Krótki kurs szpiegowania (okładka  miękka, wyd. 10.2019)

Piotr Niemczyk to postać znana - dobrze ze coś pisze i dobrze się czyta

Nikt z nas nie jest anonimowy. Beztrosko publikujemy nasze fotografie. Mamy swoje przyzwyczajenia, niezmienny styl życia. Mamy też szczęście, jeśli jesteśmy szarymi, przeciętnymi obywatelami. Tylko osoby publiczne i szpiedzy są kontrolowani. Zamiast „Wielkiego brata” działa SIGINT – Sojusz Pięciorga Oczu. Inwigilowany osobnik jest tym bezpieczniejszy im bardziej jest nieuporządkowany. Zapiski robione na papierze, tradycyjne bilety w komunikacji miejskiej, telefon z miedzianym drutem, bałagan w mieszkaniu – to niezawodne metody funkcjonowania przebiegłego i dyskretnego szpiega. „Kiedy otworzyłem drzwi, zorientowałem się, że mój pokój przeszukano: ja nigdy nie zostawiłem go w takim porządku” Zapewne wywiadowcy byli bardziej niedoświadczeni od szpiega, bo zapomnieli o fotografowaniu wszystkich miejsc i kurzu w aerozolu. Być może ów mężczyzna miał szansę zostać podwójnym szpiegiem, który potrafi wykorzystać martwą skrzynkę kontaktową. Najlepszym miejscem takiej instalacji są szatnia, toaleta czy cmentarz. Tam po prostu nie ma kamer. Taki agent czasem bywa wykorzystywany w akcjach dezinformacyjnych. Nie zawsze wystarczy podważanie autorytetu państwa lub grupy społecznej. „Przez całą zimną wojnę Rosjanie wymyślali kawały o Amerykanach, żeby ich ośmieszyć i zdyskredytować, a Amerykanie o Rosjanach. W Polsce kawały o księżach wymyślano w IV Departamencie Służby Bezpieczeństwa” Zdecydowanie bardziej wnikliwie ode mnie opowiedzieli o szpiegach i ich działalności Piotr Niemczyk i Jaś Kapela. Swoją rozmowę podsumowali intrygująco brzmiącym tytułem „Krótki kurs szpiegowania”. Nie wiem tylko, do kogo adresowali swoją książkę. Jeśli czytelnikami mieli być szpiedzy, to na ich ostrzeżenia już jest za późno. Przeczytałem dotychczas niejedną powieść szpiegowską i tę publikację wypada potraktować jedynie jako przewodnik po tym gatunku literackim. Autorzy pisali o problemach znanych większości ludzi i może tylko wyłącznie fani romansów nie zetknęli się z tymi zagadnieniami. Wiem, że thrillery i kryminały mogą nieść podpowiedź dla psychopatów i morderców, ale chyba nie tędy wiedzie droga na szpiegowskie szczyty. Nie zaskoczyła mnie ta książka i nie porwała. To była po prosta lekka rozrywka, którą jeden z autorów w pewnym sensie podsumował stwierdzając: „Ja też bym sobie żadnych tajemnic państwowych nie powierzył”. Życzę przyjemnej lektury :)