Jestem głód (okładka  miękka, wyd. 01.2023)

Tytuł sugeruje dobitnie, o czym traktuje książka. Z każdej jej strony wyziera przejmujący głód - nie tylko natury stricte pokarmowej, ale też głód emocji, wrażeń, bliskości drugiego człowieka, miłości. Powieść epatuje i wręcz osacza mnie całym nieszczęściem, jakie odczuwa główna bohaterka. Można się domyślić, że jest to autobiografia, chociaż nigdzie nie jest to napisane wprost. Bohaterka prowadzi mnie przez 32 lata swojego życia, wspominając nawet bardzo wczesne momenty, kiedy mając 3 latka uważnie obserowała świat ze swego łóżeczka. Większość złych wspomnień niestety uosabia jej własna matka, która będąc tyranem i jednocześnie borykając się ze swoimi problemami zdrowotnymi, znęcała się fizycznie i psychicznie nad bohaterką książki. Ucieczkę i wyzwolenie z rodzinnego piekła daje jej małżeństwo, ale czy jest ono szczęśliwe? Jest to bardzo trudna lektura, czułam wręcz niesmak i wstręt czytając niektóre fragmenty. Relacja z księdzem - chore. Zupełnie non-comfort read, pełna  bolących relacji, współczujących wydarzeń. Krótka niby lekturka, ale daje popalić. Myślę, że siła książki tkwi w wyczerpujących opisach wewnętrznych rozterek bohaterki i intymności, czuję i współodczuwam całe to zło kłębiące się wokół niej. Nie znam jej imienia, dlatego wciąż używam słowo bohaterka, ale to może być każda z nas. Głód wyzierający z powieści, w końcowej części w postaci anoreksji, a więc choroby, która po prostu zabija, jest straszny. Krótka książka a tyle w niej jest… Powieść o dojrzewaniu, kochaniu, nienawiści, macierzyństwie, cierpieniu w związku, ale i krótkich chwilach radości. A nad tym wszystkim króluje głód.

Książka całkowicie różni się od tego czym były "Wrony" tej samej autorki, więc jeśli doszukujecie się w niej podobnego klimatu to go nie znajdziecie. Ta książka przedstawia nam bardziej życie autorki aniżeli jakiejś wykreowanej postaci. Poznajemy historię osoby, która po pewnym czasie wpada w niezdrową relację z jedzeniem, więc temat również może nie być dla każdego.

Oczekiwania po Wronach były nie tyle większe co inne. Książka mogłaby się ukazywać w kolorowym magazynie w odcinkach. Zabrakło czegoś co tak nieuchwytne w literaturze a co czyni ją magiczna i fascynująca.

„Jestem głód” to książka poruszająca głównie problemy z jedzeniem ( jak wskazuje tytuł) , ale nie tylko! Ukazuje także głód relacji międzyludzkich, głód potrzebnych nam uczuć ciepła czy akceptacji, głód pomocy/wsparcia. Jako nastolatka czytająca to w czasach, gdzie wygląd jest dosyc ważny to była dla mnie trudna lektura. Czułam ból bohaterki jak i obrzydzenie zachowaniem jej „bliskich”. Jedna z mocniejszych książek pod względem psychologicznym jaką kiedykolwiek przeczytałam. Skłania do myślenia, ale także pokazuje, aby szanowac siebie i swoje ciało oraz nie lekceważyć swoich potrzeb, np. pójścia do psychologa czy chęć wygadania się komuś

,,Jestem głód” możemy uznać za drugą część „Wron”. Zakończenie „Wron” każdy interpretuje różnie. Osobiście myślałam o sytuacji w której Basia mogła zrobić sobie krzywdę. Jedna w JG nie mamy tej sytuacji wyjaśnionej. Książka poruszająca bardzo ważne tematy, o których tak mało się mówi. Razem z bohaterką stajemy się jednością. Przeżywamy z nią każde wzloty i upadki. Po jej przeczytaniu poczułam pustkę. Tak po prostu, zamknęłam książkę i poczułam nic. Wiem, ze będę tęskniła za tą historią i myślę, że za jakis czas do niej wrócę. Bardzo polecam każdemu przeczytać.

cóż, muszę zgodzić się z wieloma czytelnikami i stwierdzić, że książka nie spełniła moich ogromnych oczekiwań, które miałam po przeczytaniu Wron. Przez napisanie książki w czasie przeszłym miałam wrażenie, że autorka jest strasznie niespójna co do swoich przeżyć przez co ciężej mi było wczuć się emocjonalnie. Jest to bardzo subiektywna opinia, jednak wątek z kościołem i chorobą synka dosyć mocno mi się nie podobał. Myślę że książka zrobiłaby dużo lepsze wrażenie, gdyby była napisana z perspektywy teraźniejszości

Książka dobra , Autorka potrafi przekazać czytelnikowi emocje. Nie wstrząsa i nie zostaje w pamięci tak jak 'Wrony" mimo wszystko jest to ważna lektura i warta poświęcenia chwili czasu.

Książka jest szczerą opowieścią o walce z własnym ciałem, społecznymi oczekiwaniami i toksycznymi wzorcami kulturowymi.

Kupując tę książke myślałam że to będzie kontynuacja książki "Wrony" może faktycznie niektóre elementy się zgadzały ale jest ich mało nie da się tego nazwać drugą częścią jest to można powiedzieć że biografia i opis Walki z anoreksją na początku ciężko mi się to czytało później już było lepiej i nie podobają mi się zdjęcia w tej książce zdecydowanie rysunki z książki "Wrony" były piękniejsze 🙈

Niesamowita książka do przeczytania na raz. Daje wiele do myślenia i przenosić nas w czasy naszego dzieciństwa. Pokazuje co jednocześnie może czuc matka i dziecko w różnych sytuacjach. Pokazuje jak bardzo te drobne i błahe rzeczy wplywaja na nas w późniejszym czasie. Każdy musi ją przeczytać <3