Wnuczka do orzechów. Jeżycjada. Tom 20 (okładka  miękka, wyd. 11.2014)

Pierwszą z cyklu książek Małgorzaty Musierowicz kupiła mi babcia.I wtedy,kiedy czytała mi do snu ,po raz pierwszy wkroczyłam do rodziny Borejków .Potem mama kupowała mi kolejne tomy i zawsze targowałyśmy się ,która z nas będzie czytać pierwsza.Teraz ja targuję się z moją córką.Już kupiłam kolejny tom i choć jeszcze go nie otrzymałam ,to mogę polecić w ciemno!Bo ta młodzieżowa saga pomaga na smutki, bawi i dyskretnie poucza. Mam nadzieję,że będzie pojawiać się jeszcze przez długie lata,kiedy będę potrzebowała prezentu dla mojej wnuczki.

Czytanie kolejnych tomów Jeżycjady to jak spotkania z ukochaną rodziną, którą rzadko się widuje. Każda książka przenosi nas w cudowny świat rodziny Borejków i ich przyjaciół. A świat ten jest pełen miłości i przyjaźni. M. Musierowicz pokazuje również, ze w życiu bywa rożnie, nie ucieka od trudnych tematów, ale udowadnia, że z każdej sytuacji jest wyjście.
"Wnuczka do orzechów" to kolejna fascynująca książka, która wciąga nas od od samego początku. A na koniec pozostaje niedosyt ... że to już koniec. I trzeba czekać na kolejny tom, choć po lekturze ma się wrażenie, że cała seria zmierza powoli ku końcowi.

Długo czekałam na ten tom Jeżycjady, wreszcie dzięki Empikowi miałam go w dniu premiery. Pierwsze wrażenia : całkiem inaczej napisana książka niż dotychczasowe książki Pani Musierowicz. Czy przez to gorsza? Nie. Muszę przyznać że wszystko poszło w kąt a ja czytałam. Jedno mogę zarzucić : zdecydowanie za krótko! Nie chcę zdradzać za dużo ale koniecznie musicie poznać nową sympatię Józinka a i jego mamę z całkiem innej strony. I nie pozostaje nic innego jak tylko czekać na kolejny tom Jeżycjady...

Czyta się, jak zwykle Musierowicz, gładko i wesoło, ale stanowczo za dużo jest nienaturalnych wtrętów na temat rozumienia świata i tego, jak być porządnym człowiekiem, wygłaszanych w formie wykładu do wnuka itp. Drugi minus to to, że stopień oderwania od rzeczywistości bohaterów zaczyna przekraczać tolerancję nawet bardzo zagorzałego miłośnika Jeżycjady. Podsumowując: dla zagorzałych wielbicieli, nie dorównuje częściom wcześniejszym (zwłaszcza tym dużo wcześniejszym).

Pamiętam czasy, kiedy każda książka Musierowicz była czytana przeze mnie kilka razy .Tak się działo do 14-15 tomu Jeżycjady. "Kalamburka" jest moją ulubioną częścią tej wspaniałej serii książek. Kolejne tomy czytałam z sentymentem, ale nie porywały mnie do tego stopnia, żebym do nich wracała.
Przy "Wnuczce do orzechów" poczułam, że wracam do 2002 roku i wchodzę w tę historię cała, a świat rzeczywisty jest poza mną.Czytałam w autobusie (zawsze to 10 stron do przodu), na ławce przed spotkaniem z klientami (praca poczeka:d) i w czasie gotowania obiadu (trudno- nie zawsze musi być dobry posiłek). Przygoda z Dorotką Rumianek (tak to piękna dziewczyna na okładce) jest powrotem do natury, swojskości i dobra.Jest też przypomnieniem, co znaczy miłość od pierwszego wejrzenia.Każdy czytelnik, który uwielbia Gabrysię Borejko tak ja ja, odnajdzie w Dorotce ten sam urok i prostolinijność oraz spojrzenie, które otwiera każde serce. Cieszę się,że pani Musierowicz napisała tak niesamowitą książkę ze świeżymi pomysłami, po 20. tomach tej wspaniałej serii.
PS.Myślę,że 6.12 z okazji Mikołaja po raz kolejny sięgnę po "Wnuczkę do orzechów" i powtórzę sobie całą "Jeżycjadę".

To niestety prawda, że nadmierna kontunuacja cyklu nie zawsze wychodzi na dobre. Kochaliśmy bohaterów wczrśniejszych tomów, ale do pewnego momemntu. Tak mniej więcej do połowy serii. Pożniej już nie było tego niepowtarzalnego klinatu Jeżycjady z pierwszych tomów. Myślę, że nacisk czytelników jest teraz głownycm motorem nowych tomów. Obym się myliła

Małgorzata Musierowicz powraca w wielkim stylu. "Wnuczka do orzechów" - po przeciętnej i trochę wymęczonej "McDusi" - zachwyca świeżością, optymizmem i sielskimi krajobrazami polskiej wsi. Polecam gorąco!

napisana lekko, z dowcipem, zaskakująca
polecam nie tylko dla fanów Jeżycjady

Kolejny tom z serii "Jeżycjada" wylądował na mojej półce, czym dołączył do reszty swojej rodziny. Przeczytany, co ja piszę!, pożarty w rekordowym tempie.
Jestem szczęśliwa, że w tym tomie Rodzice Założyciele Borejko są nadal z nami, czuję, że nieco oddalone zostało widmo ich odejścia. (Choć spodziewam się, że kiedyś ono nastąpi, bo nastąpić musi...Mam jednak nadzieję, że odejdą poza nami...)
Wydaje mi się, że jakaś jednak zapowiedź w książce jest-oto pod wpływem remontów Ronda Kaponiera i Mostu Teatralnego zostają naruszone mury domu przy Roosvelta 5.
Tyle o rzeczach smutnych, choć przecież jeszcze odległych.
W tym tomie poznajemy całkiem nową, przemiłą istotę-Dorotę Rumianek, właścicielkę rozległych dóbr ziemskich. Co ważniejszę, dziewczyna ta 17 letnia zdołała już ugruntować sobie podejście do świata i ludzi, i warto wspomnieć, że jest ono jak najbardziej pozytywne, przepełnione szacunkiem do innych części ludzkiego, zwierzęcego i roślinnego świata. Swoim hartem ducha czyni nawet z Ignacego Grzegorza mężczyznę już nie tak skoncentrowanego na sobie.
Poznaje miłość swojego życia. Jej intuicji i mądremu słowu oraz umiejętności ratowania nie tylko sytuacji, Ida Pałys zawdzięcza zdrowie oraz, co bardzo ważne, cudowne wakacje, w drugiej części spędzone już z bardzo sławnym i zajętym niemiłosiernie mężem.
Akcja z Jeżyc, a tym samym ukochanego przez nas Poznania, przenosi się w letniej, upalnej aurze w strony Florków. Mamy szansę pobyć trochę z Patrycją, która dość wcześnie opóściła dom rodzinny, by razem z Florkiem założyć rodzinę i stworzyć wspólnie z nim to miejsce, które w tym 2013 roku szczęśliwie okazało się dla wszystkich rodzinną oazą.
Intrygi i nieomylność opatrzności każdego z rodziny Borejków kieruje ostatecznie w ramiona jedynych słusznych wybranków, choć jak to bywa, ktoś inny pozostaje sam (ale może jest m to potrzebne do dokonania wielu przemyśleń).
Suma sumarum- dzięki uroczej Dorocie ktoś zyska w przyszłości miłą synową, rodzina powiększy się o dwie babcie i swatową z branży lekarskiej, a Józef Pałys będzie mógł studiować na politechnice, a nie na wydziale medycznym.
Ogólnie, ja już czekam na następną!!!!!
Polecam wszystkim.

Małgorzata Musierowicz po raz kolejny pozwala zanurzyć się w jakże realnym i zarazem magicznym świecie Jeżycjady, chlusta w nas całym ogromem pozytywnej energii i ciepła, uczy, do łez bawi i wzrusza.
"Wnuczka do orzechów', dwudziesty już tom kultowego cyklu, przenosi czytelnika z dyszących upałem i dudniących ulicznymi remontami Jeżyc w orzeźwiająco cieniste i szumiące knieje Wielkopolski.
Romantyczne puszcze, letnie dobrodziejstwa i spokój wsi to wszak miejsce idealne na couo de foudre. Józef Pałys traci głowę i oddaje serce przecudnej urody blondynce, a niebieskie korale odgrywają w tej historii rolę niebgatelną...
Pozycja obowiązkowa nie tylko dla wieloletnich wielbicieli Musierowicz, ale dla wszystkich, którzy poszukują dobra, piękna i optymizmu.