Kolor milczenia (okładka  twarda, wyd. 01.2019)

Jedna z najlepszych książek jakie czytałam. Świetnie napisana, wciągająca opowieść. Postać głównej bohaterki jest fascynująca, choć momentami trudno ją lubić, ale dzięki temu jest bardziej realna, ludzka. Dla mnie jest to historia o tajemnicach i niedopowiedzeniach, które determinują wybory i decyzje podejmowane przez bohaterów. Jest to również opowieść o tym, że pomimo popełnionych błędów, póki żyjemy mamy czas, aby zbudować dobre relacje.

Miłość, zdrada, rodzinne relacje w kolorach Hiszpanii i Maroka. Warta polecenia!

Bardzo wciągająca powieść, czyta się lekko i nie chce się przerywać

"Wszyscy odczuwamy absurdalną potrzebę, zwłaszcza kiedy zbliża się kres, potwierdzenia sensowności własnego życia, zrozumienia logiki czynów, zamknięcia pewnych spraw." Przyjemna i zajmująca przygoda czytelnicza, z uwagą i entuzjazmem poruszamy się po stronach książki, potrafi przywabić czytelnika klimatem, fabułą i materiałem do refleksji. Powieść otulona w marokańskie nuty, hiszpańską historię, a także malarską artystyczność. Zogniskowana na szczególnej intymności, ludzkim życiu wypełnionym gorzkimi i słodkimi smakami. Kulminacja tajemnic, w których nie brakuje kryminalnych akcentów, sekretów sięgających pół wieku wstecz. Intrygująco się je odkrywa, przedziera przez szlaki nieświadomej ignorancji, celowego zapomnienia, szczerej interpretacji i bolesnych rozliczeń z przeszłością bohaterów. Elia Barceló wybornie przedstawia skrawki ze scenariuszy ludzkich żyć, nadaje im niezwykłe brzmienie, pozornie zwyczajną scenerię przedstawia w nieprzeciętnej skali nut i rytmów. Wkraczamy w aspekty przemijania życia, dramatu straty siostry, odrzucenia przez matkę, nieumiejętności wypracowania dystansu do nieodwracalnych zdarzeń, definicji najważniejszych wartości, bilansu zysków i strat, pojednania z dawną epoką, mrocznymi cieniami przeszłości. Wyjątkowo miękka i plastyczna narracja, wkraczająca w szerokie spektrum barw, odwołująca się do zmysłowych odczuć i dużej wrażliwości. Warto podkreślić płynne czasowe przejścia między zdarzeniami i osobami, urozmaicenia narracji, gdyż każda z jej form osadzona jest w unikalnym klimacie, choćby współczesnych dni napędzanych pospiechem, energią, nadzieją i ufnością, albo opisy fotografii, na których zatrzymano migawki tego, co było, ludzi i miejsc zanurzonych w bursztynowym czasowym wymiarze, czy też przywołań osób, które dawno opuściły ten świat, a funkcjonują jeszcze we wspomnieniach pozostałych przy życiu. A przecież, w miarę upływu lat obrazy w pamięci przekształcają się, zafalowaniu ulega ich forma, zmienia się perspektywa, jedne dźwięki dochodzą, inne znikają, część kolorów traci barwę, inne zyskują głębię. Imponuje mnogość poruszonych aspektów dotyczących życia, jego odmienności, a zarazem wspólności. Każdy na swój sposób stara się wyrazić tożsamość i osobowość, wypełnić dane mu przez los dni, zbudować satysfakcjonujące relacje z ludźmi, ale również wpisuje się w zbiór znanych wzorców, których dopiero indywidualnie dobrana mieszanka zapewnia oryginalność i niepowtarzalność. Czym jest starość, czy ma tylko cierpkie brzmienia, jak powinno się ją konsumować, aby móc wykorzystać każdą pozostałą chwilę, a może wręcz odwrotnie, na szczęście nigdy nie było i nie ma na to gotowej recepty? Jak młode pokolenie postrzega swoich przodków, czy są w stanie czymś im zaimponować, udzielić przydatnych wskazówek, nakłonić do pójścia własną drogą samorealizacji, a może przeciwnie, młodzi sami skazują się na powielanie wzorców, popełnianie podobnych błędów? Czym tak naprawdę są rodzinne relacje, co je kształtuje, z czego wynikają, w jaki sposób wyraża się pewien przymus ich pielęgnowania, a może jednak to nie wspólne dziedziczenie krwi powinno scalać więzi ludzkie, a istnienie pomostów zrozumienia? Jak nietrafione mogą być interpretacje czynów i postaw innych, nawet tych, na których nam najbardziej zależy, czy wynika to z tego, że tak naprawdę mało ich znamy, a może to efekt tego, że doskonale potrafią maskować się z prawdziwymi odczuciami i myślami? Zastanawiamy się zatem, czy warto grzebać w przeszłości rodziców i dziadków, kto daje do tego prawo, z czym może się to wiązać, czy naprawdę chcemy poznać tę wiedzę? Helena Guerrrero, lat sześćdziesiąt osiem, główna bohaterka powieści, charyzmatyczna i niezależna osoba, uznana malarka, staje właśnie przed takimi dylematami. Z pomocą partnera, przyjaciół i członków rodziny dociera do najciemniejszych miejsc i sekretów swojego rodu, a tam czeka wiele zaskakujących i szokujących informacji. Ale wywoływanie na powierzchnię ukrytych głęboko spraw nie jest łatwe i przyjemne, choć z pewnością fascynujące i pochłaniające. Ostatnie strony powieści przekonują, zakończenie wydaje się pasować do przesłań książki, jest też wiarygodne w ujęciu realizmu życia. Dobrze, że autorka się na nie zdecydowała, bo czyż tajemnice zawsze muszą dać się oswoić, ujarzmić i ujawnić, nawet tym, którzy są nimi najbardziej zainteresowani i mają do nich największe prawo? A może nie powinno się zakłócać im ciszy i pozostawić w spokoju, ale czy wtedy czegoś nie stracimy? bookendorfina.pl

Dręczona wydarzeniami z przeszłości Helena postanawia skorzystać z pomocy terapii wymyślonej przez Berta Hellingera. Metoda ustawień rodzinnych ma pomóc jej zrozumieć to co wydarzyło się niemal pięćdziesiąt lat wcześniej podczas upalnego lata w Maroku, odnaleźć brakujące elementy układanki i zamknąć sprawę raz na zawsze. Terapia sprawia jednak, że w głowie Heleny kotłuje się coraz więcej pytań, a każdy z jej bliskich miał głęboko skrywaną tajemnicę. Podróż do Madrytu z okazji ślubu wnuczki ma odkryć przed Heleną nieznane fakty z życia jej rodziny i pomóc dotrzeć do prawdy. Tylko czy Helena będzie na tyle silna i zdeterminowana by zmierzyć się z przeszłością. HELENA Helena to 68-letnia malarka wielkiego formatu znana wielbicielom prawdziwej sztuki na całym świecie. Jej cienie na obrazach żyją własną własną już legendą, a ona sama żyje życiem, o które walczyła. Niezależna i bezkompromisowa. Irytująca i dokazująca. Znudzona prozą życia zwykłych ludzi. Nieustępliwa. Zawsze dąży do celu nie bacząc na opinie innych ludzi. Niczego się nie boi. O, przepraszam! Boi się, oj boi. Zmierzyć się z przeszłością. Po morderstwie siostry Alicii w 1969 roku Helena porzuca rodzinę. Nawet ślub i urodzenie syna nie zatrzymują jej na dłużej w Hiszpanii. Podróżując po całym świecie osiada w końcu w Australii licząc na to, że przeszłość jej tam nie dosięgnie. Wspomniana wcześniej metoda Hellingera otwiera przed Heleną szafę z zamkniętymi na kłódkę szufladkami. Kobieta nie jest pewna czy chce szukać do nich kluczy. Helena to postać nietuzinkowa i niejednoznaczna. Początkowo zaskakuje ekspresją i swobodą bycia. Jej nieszablonowy styl życia w niczym nie przypomina schematu starszej pani. Z czasem jednak ten nad wyraz zauważalny animusz traci na sile, a Helena staje się mniej irytująca. Nie wiem jedynie czy to za sprawą odkrywanych tajemnic czy może braku konsekwencji w budowaniu postaci. ZAJMUJĄCA Proza Elii Barcelo ujmuje prostotą i delikatnością. Fantastycznie czyta się historię osadzoną w skąpanym słońcu Maroku czy esencjonalnym Madrycie. Podczas kilku dni lektury odbyłam międzykontynentalną podróż przenosząc się z południa Europy na afrykańską Północ i na odwrót. Tempo akcji powieści, głównie ze względu na te podróże nie pozwala się nudzić. Na każdym kroku czytelnik razem z bohaterami otrzymuje kolejne puzzle tej rodzinnej układanki. Trzecioosobowa narracja przeplatana jest epistolarnymi elementami powieści oraz opisami zawartości pewnego tajemniczego pudełka. WIELOPOKOLENIOWA Akcja powieści prowadzona jest dwutorowo, prócz współczesnych wydarzeń równolegle czytelnik poznaje losy rodziny Guerrero – Santacruz od lat trzydziestych XX wieku poprzez kolejne dziesięciolecia. Autorka dosyć zachowawczo zarysowuje realia panujące w Hiszpanii w przededniu wojny domowej czy marokański świat zamożnych emigrantów lat czterdziestych. Wspaniale jednak oddaje klimat tamtej epoki trudnej i pięknej jednocześnie. Elia Barcelo nakreśliła jedynie tło historyczne nie zagłębiając się zbytnio w szczegóły, zachowując jednak wszystkie najważniejsze fakty frankistowskiego reżimu. W KLIMACIE „Kolor milczenia” to połączenie rodzinnej sagi i powieści obyczajowej z kryminałem w stylu retro. Moim zdaniem jest to bardzo udane połączenie, które czyta się jednym tchem i bardzo trudno jest się oderwać od lektury. Różnorodność wątków jeszcze bardziej potęguje to wrażenie. Kryminalna zagadka, rodzinne zawiłości i tajemnice, skrywane uczucia, romanse i miłostki, polityczne gierki, pieniądze i władza. To wszystko można znaleźć w tej powieści. Na uwagę zasługuje również dobra kreacja postaci i nietraktowanie ich po macoszemu. Autorka każdego kluczowego bohatera przedstawia z odpowiednią dozą uczucia i aury tajemnicy, lekko zaznaczając motywacje i pozycję wśród rodziny i społeczeństwa. PODSUMOWANIE „Kolor milczenia” zauroczył mnie od pierwszych stron temperamentną opowieścią i niesamowitym klimatem. To wyjątkowa powieść z dobrze zarysowanym, ale nieprzytłaczającym wątkiem historycznym. Przedstawione realia dobrze oddają klimat tamtych lat porywając czytelnika w fantastyczną podróż. Autorka bardzo zgrabnie porusza się między kolejnymi dziesięcioleciami intrygując odkrywanymi po trosze rodzinnymi tajemnicami. „Kolor milczenia” w trzech słowach: pasjonujący i pochłaniający. Przeczytaj jeśli: lubisz dobrą literaturę obyczajową i odkrywanie rodzinnych tajemnic.

Lubię czytać sagi rodzinne, więc kiedy trafiłam na powieść ,,Kolor milczenia", którą napisała Elia Barceló najbardziej znana i nagradzana współczesna hiszpańska pisarka wiedziałam, że muszę po nią sięgnąć. Australia. Czasy współczesne. Sześćdziesięcioośmioletnia Helena Guerrero, znana i ceniona malarka bierze udział w niekonwencjonalnej terapii psychologicznej, w warunkach której uczestnicy przedstawiają swój nierozwiązany problem lub sprawę ciągnącą się od wielu lat. Helena decyduje się na terapię, bo ma nadzieję, że pomoże jej w przezwyciężeniu największych cierpień, najstraszliwszego bólu zagrzebanego na dnie duszy i-odkąd skończyła dwadzieścia dwa lata-naznaczającego całą jej egzystencję. Do wydarzeń z 1969 roku naznaczonych poczuciem winy i samooskarżania nie chce wracać nawet we wspomnieniach. Czy dzięki terapii rozliczy się z upiorami przeszłości? Walencja 1935 rok. Kapitan Gregorio Guerrero wraz z przyjacielem porucznikiem Vicente Sanchis poznają na balu siostry Blancę i Pilar Santacruz, córki znanego przemysłowca produkującego buty wojskowe. Gregorio od pierwszego wejrzenia zakochuje się w zielonookiej Blance i planuje wspólną przyszłość jeśli dziewczyna odwzajemni jego uczucie. Nad młodą parą i rozwijającym się uczuciem wisi jednak groźba brutalnej wojny domowej rozprzestrzeniającej się w Hiszpanii. Elia Barceló umiejętnie przenosi akcję powieści pomiędzy rewolucyjną rzeczywistością lat trzydziestych XX wieku, marokańskie rezydencje oraz współczesny Madryt i Australię. Poznajemy historię całej rodziny Guerrero-Santacruz począwszy od spotkania Goyo z Blancą, poprzez wydarzenia z życia Heleny i jej siostry Alicii, aż do czasów współczesnych i losów Alvaro, syna Heleny. Wzruszające są losy Goya podróżującego jako emisariusz i przekazującego rozkazy, których nie można było podać nawet przez telefon. Robił to dla Franco, dawnego dowódcy z Al-Husajmy, a także towarzysza broni i człowieka, którego podziwiał najbardziej na świecie. Goya poruszał się na granicy legalności, ale zawsze był pewny wsparcia najmłodszego generała Europy. Młody kapitan nie był przerażony walką, przelewem krwi i heroiczną ofiarą, jeśli można było dzięki temu zapewnić ludziom godne życie w pokoju i trudzie, bez lęku, że anarchiści będą rzucać bomby, a komuniści i socjaliści palić kościoły, że będą dokonywane gwałty na zakonnicach i przyzwoitych kobietach. Goyo był człowiekiem odważnym, potwierdzały to jego czyny, a lęk odczuwał tylko w chwili spotkania z Blancą, bo obawiał się, że zostanie odrzucony. Nie polubiłam natomiast Heleny i jej stylu bycia, zachłanności na wszystko co oferuje życie. Szorstkiego traktowania ludzi, którzy ją kochali, obraźliwego tonu wypowiadania się, gdy dopadał ją strach, a nie chciała się do tego przyznać. Agresją i arogancją usiłowała ukryć słabości. Po rozwodzie z mężem prawie w ogóle nie widywała się z synem. Alvaro bardzo za nią tęsknił w dzieciństwie i pragnął mieć matkę na co dzień obok siebie. Kiedy ojciec ożenił się po raz drugi, Alvaro miał już piętnaście lat i choć lubił macochę, to był już w takim wieku, w którym nie bardzo można się przyzwyczaić do nowej matki. Musiał zadowolić się tą nieobecną, widywaną tylko od wielkiego dzwonu i rzadko odwiedzaną. W dorosłym życiu cieszy się ze spotkań z nią, ale nie odbiera jej już tak, jakby była jego matką. Pod wpływem partnera Carlosa, Helena na jakiś czas przyjmuje sposób życia dojrzałej kobiety z wyższych warstw średnich, a jedyne szaleństwa, na jakie się decyduje, to te popełniane w pracowni i związane z wykorzystywaniem oraz łączeniem nowych materiałów. Po spotkaniu z umierającym szwagrem Helena zanurza się we wspomnienia, do których nie chciała wracać. Jean Paul Laroche próbuje wszystko wyjaśnić, zrozumieć logikę czynów, sens życia i podjętych decyzji. Chce zamknąć pewne sprawy u kresu życia, a może mu w tym pomóc Helena. ,,Kolor milczenia" to bardzo dobra saga rodzinna pełna stopniowo odkrywanych tajemnic, bolesnych wydarzeń, intryg i namiętności. Powieść o podróży w głąb siebie, rozliczaniu z przeszłością i odkrywaniu najgłębszych pragnień. Przyjemna i wciągająca przygoda czytelnicza-serdecznie polecam:) https://magiawkazdymdniu.blogspot.com/

moje-ukochane-czytadelka.blogspot.com Istnieją trzy zagadnienia, które sprawiają, że po książkę sięgam bez chwili wahania. Jest to historia rodzinna, tajemnice oraz ciekawe tło historyczne. W tym przypadku każde z tych słów pojawiło się już na okładce, a więc z wielką chęcią sięgnęłam po Kolor milczenia. Jak mi się spodobało? Tak jak zwykle w przypadku książek tego typu czy może mam już przesyt takich historii? Całe życie Heleny zostało naznaczone przez jeden tragiczny dzień. W trakcie gdy wszyscy spokojnie bawili się na przyjęciu jej siostra została zgwałcona i brutalnie zamordowana. Wydarzenie to odcisnęło się piętnem na całej rodzinie, która zaczęła powoli dążyć do rozpadu. Teraz Helena jest uznaną na całym świecie malarką i powraca w rodzinne strony na ślub swojej wnuczki. Wydarzenia sprzed lat ciągle nie dają jej spokoju, a więc będzie to nie tylko powrót do przepięknej marokańskiej rezydencji, ale też podróż do początku historii jej rodziny oraz w głąb jej samej. Czy kobieta odnajdzie w końcu spokój i ukojenie? Kolor milczenia to książka tego typu gdzie siadamy do lektury z zamiarem przeczytania jednego rozdziału, góra 10 stron, by po chwili zorientować się, że tak właściwie to jesteśmy już na stronie 150 i nie chcemy jeszcze kończyć. To bardzo ciekawa saga rodzinna z wątkiem kryminalnym jakim są poszukiwania sprawcy brutalnego morderstwa Alice i nie sądziłam, że zostanę wciągnięta w tę opowieść na tyle, że będę czytała ją tak łapczywie i zachłannie. Gdybym miała czas to pewnie te 500 stron przeczytałabym w dwa wieczory. Powieść ta to naprawdę spora ilość tajemnic, okazuje się, że absolutnie każdy członek rodziny Guerrero ma coś na sumieniu, jakąś ważną przemilczaną sprawę i myślę, że to właśnie te rodzinne intrygi i tajemnice aż tak napędzają i wzbogacają akcję. Dodatkowo autorka posługuje się prostym językiem, pełnym dialogów, a więc przez kolejne strony się po prostu przepływa. Tło historyczne to według mnie jedna z najważniejszych części dobrej sagi rodzinnej. To przecież wydarzenia, które dzieją się w określonym czasie mają największy wpływ na ludzkie losy, wybory i przekonania. Tutaj losy członków rodziny Guerrero są nierozerwalnie związane z wojną domową w Hiszpanii, ponieważ ojciec Heleny jest wojskowym dysponującym znacznymi wpływami, które pozwalają mu na mieszkanie w pięknych rezydencjach gdzie wychowała się kobieta. Cieszę się, że śledzimy tu zarówno losy rodziców Heleny w czasach Franco, bezpośredni moment tragicznego wieczoru kiedy zginęła Alice jak i współczesne losy rodziny. Wszystko to się wzajemnie przenika, ciekawie zazębia i udowadnia, że zaledwie jedno wydarzenie jest w stanie wybić nasze życie z dotychczasowych torów i zmienić jego bieg w zupełnie innym kierunku. Właśnie to stało się z Heleną – dość kontrowersyjną postacią. W jednej z opinii przeczytałam, że główna bohaterka to wada tej powieści. W moim odczuciu jest zupełnie inaczej. To osoba, której nie jesteśmy w stanie tak od razu polubić. Wszystkie rodzinne zdrady, tajemnice, śmierć siostry odcisnęły na jej charakterze swoje piętno, a więc w chwili gdy poznajemy ją na pierwszych stronach powieści to zgorzkniała, oschła, trochę zadufana w sobie i specyficzna malarka, artystka. Praktycznie nie pozwala sobie na pokazywanie na zewnątrz uczuć, nawet w stosunku do najbliższych i myślę, że to właśnie takie zachowanie zraziło niektórych czytelników. Ja lubię takie wyraziste i ciekawe postacie kobiece. Nie zawsze muszę pałać do nich miłością czy próbować je naśladować. Kolor milczenia to magnetyczna, ciekawa, pulsująca natężeniem rodzinnych intryg, namiętności i tajemnic powieść. Książka, przy której można się zrelaksować i zapomnieć o całym świecie. Historia z ciekawym tłem historycznym i akcją osadzoną w przepięknej gorącej Hiszpanii czy Maroku. Opowieść pokazująca jak wielkim ciężarem są dla nas niewypowiedziane, przemilczane tajemnice. Ja jako wielbicielka takich książek gorąco polecam i stwierdzam, że nie tylko mi się jeszcze nie znudziły, ale chcę ich więcej.

„Kolor milczenia” to historia znanej malarki Heleny i jej rodziców, których miłość rodziła się i rozkwitała w czasach generała Franco w Maroku. Helena wraca w rodzinne strony, a pozostawione przez matkę pudło z pamiątkami zaprowadzi ją do prawdy o morderstwie jej siostry. Brzmi banalnie? Takie nie jest! To świetna powieść obyczajowa, gdzie znajdziemy tajemnicę rodzinną, artystyczny świat malarzy, ciekawą historię rodziców Heleny i jej samej oraz morderstwo siostry artystki, które kładzie się cieniem na wszystkim i jest główna osią. Jednak nie tak, jak w kryminałach, mimo, że gra pierwsze skrzypce, ale stanowi bazę do wszystkiego. Bardzo polecam, bo książka jest świetna. Helena mimo, że odkrywa kolejne tajemnice swojej rodziny (a jest ich naprawdę cała masa, przez całe życie wszyscy żyli w kłamstwie), to my dostajemy informację również z pierwszej ręki. Opowiedziana zostaje historia rodziców Heleny z ich perspektywy, a także historia morderstwa Alicii z jej punktu widzenia. W wielu sprawach więc czytelnik wie znacznie więcej o życiu Heleny niż ona sama. Ponieważ czytelnik dowiaduje się od bohaterów bezpośrednio zaangażowanych, a niektórych rzeczy Helena nie może się dowiedzieć, bo osoby, które mogłoby jej o tym opowiedzieć już nie żyją. To bardzo autentyczne, a jednoczenie ciekawe, bo przecież czytelnik wie. Dawno nie czytałam czegoś tak naprawdę świetnego!

„Kolor milczenia” trafia na podium mojej listy najlepszych lektur, bo to wciągająca, pasjonująca historia rodzinna z wątkiem kryminalnym. Odkrywa wiele tajemnic, ostatecznie wszystko przestaje być takie, jak było. Skłania do refleksji nad moralnością, konsekwencjami zdobywania szczęścia kosztem innych, nad zemstą, ale także nad wpływem relacji rodzinnych na nasze życie. Główna bohaterka w pewnym momencie stwierdza, że w gruncie rzeczy każdy człowiek jest samotny, bo nikt tak naprawdę nie wie, o czym ktoś myśli, co myśli, co robi, co jest dla niego ważne. Właśnie o tym jest ta książka – o samotnej podróży przez życie, mimo stałej obecności nawet kochanych, bliskich, wspierających osób. Ostatecznie jednak zostajemy sami z następstwami naszych decyzji, naszymi myślami, tajemnicami. Czas spędzony z książką minął mi za szybko.

"Kolor milczenia" to książka dość nużąca, przegadana, w której niestety brak  hestnapięcia. Akcja jest niemrawa, a bohaterowie papierowi i naiwni. Powieść ta miała potencjał, ale sposób przedstawienia jej przez autorkę doszczętnie go zmarnował. Śmieszne jest to, że listy i fotografie, które naprowadzają na rozwiązanie zagadki morderstwa siostry głównej bohaterki pojawiają się nagle, praktycznie na zawołanie, pchając "niespodziewanie" prywatne śledztwo do przodu. Dziw bierze, że przez prawie 50 lat nikt ich nie przeczytał i nie oglądał. Szkoda czasu. Słabe to było. Są inne, ciekawsze książki.