Kropla życia (ebook)

„- Krew… Chcę krwi! – Mój kolejny klient kurczowo chwyta się lady, po czym paskudnie wykrzywia, ukazując przy tym imponujące, fachowo naostrzone kły. Bynajmniej nieporuszona patrzę w jego zaczerwienione, podkrążone oczy. - Mogę zaproponować kaszankę.” Zachwycona rześkim i pełnym humoru stylem narracji po prostu utonęłam w szalonych perypetiach Wioletty. To się po prostu samo czyta, bo akcja nie zwalnia, a satyryczny, cięty dowcip i heheszki ze stereotypowych tropów w fantastyce sprawiają, że docierasz do ostatniej strony wciąż jeszcze chichając się z tego dialogu na pierwszej. Główna bohaterka i wszystkie pozostałe postacie są tak wyraziste i pełne życia, że sprzedałbym nerkę byle móc je kiedyś na prawdę spotkać i wychylić z nimi płonącą Wiedźmę na Stosie. Są logiczne, krwiste i mocno osadzone w fabule. Nawet postać matki Woli, która jest taką totalną kliszą, że to aż absurdalne, pasuje idealnie do swej roli i nie mogłaby po prostu być inna. To debiut - lekki jak piórko, seksowny, naszpikowany ciętym humorem, którym zachłyśniecie się jak krwistym sorbetem.

Historia „Kropli życia” opowiada o zwykłej dziewczynie żyjącej w niezwykłym środowisku. Pracuje w miejscu do którego przychodzą istoty wszelkich rodzajów. Są to zarówno elfy, wilkołaki podające się za wampiry, trolle, wiedźmy i wiele innych. Radzi sobie z tym doskonale, choć przecież jest zwykłym człowiekiem. Wie jakie przystawki podawać wampirom, a co gotować dla wilkołaków. Pamięta też o srebrnej tacy którą zawsze ma przy sobie kiedy idzie odebrać zamówienie od elfów. Aż tu nagle podczas jej zmiany do Pubu Luna przybywa obcy nieznajomy. Prosi aby dziewczyna coś dla jego siostry przechowała, a ta rzecz ma niezwykłą wartość. Jest to eliksir dla najwyżej stojącej wampirzycy w mieście. Oczywiście zaciekawienie i zainteresowanie dziewczyny prowadzi do spróbowania tego słynnego i cennego trunku. Kończy się to amnezją, bolącą głową i… szeregiem dziwnych zdarzeń. Historia zaczęła swoje istnienie jako opowiadanie zgłoszone do konkursu literackiego. Wygrana sprawiła, że opowiadanie zmieniło się w prawdziwą książkę. Zajęte miejsce naprawdę świadczy o poziomie tej historii. W końcu coś źle napisane nie miałoby prawa zająć tak wysokiej pozycji w Konkursie. Czy mi się podobało? Trzy razy na TAK! Zastanawia mnie dlaczego ta książka ma taki mały rozgłos! Jest naprawdę dobra! Ale zacznijmy od początku. Główną bohaterką jest zwykła z pozoru dziewczyna pracująca w pubie przeznaczonym dla istot nadprzyrodzonych. Wioletta jest ona osobą odważną, szczerą i czasami idącą ślepo przed siebie. Można powiedzieć, że czasami jej zachowanie jest nierozważne. W jej życie wkracza wiele osób zarówno ludzkich jak i obcego gatunku. Poznajemy Czarusia, Psa połączonego z krokodylem, wysokie w hierarchii wampiry, informatyka który ma potężny wpływ na jej zachowania podczas amnezji, jej przyjaciółkę, kuzynkę i matkę bawiącą się w swata oraz wiele innych ciekawych oryginalnych postaci. Wioletta stała się na początku już moją ulubienicą. Podobała mi się jej odwaga, poczucie humoru i brak idealizmu. Popełnia błędy, jest nierozważna, roztrzepana ale bardzo mi to przypadło do gustu. „Zabawne, że już drugi raz wymknęłam się nieszczęsnemu uwodzicielowi pod tym samym pretekstem. Mam nadzieje, że nie nasunie mu to niewygodnych dla mnie skojarzeń. Ale nie, raczej nie sądzę. Ludzkie kobiety i wizyty w wychodkach stanowią nierozłączny duet” "W akcie rozpaczy opuszczam głowę na kierownicę. Zgadnijcie, gdzie się zatrzymałam. No? Tak, przy lesie. Ciemnym jak smoła, pełnym podejrzanych szelestów zbiorowisku drzew i żyjących w ich cieniu indywiduów." "Odmówił mi, dacie wiarę?! Ha, nie wie co traci! Idę o zakład, że w przeciągu godziny czy dwóch znalazłabym dziesięciu facetów, którzy byliby zachwyceni taką propozycją!" Humor, humor i jeszcze raz humor. Książka jest napisana tak aby czytelnik dobrze się bawił. Historia pochłania całkowicie, czyta się nią lekko i szybko. Jest bardzo przyjemna. Ta książka ma na celu pobudzenie wyobraźni czytelnika, żeby się zastanawiał co będzie dalej, a potem dzieje się zupełnie na odwrót. Nie sposób przewidzieć przyszłości. Zdecydowanie zasługuje, żeby być na wysokiej pozycji dobrych historii. Prawda jest taka, że nie spodziewałam się czegoś aż takiego. Spodobali mi się bohaterowie, wszystkie wątki, pomysł z różnymi gatunkami i pub Luna skradła moje serduszko. Ciągłe awantury, niedobre jedzenie, ciekawi klienci – zero nudy! Polecam każdemu! Koniecznie musisz poznać historię Wioletty! Przeczytaj i wczuj się w opowieść Oliwii Tybulewicz!

"Wyglądasz na jedną z tych, którzy chwytają życie za kołnierz i potrząsają nim tak długo, aż dostaną, czego chcą." Tak, Wioletta, jest kimś takim. Kobietą, która sprawnie porusza się w świecie, gdzie obok siebie funkcjonują różne istoty nadprzyrodzone, niekoniecznie pałające do siebie miłością. Co więcej, bohaterka pracuje w Lunie, pubie będącym miejscem, w którym te wszystkie indywidua stykają się ze sobą. Nie zawsze takie spotkania mają szczęśliwe zakończenie, mimo to Wioletta nie narzeka. Z jej ust nie pada nawet słowo skargi, nawet gdy w pewnym momencie to ona znajduje się w centrum uwagi. Przez całkowity przypadek kobieta wchodzi w posiadanie eliksiru należącego do prominentnej hrabiny, który później nieopatrznie gubi. Jaki będzie finał tej historii? Czy Wioletcie uda się wyjść z tego cało? Przyznam, że świat wykreowany przez Oliwię Tybulewicz jest niezwykle interesujący. Jeszcze chyba nie czytałam książki, w której zapoznałabym się z tyloma istotami nadprzyrodzonymi! Co więcej, każda z ras zostaje, choćby pobieżnie scharakteryzowana, dzięki czemu wyróżnia się na tle pozostałych. Sama Wioletta jest tu też mocno wyeksponowana, przedstawiona jako śmiertelniczka, jednak taka, która umie koegzystować z innymi mieszkańcami planety. To silna kobieta umiejętnie radząca sobie z różnymi przeciwnościami losu, których ten jej nie szczędzi. U podstaw zachowania Wioletty stoi zlamane serce, przynajmniej tak można wnioskować ze szczątkowych informacji, które autorka umieściła w książce. Niestety, w tej kwestii nie wiadomo zbyt wiele, przez co właściwie większość to domysły. Faktem jest, że po pewnym przykrym doświadczeniu w swoim życiu, bohaterka nabiera dystansu do istot nadprzyrodzonych, a jej zachowanie staje się bardziej wyważone. Wcześniej zraniona, jest teraz na każdym kroku nieufna. Dzięki temu Wioletta tak świetnie radzi sobie w tym środowisku. Warto zaznaczyć, że autorka umiejętnie potrafiła rozładować nagromadzające się napięcie humorystycznymi scenami. Nie brakuje tu też pewnej dozy uszczypliwości, która charakteryzuje Wiolettę. Jeśli miałabym porównać ją z inną postacią literacką, to na myśl nasuwa mi się Agata Katarzyny Wierzbickiej, choć Wioletta nie jest taka roztrzepana, raczej stanowi bardziej opanowany typ. Ogólnie historia mi się podobała, jednak coś mi w niej brakowało, nie potrafiła mnie porwać. Niby wszystko było tak, jak powinno, a wydaje mi się, że mogłoby być lepiej. Zastanawiam się skąd to wrażenie... Język dobry, różnorodny, postacie mocno zindywidualizowane, nie zlewające się ze sobą, a mimo to nie udało mi się poczuć tej historii pełną piersią. Zaznaczam, że jest to tylko moje subiektywne odczucie. Zachęcam do zapoznania się z książką i wyrobienia sobie własnej opinii. Moja ocena 7/10. Dziękuję autorce za możliwość zapoznania się z tym tytułem w ramach book tour.