Lady L. (okładka  miękka, wyd. 05.2022)

Właściwie rzadko sięgam po jakiekolwiek klasyki literatury. Z czego to wynika? Trudno stwierdzić, jednak kiedy zobaczyłam w zapowiedziach „Lady L.” i przeczytałam opis tej powieści poczułam, że się polubimy. I na szczęście tak było, a jej klimat tej wciągnął mnie bez reszty! Nie będę ukrywać, że nieco obawiałam się tej książki z tego względu, że w oryginale została ona wydana w 1966 roku. Trudno mi stwierdzić, czy to zasługa przekładu, niemniej język powieści jest naprawdę przystępny i nie pozostawia miejsca na jakiekolwiek problemy z odbiorem czy po prostu płynnym czytaniem. A historia sama w sobie naprawdę wciąga. Poznajemy tytułową Lady L., która kiedy dowiaduje się, że jej letni pawilon ma zostać rozebrany, postanawia podzielić się swoją prawdziwą historią. Do tej pory traktowano ją niemalże jak dobro narodowe, tymczasem ta osiemdziesięcioletnia kobieta skrywa w sobie wiele, czasem przerażających, sekretów. Właściwie większość książki to snucie opowieści o życiu i wszelkich przygodach Lady L. Po tylu latach kobieta odsłania się całkowicie i na wierzch wychodzą sprawy, które już dawno zostały zapomniane. Akcja płynie powoli, główna bohaterka odkrywa karty stopniowo, zaczynając od rzeczy smutnych i przykrych, ale niespecjalnie szokujących. Niemniej, ta opowieść niesamowicie wciąga, a sama książka ma niesamowity klimat. Przyznam, że kiedy tylko ją odkładałam ta historia wciąż we mnie żyła, mimo że tak naprawdę, jak wspomniałam, akcja nie pędzi, a sama fabuła nie jest specjalnie wyszukana. Coś jednak w sobie ta opowieść ma, co nie pozwala oderwać od niej myśli i sprawia, że czytelnik zanurza się w niej, czując się niemalże obecnym w życiu Lady L. Doceniam tę książkę także za nieco specyficzny humor, który się tutaj pojawia i dopełnia całość. Niemniej, kiedy cała historia ostatecznie wybrzmiewa, okazuje się naprawdę smutną, przykrą opowieścią o bardzo destrukcyjnej miłości, o toksycznych relacjach, o działaniu wbrew sobie, o posuwaniu się do czynów okropnych, żeby tylko przeżyć, żeby się komuś przypodobać, aż wreszcie, żeby poczuć się kimś ważnym i potrzebnym. Jednocześnie gdzieś miedzy wierszami wyczytać można, że to także historia o niesamowitej sile, która popycha człowieka do przetrwania, do wyrwania się z marazmu, do zawalczenia - wszystkimi możliwymi sposobami - o swoją przyszłość, wartość, dobre imię. Wiem, że ta książka nie trafi do każdego, niemniej warto zanurzyć się w tej historii. Ja jestem nią prawdziwie oczarowana, opowieść Lady L. ciągle we mnie żyje i nie chce dać o sobie zapomnieć. Warto czasem się zatrzymać i sięgnąć po takie nieśpieszne historie, które dopiero pod koniec wybrzmiewają z całą mocą.

Lady L. to dama szanowana w towarzystwie i traktowana jako dobro narodowe. Podziwiana za wygląd i wychwalana za historię rodziny. Jej dzieci zaszły daleko, wnuki mają przed sobą wielkie perspektywy, a ona sama najwyraźniej osiągnęła wszystko, co osiągnąć mogła. Ale co jeśli jej całe życie jest kłamstwem? Jeśli opowieści o bohaterskich przodkach zostały zmyślone, a zachowania godnego dobrze urodzonej kobiety uczyła się w niestandardowych warunkach? Kim tak naprawdę była i jak faktycznie wyglądało jej życie? Mając osiemdziesiąt lat gotowa jest w końcu to zdradzić, nawet jeśli jej opowieść trudna jest do uwierzenia. Jeśli burzy obraz, nad którym tyle lat pracowała i może wręcz budzić niesmak. Z typowym sobie wdziękiem i czarnym humorem otwiera się przed swoim towarzyszem, a wraz z nim czytelnik przedziera się przez tę opowieść z szeroko otwartymi w geście zdziwienia oczami. Romain Gary tworzy powieść po trosze miłosną, po trosze polityczną. Jest w niej Annette, która zakochuje się w Armandzie oraz Armand, który zakochuje się w idei. Są arystokraci, anarchiści i mniejsi oraz więksi przestępcy. Są buntownicy o czystych sercach oraz ludzie, którzy po prostu lubią chaos. Całość napisana została zgrabnie, z ciętym humorem. Bohaterowie są barwni, a wydarzenia lubią zaskakiwać. Tworzy to powieść dobrą, miłą w lekturze, choć niestety akurat mnie nie zachwycającą, a jedynie budzącą sympatię. Słyszałam wiele dobrego o autorze i chyba nareszcie rozumiem, skąd wzięło się tyle jego wiernych czytelników, bo sama mam ochotę na więcej, zwłaszcza na osławione „Latawce". Najwyraźniej Romain Gary to pisarz z rodzaju tych, którzy w dobrym guście umilają czas. I może „Lady L." nie poruszyła mnie tak jak niektórych, ale doceniam ten tytuł. Po prostu. przekł. Beata Geppert

Tytułowa Lady L. to starsza, sympatyczna pani, która skrywa wiele tajemnic. Kim tak naprawdę była? Jakie sekrety trzymała zamknięte w sercu? I kogo kochała ponad życie? Na te pytania stopniowo otrzymujemy odpowiedzi. Diane po wielu latach milczenia, postanawia bowiem opowiedzieć swojemu przyjacielowi, kim była i jak wyglądało jej życie zanim została Lady L. 💋 Powieść Romaina Gary'ego, a właściwie Romana Kacewa to słodko-gorzka opowieść o wielkiej miłości. Takiej, dla której kobieta jest w stanie wiele zrobić i dla której będzie walczyć, znosząc wszelkie przeciwności losu. To przykład miłości aż po grób oraz uczucia tak silnego i prawdziwego, że nie sposób o nim zapomnieć. Mimo, że książka momentami jest nużąca i zbyt opisowa, to jako całość wypadła naprawdę dobrze. Chociaż przeszłość Lady L. nie zasługuje na uznanie, to jej postać wzbudza sympatię. Jest autentyczna, niczego nie udaje, ma swoje wady i zalety, ale jej największymi atutami zdecydowanie są siła, odwaga i zdeterminowanie. To dzięki tym cechom Diane przyjmowała dzielnie wszystkie ciosy wymierzane jej przez życie i potrafiła darzyć ukochanego bezwarunkową miłością, mimo iż on nie zawsze odwzajemniał jej uczucia. Zakończenie tej historii było dla mnie dużym zaskoczeniem i bardzo przypadło mi do gustu. Nie chciałabym za wiele zdradzić, ale zachowanie Lady L. jest kwintesencją tego, do czego jest zdolna zakochana kobieta.

Romain Gary jest jednym z tych pisarzy, którzy znakomicie łączą ironię z melancholią. Jego powieści są pełne uroku i czaru – nie inaczej jest z "Lady L." W tej historii czuć klasę przemijających czasów, nutę nostalgii, ale cięty dowcip sprawia, że całość nie wydaje się ckliwa. Wątek miłosny dobrze łączy się z wątkiem przygodowym (żeby nie powiedzieć, że wręcz rebelianckim). Fabuła jest naprawdę zaskakująca, a zakończenie? Zakończenie jest perfekcyjne – rodem z najczarniejszych komedii.