienia, jego osobistą tragedię, jego walkę z upiorami i demonami wojny. Nagle Twoje uczucia czytelniku są tożsame z tym, co czułeś czytając historię getta.... I to jest przerażające.

Kiedy ludzie zaczynają nienawidzić, przestają zadawać pytania. Po prostu gardzą innymi i już. Od dobrych kilku lat, rynek wydawniczy jest wprost zalewany pozycjami o Holokauście, oraz cierpieniach w Auschwitz. Zarówno pozycje dokumentalne jak i obyczajowe, fabularne cieszą się wielką popularnością. Nikt dziś nie neguje wielkiej zbrodni w Obozie Koncentracyjnym w Oświęcimiu, jednak zastanawiam się, dlaczego żadna z zagranicznych powieści nie porusza cierpienia Polaków oraz ludzi innych narodowości w Obozach Zagłady tylko ciągle Żydów. Przyznam, że robi się to już trochę męczące, ciągłe czytanie o losach Żydów w publikacjach zwłaszcza obyczajowych, moim zdaniem umniejsza cierpieniom mojego narodu, oraz zakłamuje fakt, że KL Auschwitz był wybudowany dla Polaków. Trochę przydługi wstęp, ale nie mogłam, nie napisać co myślę, mając w ręku kolejną książkę z cyklu powieści obyczajowych o cierpieniu narodu żydowskiego, tym razem z perspektywy dziecka (choć i takich dzieł powstało wiele). Po ostatnim wielkim sukcesie takich pozycji jak Dzieci żółtej gwiazdy, czy Chłopiec w pasiastej pidżamie, przyszedł czas na Lalki z getta Pani Evy Weaver. Powieść ta według opisu miała być psychologicznym katharsis Autorki, która zmaga się z dziedzictwem II wojny światowej. Pani Weaver postanowiła napisać Lalki z getta, aby oczyścić swoje emocje, oraz duchowo rozliczyć się ze straszną zbrodnią Jej narodu, na narodzie Żydowskim (ciekawe, czy takie katharsis powstanie w stronę polską). Osobiście mimo świetnej fabuły jestem krytycznie nastawiona do kolejnej tego typu pozycji. Nie jestem absolutnie antysemitką, ale mam wrażenie, że zagraniczni pisarze mają tak przysłonięty obraz II wojny, że uważają, że pokrzywdzeni byli tylko Żydzi, więc dla mnie jest to kolejna męcząca pozycja. Mika żydowski chłopiec na samym początku wojny dziedziczy po swoim dziadku płaszcz, oraz osobliwą kolekcję pacynek. Dzięki kukiełką pomaga swoim przyjaciołom przetrwać tragiczny czas wojny. Lalki chłopca powodują, że zwraca na niego uwagę Niemiec, co powoduje, że dziecko musi teraz zapewniać rozrywkę swoim oprawcą. Jedna z pacynek trafia do niemieckiego żołnierza. Mężczyzna po swoich przeżyciach w Polsce oraz sowieckim gułagu ukazuje wojnę z zupełnie innej perspektywy. Pozycja naprawdę dobra, o świetnej fabule, mocno przedstawionym wątku historycznym, na szczęście Pisarka wie, że Żydów mordowali Niemcy, a nie Polacy, jednak kolejny temat pokrzywdzonych Żydów… Dla mnie monotonia. Obecnie Autorka pisze koleją publikację, mam nadzieję, że tym razem może ukarze wojnę z perspektywy cierpień innych narodów, ponieważ po kolejną o tragedii żydowskiej nie sięgnę. Jestem przekonana, że książka spodoba się fanom tego typu publikacji. Moim zdaniem, jednak powielanie tematu powoduje, że mnie nie zachwyciła taka do poczytania z braku laku. Polecam fanom literatury obyczajowej z wątkami II wojny, obozów, i historii, ale jeśli liczycie na coś ambitnego, to ta pozycja się do nich nie zalicza.

„Lalki z getta” to powieść Evy Weaver wydana nakładem wydawnictwa Prószyński. To historia żydowskiego chłopca, Miki, który mieszkał w Warszawie w przede dniu wybuchu II wojny światowej. Chociaż w zasadzie jest to historia płaszcza, który Mika dostaje w spadku po dziadku. To właśnie ten płaszcz jest świadkiem wielu wydarzeń i skrywa wiele tajemnic, to płaszcz i zamieszkujące jego liczne kieszenie papierowe pacynki dostarczają radości i uśmiechu żydowskim sierotom podczas wojennej zawieruchy, życia w getcie warszawskim. To one są także, nie zawsze niemymi, świadkami wszystkich wydarzeń- poczynając od wybuchu wojny, po kapitulację Warszawy, budowę getta, czy wreszcie- koniec wojny. Fabuła powieści to niejako historia opowiadana przez księżniczkę, księcia, doktora, małpkę i krokodyla, którzy zapraszają nas do swojego świata, a Mika, który po śmierci dziadka odkrywa w licznych kieszeniach płaszcza papierowe pacynki i postanawia zrobić z nich użytek, zabawiając mieszkańców getta, wydaje się być tylko narzędziem lalek. Pewnego dnia, przez zupełnym przypadek, chłopiec staje oko w oko z oprawcami i jeśli chce żyć, musi od tej pory dostarczać rozrywki i wystawiać teatrzyk lalek Niemcom, nie wie jednak, że z jednym z nich już na zawsze połączy go papierowy książę. Nie ukrywam, że bardzo lubię książki, których akcja rozgrywa się podczas wojny. Ta również mi się bardzo podobała, pomimo pewnych niedociągnięć i momentami, miałam wrażenie, nadinterpretacji pewnych faktów. Jednak to nie przeszkadzało w odbiorze. Książka została podzielona na dwie części, jedna to opowieść widziana oczami Mikiego, opisuje swoje przeżycia podczas wojny, rozterki i ból po stracie najbliższych. Druga część to opowieść prowadzona przez Maxa, niemieckiego oficera, którego losy przeplatają się z losami żydowskiego chłopca. Żołnierz po wojnie trafia do sowieckiego gułagu i niejako odbywa karę za czyny, których dopuścił się podczas wojny, nie traci jednak nadziei, bo towarzyszy mu papierowa lalka. Książka jest bardzo ciekawa, czyta się ją bardzo szybko, wciąga i bardzo zaskakuje. Mika, główny bohater, to silny chłopiec, który pomimo swojego cierpienia i trudnych czasów, chce sprawiać chociaż trochę radości innym, odwiedza żydowski sierociniec i bawi się z dziećmi. Autorka w zmyśloną fabułę sprytnie wplotła historie rzeczywistych postaci- znajdziemy tutaj Janusza Korczaka, czy Irenę Sendlerową. Mnie jednak zabrakło informacji o Polakach, którzy pomagali Żydom za murami getta, często ryzykując własne życie. Z pewnością zamysł Autorki był inny, ale w kilku miejscach podkreśla, że „Polacy stali biernie i się przyglądali”, co nie do końca było prawdą. Świetnie poprzeplatane zostały także losy żydowskiego lalkarza i niemieckiego oficera, wszystko za sprawą papierowej pacynki, która ich połączyła. Całość jest bardzo ciekawa i uważam, że warto skusić się na lekturę tej pozycji, nawet jeśli nie do końca przepadacie za wojenną tematyką!

„Czy wszyscy nie jesteśmy do siebie biologicznie podobni? Przecież każdy z nas ma bijące serce, płuca podobne do drzewa i ciepłą, czerwoną krew” Mika to żydowski chłopiec, który w spadku po dziadku otrzymuje ogromny płaszcz, a wraz z nim całą kolekcję pacynek ukrytych w wielu jego kieszeniach. Dzięki nim chłopiec sprawia, że na twarzach osób podzielających jego los, choć na chwilę gości uśmiech. Pewnego dnia zauważa go jeden z Niemców i od tej pory chłopiec to właśnie im zapewnia rozrywkę pozostając przy tym dobrym człowiekiem, który wykorzystuje to do pomocy innym. Jedna z jego lalek trafia do niemieckiego żołnierza Maxa, który swoje wojenne przeżycia ukazuje z innej perspektywy. Czy po latach pacynkom będzie znów dane się spotkać? „Lalki z getta” to książka, która podzielona jest na trzy części. W pierwszej części poznajemy żydowskiego chłopca Mikę, który dzięki lalkom znosi trudy wojny i pomaga również w ten sposób innym. Jest to historia widziana oczami nastolatka, który każdego dnia walczy o honor i przetrwanie. W drugiej części poznajemy losy niemieckiego żołnierza Maxa, do którego trafiła jedna z lalek. Ukazana jest wojna z jego perspektywy, a także siła, którą czerpał właśnie z tej maleńkiej lalki, która nie pozwoliła mu się poddać. Ostatnia część to czasy współczesne i zderzenie teraźniejszości z przeszłością. To ostateczne rozliczenie się z tym, co było. Przyznam szczerze, że od początku książki byłam zachwycona tą historią. Pierwszą część pochłonęłam bardzo szybko i … w moim odczuciu wtedy powinna zostać zakończona. Mimo, że z chęcią zapoznałam się również z kolejnymi dwiema, to miałam wrażenie, że zostałam wyrwana z jednego świata i przeniesiona do kolejnego. Po prostu mnie się to niezupełnie skleiło w całość, pomimo wspólnego mianownika jakim była jedna z lalek. Niemniej historia wciągająca i przerażająca, jak większość pozycji opartych na II wojnie światowej. Samo okrucieństwo, jakiego dokonywano na ludziach, bez wyjątku na ich narodowość, było po prostu wstrząsające. Jednak ja bardzo lubię książki w tej tematyce, dlatego zapewne będę jeszcze po nie sięgać. Jeśli ktoś ma tak samo, albo po prostu ma ochotę zapoznać się z pozycją opartą akurat na takim tle historycznym, to polecam i zachęcam do przeczytania.

Autorka w swej powieści przedstawia fikcyjną historię Miki, żydowskiego chłopca, który dziedziczy po swoim dziadku niezwykły płaszcz. Jego kieszenie kryją w sobie mnóstwo rodzinnych wspomnień i tajemnic oraz kolekcję własnoręcznie wykonanych pacynek. Chłopak, dzięki lalkom i swoim umiejętnościom postanawia wystawiać przedstawienia i tym samym nieść pocieszenie i chwilowe oderwanie od wojennej rzeczywistości żyjącym w gettcie ludziom. Pewnego razu, na wracającego do domu Mike zwrócił uwagę jeden z niemieckich żołnierzy - Max. Od tego czasu chłopak musiał zapewniać rozrywkę i wystawiać przedstawienia również dla swoich wrogów. W zamian za to otrzymywał chleb, słoik dżemu czy leki. Udawało mu się też pod połami obszernego dziadkowego płaszcza przemycać dzieci z sierocińca, ratując im tym samym życie. Między Mika, a Maxem nawiązała się na tyle silna relacja, że chłopak w zamian za uratowanie życia swoich najbliższych od wywózki do obozu zagłady, postanowił podarować żołnierzowi jedna ze swoich najbliższych sercu pacynek - Księcia, którego wykonał jego nieżyjący już dziadek. Książka podzielona jest na trzy części; pierwsza opowiada jak wyglądało życie Miki i jego rodziny w gettcie, poznajemy jego codzienną, heroiczną walkę o przetrwanie i zachowanie honor. Druga część, napisana jest z perspektywy widzianej oczami niemieckiego żołnierza Maxa, zesłaniu go na Syberię i przejmującej ucieczki z tego okropnego miejsca do domu. Trzecia część, to czasy współczesne i próba odnalezienie Miki przez Marę, wnuczkę Maxa. Czy zakończy się powodzeniem i niepozorna pacynka Księcia trafi ponownie do jej właściciela? Tego dowiecie się czytając książkę 😊 Opisana historia pomimo trudnej wojennej tematyki, jest bardzo ciekawa i tchnie nadzieją na to, że niezależnie z jakimi trudnościami nam się w życiu przyjdzie zmierzyć, warto zawsze szukać pozytywnych stron, oraz doceniać nawet drobne rzeczy. Pierwsza część bardzo mnie wciągnęł, natomiast w drugiej odniosłam wrażenie jak by autorka na siłę dodawała objętości książce, poprzez obszerne opisy. Myślę że te 11 rozdziałów, można by zamknąć w dwóch i to by w zupełności wystarczyło 😊 ale jak na debiut uważam, że była to dobra książka, warta uwagi i polecenia.

Eva Weaver nakreśliła przeszywającą, sięgającą najciemniejszych zakamarków duszy opowieść, której lektura w obecnej przerażającej sytuacji, przygniata ze zdojoną mocą. Czytanie o okrucieństwach wojny zawsze było dla mnie rozdzierającym przeżyciem, ale nadzwyczaj wartościowym, wręcz duchowym, tym razem jednak historia przytłoczyła mnie tak potężnie, iż kolejne słowa musiałam staranne dawkować, tak, by nie karmiły dodatkowo zaistniałego poczucia paniki i bezradności. Książkę podzielono na trzy części. W pierwszej poznajemy żydowskiego chłopca, który dzięki pacynkom niesie ukojenie, zapomnienie i nadzieję bezbronnym ofiarom wojny. Z czasem lalki i niezwykły płaszcz dziadka stają się potężną bronią w walce z bezdusznym okupantem, symbolem odwagi, honoru i poświęcenia. Druga część ukazuje wojnę z perspektywy niemieckiego żołnierza Maxa, któremu przekazana została najcenniejsza lalka. Nazista został zesłany na Syberię, a zatem przyjmuje na siebie los własnych ofiar. Śledzimy jego piekło, ucieczkę, a co najważniejsze, próbę powrotu do normalnego życia, jakie po traumatycznych przejściach, a także w skutek wyrzutów sumienia, nie jest możliwe. Trzecia część to niespodziewane zderzenie teraźniejszości z przeszłością, ujawnienie prawd, końcowe rozliczenie, próba odkupienia win. Przerażająca, przeszywająca na wskroś, napełniająca serce bólem, buntem, a teraz również strachem. Okrucieństwo opisane w tej historii jest po prostu porażające. Sugestywne pióro autorki sprawia, że czytelnik czuje się jak naoczny świadek tych tragicznych wydarzeń. I choć opisane tu zostało też przejmujące bohaterstwo, odwaga i zdolność do poświęceń, jakie wzruszają do granic, to jednak wciąż jest to opowieść przejmująco bolesna i smutna, po której nie sposób ukoić rozszalałych emocji. "Lalki z getta" to odurzająca, boleśnie wiarygodna powieść o przetrwaniu i piętnie wojny, jakie wyryte zostaje w duszy już na zawsze. To także przejmująco smutna, rozrywająca serce historia o okrucieństwie, jakie dosłownie przygniata czytającego. To wreszcie hipnotyzująca, refleksyjna historia o kacie, który stał się ofiarą, lecz także o kwestii