Ktoś, kogo znamy (okładka  miękka, wyd. 01.2020)

Uwielbiam te ksiazki

Po "Niechcianym gościu" oczekiwałam czegoś zdecydowanie lepszego. Tu postacie były bez wyrazu i nie miały żadnych cech charakteru, dlatego ciężko było im współczuć czy kibicować. Bardzo niewiele opisów, co mnie osobiście przeszkadzało; całość była napisana prostym językiem. W pewnym momencie domyśliłam się kto był sprawcą, ale i tak zakończenie było niezłe... przynajmniej aż do momentu epilogu, gdzie autorka postawiła na otwarte zakończenie i nie wyjaśniła tajemnic jednej z głównych postaci, co raczej było dość ważnym wątkiem. Jestem rozczarowana i raczej już nie sięgnę po kolejną książkę tej autorki.

Świetna książka. Ciekawa fabuła bardzo wciąga.

Od razu przyznam się, że poprzednich książek autorki nie miałam okazji przeczytać, dlatego też do historii przedstawionej w ,,Ktoś, kogo znamy" podeszłam bez jakichkolwiek większych oczekiwań. Pragnęłam wyłącznie tego, by fabuła okazała się być tak dobra, na jaką się po opisie zapowiadała, a całokształt wciągał i wywoływał wiele emocji. Nie ukrywam, że mimo wszystko moje nastawienie było raczej dość pozytywne, gdyż przez większość czasu spotykałam się z głównie z pochlebnymi opiniami na temat tejże książki oraz twórczości autorki. Jak jednak moje spotkanie wyglądało to w praktyce? Czy ja również dałam się pochłonąć przez nietypowe morderstwo w niewielkim amerykańskim miasteczku? A to już dla mnie kwestia odrobinę trudniejsza do określenia. Po zakończeniu lektury niestety muszę przyznać, że efektu WOW po niej nie uświadczyłam... Akcja dzieje się w oddalonym niedaleko od Nowego Jorku miasteczku Aylesford. Życie na co dzień toczy się tam zwyczajnie, a każdy z mieszkańców ma na głowie swoje własne problemy i zmartwienia. Wszystko ulega jednak zmianie, gdy pewien młody chłopak zaczyna włamywać się do domów swoich sąsiadów, a w skrzynkach kilku osób pojawiają się anonimowe listy z przeprosinami, które zostały tam dostarczone przez matkę nastolatka. Jednak nie to jest najpoważniejszym problemem, który przerwał spokój wszystkich sąsiadów... Robert Pierce zgłasza na policję zaginięcie swojej żony, a po niedługim czasie w nietypowym miejscu zostają odnalezione jej zwłoki. Kto tak naprawdę jest mordercą? Takie pytanie nieustannie zadają sobie wszyscy sąsiedzi, którzy nie mają pojęcia, komu można jeszcze w tym mieście ufać. Zwłaszcza, że każdy ma na swoim sumieniu przeróżne grzeszki, pogrążające ich jeszcze bardziej i nieustannie odsłaniające prawdziwą naturę każdego z podejrzanych. Zdrady, kłamstwa, ukrywanie demonów przeszłości... Droga do odnalezienia winnego nie jest najprostsza i wymaga od detektywów nie lada wysiłku. Zwłaszcza, że z każdym nowym faktem wszystko zaczyna robić się jeszcze bardziej zagmatwane. Pomimo niesamowicie intrygującego pomysłu na fabułę, całokształt książki raczej mnie nie porwał. Zdecydowanie zabrakło emocji i dreszczyku, który powinien pojawiać się przy tego typu literaturze, a sam sposób prowadzenia historii częściej mnie męczył, aniżeli intrygował. Styl autorki jest jednak niesamowicie lekki, przez co książkę czyta się niesamowicie szybko i przyjemnie, nawet jeśli sporo sytuacji i opisów jest w niej najzwyczajniej niepotrzebne i nie wnoszą niczego świeżego do historii W niektórych momentach czułam się, jakby wszystko kręciło się w kółko, a akcja nie brnęła ani trochę do przodu. A szkoda, bo potencjał był ogromny. Przykro mi również przyznać, jednak żaden z bohaterów nie zdobył mojej szczególnej sympatii, a ich losy były mi raczej obojętne. Zdecydowana większość postaci, a już zwłaszcza męskich, wydawała mi się do sobie podobna lub wręcz identyczna. Takie same charaktery, zachowanie, dialogi... Krótko mówiąc - było nijako, nudno i bezbarwnie. Przez moment zaczynałam się nawet powoli gubić w tym, kto jest kim. Wątki były po prostu bardzo podobne i na dłuższą metę męczące. Nie podobali mi się również detektywi prowadzący sprawę. Rozumiem, że wszystko miało toczyć się wokół sąsiadów, a ich rolą było jedynie podsumowywanie zdobytych faktów, jednak zdecydowanie wolę, gdy postacie tego typu mają trochę więcej do gadania i są same w sobie o wiele bardziej rozbudowane. Jako plus mogę uznać zakończenie i pomysł na rozwiązanie fabuły, bo jednak nie udało mi się w stu procentach trafić na mordercę, choć było dość blisko. Jak już wspominałam, książka sama w sobie jest przemyślana bardzo dobrze, jednak jej największa wadą jest wykonanie. Bardzo mnie to smuci, bo jednak oczekiwałam ciekawego, pełnego zwrotu akcji thrillera, a dostałam zwykłego, niewiele uwagi ode mnie wymagającego średniaka. Reasumując powyższy wywód, ,,Ktoś kogo znamy" niestety mnie zawiodło. Było najzwyczajniej w świecie... nijakie. Choć spodobał mi się opis i piękna fioletowo-różowa okładka, to sama treść raczej nie wywołała we mnie większych emocji i będzie to książka, o której raczej dość prędko zapomnę. Potencjał został najzwyczajniej w świecie zmarnowany, choć oczywiście nie wszystko było poprowadzone źle. Styl autorki jest lekki, nawet jeśli narracja prowadzona jest w czasie teraźniejszym, a sama książka to przygoda na jeden dłuższy wieczór. Wiem, że książka na pewno znajdzie wielu swoich zwolenników i fani autorki na pewno będą zadowoleni, dlatego warto samemu odwiedzić Aylesford i przekonać się na własnej skórze, czy było warto. Moim zdaniem do dobrego thrillera zabrakło wyłącznie ciekawych bohaterów oraz adekwatnej do gatunku szybkiej, pełnej niespodzianek akcji. Zaciekawił mnie jednak finał oraz ostatnie zdania pojawiające się w epilogu. Gdyby tak była poprowadzona całość, ani trochę bym nie narzekała. A teraz po prostu muszę się w końcu nauczyć, by nie oceniać książki po okładce...

Bardzo trudno jest mi napisać ten list. Mam nadzieję, że zanadto nas nie znienawidzicie… Ostatnio, kiedy nie było państwa na miejscu, mój syn włamał się do waszego domu… W sumie bym nie pomyślała, że cała akcja książki będzie się kręcić wokół tego listu, który pomoże poniekąd w rozwiązaniu sprawy morderstwa. Pewien nastolatek włamuje się do domów ludzi podczas ich nieobecności. Nic nie wskazuje na to, aby ktokolwiek miał się o tym dowiedzieć... do czasu, kiedy matka chłopaka znajduje w jego telefonie pewne smsy. To zmienia życie tej rodziny, ale to dopiero początek. W domu, do którego kiedyś włamał się chłopak, mieszkała śliczna kobieta, która została zamordowana... i teraz trzeba ustalić, kto to był. Dwoje detektywów zaczyna śledztwo, w którym na jaw wyjdzie sporo brudnych sekretów mieszkańców spokojnego przedmieścia. Ciekawi? W takim razie zapraszam do czytania, chociaż ostrzegam! Można się nieco zawieść. Prolog powieści bardzo intryguje. To trzeba przyznać. Tak samo jest z kilkoma pierwszymi rozdziałami, a potem już jest tylko prosta i lekka fabuła (przez styl autorki, co swoją drogą nie wadzi). Dlatego byłam zawiedziona, gdy z piekielnie ciekawej historii, książka stała się nieco cóż... nijaka? No i może miejscami irytująca. Mniej więcej na początku książki odgadłam, kto kręcił się wokół zamordowanej kobiety. Nie chodzi mi tu o mordercę, a o podejrzanych. U niektórych domyśliłam się powodów tej znajomości, ale muszę przyznać, że historia ojca owego nastolatka nieco mnie zaskoczyła. Byłam pewna, że zrobił coś innego, ale nie będę spojlerować. Co do bohaterów: Wiem, jaka jest praca detektywów, ale ta para śledczych irytowała mnie miejscami. Zwłaszcza główny detektyw, bo jego partnerka była całkiem spoko. A inni bohaterowie? Mogę powiedzieć, że mało ciekawi. Może poza włamywaczem, ale jak na mój gust jego postać i tak została bardzo spłycona. Tak samo z mordercą. Chciałabym go lepiej poznać, a nie tylko po opisach innych bohaterów, ale no cóż... nie mam na to wpływu niestety. A co do samej końcówki. Tak jak przez całą powieść mamy częste zmiany perspektyw... to przy ostatnich stu stronach normalnie lataliśmy od jednej do drugiej osoby, przez co moim zdaniem akcja, która w danej chwili się działa, nie była dobrze rozegrana. Była bardzo spłycona i to bardzo mi się nie podobało. Ogólnie, niby cały czas coś się dzieje i dowiadujemy się nowych dowodów... Ale brak miejsca na prawdziwą porywającą akcję, która by sprawiła, że zmieniłabym krąg podejrzanych. Tak niestety się nie dzieje, a szkoda. Bo odgadłam kto zabił, a liczyłam na wielkie bum i zaskoczenie! Z dobrych rzeczy to mogę powiedzieć, a raczej napisać, że autorka zaplanowała naprawdę dobre morderstwo. Może gdyby ciut inaczej opisała akcje, to człowiek nie domyśliłby się, kto zamordował, ale ogólnie całe dochodzenie jest super. Tak samo jak to, kiedy dowiadujemy się jak potoczył się dokładnie ten cały mord i kto zachował zimną krew. Przyznam się też szczerze, że epilog książki mnie bardzo zaintrygował. Zwłaszcza to, co pomyślała pewna postać... i czekam, aby się dowiedzieć, co planuje! Zdecydowanie, a to dlatego, że tutaj miała potencjał, ale Shari Lapena tego nie wykorzystała. Mówi się trudno, a ja pochwalę jeszcze raz za styl książki. Dzięki niemu dosyć szybko się ją czytało. Pytanie tylko na jak długo zapamiętam tę historię? ,,Ktoś, kogo znamy'' dostaje ode mnie 2/5. Zapraszam na mojego instagrama: Wilczekczyta

Książka rozpoczyna się mocną sceną. Pierwszoosobowy narrator opowiada jak popełnił morderstwo. Wiemy więc od razu, że ktoś został w brutalny sposób zabity. Kto? Dlaczego? Po tym krótkim wstępie narracja zmienia się na trzecioosobową i rozpoczyna się właściwa fabuła. Robert Pierce zgłasza na komisariacie zaginięcie żony. Olivia, matka i żona, dowiaduje się nagle, że jej poukładane i szczęśliwe życie to pozory. Jej szesnastoletni, dobrze wychowany syn Raleigh, zaczął robić coś, co nie mieści jej się w głowie. A detektywi Webb i Moen dostają zgłoszenie o zatopionym w jeziorze aucie. Prawdziwa akcja rozpoczyna się od pewnych niewinnych smsów do Raleigha, które przypadkowo odczytuje matka. Wiadomości te uruchamiają lawinę niespodziewanych zdarzeń. Włamania, anonimowe listy i sekrety, które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Oj dzieje się w tej książce, dzieje. Pozornie spokojne przedmieście, przemili sąsiedzi, którzy dobrze się znają i nawet przyjaźnią. Kobiety spotykają się w większym gronie w klubie literackim, mężczyźni grają razem w golfa. Sielanka. Nikt z sąsiadów nawet nie przypuszcza, jakie tajemnice skrywają ci ludzie, których przecież dobrze znają. Albo wydaje im się, że znają. Napięcie w okolicy rośnie, piętrzą się podejrzenia. Kto jest mordercą? Czy zabójstwo ma związek z włamaniami? Co na temat mieszkańców wie włamywacz i w jaki sposób chce tę wiedzę wykorzystać? Książka jest świetna. Autorka bardzo dobrze stopniuje napięcie, krok po kroku, etap po etapie. Chociaż od początku wiemy, kim jest włamywacz, nie wiemy, w jaki sposób znalezione przez niego informacje wpłyną na życie mieszkańców Aylesford. I na odkrycie mordercy. Za sprawą włamań na jaw zaczynają wychodzić naprawdę interesujące fakty z życia sąsiadów. Każdy kłamie, każdy ma coś za uszami, każdy skrywa jakieś mroczne tajemnice. Fabuła jest zawiła, bogata w szczegóły i mocno wciągająca. Nie nużyła mnie ani przez moment. Na pewno duży wpływ na to miały krótkie rozdziały, które dodatkowo podzielone są na scenki oddzielone gwiazdkami. Narratorem każdej scenki jest inna osoba, jest to narrator trzecioosobowy (za wyjątkiem prologu i zakończenia, gdzie w pierwszej osobie wypowiada się sam morderca). Dzięki takiemu zabiegowi akcja wydaje się nie zwalniać ani na moment. Dzieje się dużo i dzieje się szybko. Nie przeszkadzało mi przeskakiwanie od jednej osoby do drugiej. Taka zmiana ról dobrze wpływała na fabułę, nie tylko ją urozmaicała, ale też uzupełniała i świetnie budowała napięcie aż do samego zaskakującego finału. Jestem pozytywnie zaskoczona tą powieścią. Powoli odkrywane karty z życia mieszkańców szokowały mnie. Czytałam tę książkę z naprawdę ogromnym zainteresowaniem. Kameralny, rozgrywający się w zamkniętej społeczności dramat. Ciężki od skrywanych tajemnic, nieco mroczny, klaustrofobiczny klimat. „Ktoś, kogo znamy” to thriller idealny dla wielbicieli dusznej atmosfery małych miejscowości i opowieści o życiu i problemach zamkniętej sąsiedzkiej społeczności. Gorąco polecam! https://maitiribooks.wordpress.com/2020/01/24/ktos-kogo-znamy-shari-lapena-recenzja-przedpremierowa/

W małych miasteczkach wszyscy się znają, zwłaszcza w najbliższym sąsiedztwie. Aby coś ukryć, trzeba być bardzo przebiegłym i umieć grać. Gdy jeden chłopak włamuje się nocą do domów sąsiadów i poznaje ich sekrety, zrozpaczona matka, Olivia, wysyła anonimowe listy z przeprosinami. Plotki i podejrzenia napiętrzają się, a jedna z poszkodowanych zaczyna węszyć. Dodatkowo młoda kobieta, Amanda, zostaje zamordowana. Wszystkie podejrzenia padają na jej męża, Roberta, który nie ma alibi. Niedługo jednak kolejni sąsiedzi zostają przesłuchiwani, a kolejne fakty wychodzą na jaw. Kto zamordował młodą kobietę? Lubię, gdy thrillery psychologiczne głęboko wchodzą do mojej głowy; gdy nie pozwalają o sobie zapomnieć; gdy zaskakują, zadziwiają i przerażają. Ktoś kogo znamy jest książką, którą warto przeczytać. Autorka bawi się słowem i całą koncepcją thrillera, wodzi czytelnika za nos i wprawia go w zdumienie. Nie spodziewałam się tego, że Shari Lapena aż tak dobrze czuje się w tym gatunku i tak zwinnie lawiruje między bohaterami, ich życiorysami i tajemnicami, bo te mają wszyscy, mniejsze lub większe. W Ktoś kogo znamy podejrzenia przeskakują z bohatera na bohatera. Akcja książki to scena, na której aktorzy błądzą, gubią się, nawzajem oskarżają i skrywają swoje sekrety, które niszczą im życie. Jestem zachwycona tym, jak budowane jest napięcie; jak ze strony na stronę ono rośnie i nie pozwala oderwać się od książki. Gdy akcja wydaje się zawiła, bo pojawiają się nowe poszlaki, nowe tropy, ale czytelnik bez problemu może się w tym odnaleźć. Ktoś kogo znamy nie jest typowym thrillerem. Powyżej wspomniałam, że autorka bawi się całą koncepcją tego gatunku. Zamordowana kobieta znajduje się gdzieś z boku, oskarżenia padają co rusz na kolejnego bohatera, ale uwaga czytelnika skupiona jest na rodzinach, które pojawiają się na scenie tego przejmującego przedstawienia. Na początku lektury, wydaje się, że sąsiedzi Roberta i Amandy pojawią się tylko na chwilę, bo wydaje się, że autorka, zdradziła wszystko już na początku, na pierwszych stronach książki, ale później skutecznie miesza w głowie czytelnikowi. Z wielkim zaangażowaniem śledziłam kolejne wydarzenia i coraz bardziej byłam zaintrygowana tym, kto zabił. Czy moje podejrzenia są słuszne? Gdy już prawda wychodzi na jaw, wszystko jest logiczne, ale i bardzo szokujące. Sylwetki bohaterów są bardzo realne. To, jakie uczucia nimi targają, emocje, jakie im towarzyszą, bardzo czytelnika poruszają. Są osoby, które lubimy i współczujemy, ale też takie, które nie wzbudzają naszej sympatii. Jednak podczas lektury odniosłam wrażenie, że Shari Lapena celowo ukierunkowuje nasze uczucia negatywnie lub pozytywnie w stosunku do danego bohatera. Autorka fenomenalnie manipuluje czytelnikiem i dopiero po skończonej lekturze sobie to uświadamiamy. Już wiem, że na pewno przeczytam poprzednie książki pisarki. Czy polecam? Jak najbardziej! Ktoś kogo znamy to książka, z którą spędzicie emocjonujące chwilę i nie będziecie się nudzić.

Shari Lapena, to jedna z tych Pisarek, co do których zawsze w jakimś stopniu czuję niedosyt. Zastanawiam się, czy to, co pisze, jest bardziej dla dorosłych, czy może raczej dla młodzieży. Nie ma to większego znaczenia, mimo to Jej książki moim zdaniem mają tak szeroką gamę odbiorców, że tę Autorkę warto znać. Poprzednie pozycje Niechciany gość oraz Para zza ściany przeczytałam z wielkim zainteresowaniem, muszę przyznać, że to jest stanowczo mój klimat. Zwłaszcza publikacja Niechciany gość po skończeniu jej chciałam więcej, żałowałam, że to już. Gdy zobaczyłam kolejną wydaną książkę Ktoś, kogo znamy, po prostu musiałam się z nią zapoznać. Zanim ją otworzyłam, pomyślałam, że bardzo przypomina mi z opisu, publikację Ktoś z nas będzie następny, która była thrillerem dla młodzieży (zresztą bardzo dobrym), więc z góry założyłam, że będzie świetna. Już trzeci raz w przypadku tej Pisarki się nie pomyliłam. Dziś moim zdaniem ciężko jest stworzyć dobry thriller. Sama lubię takie, których fabuła toczy się w jakimś odosobnionym miejscu, jakieś miasteczko, lub odcięty od świata dom etc. jasne, że z reguły akcja jest przewidywalna, zakończenie również, ale jakoś tego typu książki mnie relaksują, tak było również tym razem, mimo że nie mamy tutaj do czynienia z sytuacją odcięcia od świata. Ktoś, kogo znamy to wciągająca powieść o sile ludzkiej wścibskości, oraz problemach, jakie wynikają kiedy ludzie za bardzo zaczynają interesować się sprawami sąsiadów. Mamy tutaj miasteczko położone kilka kilometrów od Nowego Jorku, w którym ktoś zaczyna włamywać się do domów, a szczególnie do komputerów ich właścicieli. Włamywacz poznaje niekiedy mroczne sekrety lokalnej społeczności, zręcznie nimi manipulując. Gdy po miasteczku zaczynają krążyć plotki o włamywaczu, niespodziewanie jego ofiary otrzymują listy z przeprosinami … Atmosfera się zagęszcza i sytuacja staje się jeszcze bardziej skomplikowana i niezrozumiała gdy zamordowana zostaje kobieta, do której wcześniej również się włamano. Pozycja ta może się wydawać banalna oraz mało wymagająca, jednak posiada tak wiele zwrotów akcji, że czytelnik cały czas nie wie, co tak naprawdę się dzieje, jest to moim zdaniem największym atutem tej książki. Powieść lekka i przyjemna na dosłownie 2 może 3 godzinki czytania, urzeka także lekkim piórem Autorki i nieoczekiwanym zakończeniem. Wiem, że jeśli chodzi o fabułę, powstało mnóstwo tego typu powieści, ale mam sentyment do Pani Lapeny i Jej stylu pisania dlatego ten thriller uważam, za doskonały do relaksu. Trzeba tutaj wspomnieć, także o bohaterach, którym nie do końca można ufać. Przez całą akcję książki nie wiadomo kto jest dobry, a kto zły, kto kłamie, a kto mówi prawdę i moim zdaniem to podkręca atmosferę. Publikacja ta nie bez powodu, jest bestsellerem numer jeden w Kanadzie. Jeśli nie czytaliście jeszcze tej Autorki, zachęcam. Jestem pewna, ze Wam się spodoba.

Moje pierwsze spotkanie z autorką (czyli znów czytelniczy debiut), ale bardzo zgrabne i udane, a autorka dała mi świadectwo przejrzystej, wartkiej historii, którą czyta się błyskawicznie. W prawdzie nie obyło się bez zgrzytów, ale są one tak drobne, że w wolnym czasie z chęcią poczytam wcześniejsze książki Lapen. Autorka wciąga nas w ułożone życie przedmieścia niewielkiej miejscowości, gdzie każdy zna każdego. Zaczyna z przytupem, bo seria tajemniczych włamań, w trakcie których nie ginie nic okazuje się niewinnym młodzieńczym żartem. Ta dawka emocji, ćwiczeń, włamywania się do wirtualnej rzeczywistości innych to hobby syna głównej bohaterki, która w ramach przeprosin podrzuca anonimowe listy do niczego nieświadomych mieszkańców felernych domów. Na pozór niewinny żart chłopca zmienia się w walkę z czasem, gdy ginie jedna z mieszkanek. Żyjemy codziennością małżeństw, ale jakby obcych ludzi, których łączy jedynie spanie pod jednym dachem. Każdy skrzętnie pilnuje swoich małych (i tych dużych) sekretów, mając obawy o swoją rodzinę. Ciężko napisać cokolwiek więcej, by nie zdradzić za dużo z fabuły, możecie być jednak pewni, że staniecie się świadkami niemal meczu tenisowego, gdzie gracze z powodzeniem odrzucają od siebie podejrzenia, niczym piłkę na korcie. Ciągle miotamy się między jednym a drugim podejrzanym i kiedy już niemal mamy sprawcę w zasięgu ręki… okazuje się, że to jednak nie ten człowiek. I tutaj pojawia się minus, bo odnoszę wrażenie, że ta „odbijana piłeczka” trwała nieco za długo. Każdy rzuca na każdego cień podejrzenia, byle tylko odsunąć od siebie sprawstwo. Z uporem stosowany ten sam chwyt w pewnym momencie może zwyczajnie nas zmęczyć. Owszem, autorka ładnie z tego wybrnęła za każdym razem, ale ile razy też czytelnik da się nabrać na ten sam sposób wyprowadzania na manowce? Koniec końców, ciekawa książka, która niemal sama błyskawicznie się czyta, ale to też przykład tego, że nie można bez końca próbować zaskakiwać czytelnika tymi samymi sposobami, bo łatwo można z dobrej książki zrobić tasiemca bez końca… Natomiast zakończenie – tutaj ukłon w stronę autorki, która po wcześniejszych perturbacjach i schematycznych zawirowaniach pozostawia nas z poczuciem satysfakcji pozwalającym zapomnieć o swoich wcześniejszych minusach.

„Ktoś, kogo znamy” to kolejny thriller Shari Lapeny, który trzyma w napięciu od pierwszych do ostatnich stron. Autorka, będąca mistrzynią suspensu, skupia się jednak nie tylko na kryminalnej intrydze. Wnikliwie analizuje międzyludzkie relacje, by ostatecznie bezpardonowo rozprawić się z zakłamaniem i społecznymi problemami, które nie są udziałem tylko współczesnych Amerykanów. Akcja rozgrywa się na przedmieściach małego miasteczka. Wystarczą dwie godziny, by dotrzeć stamtąd do Nowego Jorku – miejsca, w którym robi się zakupy, spędza szalone weekendy i bywa na szkoleniach. Mieszkańcy jednej z ulic znają się, spotykają na przyjęciach, odwiedzają... Uważają się za szczęśliwych i bezpiecznych ludzi. Wszystko zmienia się nagle, gdy pewnego dnia ginie Amanda Pierce. Kto mógł zabić młodą, atrakcyjną i uwodzicielską kobietę? Mąż? Kochanek? Zazdrosna rywalka? Zdradzana żona? A może jeszcze ktoś inny? Podczas śledztwa pytania się mnożą, lista podejrzanych wydłuża się coraz bardziej, ale przede wszystkim na jaw wychodzą skrzętnie skrywane przez sąsiadów tajemnice. Shari Lapena z wielkim wyczuciem, ale i bez znieczulenia serwuje czytelnikom dużą dawkę emocji. Z rozdziału na rozdział raczy nas nowymi niespodziankami fabularnymi, które sprawiają, że w pewnym momencie zaczynamy patrzeć na postać zamordowanej kobiety z zupełnie innej perspektywy. I mimowolnie zaczynamy sami bawić się w detektywów... Całość pochłania się jednym tchem. Brawurowo ukazane jest nie tylko dochodzenie do prawdy przez śledczych, ale i relacje między sąsiadami, przyjaciółmi, kochankami, członkami rodzin. W swojej nowej powieści autorka kolejny raz udowadnia, że człowiek potrafi być mistrzem w tworzeniu pozorów. Wcześniej lub później prawda musi jednak wyjść na jaw. Zakończenie dosłownie wbija w fotel. A gdy już nam się wydaje, że wiemy wszystko, przychodzi czas na naprawdę ostatnie zdania, które sprawiają, że czytelnik przeżywa następny wstrząs. I – zanim się otrząśnie – może poczuć się ogłupiały i zszokowany. Dla miłośników kryminałów i thrillerów – prawdziwa gratka. Polecam z czystym sumieniem !!! BEATA IGIELSKA